Sasuke pisze:

Victor pisze:

Sasuke pisze:Cześć przyjaciele , mam takie pytanie , właściwie prośbę , szczególnie do Victora , jeżeli to przeczyta.
Jutro idę na rozmowę o pracę (1 odkąd mam/miałem nerwice , zostało już jej chyba nie wiele) i stresuję się jak cholera !
Proszę o jakieś rady ! Bo cały chodzę , ale jestem szczęśliwy ,że biorę się w garść , a to dobra praca , bo jako kierowca cateringu ! Plus studiuje także , korzystam z całego życia .
Proszę o rady !

A cóż tu radzić?
Kwestią jest nie to, że "chodzisz cały" ale kwestią jest podejście do problemu. Wiadomo, że rozmową o pracę ludzie się denerwują, jedni mniej drudzy więcej. Natomiast zamiast katować się myslami co będzie, zastanów się na tym co stracisz jak np nie pójdziesz na to?
Stracisz szansę.
Co zyskujesz idąc na to? Zyskujesz szansę na uzyskanie dobrej pracy i aktywnośc zawodową. Dlatego bez względu na to jaki ma byc wynik tej rozmowy, po prostu warto dać sobie szansę.
To może wcale nie sprawić obecnie, ze nagle przestaniesz się stresować ale podejście w taki sposób do tematu nie tylko tego, ale różnych wyborów w życiu, w ktorymś momencie takie sytuacje przestają stresować.
Potraktuj to jak nie "być lub nie być" ale jako okazja do ogólnej poprawy swego podejścia do stresu i jako dawanie sobie szansy.
To, że się stresujesz to nie jest tak naprawdę problem. Stres jest, stres minie. Pokazując to sobie zyskujemy odporność na sam stres. I zarazem korzystamy z życia "próbując".

Dzięki Vik, dałem radę i nawet się tak nie denerwowałem, wywarłem piorunująco dobre wrażenie, no właśnie chyba za dobre , tego się nie spodziewałem Właśnie dałem sobie szanse i byłem na fali , spodobałem się im . Jak już wiesz mi już to odpuściło , mam sporadycznie sytuacje lękowe , także jest dobrze . Tylko właśnie , została mi namiastka "lęku dysocjacyjnego" , niby lęk przed podróżami , pokonałem go na tyle ,że już byłem za granicą (tj 80 km) ze znajomymi i było dobrze , raz mi zaczęło serce mocno bić , ale powiedziałem ,że już się nigdy nie cofnę , i była super wycieczka , codziennie jeżdże 30 km do szkoły bez żadnego problemu . Chodzi o to ,że zawsze jestem kierowcą , i jestem pewny siebie , a okazuje się ,że w środę mam jechać jako pasażer od 5 do 13 i to jeszcze 60 km , i w momencie jak to usłyszałem , wiedziałem ,że nie będę spał przez cały tydzień ..
Ja nie jeżdże jako pasażer nawet 5 km , a co dopiero 60 ! Strach ten polega na tym ,że czuje ,że nie mam "furtki" , gdzie było by mi na prawdę źle to mogę się cofnąć i jechać sobie do domu , lub do swojego zacisza , nie używałem tej "furtki" już 5,6 miesięcy , ale wiedziałem ,że ją mam i to też mi dodawało pewności jeśli wiesz o co mi chodzi ?
No i teraz chwila prawdy , jeśli pójdę w tą środę i się spisze , to mam prace od ręki , uciesze tym mame , dziewczyne , i przede wszystkim siebie , ale co jak 30 km od domu dostane paniki ? Co ja powiem temu totalnie obcemu człowiekowi za kierownicą ? To najtrudniejsze zadanie jakie przedemną staneło .. Co mam zrobić ? Bardzo chce tą pracę .

I jeszcze takie pytanko , wczoraj na zajęciach , pisałem sobie na laptopie i pewnym momencie koleżanka mówiła mi że zbladłem i mam wory pod oczami , i po chwili pisania , czułem jak mi leci głowa , tzn . jakbym mdlał / zasypiał , ale serce mi ani nie zabiło , wręcz przeciwnie trochę to było straszne ,że nie biło Czy to był jednorazowy spadek ciśnienia / cukru ? Czy jak ? Potem już się do końca dnia dobrze czułem , nie zrobiłem z tego wydarzenia halo , także się tym zbyt nie przejmuje tylko chciałbym wiedzieć co to było ?

Bardzo zależy mi na odpowiedzi , bo chciałym jak najszybciej się ustosunkować do zaistniałej sytuacji , żeby się nie potrzebnie nie nakręcać.

Victor pisze:Hmmm wównanie jest wedlug mnie dosyc proste
oczywiscie rozumiejac strach przed atakiem paniki w podrozy, mimo wszystko sie zapytowywuje czy warto tracic prace, z uwagi na atak paniki i nerwicowe poczucie, ze mozesz wrocic do domu?
Ja sam mialem strach przed podrozami wiec wiem co czujesz, ale ogolnie atak paniki mozesz po prostu przesiedziec i on minie, NAWET jesli mialby cie zlapac. W atakach paniki na poczatek nie chodzi o to aby one sie nie pojawiali, ale chodzi o to aby sie nimi nie martwic. Wtedy nie beda sie pojawiac.
A jak sie nie martwic, swiadomie byc pewnym ze jak przyjdzie to i pojdzie, bo takie sa fakty z napadami paniki.
Jak pozwolisz sie ograniczać takim lękom to po prostu one będa trwaly jako takie nawyki.
Ja w kazdym badz razie jak wybralem solidne odburzanie to bym pojechal. Chocby nie wiem co, bo emocje i tak nic nie moga a przezyc sie je przezyje i do tego wywali strach na przyszlosc.
A wstyd? Trudno, kazdemu moze zle sie zrobic.

agiga pisze:mam pytanie odnośnie emocji. Czy w Was jest też tyle wściekłości? JA nienawidzę tego i płacze potem jaka ja jestem zła, ale nie potrafię nad tym zapanować. Wystarczy ,że ktoś mi zwróci na coś uwagę- ale nie złośliwie, czy ze mnie obraża- tylko po prostu ,zwyczajnie. Koleżanka ostatnio powiedziała mi ,że ona coś robi inaczej, dała mi radę, a ja poczułam na nią taką wściekłość i najgorsze słowa do głowy mi się cisnęły- jakbym to naprawdę powiedziała, to skrzywdziłabym bardzo.Albo jak miałam cały czas problemy z komputerem i nic nie mogłam na nim zrobić to też taka wściekłość, że chciałabym nim rzucać- wiadomo ,że tego nie zrobię. WIem ,że te uczucia sa jakoś potwornie wyolbrzymione nie chcę tego czuć, a to się samo dzieje. Często ta wściekłość jest jakby z lęku, z bezsilności, z tego ,że coś robię źle, że sobie z czymś nie radzę.

Sasuke pisze:
Dobra , jadę , choćby nie wiem co dam radę ! Wezmę sobie tablet , i najwyżej jak będę miał ciężko to będę czytał twoją wypowiedź Mam nadzieję ,że to już ostatni krok ,który muszę wykonać ! Pokonałem wiele schodów ten jest ostatnim , w końcu musi kiedyś przyjść na to czas , a kiedy jak nie teraz , gdzie mogę zyskać dodakową pracę , spełnię się wreszcie (bo studia + praca) uniezależnie się totalnie finansowo i wesprę mamę Dziewczyna będzie dumna także same plusy !
Czy może być jeszcze większa motywacja ?

A powiedz mi czy wiesz może czemu mogę mieć od paru dni podkrążone oczy ( raczej sypiam dobrze ) ?

Aleksandranba23 pisze:Mam takie pytanie , czy osoby które wyszły z całego tego lękowego , czy w trakcie odburzania mieliście prześwity tego ze jest lepiej , które raz były dłuższe raz krótsze ?? I takie poczucie ze niby jest jesCze troche objawów ale juz sie człowiek tak niby nie przeraża , nie panikuje , czuje tylko taki lekki lek wolnoplynacy który nie jest chyba juz tak szkodliwy ? W sensie ze dziwnie sie czuje ze czuje sie coraz lepiej ??

-- 8 grudnia 2014, o 22:41 --
I najbadziej mam takie poczucie ze w jednej chwili milion pomysłów na przyszłość i zajawka na temat przyszlosci a za chwile zjazd ze jesCze nie jest na tyle dobrze zeby planować i takie ściąganie w dół...

Victor pisze:

Sasuke pisze:
Dobra , jadę , choćby nie wiem co dam radę ! Wezmę sobie tablet , i najwyżej jak będę miał ciężko to będę czytał twoją wypowiedź Mam nadzieję ,że to już ostatni krok ,który muszę wykonać ! Pokonałem wiele schodów ten jest ostatnim , w końcu musi kiedyś przyjść na to czas , a kiedy jak nie teraz , gdzie mogę zyskać dodakową pracę , spełnię się wreszcie (bo studia + praca) uniezależnie się totalnie finansowo i wesprę mamę Dziewczyna będzie dumna także same plusy !
Czy może być jeszcze większa motywacja ?

A powiedz mi czy wiesz może czemu mogę mieć od paru dni podkrążone oczy ( raczej sypiam dobrze ) ?

Oto chodzi, zycie jest najwazniejsze bo to po nim bedziesz potem w przyszlosci siebie docenial

Podkrazone oczy nie sa powodem do obaw o zycie Ja np mam strasznie czesto podkrazone bardzo.

agiga pisze:mam pytanie odnośnie emocji. Czy w Was jest też tyle wściekłości? JA nienawidzę tego i płacze potem jaka ja jestem zła, ale nie potrafię nad tym zapanować. Wystarczy ,że ktoś mi zwróci na coś uwagę- ale nie złośliwie, czy ze mnie obraża- tylko po prostu ,zwyczajnie. Koleżanka ostatnio powiedziała mi ,że ona coś robi inaczej, dała mi radę, a ja poczułam na nią taką wściekłość i najgorsze słowa do głowy mi się cisnęły- jakbym to naprawdę powiedziała, to skrzywdziłabym bardzo.Albo jak miałam cały czas problemy z komputerem i nic nie mogłam na nim zrobić to też taka wściekłość, że chciałabym nim rzucać- wiadomo ,że tego nie zrobię. WIem ,że te uczucia sa jakoś potwornie wyolbrzymione nie chcę tego czuć, a to się samo dzieje. Często ta wściekłość jest jakby z lęku, z bezsilności, z tego ,że coś robię źle, że sobie z czymś nie radzę.

Sasuke pisze:Dzięki za wszystko.

Byłem teraz na zajęciach, i znowu pojawiło mi;się uczucie jakby mi serce nie biło i do tego zaczyna kręcić mi się w głowie, czuje ze mdleje i nie potrafię wziąć oddechu, wyszedłem z sali 30 min przed końcem bo myślałem że umrę, siedzę teraz na korytarzu i próbuje wziąć oddech i dalej mi słabo. Co jest grane? Nerwica wróciła? Nigdy tego nie miałem! Kiedyś biło mocno serce a teraz choćby przestaje i robi mi się słabo. ...