No to widzisz, ten związek to Twoja duża szansa na to, żeby w końcu sobie uświadomić te wszystkie mechanizmy, bo one jak widać odpalają się w Tobie każdego dnia... Jak zerwiesz to wcale nie będzie oznaczało, że masz jakiś wolny wybór w doborze nowego partnera, bo znowu coś nieuświadomionego może zadecydować za Ciebie.

Nie wiem czy to przypadek ale to moj 2 chlopak z ktorym jestem dosyc dlugo i zqrowno jeden jak i drugi byl wychowywany przez sama mame, z ojcrm nie mieli nigdy kontaktu

No to może on też potrzebuje terapii, żebyście się mogli w końcu zgrać i spotkać gdzieś w połowie drogi... Zerwać jest łatwo, ale wytrwać i pracować na sobą mając przed sobą wspólny cel to już jest sztuka. Ten sam schemat to i tak będziesz powtarzała, aż wyciągniesz z niej lekcję, ucieczka nic nie da

Jesteście jak dwa przeciwieństwa, które wzajemnie mają się od siebie czegoś nauczyć

Tu masz artykuł, który może Ci coś rozjaśni

https://zwierciadlo.pl/psychologia/3313 ... eciem.read

Falszywy alarm, z tymi kamerkami... Zaraz sie zapadne pod ziemie.
Dzieki kovhana za ten material:*

No i super

Jak nie urok to sraczka jak to mowila moja Babcia. Rollercoster emocjonalny i lecimy dalej

Piękna mądrość ludowa haha

Ale trochę brzemi, rollercoaster zaliczony, w domyśle chwila odpoczynku na diabelskim młynie i lecimy dalej na kolejkę może Ty tej depresonalizacji doznajesz jak blokujesz te swoje popędy emocjonalne

Hahaha taak! Od jutra krecimy sie od nowa. Co tym razem? Obawa przed schizofrenia, atak panikii, trauma z dziecinstwa czy podejrzenie zdrady? Smiech przez lzy

AnnaPETER pisze: ↑

8 stycznia 2022, o 11:22

Kumuluja sie we mnie emocje, ktore sama nue do konca rozumiem. Jestem przed 30 a ja dalej zyje swoja rodzina. Mama wkoncu zostawila ojca, ktory cale zycie ja wyzywal i straszyl (mnie tez) ale wiecie co? Jest mi go cholernie szkoda, zostal sam jak palec. Nie ma nikogo, doslownie nikogo. Ostatnio rozmawiam z siostra o tej sytuacji( mamy innych ojcow, ona swojego nie zna) i mowi mi jaki to ojciec nie jest okropny, ze nie ma nic i zostal sam i mowi tak: rozumiem ze Ci przykro bo to Twoj tata. A ja mysle sobie ze gowno rozumie, nie rozumie nic. Chcialabym mu powiefziec ze go kocham i ze moze na mnie liczyc ale nie potrafie. Ojciec byl alkoholiem, pozniej stal sie hazardzista. Mama miala go poprostu dosyc. A mi jest go teraz szkoda. I te wszytskie emocje tlumie w sobie, a pozniej jest bomba i wybuch. Ja nie umiem. Byc najzwyczajniej w swiecie szczesliwa. Tak poprostu. Nibt porrzebuje spokoju a paradoksalnie musze doswiadczac silnych emocji, nie umiem inaczej.

Ehhh taki tam weekendzik Mam nadzieje ze u Was lepiej. A co do nerwicy to juz mam wyje*ane czy mam napady paniki, strachu, leku, czy mam schize i czy jestem normalna

Hej, bardzo ważne jest w mojej ocenie zdanie "Jestem przed 30 a ja dalej zyje swoja rodzina." Nie jesteś już dzieckiem i nie możesz już zaspokajać swoich potrzeb jak dziecko ( przykład "Zawsze rycze jak opetana i czekam az on przyjdzie."). Najwyższa pora odciąć pępowinę, porzucić mrzonki o byciu dzieckiem i zacząć się uczyć troszczyć się o siebie i o swoje potrzeby jak osoba dorosła. Nie da się w wieku prawie 30-lat dalej być dzieckiem i czekać na kochającego rodzica, wiele osób tkwi w takim stanie i robi tym sobie krzywdę. Nie jesteś odpowiedzialna za życie i wybory swoich rodziców, za to jesteś odpowiedzialna za swoje życie i wybory. Mama jest osobą dorosłą, tata również. Zmieniać można tylko siebie, nie innych. Zmieniając siebie zmieniasz też rzeczywistość wokół Ciebie, w tym ludzi. Osoba, która nie kocha i nie ceni siebie, nie jest w stanie stworzyć zdrowego związku. Po prostu nie ma ku temu możliwości. Dlatego kluczowe jest zrozumienie relacji jakie łączą Cię z rodzicami, a następnie praca nas SOBĄ by dać sobie to wszystko czego zabrakło Ci ze strony rodziców, by zmieniać błędne przekonania, które wyrosły na nawozie Twoich relacji z rodzicami. Nasze związki zawsze są powieleniem naszej pierwotnej relacji czyli relacji z rodzicami.

A czego bym najbardziej potrzebowal: kiedy jestem taka wredna i okropna zeby on przyszedl, przytulil mnie mocno i powiedzial ze mnie kocha taka jaka jestem. Ze mnie akceptuje i moje zaburzenia i ze mi pomoze, ze jest ze mna, ze jestem silna i ze poradzimy sibie razem.

To jest właśnie zachowanie niegrzecznego dziecka, które chcę w ten sposób zwrócić na siebie uwagę. Jego głód miłości i aprobaty jest tak niezaspokojony, że zachowuje się nieznośnie, tylko po to by przekonań się, że pomimo tego ktoś dalej go kocha. Jest to jednak droga do nikąd z 2 powodów 1.nic nigdy nie zaspokoi tego głodu z zewnątrz 2.nie jesteś już dzieckiem

Nie powinno się też przerzucać swoich problemów na innych i oczekiwać, że to inni będą je rozwiązywać, bo robiąc tak uzależniasz swoje życie i szczęście od innych ludzi, od ich decyzji, humorów. Nie jesteś tylko dlatego, że jesteś w związku

No jak chłopak nie dostarczy Ci pożywki dla podejrzeń to może tak być, że ten lek przed schizą

Katja napisalas to samo co powiedzial mi psychiatra, niemalze w punkt.

I owszem, moj zwiazek z mojej strony jest tym czego sama doswiadczylam bedac dzieckiem. To co robila mama robie i ja: placze, duzo gadam i nic z tego. I wewnetrznie dalej jestem tą mała zagubiona, laknaca milosci przestraszona dziewczynką.

Problem polega na tym, że na forum czytasz to samo, co Ci gada psychiatra, ale nic z tego dalej nie wynika, i tak chodzisz od ściany do ściany