Kaminiu a co chcesz poczac? Dostales ataku paniki bo wystraszyles sie dziwnego widzenia, bo wlasnie za bardzo wpadasz w panike z powodu tych objawow. A tu panika i przerazenie nie dobrze dziala. Tak naprawde nadal tkwisz w błednym kole strachu o objawy i o to co bedzie i niestety zbytnio analizujesz. Wiem ze powiesz ze nie ale chyba po prostu tej analizy jestes nieswiadomy, jak wychodzisz z domu to nie mysl o tym jak intensywna jest szyba bo to malo tak naprawde pozyteczne. Do niczego ci sie nie przyda, mysl okey mam dd, takie sa objawy, nic nie zmienie, jak objaw sie nasili (a glownie nasila sie jak sprawdzamy ciagle jakie to objawy mamy i w jakim nasileniu) to tez tylko dd.
Potrzeba ci wyjsc z tego ciaglego martwienia sie o to i patrzenia czy widzi sie zle czy gprzej, widzisz zle i poki masz dd to sie przygotuj ze tak moze byc.
Trzeba poczac to co zawsze, olewac tak prawdziwie i nie nakrecac sie jak tylko jakis objaw sie o pare centymetrow zmieni.

Pisałem, pierwszy RAZ dostałem ataku paniki od naprawdę długiego czasu - chyba od sierpnia. i ten atak był taki mocny, że miałem prawo się przestraszyć bo nawet zapomniałem jak takie coś się odczuwa. Dostałem tego ataku po tym jakby wybudzeniu się (niektorzy pisali o tym, że może być takie wyjście z DD) NIE NAKRĘCAM SIĘ już i nie sprawdzam objawów, więc troche źle interpretujesz co pisze. Możliwe, że ten atak był po takim czasie żeby rozładować moje emocje... bo o dziwo teraz czuję się bardzo dobrze, aż dziwne i wszystko wydaje się takie realne bardziej niż wczoraj np. Więc jak to teraz wytłumaczycie Mi ? Sorry, że tak męczę kiche ale miałem kurvva uczucie jakbym miał zaraz umrzeć i postradać zmysły, przerażenie konkretne. Boje się, że było tak, że DD mi się wyłączyła a ja spanikowałem kurde. CO myślicie ? i Proszę o nie pouczanie mnie tylko chłodne informacje. Ja na prawdę wiem co robię.

AHA I JAK SIĘ ZAMYŚLIŁEM PATRZĄC W SZYBĘ NIE MYŚLAŁEM ABSOLUTNIE O OBJAWACH. TYLKO O ZUPEŁNIE CZYMŚ INNYM A TU TAKI STRZAŁ.

Ale co ty chcesz tlumaczyc? Jescze nie wydobrzales do konca i mogles dostac pogorszenia objawow i ataku paniki, pogarszac sie nie musi z jakiegos powodu jesli nadal ma sie stan aktualny a u ciebie jest aktualny, nie gadaj ze calkiem wydobrzales juz.
I niestety takie sytuacje moga sie zdarzac, po prostu moga i tyle, do tego tez trzeba przywyknac. Moze i miales prawo sie wystraszyc ale po kiche teraz to roztrzasasz? Wlasnie na tym polega zaburzenie, na rozstrzasaniu stanu po jakims nasilonym objawie lub ataku. Gdybys dostal tego pol roku po wydobrzeniu calkowitym to bys mogl sie martwic. Ale teraz poki co nadal nie jestes do konca przekonany ze nic sie nie dzieje, gdybys byl to bys nie pytal o to.
I mozesz ni stad ni zowad dostac wiekszego objawu i ataku paniki bez konkretnego powodu, na tym polega zaburzenie nerwicowe, objaw atak, pogorszenie moze przyjsc nagle. Dopoki nie wyrobimy sobie odpornosci pewnej na to.

Niestety ale twoja slowa swiadcza ze jednak sie martwisz, gdyby bylo inaczej nie pytalbys, dlatego ludzie pouczaja, po to jest to forum. Wiem jakie bledy popelnialam i bede pisala to tutaj az do skutku, a jak nie bedzie skutku to i tak bede
A co ty z trym zrobisz to juz twoj wybor

No, masz rację... Wybacz. Również z tym, że nie do końca się pogodziłem z tym co mam. Nawet nie wiem dlaczego... Nawet nie wiem czy potrafię, nie leczę się lekami i nie chodzę na terapię. Staram się sam. może to za mało, a może nie umiem się starać . Normalnie czułem, że dziś umrę :/ pewnie tak będzie. Dzięki za poświęcony czas.

Kamieniu kochany, nie martw sie w stanach lekowych obojetnie czy to ataki czy objawy, moze byc tak ze jest dobrze ale jednak nadal to masz w sobie, nadal z deczka sie boisz i gdzies w srodku za bardzo martwisz. Wowczas atak paniki, jakis objaw leku moze przyjesc nagle, bez przyczyny, tak jak Pola pisze.
Wiele razy mialam lepszy dzien niby i nagle wieczorem po prostu nie robiac nic, nie myslac atak przyszedl i dziekuje. Ale pola zwrocila uwage na wazna rzecz, nerwica zeruje na tych obawach ktore sa po objawie i ataku paniki, to ze bylo u ciebie dobrze i dostales ataku i tego objawi dd nasilonego, nie znaczy ze wrociles do punktu wyjscia.
Bo nie.
Czas robi swoje rowniez.
Po prostu coz stalo sie sobie pomysl, bo to mozliwe, wazne jak sie teraz bedziesz zachowywal, czy bedziesz bal sie i wmawial sobie ze to bylo dziwne i cos jest nie tak, wowczas bedziesz sie cofal, czy powiesz sobie, dobra zdarzylo sie, to jeszcze nie koniec ale wiem co sie dzieje i mam to gdzies.
Ja ogolnie tez nie korzystalam z psychiatry ani psychologa jak postanowilam miec to w dupie i powoli szlam naprzeciw tym obawom. Do psychologa poszlam pozniej bo mam wiele innych takich problemow z charakterem i swoja osoba.
Wiec ja ogolnie nie jestem zdania ze bez tego sie nie da, bo cierpialam bardzo. Tyle ze jednak czasem po prostu moze lepiej isc wczesniej np na terapie.
Bo jednak tam bedziesz mial ukierunkowana terapie pod ciebie, i w sumie warto czasem w 4 oczy pogadac z jakims specem. Grunt to olewac, zawsze czujemy sze si enie da ale jak probujemy to z czasem przekonujemy sie ze to nie tak niemozliwe jak sie wydaje.
Glowa do gory i nie zalamuj sie.

Spoko, Kamien spoko mnie tez nie zalezy zeby jakos specjalnie filozofowac czy cos takiego. Bardzo bym chciala zeby wszystkim to szybko mijalo, bo wiem jakie to straszne to miec.
Ja akurat wspomagalam sie lekami i dobre to skutki u mnie przynioslo, choc nie tylko leki ale ja je bralam i dawaly rade. Choc to nie wszystko.
Mysle ze warto chodzic do specjalisty ale tez nie oczekiwac ze to od niego wyjdzie wolnosc, bo glownie my tym rzadzimy tak naprawde. Nie zalamuj sie dzisiejszym stanem, takie dni bywaja, mozna powiedziec ze kazdemu sie to zdarzyc musi ze ma zalamke.

Szczerze Ci powiem, że byłem u Pani Psycholog 3 razy - nie przemówiła do mnie. Ja lubię otrzymywać konkretne informacje - ZRÓB TAK I TAK. Byłem pytane o mnóstwo spraw których wgl. nie wiązałem z DD i mi nie przeszkadzały, a na pewno już nie napędzały Lęku. Jeśli chodzi o leki... zwyczajnie nie chcę ich brać. CZY TO GÓWNO MA KIEDYŚ KONIEC ? ;/

Owszem ma ale niestety nie zawsze da sie powiedziec zrob to i to i dd minie. To praca z wlasna glowa i myslami, w tym wlasnie terapi amoze pomoc. Aby na drugi raz jak zwiekszy ci sie objaw dd nie dostac ataku paniki i na drugi raz aby tak tego zdarzenia nie przezywac lękowo.
Na poczatku psycholog musi wypytac aby miec twoj obraz, to nie jest wszystko takie proste bo mozesz miec rozne inne problemy i psycholog musi to wyczuc.
Tu z czasem nie ma sie co ganiac

Swoje problemy zawsze rozwiązywałem sam. i co by się kur*wa nie działo ten również uda mi się rozwiązać. Terapia może pomóc ale nie musi. Mnie babka wkurzała niesamowicie, niestety w okolicy nie mam drugiego psychologa, więc szkoda mi czasu i pieniędzy na nią. Może miałem złe podejście, nie wiem. ALE WIEM JEDNO TERAZ I TU. Jutro idę do pracy na cały dzień i będzie okej

Jasne ze moze, terapia to tylko srodek, w glowie halo ukladamy sami Moim zdaniem jest terapia bardzo wazna ale nie upieram sie ze zawsze konieczna bo tak nie jest
Wiec dobrze prawisz i jutro dzialaj!

A pytanie mam d czy po tym jak depersonalizacja mija to czlowiek nie staje sie ponurakiem? Bo mnie dd tak odcielo emocjonalnie ze jestem takim mrukiem ktorego nic nie interesuje.

Wiesz teraz masz pelno objawow, to odciecie, trudno przy tym palac radoscia i skakac do gory Traci sie przy tym wiele zainteresowan i checi i trwajace takie objawy daja taki nastroj depresyjny.
Ale PO nie ma nic wspolnego z tym co w trakcie. Bo po jestes ta osoba co byla dawniej bo objawy znikaja, podczas dd nie zmieniasz sie tylko stajesz sie smutniejsza, zdolowana, depresyjna przed objawy. jak ich nie ma nic sie nie dzieje z twoja osoba.
A jak sie zmienia to na plus derealizacja-depersonalizacja-a-przemia ... t3075.html

Cześć i czołem.
Nie wiem, w jakim dziale umieścić moje pytanie, także pytam tutaj:
mam wrażenie, że moja nerwica powoli przechodzi, nie mam już objawów lęku, dd, przesadnej depresji itd., czasem jedynie wracają myśli natrętne, z którymi jednak radzę sobie na swój sposób. Mimo tego zaczyna mnie zastanawiać inna sprawa... z nastroju gwałtownie obniżonego, który miałem jeszcze kilka dni temu, przeszedłem w nasrój bardzo podwyższony. Mam dużo energii, emocje bardzo się we mnie zmieniają, jestem bardzo gadatliwy i pozytywnie nastawiony do świata. Do tego odkąd zaczęła się moja nerwica, wiele czasu poświęciłem rozmyślaniom na temat, skąd się ona wzięła (myślałem o mojej sytuacji rodzinnej, dzieciństwie, związkach i wielu kluczowych dla rozwoju sytuacjach z przeszłości), teraz nie jestem w stanie o tym myśleć. Żyję tak jakby dniem codziennym, nie przejmując się już sprawami lękowymi. Trochę mnie to niepokoi z racji, że wiem, iż temat mojej nerwicy nie jest jeszcze zakończony, wiele muszę jeszcze przepracować i ułożyć w swojej głowie i życiu. Do tego co raz lżej podchodzę do życia; mniej czasu poświęcam nauce, używam lżejszego i bardziej kolokwialnego języka, jestem o wiele bardziej luźny. Do tego non stop mam wrażenie, jakby w mojej głowie coś siedziało, coś chciało się wydostać na zewnątrz. Nie wiem, czy to emocje, czy coś innego. Nie pasuje mi to ponieważ chciałbym większą wagę przykładać do spraw ważnych, oraz nie trwać non stop w czymś w rodzaju euforii i podekscytowania.
Czy moja sytuacja może być wynikiem brania citalu? Lek zażywam trochę ponad miesiąc w dawce 20mg/ dzień. Może to jakaś lekka faza choroby afektywnej dwubiegunowej?

A ja bym was chciala zapytac, czy kazdy z odzrowiencow kiedy juz wyzdrowial, kiedy nadszedl ten moment, to czy zastanawialiscie sie, czy aby napewno? Czy ze moze to sie teraz dopiero zaczelo?

I jeszcze powiedzcie mi, czy wraca 'naturalne' jutro? np. ktos mowi do mnie ze w przyszlym roku zrobimy remont, dla kogos bez dd jest to oczywista oczywistosc, dla kogos z dd juz nie, czy to tez tak poprostu mija?

Co wraca najpozniej, pamiec i koncentracja?

Misinia zdrowienie z DD to proces, porownalbym to do rozpuszczania się loda w cieple. U mnie tak wygladało i jak najcześciej z tego co można przeczytać u innych także. Jednym szybciej, schodzi, drugim wolniej.
Ale po prostu z dnia na dzień, z tygodnia na tydzien odczuwanie derealizacji jest słabsze, przy czym ty nie zaczynasz z tego powodu wariować, tylko nadal godzisz się, że dd jest i dd będzie. Nadal nie wariujesz z tego powodu, nie martwisz się czy minie całkiem czy będzie tak już zawsze, jak przychodzą takie myśli trzeba je ucinać. Nie dawać się im wciągac ani pochłaniać.
Poprawe po prostu czuć. Czujesz się lepiej ale jak zaczynasz to przeżywać niepokój może wrócić w tym i dd.
Ogólnie dopóki całkiem nie zejdzie zawsze jest coś nie tak a to pamięć a to koncentracja, coś jednak zawsze jest.
Jak zejdzie całkiem wchodzisz w świat zdrowych krótko mówiąc, na opisy DD innych patrzysz i z niedowierzaniem stwierdzasz czego oni się boją... Przecież wystarczy nie myśleć Postrzeganie też masz zdrowego. Po rpostu stan awaryjny odpuszcza a ty dochodzisz do pełni sprawnej głowy.