A długo bierzesz juz lek?Ja zawsze sie bałam brać tabletek,nawet przeciwbólowych bo zaraz sobie wkręcałam,że coś mi się stanie

Hehe Wikatoria ja tak samo zawsze się bałam nawet aspiryny a do tego miałam zawsze lęk przed samym łykaniem bo się dławiłam tabletkami

Ja teraz biorę już 4 tydzien ten Cital a wczesniej brałam asertin, seronil, xetanor. Po tych trzech ostatnich zawsze była poprawa tak po 5 góra 7 tygodniach całkiem niezła. To znaczy nie miałam lęków, chciało się żyć. Oczywiście nie wszystko po lekach mijało, jak obsesja ciśnieniowa, i różne takie rzeczy ale najważniejsze że nie czułam leku, mogłam sie cieszyć wszystkim. Leki stawiały mnie tak jakby na nogi. Teraz 3 miesiące temu znowu wróciło po 9 miesięcznej przerwie i łykam ten własnie Cital z nadzieją że pomoże jak inne czyli czekam tak jak wy

Wiem coś na temat tego dławienia Jak wsadzałam tabletke do ust to widziałam już oczyma wyobrazni jak sie dusze i musiałam ką wypluć
Mnie asentra też postawiła na nogi i czułam sie super Teraz najgorsze sa te lęki i juz trace nadzieje,że to przejdzie.

Nie trać nadziei Wiaktoria niestety na początku jest cięzko u mnie też i to zawsze z kazdym lekiem. Część objawów prawdziwych cześć wkręconych i lęk, no cóż to wkręcanie tez nalezy do nerwicy bo wynika z nasilonego lęku. Tak więc nie ma co nawet do siebie mieć pretensji. Trzeba jednak wytrzymać i przeczekać a na pewno pomoże

Dzieki Twoim słowom lepiej sie poczułam Tylko jest bardzo ciężko jak człowiek ze wszystkim jest sam.I nikomu nie może powiedzieć jak zle sie czuje,bo nikt tego nie zrozumie

Oczywiscie ze nie ja juz przestałam wierzy cze kiedykolwiek bede miała wsparcie. Jak zachorowałam to miałam narzeczonego, ah co to była za miłość. Kiedy nerwica zaczeła mnie rozkładać i schudłam bardzo to po około 7 miesiacach mój narzeczony odszedł bo nie mógł zrozumieć co się ze mnądzieje. A ślub mieliśmy już zaplanowany na nastepny rok. tak więc nawet ktoś zakochany nie może tego pojąć jak się czułam Ale co najlepsze pomimo tego stresu związanego z odejściem leki zaczeły w tym czasie działac i zaczełam sie lepiej czuć
Ale to prawda nikt nie rozumie. Ja na terapie chodziłam na poczatku ale szczerze to nie widziałam wpływu żadnego na mój stan. A że leki mi pomagają to wolę iść po recepte. Zastanaiwam się tylko co jak wybiore wszystkie leki tego typu

Nie martw się do tego czasu wynajdą już nowe A moze juz wcale nie bedziesz ich potrzebowac Ja mam nawrót po 4 latach.
Mój mąż też nigdy tego nie rozumiał.Słyszałam tylko-co ci znowu jest?Sama sobie wkrecasz itp.Niedawno próbował się zmienić ale niestety jest już za pózno.Miał na to dużo czasu a że nie próbował mnie zrozumiec i wspierać to trudno

tk tak czeste takie słowa padają "co ci znowu jest?" - to jest chyba najgorsze albo "przestań panikować". I wiele wiele innych. A niestety taka jest prawda że potrzeba tego wsparcia, w zmaganiu się z tą chorobą, juz nawet nie tyle co wsparcia ale zwyczajnego zrozumienia.

No może i tak wejdą wtedy nowe leki

-- 8 lipca 2010, o 18:47 --
Ok ja idę miłego wieczoru życzę.

Witam U mnie dzisiaj jest tak gorąco,ze ciężko wytrzymać.Chciałam dzisiaj sie sprawdzić i poszłam na plac zabaw z dzieckiem.Niestety musiałam uciec Powoli trace nadzieje,że bede kiedyś normalna.Siedze i rycze a dziecko razem ze mną,bo chce isc sie pobawić.

Czołem Nie martw się Wikatoria nie jesteś sama, ja dzisiaj też wcale nawet nie chciałem się budzić bo już przez sen czułem depersonalizację i już wiedziałem co się szykuje. I dużo się nie pomyliłem. Nie czuje tego cholernego ciała i przez to nawet śniadania nie mogę zrobić. Ale myślę że w końcu będzie kiedyś lepiej.
I pamiętaj

Victorku,nie ma to jak przytulasek Od razu mi się lepiej zrobiło Trzymaj się jutro napewno będzie lepiej.Kiedyś w końcu musi być

Przeczytałem tutaj dwie strony temu bardzo "ciekawa" rzecz która od zawsze mnie dotyczyła ale nie myślałem że to może mieć związek z moimi problemami teraz. Otóz jak byłem mały to sprawdzałem czy rodzice oddychają jak spali. Potrafiłem nawet w środku nocy to sprawdzać. I pamiętam że byłem wtedy naprawdę mały kajtkiem. I bardzo się bałem że im się coś stanie, naprawde bardzo....często płakałem wyobrażając sobie że umieraja albo ich pogrzeb. Potem jak byłem starszy to rzadziej ale tez się zdarzało.
Może już wtedy to wychodziło ze mnie

Reset pisze:Przeczytałem tutaj dwie strony temu bardzo "ciekawa" rzecz która od zawsze mnie dotyczyła ale nie myślałem że to może mieć związek z moimi problemami teraz. Otóz jak byłem mały to sprawdzałem czy rodzice oddychają jak spali. Potrafiłem nawet w środku nocy to sprawdzać. I pamiętam że byłem wtedy naprawdę mały kajtkiem. I bardzo się bałem że im się coś stanie, naprawde bardzo....często płakałem wyobrażając sobie że umieraja albo ich pogrzeb. Potem jak byłem starszy to rzadziej ale tez się zdarzało.
Może już wtedy to wychodziło ze mnie

wiesz co Twoj post przypomnial mi ze robilem dokladnie to samo... moze teraz stad mam takie obawy o oddech...

Czy akurat stąd masz takie obawy o oddech? Te obawy o oddech wynikają bardziej stąd, ze pewno podczas pierwszego, czy któregoś ataku paniki miałeś wrażenie być może duszenia się. Co spowodowało u ciebie wyczulenie na tym punkcie a mając nerwicę strach o coś np o uduszenie się powoduje potem objawy jakbys faktycznie się dusił. Staje się to potem obsesją na punkcie kontrolowania oddechu.
Problemy z oddychaniem i kłopoty w oddychaniu to typowy objaw lęku i nerwicy, jeżeli badania sa dobre i z oddechem nic fizycznie się nie dzieje to nie ma mozliwości jego utracenia ot tak po prostu. A już na pewno nie dlatego że się tego boisz.
Pomiędzy strachem o uduszenie się czy na przykład strachem o zawał a rzeczywistym spełnieniem tego bardzo daleka droga. A nawet to droga nie do zejścia się
Boisz się tak naprawde tylko swojego wyobrażenia. A to ze się boisz nasila lęki i strach i powoduje coraz większe i czestsze objawy. Ale żeby nie wiem jak były silne od lęku się udusić nie można.

Ale ja równiez zaliczam się do tych co kiedyś bały się o swoich bliskich, ja akurat o mamusię Też jak spała w dzień to chodziłem na palcach i patrzyłem czy żyję. Możliwe że dlatego, iż często mówiła o tym że choruje, że się źle czuje. Albo po prostu może to oznaczać, ze nasze spojrzenie na świat jest bardzo lękowe. Na wszystko potrafiliśmy już jako malutcy reagować strachem. A teraz w dorosłym życiu mamy więcej możliwości i sytuacji do strachu i stąd zaburzenia....