Witajsarenqaaa pisze: ↑27 grudnia 2022, o 19:51Witajcie!
Pierwszy raz D/D złapało mnie w 2016 roku po ataku paniki i przeszło po kilku miesiącach, między innymi dzięki czytaniu tego forum i zrozumieniu co mi dolega. Niestety 2 tyg temu powróciło pod wpływem stresów (szczególnie śmierci dziadka), przemęczenia i presji. Wiem na czym polega mechanizm D/D, wiem, że akceptacja to klucz do wyjścia z tego stanu. Przez te 2 tyg miałam już trochę przebłysków, były nawet 2 dni, które były praktycznie w całośći bez D/D jednak są pewne objawy, które nie dają mi spokoju i momentami zaczynam się nakrecać, że to coś gorszego, a mianowicie:
• Czuję jakbym straciła swoją osobowość, na logikę wiem wszystko, wiem co lubię ale nie mogę się wczuć w to emocjonalnie. Szczególnie najgorszym dla mnie objawem jest to, że nachodzą mnie natrętne myśli, zaczynam sie zastanawiać kim jestem i tak jakby tego nie czuję co od razu powoduje u mnie atak paniki.
• Jak próbuję pomyśleć o przyszłości to też ogarnia mnie lęk, bo tak jakby ciężko jest mi ją sobie wyobrazić
• Czuję jakbym utraciła sens życia - obiektywnie mam udane zycie - pracuję jako modelka, mam wspaniałego faceta z, którym mieszkam od 2 lat, cudownych znajomych. Normalnie jestem osobą, która kocha podróżować, lubi modę, żyje raczej aktywnie a teraz w zasadzie to wszystko przestało mi sprawiać przyjemność. Nie wycofałam sie z życia ale robiąc większość rzeczy, które lubię czuje tylko bezsens i pustkę.
Mam jeszcze oczywiście inne, typowe objawy D/D ale te dokuczają mi najbardziej. Wiem, że D/D utrzymuje się przez moje nakrecanie ale cieżko mi nie nakręcać się na objawy wymienione wyżej. Są momenty kiedy potrafię sie oderwać myślami, szczególnie jak wciągnę sie w rozmowę z kimś, czasami jak gdzieś wyjdę ze znajomymi ale jednak nadal ogólnie analizuję te objawy i strasznie sie na nie nakręcam. Moje pytanie brzmi: czy ktoś miał konkretnie te objawy, które wymieniłam i zaakceptował je w końcu zamiast się nakręcać? No i czy są one spowodowane tylko przed D/D czy to może coś innego?
Ja znowu się tu pojawiłem. Mimo chodzenia na terapie. Znowu szukam sensu wszystkiego. I nie znajduje go w niczym, mnie też nic kompletnie nie sprawia przyjemności, dosłownie nic. Znowu pojawił sie wędrujący ból całego ciała ( dosłownie całego ), tył głowy, klatka piersiowa, nawet ukłucia w odbycie ( bez kitu ) i krwią ( dosłownie ).
Mam zaburzenie już jakiś czas, nasiliło sie po śmierci Nagłej mojej siostry w maju. Nasilenie nastąpiło od czerwca - lipca. Do tego czasu mam większość badań zrobionych. I wszystko w normie.
Wczoraj wróciłem na terapie, bo czuje, ze mam kryzys i zaczynam znowu się nakręcać i skanować ciało.
Zrób sobie wszystkie możliwe badania, zeby wykluczyć choroby i zaakceptować, ze to wszystko jest na tle nerwowym ( zaakceptować zaburzenie lękowe ). Wiem, ze łatwo się pisze a ciężej to zrobić mimo tych wszystkich REALNYCH objawów. Ale innego wyjścia nie ma.
Tak sobie żyłem przez 10 lat z tymi zrywami, potem zaczęły się problemy z wchodzeniem do kościoła głębiej, na zakupach zawroty głowy, na dużej otwartej przestrzeni lekki lęk (ale nie w każdym miejscu i w każdych warunkach). Za każdym razem przyśpieszone bicie serca. W kinie też mi było ciężko wysiedzieć bo sprawdzałem sobie tętno i miałem strach że może mi się zatrzymać. Było lepiej, było gorzej ale jakoś żyłem. W tym roku 2022 zauważyłem, że po alkoholu (na kacu) te lęki były większe niż dotychczas, do tego dochodziło myślenie że nie podoba mi się moje życie, że nie lubię miejsca w którym mieszkam itp. Jakoś dalej to się żyło, aż do 12 listopada - po 40 szwagra, drugiego dnia na kacu poszedłem na spacer. Od razu na tym spacerze poczułem się inaczej niż zawsze, trafiłem na dość sporą otwartą przestrzeń (gdzie jeszcze tydzień temu normalnie po niej potrafiłem się poruszać) i poczułem mocny lęk. Oczywiśćie tętno już dosyć mocne, oddech coraz krótszy, aż w końcu po 5-10 minutach powiedziałem sobie że nie dam rady wrócić do domu i nie mam gdzie się schować i bum, uderzenie gorąca, tętno gurbo ponad 160 (uprawiam dość regularnie sport więc wiedziałem mniej więcej jaki puls), tunelowe widzenie, myśli że umrę, zemdleję, dostanę zawału. Dobiegłem do restauracji, tam dali mi wodę. Za chwilę znów uderzenie gorąca, tętno wali, widze poszerzone źrenice i znów panika że umrę. Następnie doszło drętwienie lewej i prawej ręki (zawał dla mnie) i przyjechąła karetka. Panowie w karetce dali mi torbe papierową do oddychania i hydroksizinum na uspokojenie - zaburzenia lękowe ich diagnoza. No i w sumie jak poczytałem na internecie to z tych objawów rzeczywiście to mi się zgadzało. Potem zauważyłem że na otwartej przestrzeni zaczynają nogi mi się trząść, tętno wzrasta i wracałem do domu, no ale ten atak powiązałem z otwartą przestrzenią więc mówiłem sobie że jakoś przeżyję, pójdę do lekarza i będzie ok. No ale niestety....
kardiolog stwierdził, że serce zdrowe i mam problemy z głową, badania krwi wszystkie jakie miałem robione prawidłowe, kortyzol też w normie ACTH też ok. Zostały tylko nadnercza. To co mnie przeraża i karmi mój mózg to to, że ten atak przychodzi nagle, teraz biorę leki i dalej te ataki są (może mniejsze bo dziś udało się bez uspokajaczy poradzić). Czy to jest normalne że to tak wygląda ? Że to ma taki przebieg? Że pomimo iż człowiek zaczyna czuć się lepiej to nagle z niczego przy codziennych czynnościach robi się atak? Za każdym razem jak czuje się lepiej to mnie ta choroba ustawia do porządku. Psychiatra mówiła, że to normalne, ale wolałbym zapytać Was jak to wyglądało. Normalnie tętno to mam w granicach 70, ciśnienei też mierzyłem to w granicach normy (według 2 lekarzy, bo u nich pomiary były kosmiczne). Dobija mnie już to, bo do 12 listopada było czasami ciężko, ale chodziłem na ten rower, chodziłem 3 razy na siłownie, czułem że żyje, a od ataku w domu wegetacja
