Mam male pytanie do wszystkich ktorzy jakby wyszli z tego czy tez sa moze w lepszym juz stanie. Nabawilam sie silnej nerwicy potem dostalam derealizacji i w koncu silnej depersonalizacji. Na poczatku szok i to co pewnie wszyscy znamy potem ulga ze nie jestesmy sami i to co czujemy jest gdzies przez kogos napisane. Ale potem jakby czytanie o tym uspokajalo ale tylko na chwile, poszlam do psychologa ktory byl strzalem w dziesiatke, facet naprawde zna sie na rzeczy jezeli chodzi o dd, nie bylo zadnych zaskoczen z jego strony a balam sie isc bo roznie lekarze reaguja na te objawy glownie depersonalizacji. Facet daje takie powiedzialabym w sumie forumowe rady ale co innego jednak co tydzien sie zmotywowac twarza w twarz a co innego o tym czytac. Na poczatku to zastanawialam sie czy to nie jest psycholog z forum ;p ale spytalam i nie Wiec polecam szukac dobrego specjalisty.
I ogolnie tak jest u mnie ze wkrety na choroby mi juz minely, leki tez w sumie derealizacja zeszla ale niestety nadal mam depersonalizacje, zupelnie jakby teraz ona sama mnie trzymala. Glownie tzryma mnie to ze nie czuje samej siebie i nie wiem ze ja to ja, ze to ja czytam ze to ja pisze i ciagle wlasnie takie mysli mam w glowie. Nie czuje ze cos lubie, ze cos mnie interesuje, jakbym zatracila swoja logike i swoja osobowosc.
Staralam sie o tym ni emyslec ale troche ostatnio martwie sie czy mi to minie, i chcialam was podpytac czy taka utrata siebie moze zostac na stale? Choc sama w sumie wiem ze nie
Moze inaczej spytam Czy tak jest ze w sumie czesc mija i zostaja np taka depersonalizacja, czy jak bede nadal to ignorowala to to minie tez w calosci?
Pozdrawiam jak wyjde z tego calkiem podziele sie wszystkimi informacjami ale przez ta dp mam dziwne mysli ze to nigdy nie pusci.

ja z wlasnego doswiadczenia ci powiem ze to wraca do normy stopniowo bd czula siebie az w koncu bd dobrze i nawet tego nie zauwazysz kiedy. Ja np czulem juz siebie a od 2 dni znowu mi wrocila depersonalizacja i tez nie czuje siebie, swojej osobowosci, ze istnieje, ze ja to ja i wiem jakie to straszne uczucie czlowiek dziwnie sie czuje zastanawia sie czy istnieje w ogole tez mnie to meczy po raz drugi ale nie sprawia juz lęków po prostu strasznie nieprzyjemne uczucie

Gdy zdrowiejesz, mijanie objawów to loteria... u jednego wszystko znika po kolei stopniowo, u innego jeden objaw zostaje do końca silny, a reszta znika całkowicie... nie ma reguły ale nie martw się... tak czy siak to minie wszystko

A ja mam pytanie. Od niedawna w sumie wydaje mi się, jakbym nie miała DD, tylko co innego, że ten stan DD to jest tak niedorzeczny że trudno uwierzyć. Jestem tu już trochę a teraz mnie takie coś naszło
Ale ja nie o tym, pytam ozdrowieńców, czy jak mijał Wam jakiś objaw to mieliście jakiś lęk? Że nagle coś było i teraz nie ma a było przez dłuższy czas? Albo takie hm, dziwne myśli, że tak na prawdę to nie chcę wrócić do tej normalności?

Supernova depersonalizacja tez cie pusci tak wiec nie martw sie tym ze ta,mto minelo a dp zostala. Roznie to bywa i taka kolejnosc tez moze byc.
Nierealna mialam cos takiego w pewnym okresie ze mialam mysli ze nie wiem czy chce aby to wyszlo, moze to troche wynikac ze w tym okresie mialam dziwny strach przed samym zyciem i do tego do pewnego stopnia przywyklam do dd w dziwny jakis sposob i jak cos znikalo to czulam sie dziwnie. A to dlatego ze tak naprawde za bardzo skupiamy sie na objawach i dlatego mamy pewnosc ze te objawy znany i jak cos znika to czujemy sie niepewnie.
Kazdy z tego wychodzi, pozdrawiam Was cieplo!

Supernova, tak jak inni pisali, kwestia danego przypadku. U mnie to było stopniowe. Do tej pory zdarza mi się raz na wiele dni, ale to już pestka, poza tym nie robi na mnie wrażenia, więc bez obaw. Nie zrażaj się jesli po dłuższym okresie dobrego samopoczucia coś się przytrafi, nie czekaj na to z niepokojem. Im lepiej się czujesz i im dłużej się czujesz lepiej, tym więcej masz siły i tym bardziej bezbronne są wobec Ciebie objawy.

Nierealna, mnie się wydaje, że po pierwsze możemy się przyzwyczaić nie tylko do dobrych rzeczy, ale też do złych (jak to mawiają, przyzwyczajenie, to druga natura człowieka). Po drugie czasem jest tak, że zaburzenie funkcjonuje w naszej głowie jako wymówka na pewne rzeczy (nie zawsze, ale może tak troszkę podświadomie być), jesli przyznamy, że jest już z nami ok, musimy czesto wrócić do starych wyzwań, których dalej możemy nie lubić (np jeśli ktoś zrezygnował z pracy przez nerwicę, ma do tego fobię społeczną, itd). To oczywiście moja osobista teoria.

a ja zapytam tutaj bo dddek tu czesciej zaglada niz na czata dddeku, powiedz mi prosze jak to bylo u ciebie z pogladami, w dd byly zmienione, a jak potem? po czym zorientowales sie ze sa juz twoje? inni ozdrowiency rowniez moga sie wypowiedziec oczywiscie

To jest tak jak niektorzy probuja tutaj to porownac porownanie-t3675.html czyli miec dd a nie miec to jest jak byc w innym stanie niewazkosci a bez dd byc w stanie pelnej normalizacji. Trudno w to uwierzyc majac to ale jak schodzi kurtyna dd zupelnie to poglady sa takie jak gdy dd nie masz. DD to taki stan obcy ktory wprowadza jakby w inne stany psychiki ale potem sie to mormalizuje. Jak schodzi dd to wszystkie mysli ktore podczas niego byly problemem przestaja nim byc a wrecz smiesza ze takie cos powodowalo strach i moglo przychodzic do glowy.

Dokladnie tak jest. Po prostu myslenie wraca do stanu normalnego. Nic nie jest dziwaczne a jak masz dd to wszystko jest dziwne.

Cześć jestem tu nowy Mam dd od jakiś 2 miesięcy na początku był straszny offroad ale teraz czuje się ogólnie znacznie lepiej, czasami tylko mam nazwijmy to poważny "atak" dd , Niestety bardzo często nachodzą mnie myśli że już nie wrócę to takiego samego stanu jak sprzed dd, wydaje mi się to totalnie nie możliwe, uczucie trochę jakbym sobie spaprał całe życie. I tu mam pytanie do tych którzy wyzdrowieli to serio wszystko przechodzi ? Jest tak samo jak wcześniej? Będę się z siebie śmiał jak mogłem mieć coś takiego w głowie ?

Zobacz sobie dwa posty wyżej Pytanie zadawane strasznie często, w tym dziale w historiach ozdrowienćów kążdy podaje, ze to mija całkiem i wraca do normalności.
A odpwiedź brzmi, tak wraca do normalności jak całkiem dd i lęki zejdą.

Hej....Chcialabym aby ktos mi odpowiedzial....mam wrazenie ze moje dd mija albo mi sie tak wydaje....a mam w sobie straszny lęk.....co jest:(

ILONA, podejrzewam, że po prostu przyzwyczaiłaś się do DD i teraz jest Ci dziwnie jak DD powoli puszcza. Mam chyba podobnie, albo mi się wydaje, bo coraz częściej się zastanawiam jak to będzie jak będę zupełnie odburzona, jak się będę czuć. Bo wiadomo, w stanie DD nie pamiętasz jakby swojego życia przed tym stanem, więc jest trochę cieżko. Ale z tego co wiem, bardzo szybko się człowiek przyzwyczaja. Bo tak na prawdę to jest największe szczęście jak jest się zupełnie odburzonym i wolnym od dnurnowatych pomysłów nasuwanych przez naszą głowę w stanie DD

Mam nadzieje ze to powoli bedzie szło ku lepszemu.....jest inaczej ale ....tak jakos dziwnie......

To zupełnie jak u mnie, jest inaczej,czuje że lepiej,ale tak właśnie dziwnie