munka pisze: Moze jakies orgy party, tak w ramach terapii? hahaha

To powinno być dostępne dla wszystkich nerwicowców w ramach NFZ...

Mam takie pytanie apropo emocji, i w ogole planowania: tak jak ogolnie jest juz lepiej z lękami itp. Tak cały czas mam problem z odczuwaniem emocji, nic mi sie nie chce , nie widze swojej przyszlosci , teraz przyjeżdża do mnie moja babcia której nie widziałam z 2
Lata , i w ogole nie czuje radości , wręcz taki strach... I ciagle sie wkurzam i mam w sobie agresje.. Mino iz regularnie ćwiczę i staram sie wyjsc z tego marazmu , w ogole nie wychodzi. I dość często zastanawiam
Sie czy mam jeszcze depersonalizacje , raz jej nie czuje w ogole i myśle ze juz po wszytakim a za chwile mam taka ze ręce opadają..

To jest tak że potrzeba na to więcej czasu. Sama po sobie widzę i po paru innych osobach z tymi problemami że emocje przychodzą jakoś wyjątkowo późno. Ja też nie odczuwam emocji jeszcze a sam stan mi się poprawił bardzo dużo, dankan chocby ma tak samo, ssaa, miesia nasza kochana chyba też, guet więc nie jesteś sama z tym problemem.
Po prostu trzeba przeczekać i nie denerwować się ani frustrować ze te objawy są bo to nie takie hop siup z mijaniem tych stanów. Wiesz że babcia przyjeżdza i byś się cieszyła ale teraz jeszcze masz stany napięciowe czy odrealnienia i nie cieszysz się ale czas możesz spędzić z babcią. Jej będzie miło i tobie też a że nie odczujesz tego jak należy to trzeba to zaakceptować ze nie jest doskonale.

Fakt, to chyba przychodzi na koniec. Ja tak mam z wszystkimi wydarzeniami. Święta były dla mnie obce, dziwne, nieosiągalne. Sylwester- jak normalny dzień. A impreza z okazji urodzin mojej mamy - też dziwna, bo nie czułam tego klimatu. Tak samo jak teraz leżący na dworze śnieg NIe ogarniam, że jest już styczeń, że zima, że 2015r.

Ale to wróci, z czasem, ale wróci

Ja tak samo nie odczuwam zimy ani miesiąca To sobie tak leci po prostu, nawet to mnie rozbawiło ostatnio bo niektórzy narzekają na pogodę a mnie to niezbyt interesuje

no właśnie, mam taką nadzieję, że to wszystko jednak kiedyś wróci do normy
Apropo planowania, to też tak wygląda? Że jednak mimo wszystko lekki lęk przed planowaniem nawet wyprzedzającego tygodnia, czasami następnego dnia...
I jednak ciągle małe wątpliwości czy opisuje do adekwatnie do tego jak to odczuwam. i kiedy znajduje się ktoś kto ma podobnie lub prawie tak samo, mega często wydaje mi się, że nie umiem tego opisać i ta druga osoba czuje zupelnie cos innego, a ja mam to sama

Każdy z nas tak myśli, podczas gdy już tyle czasu tu jesteś z nami że przecież nigdy nic innego się nie wydarzyło To oznacza tylko jedno
A to że nie umiesz opisać swoich objawów to tez oznacza lęk. Pracuję w poradni, wierz mi, inni chorzy doskonale potrafią opisywac swoje objawy, tylko nerwicowcy nie widzą jak bo jest to tak dziwne i tak liczne

Mogę się podpisać pod tym, że emocje są najbardziej odporne na "leczenie". Mi zostało tylko to, że ich nie czuję, wszystko płaskie i z tego powodu mimowolnie utrzymuje mi się smutek i spore napięcie, bo mimo że akceptuję iż teraz nie mogę ich czuć to są dni (zwłaszcza jakieś szczególne) że chce mi się wyć, że nadal jestem odcięta. Czasem tracę już nadzieję, że mój umysł raczy łaskawie wrócić do normy, robię wszystko by tak było, ale na powrót czucia świata jak widać trzeba czekać i czekać, a może problem tkwi w tym wyczekiwaniu? Sama nie wiem, ale żyję w takiej pustce z pół roku i to jest największy psycho-koszmar dla mnie, nie dd nie lęki tylko właśnie brak emocji

ehhh właśnie dokucza mi to samo, nie mogę się wczuć w sytuacje wczoraj przyjechał do mnie mój chłopak i wiem, że jest ok, fajnie, a nie czuję tego siedzę z rodzinką, czy jest jakaś impreza, a mnie to nie wzrusza, jak robot. Brak pozytywnych emocji, bo te złe to atakują...ale natrętów jest mało już, hipochondrii nie mialam i nie mam, a fizyczne rzeczy nie robią w ogole na mnie wrażenia. Tylko emocje, dziwność i brak uczuć do danej sytuacji...

Odcięcie emocjonalne moi drodzy, normalny stan rzeczy podczas wyszukiwania zagrożenia przez umysł. Jeden z aspektów defensywy umysłu bez obaw, minie.

Podpisuję się pod tym obiema rękami, właśnie też po sobie zauważam odcięcie emocjonalne, ale staram się z tego wyłazić. Grunt to przyjacielska postawa i więcej bodźców, które powinny na nas zadziałać. Do mnie teraz przyjechały dzieciaki, i staram się nimi zająć.

Powiem wam po czasie co zrozumialem i co bylo dla mnie wazne i byla to akceptacja. Ale nie bylo to godzenie sie ze tak bede mial. Tylko wlasnie zmiana takiego podejscia do roznych objawow i mysli czy braku emocji z ciagle smutna mina.
Czyli tak jak bardzo fajnie napisal to gdzies chyba victor zeby nie uzalezniac swojego szczescia od tego czy dany objaw jest czy danego objawu nie ma. I to jest prawda. Ja obecnie mam tylko juz odciecie od emocji i to kazdych i zlych i dobrych, jest mi wiele rzeczy obojetne. Ale tak jak w wypadku innych objawow czy mysli wiem ze tutaj trzeba zaakceptowac to ze tak jest i nie napedzac sobie samemu nieszczescia ze jak to jest totalnie zle ze tak mamy. Bo to przeciez minie a napedzanie nieszczescia powoduje ze dajemy temu uwage. Ja mimo ze to odciecie od emocji jest meczace i straszne totalnie obecnie sie tym nie martwie, nie kminie czy minie czy nie minie bo minely inne rzeczy i minie i to. Nie bez powodu innym to minelo.
Jest ciezko, spotkalo mnie to i akceptuje to. Zyje jakby to byl epizod ale zarazem nie chce oszukiwac sie i na sile tego wyganiac, minie jak sie zregeneruje.
Mam troche jeszcze do ulozenia sobie sytuacji w zyciu ale to jest proces czasowy bo musze pare spraw sobie udowodnic. Traktuje to odciecie jak czesc zycia na obecnym etapie. Staram sie nie robic z tego problemu i zobaczycie ze dzieki temu mi to zejdzie i wam tez moze!
Glowy do gory, zycie to nie tylko ostatni tydzien gdzie mieliscie chlopakow czy babcie

Pojechałem wczoraj na konsultacje do szkoły.
Było na w sumie 4 osoby,same kobiety i ja :> fajnie
Z tym ze sala taka ciasna jak jakiś korytarz no i tacy byliśmy upchani jak sardynki
Chyba mam klaustrofobię :/ zresztą mniejsze o to

Leki biorę już jakiś czas,gdy brałem dawkę mniejszą działały lepiej,teraz biorę większą i w sumie jakbym brał mniej niż na początku
Nadal mnie łapie może nie panika ale stres który przybliża mnie do ataku paniki
Znów nie mogę usiedzieć na zajęciach jak dawniej,indywidualnie gdy jestem sam z nauczycielką wtedy jakoś daję radę
ale normalnie na zajęciach gdy muszę usiedzieć spokojnie w miejscu...nosi mnie jak cholera.
Bez przerwy o czym gadam,o coś pytam,żeby tylko ruszyć się gdzieś w bok,coś mówić ,to mi pomaga,bezruch mnie wykańcza nerwowo

Próbowałem zobaczyć ile dam radę wytrzymać na zajęciach,jakieś pół godziny z trudem a później się ulotniłem.

Jeśli chodzi o leki to niestety ale ich działanie często jest uzaleznione od układu naszej mózgownicy, dokładnie jakiś generatorów (teraz juz nie pamiętam symbolu jakim sie to określa) czyli biorac leki, nasze dobre samopoczucie związane jest z wahaniem neuroprzekaźników a u każdego może to wygladać inaczej i nie zawsze równa się to maksymalnie.
Dlatego tak wiele osób róznie reaguje na leki antydepresyjne czy inne.

Bezruch być może powoduje, ze skupiasz się na swoich wewnetrznych odczuciach, chocby na narastaniu paniki i wtedy ruch, rozmowa powoduje rozruszanie i rozproszenie tego. Kiedyś tak miałem jak np szedłemd o fryzjera, to czesto mi zwracał uwagę, zebym się tak nie wiercił a ja to robiłem bo czułem panikę.
Pytanie brzmi, czemu nie pozwolic panice wystapić?

Victor pisze:Pytanie brzmi, czemu nie pozwolic panice wystapić?

Ponieważ nie lubię mieć paraliży mięśni,kłopotów z oddychaniem,omdleń itd itp a zwłaszcza publicznie
Nie chcę być w centrum uwagi całej widowni ...

Zauważyłem coś w domu,już dawno ale olałem to,teraz znów o tym myślę więc napiszę.
Mówię coś,w kuchni gdy wszyscy są obecni(sytuacja sprzed 5 minut) ja mówię a reszta tak jakby...udawała że słucha...
Chociaż nie,nawet nie udają,po prostu nie słuchają,jakbym nie istniał ,jak jakiś duch(czy ja żyję?halo?co?Mówię do ciebie)
Może ja mam aż tak monotonny i dołujący ton głosu,a może...sam nie wiem co...nie wiem co jest grane.

Gdy już coś mówię(a jestem introwertykiem więc rzadko się odzywam) to nie gadam o pierdołach,o czymś nudnym,banalnym
Z dziadkiem np zawsze nam sie fajnie rozmawia,ostatnio gdy uciekłem z zajęc,poszedłem do niego i przegadaliśmy 3 godziny
z poczuciem jakby to trwało zaledwie 30 minut.
Mówię do niego,słucha mnie,jest skupiony na osobie z którą rozmawia,czyli na mnie
W domu brat i jego narzeczona spoko,ale rodzice to już kompletny odlot, jakby słuchanie mnie było karą której chcą uniknąć...
Zastanawiam sie kogo trzeba leczyć w tym przypadku,no chyba nie mnie?
Ja nigdy nie dbałem o kontakt z rodzicami i nie lubiłem tej ich bliskości i czułości.
To nie tak że mi go brakuje,ale gdy mówię i jestem traktowany jak powietrze to zwyczajnie mnie to WKURCZA!