Pablito00 pisze: ↑

9 listopada 2024, o 07:23

Witam, chciałem was poprosić o pomoc. 2 tygodnie temu obejrzałem film o kulturyscie który dostał schizofrenii, okropnie się boje od tego czasu, wczoraj byłem u psychiatry, wykluczył schizo, stwierdził nerwice natręctw , lecz nadal mam obawy w stylu że może sie pomylił ( rok temu też się tego bałem i też byłem u psychiatry, innego niż wczoraj i też wykluczył). Mam taki problem że chcąc sie uspokoić że nie mam objawów tej choroby, przeczytałem o jej objawach np ze ktos słyszy moje mysli itd i wpadłem w taki lęk, ze moge w to uwierzyć, co jeśli to prawda ( tak naprawdę w to nie wierze ). Dam przykład , rozmawiałem dzis z mama o babci i miałem taka mysl ze co jeśli ona sie dowie co o niej mówiłem ( nic złego ) , wiem ze to nieprawdziwa myśl, absolutnie w nią nie wierze, ale jak przychodzi dostaje takiego lęku ze nie wiem co o tym wszystkim myślęc, boje się ze moge w tą myśl uwierzyc. Proszę o pomoc, mieliście takie objawy?

Pablito00 pisze: ↑

9 listopada 2024, o 11:55

dziękuje za odpowiedz Justyno! Jak wyszłaś z tego strachu o tą chorobe? pozdrawiam

Justyna90 pisze: ↑

10 listopada 2024, o 10:03

Pablito00 pisze: ↑

9 listopada 2024, o 11:55

dziękuje za odpowiedz Justyno! Jak wyszłaś z tego strachu o tą chorobe? pozdrawiam

Nie wyszłam! Wczoraj dostałam opis MRI głowy, na szczęście wszystko jest dobrze, więc odpuszczam temat guza mózgu itp, natomiast od rana wkręcam sobie chłoniaka‍♀️‍♀️‍♀️ bo boli mnie lekko gardło i szukam powiększonych węzłów! Ale wiem, że to NERWICA!!! Tyle chorób „przeszłam”, że powinnam już dawno nie żyć.
Rezonans głowy męczył mnie już od kilku lat, aż w końcu pani neurolog dała mi skierowanie. To badanie było dla mnie ostatecznością, zawsze się ogromnie bałam je zrobić. Jednak teraz stwierdziłam, że zrobię i jeśli będzie wszystko ok to odpuszczam szukanie sobie chorób na siłę 🫣. Jak widzisz jednak się nie udało
Tak działa mózg nerwicowca.

kfr pisze: ↑

10 listopada 2024, o 18:45

Cześć wszystkim Mam na imię Kinga i mam 29 lat. Jestem tutaj nowa, trafiłam przypadkiem po kilku sugestiach dotyczących mojego aktualnego samopoczucia i wygląda na to, że zostanę na dłużej. Widzę, ze forum to nie tylko kopalnia wiedzy, ale również wspaniała, wspierająca się społeczność. Wolałabym oczywiście nigdy tu nie trafić jednak wygląda na to, ze potrzebuję od Was kilku słów. Jestem już na etapie takiego mętliku w głowie, że ciężko mi samej ocenić co jest rzeczywistością, a co psychosomatyką.


Trafiłam do psychiatry 4 lata temu, zmagałam się z OCD, poza tym czułam się raczej dobrze, choć jak wiele osób miewałam różne stany samopoczucia. W trakcie wywiadu lekarz zasugerował pewne problemy z lękiem. Od tamtej pory wielokrotnie zmieniałam zarówno lekarzy, jak i przyjmowane leki. Na ten moment przyjmuje pregabaline (od samego początku leczenia, w różnych dawkach, aktualnie od około półtora roku 75 mg rano i 75 mg wieczorem), trittico (100 wieczorem) oraz Symkinet (zwiększany stopniowo, od około dwóch miesięcy przyjmuję maksymalną dla mnie dawkę czyli 60 mg). Trzy tygodnie temu z powodu koncowki leków zmniejszyłam dawki do 75 mg pregabaliny i 50 trittico wieczorem przez ok. 5 dni, potem odstawiłam je zupełnie na 3-4 dni. Wiedziałam, ze za moment mam wizytę u lekarza i dostanę receptę, nie chciałam specjalnie dopłacać za jej wypisanie i wolałam przeczekać. Wiedziałam też, że dawki są stosunkowo niewielkie, w końcu 150 mg pregabaliny to dawka minimalna, a co dopiero po zmniejszeniu jej na kilka dni o połowę. W tym też okresie po odstawieniu, czyli równo dwa tygodnie temu, zaczął się u mnie prawdziwy horror.

Rozpoczęło się od zdrętwienia prawej ręki i bólu, który opisywałam mówiąc, że czuję, jakby do całej ręki nie dopływała mi krew. Szybko, bo tego samego dnia, pojawiło się mrowienie w obu rękach oraz nogach. Chodziłam cały tydzień z bólem głowy, a także bólem karku, który wzmagał się podczas leżenia. Miękkie, splątane nogi i to przypadkowe potrącanie rzeczy podczas przechodzenia obok nich. Zmęczenie, napięcie w kończynach, gula w gardle utrudniająca przełykanie, blokada przed swobodną mową, drgające mięśnie. Jak mi ręka odpuściła, pozostawiając jedynie słabszą dłoń, rozpoczęło się w nodze. Ogromny, piekący ból, uczucie kłucia, głównie gdy noga pozostawała w spoczynku. Paluch, okolice śródstopia, wewnętrzna część stopy, kostka, a nawet goleń i łydka. Bóle występowały we wszystkich tych miejscach jednocześnie, czasami tylko w jednym albo dwóch, na przemian. Kręcenie nogami wokół siebie pod kołdrą dawało poprawę i minimalizowało ból, podobnie jak chodzenie, w trakcie którego czułam jedynie słabość tej nogi i jakby zmęczenie mięśnia. W tym okresie przyszło też do mnie pogorszenie wzroku, minimalne rozmazanie, co do którego w ogóle miałam wątpliwości, a także trudność ze skupieniem wzroku, miałam wrażenie, że nie mogę patrzeć na cały obraz (np podczas oglądania filmu), tylko na wybrane elementy, jak twarz bohatera, szerszy obraz jakby mi się wymykał. Do tego drganie lewej powieki i uczucie ciała obcego w lewym oku, z przodu, głównie w okolicy kącika. Około 3-4 dni temu pieczenie i kłucie w stopie przeszło w stałe i nieustające, a ruch nogą poprawiał go jedynie nieznacznie. Przez cały ten czas odczuwałam również minimalne napięcie lewej strony i w lewej nodze również zdarzyło mi się kłucie, ale sporadyczne, przemijające i niedokuczliwe, poczułam to kilka razy. W lewej ręce raz poczułam napięcie, znów jakby nie dopływała tam krew, ale było to bardzo krótkotrwałe. Czyli głównie prawa strona, choć oko lewe. Dziś obudziłam się bez bólu w prawej nodze, za to z dziwnym uczuciem swędzenia mięśni stóp, prawej i lewej, choć lewej głównie.
Dodam, że 4 dni po rozpoczęciu objawów wróciłam do pregabaliny i trittico w dawkach 75/50 wieczorem, a po 4 dniach do pełnych dawek sprzed odstawienia.

Lekarze się tu bardzo rozjechali. Lekarz rodzinny zasugerował odstawienie leków jako przyczynę, co psychiatra od razu odrzucił. Wykonałam wiele badań krwi mających wskazać niedobory jako przyczynę, ale wszystkie wyszły dobrze. O ironio, ku mojemu coraz większemu przerażeniu. Według lekarza rodzinnego potrzebuje ustabilizowania dawki, bo to leki stały się wyzwalaczem, pani doktor uznała, że to wina długotrwałego spinania mięśni. Oczywiście byłam sceptyczna. Dlaczego?

Nie ukrywam, naczytałam się w międzyczasie, a w zasadzie od pierwszych objawów czyli bólu ręki i mrowienia kończyn, o SM. Myśl o stwardnieniu rozsianym sparaliżowała mnie emocjonalnie do tego stopnia, że czułam, jakby ktoś mnie kopał w brzuch co kilkanaście sekund. Ten okres wykończył mnie jak żaden inny w życiu i dalej wykańcza. Przeszłam chyba przez wszystkie objawy tej choroby, we wszystkich kończynach, czułam się słaba i zmęczona, bolała mnie głowa, kark i cała reszta pleców. Objawy przechodziły, ustępowały i wracały, i choć koncentrowały się głównie na jednej stronie ciała, czułam je minimalnie również po lewej stronie. Zmienność tych objawów, miejsca ich występowania każą mi sądzić, że nie jest to stwardnienie rozsiane, ale psychosomatyczne objawy związane z tym, że spędziłam godziny dziennie na przeszukiwaniu internetu w celu poznania każdego możliwego sposobu manifestowania się tej choroby. Zaczęłam nawet się z nią godzić i szukać potwierdzenia, że będę mogła w miarę normalnie żyć i jeszcze kiedyś urodzić dziecko.

Umieram ze strachu. Wizytę u neurologa mam dopiero w grudniu, choć dzwonię do przychodni codziennie, by zapytać o wolny termin. Prywatna wizyta niestety jest poza moimi możliwościami finansowymi. Potem pewnie będę czekać na rezonans, który wyrwę siłą jeśli będzie trzeba, a to kolejne tygodnie, może nawet miesiące. Nie mogę tak żyć, nie chce.

Macie doświadczenie z SM? Czy możecie nakierować mnie na to, co jest rozsądniejszym torem myślenia? Dziś rano obudziłam się ze swędzącymi mięśniami stóp, aktualnie po kilku godzinach czuję to ledwo, czasami zapiecze mnie znów prawa stopa, powróciło też bolesne napięcie w prawej ręce. Oczy bez zmian. To jest możliwe by SM objawilo się nagle wszystkimi tymi symptomami w różnych miejscach i nasileniu, a teraz sobie prawie odeszło? Nigdy nie doświadczyłam czegoś takiego, zdarzało mi się drżeć, ręce trzęsą mi się niemal nieustannie od dziecka, ból brzucha i biegunki w stresie to norma, ale przewlekły ból tej stopy i wszystko o czym pisałam to nowość.

Mam dosyć tego samopoczucia, cieszę się, że ból odchodzi, ale jednocześnie myślę, że może to rzut SM, który mija? Naprawdę ledwo już funkcjonuję. Nie mam szczególnie stresującego życia, choć końcówka sierpnia była dla mnie wyjątkowo trudna z różnych powodow. Było to jednak dwa miesiące wcześniej, więc nie stawiałabym na to zupełnie. Nie chce mi się już nic. Mam ochotę zasnąć na długi czas, najchętniej chyba do tej wizyty u neurologa. Brak mi sił, stres mnie po prostu zabija.