Nie ma Wiktor pisał że nie,bądź uparty w działaniach logika mimo emocji.

Bo myślisz że nie dasz rady w tym masz problem.

marmik1289 pisze: ↑

4 lipca 2020, o 14:04

Bo myślisz że nie dasz rady w tym masz problem.

no jak 6 lat nie dalem a nie zwracalem na to uwagi praktycnzie wgl

Zostaw te myśli one wygasną,nic nie rób,pozwól temu być. Emocje niczym woda muszą płynąć.

Teraz to sie pogubiłem w objawach DD i nie pamietam wgl jak było normalnie

Temu zostaw te myśli nie myśl kiedy będziesz normalny.

MałaMaruda pisze: ↑

4 lipca 2020, o 09:31

PanDD pisze: ↑

4 lipca 2020, o 00:21

A jak nie wyjdzie to bedzie po prostu dd to da rade z tego wyjsc normalnie ?

Wg mnie tak, ale ja nie mam dd. Tylko Ty od miesiecy masz fatalne podejście i dopóki takie będziesz miał to nic z tego nie będzie.

Zobacz, oboje plakalismy jakiś czas temu na czacie przez swoje problemy. Ja bardzo zmieniłam podejście, Ty wcale. Ja już praktycznie z niczym problemu nie mam. Przypadek? A może jednak to naprawdę kwestia podejścia? Wątpię, że leków, bo biorę dopiero tydzień i to zmieniam. Więc wg mnie lwia część to moja praca własna. Ja od półtorej miesiąca uparcie żyje swoim życiem a nie zaburzeniem choćby objawy były tragiczne. I efekt mam taki, że czuje się już prawie normalnie.

Dd jest gorsze od tego co ty masz.. a leki po co bierzesz jak ci tak dobrze? Xd

Mi to nigdy nie zeszlo nawet na moment juz czyli to juz koniec serio

Uważam, że w sumie dyskusja z Tobą i jakiekolwiek radzenie mija się z celem, skoro od pół roku do Ciebie nic nie dochodzi, a w sumie i tak na końcu kwitujesz, że ktoś ma lepiej od ciebie, co jest w sumie smutne i bezczelne, ale znowu nie będę stawiał w roli obrońcy Marudy po ostatnim razie. Jakie Ty masz w ogóle objawy DD? Mówisz, że masz depersonalizację, a żadnej u Ciebie depersonalizacji nie widzę. Jak dla mnie masz po prostu nerwicę lękową i non stop poczucie zagrożenia, "to coś z tyłu głowy", to dziwne i nieprzyjemne uczucie i się nakręciłeś. Jak się nakręcałem na ogólnie chujowe samopoczucie i byłem w szoku, jakie mam lęki i miałem gonitwę myśli samobójczych czy różnych, to też mnie odcinało i "wyłączało" - hiperświadomość. Ale to nie była taka typowa derealizacja, że nie poznawałem świata w okół mnie, tylko byłem totalnie odcięty od emocji i bodźców zewnętrznych. Tu mogę się mylić, ale w sumie ja uważam, że nie ma osoby z nerwicą, która nie miała by DD, to po prostu wg. mnie idzie ze sobą w parze, bo przy każdym ataku lęku, nawet bez zaburzenia występuje derealizacja choćby w mniejszym stopniu, jako część reakcji walcz lub uciekaj, po prostu włącza się wtedy ten mechanizm obronny. Tylko, że wtedy jest też adrenalina, więc się to inaczej odbiera. Wszystko zresztą zależy od tego na co się nakręcimy, ty postanowiłeś pójść w DD, ale podejrzewam, że nawet nie objawy Ci doskwierają, tylko najbardziej dobija cię fakt, że MASZ TĄ STRASZLIWĄ DEPERSONALIZACJĘ. Zawierzasz w iluzję nerwicową, w to co ona ci podpowiada, powtarzasz to, drążysz, analizujesz, czytasz internetowe bzdury na ten temat, sam się w tym pogrążasz, może widzisz w tym jakąś korzyść, o której sam nie wiesz? Bo w sumie nie mogę pomyśleć o innej przyczynie Twojej ciągłej chęci udowadniania sobie, że z tego nie wyjdziesz i szukania przykładów, że ktoś tam miał to krócej i nie ma nikogo kto miał tak to długo. Wydaje mi się, że jak ktoś chce się poczuć lepiej, to szuka właśnie plusów i pozytywów, czyta posty odburzeniowe, szuka nadziei, a nie sam się katuje.

Druga sprawa, strasznie często lubisz wspominać o tym, że miałeś to 6 lat i to nie zeszło. Moim zdaniem nie da się nieświadomie wyjść z nerwicy. To dlaczego ci się to utrzymywało przez 6 lat moim zdaniem może mieć wiele powodów. Choć mogłoby ci się wydawać, że przecież żyłeś normalnie, to tak naprawdę mogłeś mieć mnóstwo zachowań lękowych, które utrzymywały ci ten stan derealizacji, a moim zdaniem po prostu nigdy nie wyszedłeś z tej nerwicy i choć ciągle ją miałeś w minimalnym stopniu, to stan DD też się utrzymywał przez aktywną nerwicę. Bo w większości przypadków DD znika wtedy, kiedy całkowicie znika zaburzenie lękowe, a czasem nawet jakiś czas po tym - po prostu dochodzi do regeneracji mózgu. Jak mózg mógł się zregenerować, kiedy ciągle mieliśmy zachowania lękowe, nawet głupie? Ja też przez 5 lat miałem lekkie "DD" - odcięcie, ale nic dziwnego jak wciąż miewałemogólne zachowania, przekonania i nawyki lękowe, czy presjogenne, które generowały napięcie, a napięcie DD. Temu mózgowi naprawdę się wtedy nie chcę regenerować, bo po co, kiedy sami go stawiamy ciągłe w pozycji obronnej.

No i na koniec powiem, że to też jest część zawierzania nerwicy, że się już tak miało zawsze lub zawsze się będzie miało. Bo nerwica to jest inny stan umysłu, a wtedy ciężko sobie wyobrazić "jak to jest normalnie". Dla nerwicowca stan umysłu nerwicowego jest "normalką" więc normalne, że wszystkie wspomnienia i plany na przyszłość będą podpowiadały, że wszystko będzie lub było przytulone lękiem.

PanDD pisze: ↑

4 lipca 2020, o 14:41

MałaMaruda pisze: ↑

4 lipca 2020, o 09:31

PanDD pisze: ↑

4 lipca 2020, o 00:21

A jak nie wyjdzie to bedzie po prostu dd to da rade z tego wyjsc normalnie ?

Wg mnie tak, ale ja nie mam dd. Tylko Ty od miesiecy masz fatalne podejście i dopóki takie będziesz miał to nic z tego nie będzie.

Zobacz, oboje plakalismy jakiś czas temu na czacie przez swoje problemy. Ja bardzo zmieniłam podejście, Ty wcale. Ja już praktycznie z niczym problemu nie mam. Przypadek? A może jednak to naprawdę kwestia podejścia? Wątpię, że leków, bo biorę dopiero tydzień i to zmieniam. Więc wg mnie lwia część to moja praca własna. Ja od półtorej miesiąca uparcie żyje swoim życiem a nie zaburzeniem choćby objawy były tragiczne. I efekt mam taki, że czuje się już prawie normalnie.

Dd jest gorsze od tego co ty masz.. a leki po co bierzesz jak ci tak dobrze? Xd

No tak, zaczęło się... moje gorsze Twoje lepsze, z Twoim bym poradził itp. utwierdzasz mnie w swoich przekonaniach.

Po co biorę? W sumie nie wiem. Myślę, że mogłabym nie brać. Ale nie będę głupia i nie będę po tygodniu ich odstawiać.

PS: placek wyżej trafnie podsumował, ja w momentach ataków paniki i po atakach paniki miewałam stany dd - ale ponieważ ja napierw się dowiedziałam co to jest, a potem tego doświadczyłam, to umiem sobie z tym odcięciem radzić i mija szybko. A były momenty, że derealizacja to był dla mnie odpoczynek od paniki.

PanDD pisze: ↑

4 lipca 2020, o 14:41

MałaMaruda pisze: ↑

4 lipca 2020, o 09:31

PanDD pisze: ↑

4 lipca 2020, o 00:21

A jak nie wyjdzie to bedzie po prostu dd to da rade z tego wyjsc normalnie ?

Wg mnie tak, ale ja nie mam dd. Tylko Ty od miesiecy masz fatalne podejście i dopóki takie będziesz miał to nic z tego nie będzie.

Zobacz, oboje plakalismy jakiś czas temu na czacie przez swoje problemy. Ja bardzo zmieniłam podejście, Ty wcale. Ja już praktycznie z niczym problemu nie mam. Przypadek? A może jednak to naprawdę kwestia podejścia? Wątpię, że leków, bo biorę dopiero tydzień i to zmieniam. Więc wg mnie lwia część to moja praca własna. Ja od półtorej miesiąca uparcie żyje swoim życiem a nie zaburzeniem choćby objawy były tragiczne. I efekt mam taki, że czuje się już prawie normalnie.

Dd jest gorsze od tego co ty masz.. a leki po co bierzesz jak ci tak dobrze? Xd

Ej Mef, a w sumie co ja mam? Bo skoro wiesz, że jest gorsze, to pewnie doskonale wiesz co ja mam

Dokładnie sam nie wiesz z czym inne osoby mają do czynienia. Mef weź wreszcie popracuj nad sobą, nikt nie wyjdzie z tego jak ty będziesz tak pisał

marmik1289 pisze: ↑

4 lipca 2020, o 19:18

Dokładnie sam nie wiesz z czym inne osoby mają do czynienia. Mef weź wreszcie popracuj nad sobą, nikt nie wyjdzie z tego jak ty będziesz tak pisał

Ja już któryś miesiąc z rzędu odnoszę nieodparte wrażenie, że Mef chce to mieć wtedy ma tyle uwagi od ludzi naokoło, od mamusi, opieka, wszyscy współczują, ojojkają. Znalazł sobie komfort w tym i choć przeczy to wygodnie mu tak - takie moje luźne przemyślenie, które Mef dobrze zna i bardzo mu przeczy :>

Bo żeby pracować nad sobą i się przełamać, to trzeba coś z siebie dać, często bardzo dużo siły to wymaga. A tkwienie i użalanie się nad sobą jest łatwe i, choć nieprzyjemne, wygodne (wiem, przechodziłam przez ten etap).

Wiem to po sobie, ludzie próbują dotrzeć do mefa. Tylko jego decyzja czy posłucha wszystkich. Jest za bardzo skupiony na sobie.

MałaMaruda pisze: ↑

4 lipca 2020, o 19:24

marmik1289 pisze: ↑

4 lipca 2020, o 19:18

Dokładnie sam nie wiesz z czym inne osoby mają do czynienia. Mef weź wreszcie popracuj nad sobą, nikt nie wyjdzie z tego jak ty będziesz tak pisał

Ja już któryś miesiąc z rzędu odnoszę nieodparte wrażenie, że Mef chce to mieć wtedy ma tyle uwagi od ludzi naokoło, od mamusi, opieka, wszyscy współczują, ojojkają. Znalazł sobie komfort w tym i choć przeczy to wygodnie mu tak - takie moje luźne przemyślenie, które Mef dobrze zna i bardzo mu przeczy :>

Bo żeby pracować nad sobą i się przełamać, to trzeba coś z siebie dać, często bardzo dużo siły to wymaga. A tkwienie i użalanie się nad sobą jest łatwe i, choć nieprzyjemne, wygodne (wiem, przechodziłam przez ten etap).

Wyzywa a jak ktos odpowie to blokuje na mesku kto tu jest dzieciak x3 Wez sie w moim temacie nie wypowiadaj, tak mi dobrze a zaczelam brac leki kogo ty chcesz oszukac