Witaj musisz to przetrfac tak jest jak sie bierze na poczatku bedzie gozej to wiadomo bo leki nasilaja to wszystko ale powoli przejdzie

Jak się czujesz Ewa? Lepiej u Ciebie?

bareten pisze: ↑

3 lutego 2025, o 16:29

Jak się czujesz Ewa? Lepiej u Ciebie?

Witaj!!!u mnie juz idzie powoli w dobra strone juz lepiej sie czuje teraz mam z mieniony lek wiec moze juz bedzie lepiej a ty jak tam sie czujesz?

Też chyba z tygodnia na tydzień coraz lepiej. Mniej odczuwam somaty, mniejszy niepokój. Jeszcze tylko osłabienie nastroju i trochę DD. Jakby dalej nie mam do końca motywacji i radości z życia. Też pewnie minie ale kwestia czasu. Jeśli chodzi o DD to jakoś wszystko z dnia na dzień staje się takie normalniejsze jakby. I już nie mam myśli że wariuje

No aby tak dalej ja tez miewam jeszcze somaty ale juz sie tym nie przejmuje i troche mnie denerwoje chwiejnosc ruwnowagi ale juz coraz mniejsze jest wiec moze juz bedzie dobrze nie mam lęków to najwazniejsze a somaty zawsze przejda wiec aby tak dalej

Cześć wszystkim.

bareten pisze: ↑

3 lutego 2025, o 17:36

Też chyba z tygodnia na tydzień coraz lepiej. Mniej odczuwam somaty, mniejszy niepokój. Jeszcze tylko osłabienie nastroju i trochę DD. Jakby dalej nie mam do końca motywacji i radości z życia. Też pewnie minie ale kwestia czasu. Jeśli chodzi o DD to jakoś wszystko z dnia na dzień staje się takie normalniejsze jakby. I już nie mam myśli że wariuje

Tak to przechodzi z czasem...
Masz wsparcie w rodzinie? To pomaga pokonać brak motywacji i radości z życia.


Ja znów mam coś takiego, że ostatnio często nie lubię/obawiam się zostawać sam.
Miałeś tak?
Ogólnie pracuje na stanowisku gdzie bardzo dużo przebywam sam i chyba to to potęguje.
Np jak żona chodzi do pracy na drugą zmianę to delikatnie czuje niepokój i dyskomfort z tym związany, staram się to jakoś pokonać. Wiadomo wtedy zostaje z dzieckiem ale jeszcze bardziej mnie to dobija że jakby coś się stało to dziecko będzie siedziało samo. Eh z tymi głupimi myślami, ale wiadomo somaty to nakręcają.

Ja tez tak miałam moj maz wyjezdza zagranice wiec praktycznie jestem sama tez ciagle mialam takie mysli ze cos sie stanie a dziecko jest llęki miałam takie ze balam sie z domu wychodzic no ale juz mi przeszly teraz juz jest lepiej jescze mam takie zachwiania rowno wagi dziwnie patrzy mi sie na oczy jakies bole kregoslupa a to serca a to wogule ale juz soe tym tak nie przejmuje bo wiem ze to przejdzie najwazniejsze nie zwracac uwagi nato bo jak sie zwraca to jest gozej sama juz sie przekonalam

Ewula22 pisze: ↑

3 lutego 2025, o 19:39

Ja tez tak miałam moj maz wyjezdza zagranice wiec praktycznie jestem sama tez ciagle mialam takie mysli ze cos sie stanie a dziecko jest llęki miałam takie ze balam sie z domu wychodzic no ale juz mi przeszly teraz juz jest lepiej jescze mam takie zachwiania rowno wagi dziwnie patrzy mi sie na oczy jakies bole kregoslupa a to serca a to wogule ale juz soe tym tak nie przejmuje bo wiem ze to przejdzie najwazniejsze nie zwracac uwagi nato bo jak sie zwraca to jest gozej sama juz sie przekonalam

Masz racje.
Ja sobie z objawami somatycznymi radzę, gorzej z psychiką.
Próbuje rozmawiać o tym z żoną, żeby zaczęła pracować też na pierwszą zmianę to mi pomoże, ale chyba średnio rozumiem, a ja jeszcze jestem taki że staram się nie narzucać... (W sumie rozumiem, nerwice jest ciężko zrozumieć samemu a co dopiero osobie która jej nie miała).
Muszę nad tym przepracować i może minie jak wszystko inne.

Tak jest te osoby jak tego nie przeszly to nie wiedza na czym to polega.Dla nich to tylko nerwica i powiedza to sie nie denerwoj ale to tak nie dziala wiem to sama po sobie jakie moj maz ma podejscie do tego nie rozumnie co to jest

Ewula22 pisze: ↑

3 lutego 2025, o 19:57

Tak jest te osoby jak tego nie przeszly to nie wiedza na czym to polega.Dla nich to tylko nerwica i powiedza to sie nie denerwoj ale to tak nie dziala wiem to sama po sobie jakie moj maz ma podejscie do tego nie rozumnie co to jest

Ja to nawet o połowie rzeczy nikomu nie powiedziałem bo nie mam zwyczajnie komu, a żonie się wstydzę widząc że średnio chce to zrozumieć.
Jak dawniej miałem ataki paniki w nocy to nawet nigdy nikogo nie obudziłem.

kiki333 pisze: ↑

3 lutego 2025, o 21:46

Ewula22 pisze: ↑

3 lutego 2025, o 19:57

Tak jest te osoby jak tego nie przeszly to nie wiedza na czym to polega.Dla nich to tylko nerwica i powiedza to sie nie denerwoj ale to tak nie dziala wiem to sama po sobie jakie moj maz ma podejscie do tego nie rozumnie co to jest

Ja to nawet o połowie rzeczy nikomu nie powiedziałem bo nie mam zwyczajnie komu, a żonie się wstydzę widząc że średnio chce to zrozumieć.
Jak dawniej miałem ataki paniki w nocy to nawet nigdy nikogo nie obudziłem.

Kiki mam jak Ty, połowę rzeczy zostawiłem dla siebie między innymi te odrealnienie i depersonalizację bo pomyślałem, że nie dość że mnie nie zrozumieją to pomyślą że coś się ze mną dzieje niedobrego...

Mam do Was pytanie. Zauważyłem ostatnimi dniami, że jak rano wstaje z łóżka, czy np w ciągu nocy muszę iść do łazienki to kręci mi się w głowie po wstaniu z łóżka. Może nawet nie kreci mi się w głowie, bo nie mam żadnych mroczków i nie czuje nic w głowie, tylko mam wrażenie jakby miękkich nóg. Jakby były lekko splątane. Jakbym je krzywo wstawał. Ostatnio w nocy schodząc do toalety prawie musiałbym się trzymać ściany. To jakby delikatne problemy z utrzymaniem równowagi. Oczywiście jak wstanę na dłużej, to wszystko się rozchodzi i po paru minutach już tego nie czuję. Czy doświadczaliscie czegoś podobnego?

Pozdrawiam

Tak to jest chwiejniosc ruwnowagi ja sie z tym borykam 24 na dobe to jest uciazliwe ale trzeba jakos z tym zyc czasem jest takie mocniejsze a czasem lzej trzyma ale to nerwica tak mi tlumaczyl mij psychiatra

Oki dziękuję. No mi się pojawia raz na tydzień może. Grunt to się w to nie wkręcić teraz i nie obserwować swojego ciała i nóg.

kiki333 pisze: ↑

3 lutego 2025, o 21:46

Ewula22 pisze: ↑

3 lutego 2025, o 19:57

Tak jest te osoby jak tego nie przeszly to nie wiedza na czym to polega.Dla nich to tylko nerwica i powiedza to sie nie denerwoj ale to tak nie dziala wiem to sama po sobie jakie moj maz ma podejscie do tego nie rozumnie co to jest

Ja to nawet o połowie rzeczy nikomu nie powiedziałem bo nie mam zwyczajnie komu, a żonie się wstydzę widząc że średnio chce to zrozumieć.
Jak dawniej miałem ataki paniki w nocy to nawet nigdy nikogo nie obudziłem.

Spróbujcie pogadać z bliskimi osobami, może jednak się zaskoczycie ich zrozumieniem i wsparciem. Skoro nie mówicie im wszystkiego to oni tak naprawdę nie mają punktu zaczepienia i pełnego wglądu w problem. Dlatego go mogą bagatelizować. Poczucie "niezrozumienia" przez bliskich może Was bardzo ciągnąć w dół.
Mój mąż w swoim zaburzeniu mi tak uciął jakiekolwiek informacje na temat swoich zmagań, że muszę pół internetu przekopywać, porównywać objawy, zachowania, wypowiedzi innych osób z podobnymi problemami, żeby cokolwiek zrozumieć i poukładać sobie w głowie. Myślę, że ani mi ani jemu nie jest z tego powodu łatwiej.

To napewno nie jest nikomu łatwo.Nam nerwicowcom jest trudno wiec i napewno naszym blizkim