Templarious pisze: ↑

1 sierpnia 2023, o 12:15

Potrzebujesz spać, to spij. Zajmuj swoją głowa i bądź tu i teraz tak aby oderwać się od analizy. To jedyne wyleczenie z nerwicy, żadne leki itp…. Ja obecnie nie mam nerwicy, leczę się tylko z szumów usznych.

KrzysztofKrk pisze: ↑

2 sierpnia 2023, o 08:21

Witajcie!

Ten post to swego rodzaju spowiedź, nie wiem, błaganie o pomoc, chęć przebaczenia sobie, ale kompletna tego nieumiejętność i niewiedza co zrobić w tej sytuacji.

Z nerwicy lękowej leczę się już ponad 5 lat. Przeszedłem w tym czasie jednak tylko 3 bardzo silne jednak dla mnie długotrwalsze epizody. Większość tego czasu funkcjonowałem względnie normalnie. Mówię względnie, bowiem wszystko w moim życiu kręci się wokół mojej seksualności. Około 13 roku życia a więc już 14 lat temu zacząłem się masturbować i zaraz szybko doszła do tego pornografia. Niestety moja seksualność stała się szybko silnym natręctwem, z którym po dziś dzień nie umiem sobie poradzić. Potrafię jednak odróżnić dobro od zła i czyny niemoralne od moralnych, jednak jako zafiksowany seksualnością nastolatek jeszcze tego nie potrafiłem i cierpię katusze wyrzutów sumienia z tym faktem związanych. Zaczynało się od fantazji o Cioci, nawet własnej Mamie. Nie byłoby może w tym niczego nad wyraz gdyby na fantazjach się skończyło, bo to (chyba) normalne u nastolatków. Miałem jednak sytuacje w których w nocy podkradałem się i molestowałem własną Mamę czy Ciocię. Pisząc to czuję tak ogromny wstyd i niechęć do samego siebie, ale czuję jednak, że muszę to zrobić, nawet jeśli narażę się na ostracyzm, czy wyśmianie. Co gorsza takie epizody zdarzały mi się również względem co najmniej kilka lat młodszych ode mnie Kuzynek. Na pewnym etapie popęd trochę wyhamował, a pewne zachowania zacząłem rozumieć i się za nie wstydzić, jednak czasu nie jestem w stanie cofnąć i to mnie boli najbardziej. Chciałbym jakoś zadośćuczynić, ale mam wrażenie, że wspominanie tego nic nie da i będzie tylko potencjalnie bolesne, choć nie wiem czy osoby mi bliskie to po prostu wyparły. Jestem święcie przekonany, że zwłaszcza Mama i Ciocia miały świadomość tego co robiłem, ponieważ pamiętam, że się przed tym moim dotykiem wówczas, w pół śnie wzbraniały, jednak nie umiały podjąć ze mną dialogu. Tego mi najbardziej zabrakło, kogoś kto wytłumaczyłby i nauczył, że zachowania seksualne są częścią natury człowieka, jednak jednocześnie są takie, których należy unikać i się powstrzymywać, a niestety w czasach dzieciństwa będąc zafiksowany religijnie widziałem tylko podział na to co jest grzechem i co nim nie jest, a więc masturbacja sama w sobie, czy seks przedmałżeński, a molestowanie seksualne to jedno i to samo g**no...

Moja psycholog mówi, że czas sobie wybaczyć, że nie mogłem wiedzieć co robię jako tak młoda osoba i to błąd najbliższego otoczenia, że mi tego odpowiednio nie wytłumaczyli i nie nauczyli seksualności. Mam jednak obawy, że to co robiłem może rzutować na tych którym to robiłem i mając prywatne doświadczenia z nerwicą lękową, stanami lękowymi świadomość, że mogłem się przyczynić do podobnych objawów u innych jest dla mnie okropna i wywołuje poczucie winy.

Co pewnie każdy jakkolwiek wprawiony zauważy jestem w trakcie kryzysu nerwicowego i jestem przekonany, że bez tego te myśli nie byłyby tak silne i przytłaczające, ale z tyłu głowy nadal jednak są, a moja seksualność nadal jest swego rodzaju ucieczką od lęku i emocji, choć jak już wspomniałem od lat nie dopuszczam się nawet drobnych uchybień na tym tle względem drugiej osoby, dorosłej czy małoletniej.

blue_monday pisze: ↑

8 sierpnia 2023, o 02:35

Witam. Czy "zanik" nerwicy jest normalny? Zaczęłam w lipcu psychoterapię i jak na złość wszystko minęło. To znaczy - "na złość". Oczywiście, to dobrze, ale mam problem opowiadać o czymś, czego nie czuję w danym momencie. Czuję się jakby nerwica była mi obca, jakbym kłamała i marnowała czas psychoterapeutki, choć doskonale wiem, co przeżywałam i że nic z tych rzeczy nie jest kłamstwem - przez to mam spadek motywacji do kontynuowania leczenia, nawet w tym tygodniu odwołałam spotkanie. Odkąd poraz pierwszy doznałam spokoju od codziennych natrętnych myśli, nerwica nigdy nie wróciła tak mocna jak była. Powinnam się z tego cieszyć, a jednak mnie to niepokoi, daje jakieś poczucie niepewności. Dalej co jakiś czas mam myśli zaczepiające mnie, czy to w tematyce związku czy zdrowia, ale nie są one już tak bardzo natrętne ani przejmujące, zazwyczaj lęk trwa dopóki nie znajdę sobie czegoś do zajęcia głowy. Czy ktoś z was spotkał się z czymś takim? Dlaczego niepokoi mnie brak objawów, skoro powinien być to powód do szczęścia?...

ewel-23 pisze: ↑

8 sierpnia 2023, o 20:08

Witam, czemu wszędzie piszą i mówią, ze przewlekły stres przyczynia się do rozwoju raka? Ostatnio nawiązałam kontakt z 25letnią dziewczyną, która ma guza na trzustce i z przyczyn jaką jej podaną mógł być przewlekły stres który przechodziła... Jak to wszystko rozumieć, wytłumaczyć..

Templarious pisze: ↑

14 sierpnia 2023, o 22:45

Jezeli lekarz którzy się kształcą i wiedza dużo więcej niż Ty, mówią ze wszystko jest Ok, to dlaczego uważasz diagnozę specjalisty za kłamstwo? Nie doszukuj się problemu tam gdzie go nie ma. Masz na tacy podana informacje ze jest Ok fizycznie, wiec cała reszta to nerwica. Właśnie teraz dobrze to widać ze mimo diagnozy uważasz ze lekarze się nie znają a Ty wiesz lepiej. Nie wyzdrowiejesz z takim podejściem nigdy.

klaudynkarx33 pisze: ↑

15 sierpnia 2023, o 05:02

Witam, zaczynam brac lek afobam 0,5 + 1/2 tabletki nasenne wraz z tym lekiem, czy moze mi to jakos zadzkodzic, łączenie obu tych leków? Biore je glownie na wieczor czasem afobam od razu z rana i jedna na wieczór przy bezsenności i atakach nerwicy.