No więc własnie o to mi chodziło I chodzi, a inaczej to widzę w terapii I inaczej to jest odczytywane, na zasadzie: jest złość - wywal ją z siebie. Akceptuj siebie takim jakim jesteś. A jak ja chcę zmienić złe nawyki myślowe to jest to odbierane jako nieakceptowanie siebie. Tego nie potrafię zrozumieć w obecnej terapii I połączyć z tym co jest na forum I wydaje mi się mądrzejsze I słuszniejsze (I zdrowsze).Victor pisze:Perfekcjonizm zwykle skądś się bierze, często tym chcemy utrzymywać własne poczucie wartości bo np. kiedyś byliśmy niedoceniani, bądź odwrotnie - przeceniani
A złość czy frustracja, która pojawia się w wypadku Gdy coś nie wychodzi, kiedy nie jest tak jak chcemy jest efektem tego, często jest bezsensowna. Więc generalnie moim zdaniem w takim wypadku lepiej poszukać rozwiązań dla tego aby mieć więcej dla siebie wyrozumiałości i aby np. perfekcjonizm nie był stylem Naszego życia, skoro mąci w emocjach.
Piotrek, możliwe, że trace dystans. Z drugiej strony moja terapeutka nie chce żebym miała ten dystans, uważa, że jeśli te emocje są to znaczy, że mają być I są słuszne. I mają być wyrażone.subzero1993 pisze:Czy to dotyka tylko sfer takich jak pedantyzm i perfekcjonizm (każda skrajność jest autodestruktywna)? Wiem, że rozmawialiśmy już na ten temat trochę, ale przypomniałem sobie teraz, że przeżywając emocjonalnie daną sytuację zatracamy dystans do niej. Jakbyś wstrzymała frustrację skierowaną w stronę terapeutki i spróbowała spojrzeć na sytuację tak z boku to może pojawiłaby się jakaś inna interpretacja? Czy może pojawiłoby się jakieś "ALE" mówiące, że może nie do końca masz rację? Musisz to sama przemyśleć, zanim podejmiesz tę decyzję. Jeśli nie, to sprawa jest prosta.
Olalala pisze:Powiedźcie mi, bo czegoś nie kapuję...
Nadal uczęszczam na tą terapię i mam takie pytanko: bo tutaj wiemy żeby nie wchodzić w tematykę natrętów, myśli lękowych. W terapii psychodynamicznej jest jednak inaczej i drąży się takie myśli, że one z czegoś wynikają - i tu mam zawias co z tym fantem? Bo ja próbuję je ignorować, a terapeutka mówi, ze ja nie chcę przeżywać emocji. To jak w koncu?
Tylko wiesz o co mi hetman chodzi? Że mam nie podążać za myślami, po czym na terapii obecnej mam do nich wracać I szukać przyczyn emocjonalnych - to jest jednak tak jakbym im nadawała znaczenie, nie uważasz?hetman999 pisze:Jeżeli jest to konflikt wewnętrzny, to tego tak łatwo nie da się przeskoczyć. Ja mam tak z kobietami. Z 1 strony pragnę tego kontaktu, zapachu i bliskości, a z 2 odzywa się u mnie stare myślenie, że ja nie mogę być z kobietą. Zaczyna się konflikt, pocenie się, stres. Dalej idzie znowu ta myśl, że mnie odetnie podczas zbliżenia, bo jak ktoś już pisał to narzędzie nie lubi presji - i to jest prawda. Tak się stało niedawno, kiedy bałem się, że nas ktoś zobaczy i kiszka. I teraz ta myśl, która wywołała nerwicę znowu się budzi.
Nie wiem, czy nie powinienem zaprzestać spotykania się z dziewczyną, choć lubię ją, jej towarzystwo, jej smak. Nie wiem co mam z tym zrobić. To jest właśnie konflikt wewnętrzny - choć w pełni uświadomiony.
Natomiast, jeśli chodzi o myśli, to niepodążanie za nimi, ignorowanie i olewanie ich, to najlepsze wyjście - bez 2 zdań.
Dzisiaj na terapii moja terapeutka powiedziała, że suma sumarum trudno jest pogodzić te dwa nurty. Np. ja jej mówię o zaburzeniu, a ona pyta się o mnie (mój odbiór był taki jakoby zaburzenie było częścią mnie). Choć ja mam takie przeświadczenie raczej, że mogę wynieść coś i z takiego, i z takiego nurtu terapeutycznego.hetman999 pisze:No i tu mamy różnicę pomiędzy różnymi nurtami psychoterapii. Inną ścieżką wiedzie Cie terapia behawioralni-poznawcza a inną pschychodynamiczna.
Mówi się, że ta 1 jest bardziej pomocna w przypadku osób, które mają problemy z zaburzeniami lękowymi.
Analizowanie myśli ma chyba na celu rozwiązanie jakiegoś konfliktu, ale w 1 kolejności trzeba zdać sobie sprawę z tego, co to za problem i czego rzeczywiście dotyczy.
Niestety sam do końca nie wiem, jak to jest z tymi konfliktami, bo mojego jakoś rozwiązać nie umiem, choć robię w b. wiele w tym kierunku.
bo z jednej strony mam wrażenie, że cechuje go indywidualne podejście do pacjenta (tym się szczyci), a z drugiej strony nie jest w stanie przyjąć innych powodów wystąpienia nerwicy. 
Chodziłem trochę na psychodynamiczną i raczej kiepsko ją oceniam. Terapeutka koncentrowała się na moich problemach ze znalezieniem pracy, to był dla niej "wątek główny", resztę moich problemów traktowała jako "wątki dodatkowe". Nie podobało mi się, że mówiła mi, żebym zaakceptował swoje emocje, a moje emocje są bardzo toksyczne, "wirusy" trzeba eliminować, a nie akceptować. Nie podobało mi się także, że nie miała za bardzo pomysłu, co zrobić z moją dezintegracją rozum-emocje, mój rozum i emocje funkcjonują tak, jakby należały do odrębnych osobowości, a terapeutka nie miała pomysłu, jak to "scalić". A już totalnie nie spodobało mi się jej stwierdzenie odnośnie moich obecnych relacji z ojcem, powiedziała, że nie można za bardzo nic zrobić z moim lękiem przed nim (a jest to największy lęk spośród wszystkich moich obecnych lęków). Najpierw próbowała ustalić przyczynę tego lęku i dziwiła się, skąd on się u mnie wziął i czemu narasta z wiekiem, ale jej się nie udało tego ustalić i stwierdziła, że nie można z tym nic zrobić.Olalala pisze:Słuchajcie, mam dylemat odnośnie mojej terapii psychodynamicznej. Mam wrażenie, że ona trzyma mnie w jakimś klinczu... wiem że z niektórymi dzielę się swoimi obawami na Pw, ale może ktoś jeszcze rzuci na to okiem.
Otóż gdy zaczęłam odburzać się wg Divovica to zaczęło być coraz lepiej. W końcu zwierzyłam się o tym terapeutce. Ona natomiast stwierdziła, że to niemożliwe, że tak szybko poczułam poprawę... to było jakieś 2-3 miesiące jak zaczęłam się odburzać. No nic, kontynuowałam nadal terapię I odburzałam się wg forum. Przeżyłam nie tak dawno temu duży kryzys, który opisałam w pierwszym poście, podczas którego dałam lękowi być w największej chyba formie, dałam wleźć atakowi paniki na głowę dosłownie I po tym jak to minęło to pierwszy raz tak w 100% odczułam, że to nerwica I wymysł mojej głowy. Po tym nastąpiła znowu duża poprawa, po prostu przestałam kompletnie żyć nerwicą, bo nie stanowiło to dla mnie problemu, bo wiedziałam, że te wszystkie objawy, myśli to pic na wodę. Więc chciałam uspokoić swój stan emocjonalny.
Problem jest taki, że w czasie każdej sesji terapeutycznej analizowane jest non stop moje zachowanie, dlaczego mogłam się tak zachować, a nie inaczej, ciągła analiza I powroty do przeszłości, do relacji z matką. Mam wrażenie, że to drażni moje nerwy, że przez to ja nie pozwalam wyciszyć się mojemu stanowi emocjonalnemu, bo ciągle widzę zagrożenie - że jakaś przyczyna spowodowała to, że stało się to co się stało I teraz jak mam rozwiązać ten dylemat żeby nerwica ustąpiła... I tak kręcę się w kółku. Ja np. już nie chcę rozmawiać z terapeutką o tym jaka była moja mama, bo tysiąc razy to wałkowałam I wiem jaka była I jej wybaczyłam I nie chcę tego w kółko rozdrapywać, ale terapeutka wraca tego z uporem maniaka I bardzo mnie to drażni I wpędza w przekonanie, że mam przesrane - że tak było w przeszłości I teraz koniec. Po prostu mam wrażenie, że to nie daje mi pójść dalej, że ja się kręcę w jednym punkcie.
Niestety mam też wrażenie, że przez takie analizy mój stan lękowy wzrasta I przez to czuję się zagubiona, a terapeutka na tym żeruje I trzyma mnie to w klinczu, bo przez to mam takie myśli: a może ona ma rację I powinnam to drążyć?
Tylko, że to mnie ciągle ciągnie w dół, a nie daje iść do przoduterapeutka tłumaczy to przenoszeniem relacji z mama na nią, a ja mam to w sumie gdzieś, bo ta wiedza mi nic nie daje, a mój nastrój spada...
Jak się poczuję dobrze to jest to traktowane jako opór tudzież ukryta złość.... no szlag mnie trafia.
Czy ktoś może podzielić się ze swoimi odczuciami z tą terapią?
Ja dzięki Divovicowi robię mega postępy, a dzięki terapii jakby na nowo "wracam" do tego, albo raczej bym powiedziała "siedzę w tym".
martusia, jej o te emocje bardziej chodziło, że ja w stosunku do niej zacznę je pokazywać, tzn. że wkurza mnie czymś I to pokazuję. Ona uważa, że ja tego nie pokazuje, że narazie jest takie głaskanie się - ? Ja to tak zrozumiałam. Bo to że się wkurzam czy płaczę to miałam już tak na terapii nie raz, tylko to nie były emocje adresowane do niej.martusia1979 pisze:olaolala...bo nie kazdyy terapeuta ma licencjat na dana terapie przewaznie sie szkola w jednym kierunku bo ogolnie terapie bardzo pochlaniaja czas zyciowy bardzo duzo nauki i praktyk. Jak jest dynamiczna to ona nie poprowadzi cie tez w behawioralnej. One maja tam jakies w tym rozeznanie ale wazne sa papiery i dlatego bez nich sie nie podejmuja. Wybiera sie konkretna. Pisalas jeszcze o tym poruszeniu emocji zapomnialam o tym ci napisac w pv.ma racje, ze emocje w behawioralnej sa bardzie omawiane technicznie. Bo to inna terapia, ale zawsze mozesz poloczyc dwa nurty.
Terapeutce chodzilo o to, zeby ona byla leczona musza sie miedzywami dziac emocje czyli opowadajac o czyms powinnas to co cie dreczy pokazac emocjami np. placzem, zloscia lub usmiechem, a nie siedziec jak slup soli opowiadac o tym jak ci zle bo dla niej to nie ma wywalania tych emocji na zewnatrz ona jako terapeutka powinna do ciebie dotrzec tak abyscie we dwie wspolpracowaly i w tedy dla niej to jest terapia.