zxz25 pisze: ↑

19 października 2021, o 11:31

Mam taką notatkę w telefonie z objawami:
Zawroty głowy
Uczucie bycia dziwnym
Zapadanie się
Zmeczenie
Ucisk głowy
Lęk przed schizofrenią
Lęk przed opętaniem
Nudności
Kołatania serca
Tętno 130
Poty
Biegunka
Koszmary senne
Derealizacja
Depersonalizacja
Obsesje
Śpiewanie piosenek ciągle w głowie
Kłucie serca
Problemy ze wzrokiem
Miękkie nogi
Pareidolia (z lęku przed schizofrenią)
Płacz kiedy napięcie jest już zbyt duże i muszę je rozładować
Widzenie twarzy z horrorów jak zamknę oczy
To samo ze słyszeniem z bajek i filmów
Bóle brzucha
Brak uczuć czasami
Ucisk w gardle
Duszności
Unikanie miejsc i przedmiotów (bo kojarzą się z lękiem)
Wyczulenie na dzwieki
Lęk przed tym że to nie nerwica tylko jednak na pewno schizofrenia i wmawiam sobie nerwice
Lęk przed tym, że jak wzięłam leki i dalej nie mogę spac to już na pewno jestem chora psychicznie
Drżenie i dygotanie
Myślenie, że coś we mnie jest i mną steruję bo się uśmiecham, albo jak się nie uśmiecham to samo myślenie że "jestem zła"
Uczucie że świat jest mroczny i obcy jak w stranger things
Wrażenie obcości ciała
Lęk przed dostaniem psychozy przez pareidolie i te obrazy które przeskakują przed zasnieciem
Lęk przed snem przez obrazy które przeskakuja
Lęk przed czuciem się dobrze, że nie mogę czuć się dobrze bo to coś dziwnego
Lęk przed dostaniem ataku paniki w pracy

Co do tych mam wątpliwości, czy to normalne w nerwicy?
Lęk że ogarnie mnie pusty śmiech jak Jokera strasznie boję się uśmiechać, że wybuchnę takim pustym śmiechem
Że rzygam ludzmi i nie mogę na nich patrzeć i jak wchodzi ktoś do pokoju w pracy to mi niedobrze
Że zacznę krzyczeć jakieś głupoty w dziwnym języku
Lęk że zacznę chodzić po scianach
Wyzywanie ludzi w myślach Ty s*ko itp.
Ciągle słyszenie jakichś pisków w głowie, dziwnych odgłosów z bajek i filmów, krzyków, jakbym miała schizę, najbardziej boję się tego, że to jakaś psychoza...
Lęk przed tym, że jak piszę tu na forum to próbuję znaleźć wytłumaczenie i usprawiedliwienie, że to nie choroba psychiczną typu schizofrenia i ludzie mnie okłamują i ja sama siebie i jestem chora

Może to nie mieć ładu i składu, najbardziej mi chodzi o te piski i krzyki i schizofrenie

znerwicONA pisze: ↑

28 października 2021, o 16:25

Hej,
Zaglądam tutaj mniej więcej od maja (nerwica zaczęła się w lutym), leki brałam ze 3-4 miesiące. Na początku wzmocniły lęk, później zaczęły go wyciszać.
Jak przestałam je brać lęk jeszcze był, ale z czasem się wycisza, i nadal to robi.
Moje lęki dotyczyły głownie zrobienia komuś krzywdy, zabicia kogoś nożem. Dotyczyło to bliskich, mojej znajomej w ciąży, a jak już sobie pomyślałam, że "ja przecież nikomu bym krzywdy nie zrobiła, to już wolałabym sobie", to zaczął się strach przed samobójstwem. Unikanie noży, ostrych narzędzi, mnóstwo natrętów o tym, że skoro myślę to pewnie chcę to zrobić, myśli o tym, jak podcinam sobie żyły, cały czas patrzenie na nadgarstki, aż zaczęły mnie piec z tego lęku. Później lęk, że mam coś z głową, że to coś poważnego, że skoro brałam leki i była u psychiatry to coś ze mną nie-tak, że wszyscy się dowiedzą, że to się nigdy nie skończy. Że nie będę umiała z tego wyjść, a wtedy jedynym wyjściem jest samobójstwo - i znowu lęk.
Okropny czas, nigdy wcześniej do głowy mi nie przyszło, aby coś sobie zrobić. Jak było źle, coś mi w życiu nie wychodziło to sobie myślała "trudno, nie udało się, kiepski dzień minie i będzie dobrze". W nerwicy tak łatwo się wtedy nie myśli
Z objawów somatycznych: całkowity brak apetytu, bezsenność, biegunki, kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej (on utrzymywał się najdłużej).
Na terapię chodzę też od maja (choć czuję, że bardziej zrozumieć wszystko pozwoliło mi to forum - Victorowi pomnik!).
Teraz jeszcze mam lęk w sobie, nie codziennie, nie taki mocny, ale wiem, że to też się uspokoi (tzn liczę na to). Zastanawia mnie tylko fakt, choć to, że o to pytam już mnie uświadamia, że to resztki nerwicy. Chcemy mieć z partnerem dziecko w najbliższym czasie, ale jeszcze raz na jakiś czas zdarza mi się mieć lęk przed: ciążą, zmianami w ciele, że dziecko się będzie poruszać, że nie podołam, że w połowie ciąży mi się odwidzi, a tego nie da się zmienić.
To wciąż wyciszający się lęk, nie?

P.S. Do wszystkich "nowoznerwicowanych" - ja też myślałam, że to nie może być tylko lęk, że nigdy nie minie i sprawdzałam na forum kilkaset razy różne objawy, żeby uspokoić siebie i przypomnieć sobie, że to TYLKO lęk. Im wcześniej przestaniecie to robić, tym szybciej zobaczycie poprawę. Ja już widzę znaczną, ale fakt, że jeszcze tutaj napisałam z zapytaniem o coś, świadczy, że resztki lęku we mnie są. Miną, wiem o tym i Wy też musicie wiedzieć

znerwicONA pisze: ↑

28 października 2021, o 16:25

Hej,
Zaglądam tutaj mniej więcej od maja (nerwica zaczęła się w lutym), leki brałam ze 3-4 miesiące. Na początku wzmocniły lęk, później zaczęły go wyciszać.
Jak przestałam je brać lęk jeszcze był, ale z czasem się wycisza, i nadal to robi.
Moje lęki dotyczyły głownie zrobienia komuś krzywdy, zabicia kogoś nożem. Dotyczyło to bliskich, mojej znajomej w ciąży, a jak już sobie pomyślałam, że "ja przecież nikomu bym krzywdy nie zrobiła, to już wolałabym sobie", to zaczął się strach przed samobójstwem. Unikanie noży, ostrych narzędzi, mnóstwo natrętów o tym, że skoro myślę to pewnie chcę to zrobić, myśli o tym, jak podcinam sobie żyły, cały czas patrzenie na nadgarstki, aż zaczęły mnie piec z tego lęku. Później lęk, że mam coś z głową, że to coś poważnego, że skoro brałam leki i była u psychiatry to coś ze mną nie-tak, że wszyscy się dowiedzą, że to się nigdy nie skończy. Że nie będę umiała z tego wyjść, a wtedy jedynym wyjściem jest samobójstwo - i znowu lęk.
Okropny czas, nigdy wcześniej do głowy mi nie przyszło, aby coś sobie zrobić. Jak było źle, coś mi w życiu nie wychodziło to sobie myślała "trudno, nie udało się, kiepski dzień minie i będzie dobrze". W nerwicy tak łatwo się wtedy nie myśli
Z objawów somatycznych: całkowity brak apetytu, bezsenność, biegunki, kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej (on utrzymywał się najdłużej).
Na terapię chodzę też od maja (choć czuję, że bardziej zrozumieć wszystko pozwoliło mi to forum - Victorowi pomnik!).
Teraz jeszcze mam lęk w sobie, nie codziennie, nie taki mocny, ale wiem, że to też się uspokoi (tzn liczę na to). Zastanawia mnie tylko fakt, choć to, że o to pytam już mnie uświadamia, że to resztki nerwicy. Chcemy mieć z partnerem dziecko w najbliższym czasie, ale jeszcze raz na jakiś czas zdarza mi się mieć lęk przed: ciążą, zmianami w ciele, że dziecko się będzie poruszać, że nie podołam, że w połowie ciąży mi się odwidzi, a tego nie da się zmienić.
To wciąż wyciszający się lęk, nie?

P.S. Do wszystkich "nowoznerwicowanych" - ja też myślałam, że to nie może być tylko lęk, że nigdy nie minie i sprawdzałam na forum kilkaset razy różne objawy, żeby uspokoić siebie i przypomnieć sobie, że to TYLKO lęk. Im wcześniej przestaniecie to robić, tym szybciej zobaczycie poprawę. Ja już widzę znaczną, ale fakt, że jeszcze tutaj napisałam z zapytaniem o coś, świadczy, że resztki lęku we mnie są. Miną, wiem o tym i Wy też musicie wiedzieć

Schiver pisze: ↑

29 października 2021, o 13:15

Hej, jestem tutaj nowa. Czy w nerwicy można czuć ból i sztywność w całym ciele i takie jakby osłabienie mięśni? Jestem bardzo spięta, cały czas mam tak jakby ramiona i barki uniesione do góry. Brzuch mam cały czas ściśnięty. Szczególnie bolą mnie ręce, dłonie, palce u rąk, nogi jakby z betonu, takie sztywne i obolałe. Czasami mam takie dni, że bardzo źle się czuję, jestem cały czas zmęczona i osłabiona i nie wiem czy to tylko nerwica. Robiłam badania krwi i wyszły dobre. Zastanawiam się, czy przy nerwicy można się czuć tak bardzo źle i nie mogę przestać o tym myśleć. Boję, że to jakaś straszna choroba :/

znerwicowana_ja pisze: ↑

29 października 2021, o 18:45

znerwicONA pisze: ↑

28 października 2021, o 16:25

Hej,
Zaglądam tutaj mniej więcej od maja (nerwica zaczęła się w lutym), leki brałam ze 3-4 miesiące. Na początku wzmocniły lęk, później zaczęły go wyciszać.
Jak przestałam je brać lęk jeszcze był, ale z czasem się wycisza, i nadal to robi.
Moje lęki dotyczyły głownie zrobienia komuś krzywdy, zabicia kogoś nożem. Dotyczyło to bliskich, mojej znajomej w ciąży, a jak już sobie pomyślałam, że "ja przecież nikomu bym krzywdy nie zrobiła, to już wolałabym sobie", to zaczął się strach przed samobójstwem. Unikanie noży, ostrych narzędzi, mnóstwo natrętów o tym, że skoro myślę to pewnie chcę to zrobić, myśli o tym, jak podcinam sobie żyły, cały czas patrzenie na nadgarstki, aż zaczęły mnie piec z tego lęku. Później lęk, że mam coś z głową, że to coś poważnego, że skoro brałam leki i była u psychiatry to coś ze mną nie-tak, że wszyscy się dowiedzą, że to się nigdy nie skończy. Że nie będę umiała z tego wyjść, a wtedy jedynym wyjściem jest samobójstwo - i znowu lęk.
Okropny czas, nigdy wcześniej do głowy mi nie przyszło, aby coś sobie zrobić. Jak było źle, coś mi w życiu nie wychodziło to sobie myślała "trudno, nie udało się, kiepski dzień minie i będzie dobrze". W nerwicy tak łatwo się wtedy nie myśli
Z objawów somatycznych: całkowity brak apetytu, bezsenność, biegunki, kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej (on utrzymywał się najdłużej).
Na terapię chodzę też od maja (choć czuję, że bardziej zrozumieć wszystko pozwoliło mi to forum - Victorowi pomnik!).
Teraz jeszcze mam lęk w sobie, nie codziennie, nie taki mocny, ale wiem, że to też się uspokoi (tzn liczę na to). Zastanawia mnie tylko fakt, choć to, że o to pytam już mnie uświadamia, że to resztki nerwicy. Chcemy mieć z partnerem dziecko w najbliższym czasie, ale jeszcze raz na jakiś czas zdarza mi się mieć lęk przed: ciążą, zmianami w ciele, że dziecko się będzie poruszać, że nie podołam, że w połowie ciąży mi się odwidzi, a tego nie da się zmienić.
To wciąż wyciszający się lęk, nie?

P.S. Do wszystkich "nowoznerwicowanych" - ja też myślałam, że to nie może być tylko lęk, że nigdy nie minie i sprawdzałam na forum kilkaset razy różne objawy, żeby uspokoić siebie i przypomnieć sobie, że to TYLKO lęk. Im wcześniej przestaniecie to robić, tym szybciej zobaczycie poprawę. Ja już widzę znaczną, ale fakt, że jeszcze tutaj napisałam z zapytaniem o coś, świadczy, że resztki lęku we mnie są. Miną, wiem o tym i Wy też musicie wiedzieć

Moja droga Twoja historia to jakbym czytała o sobie. Serio te same myśli i lęki. Myśli dotyczące ciąży to wg mnie tylko straszaki nerwicowe. Ciąża to piękny czas. Ja akurat dostałam nerwicy po ciąży. Ale u mnie to różne ciężkie kwestie wchodzily w grę. Co do ciąży to nie jest lekki czas tak samo jak i posiadanie dziecka. Nie jest lekki ale piękny. Mój brzdąc ma 4. 5 roku. Jakiś czas temu odeszlam a raczej uciekłam z małym od jego ojca- alkoholika. Stanęłam na nogi jestem w nowym związku. Też myśle z obecnym partnerem o wspólnym dziecku. I bardzo chcę ale też mam lęki z tym związane czy dam radę drugi raz, czy jestem gotowa itd. Ale powiem Ci tak, jak się ludzie kochaja jak wiesz ze masz wsparcie w partnerze i w razie czegokolwiek nie zostawi Cię samej to będzie dobrze.

znerwicowana_ja pisze: ↑

29 października 2021, o 18:45

Schiver pisze: ↑

29 października 2021, o 13:15

Hej, jestem tutaj nowa. Czy w nerwicy można czuć ból i sztywność w całym ciele i takie jakby osłabienie mięśni? Jestem bardzo spięta, cały czas mam tak jakby ramiona i barki uniesione do góry. Brzuch mam cały czas ściśnięty. Szczególnie bolą mnie ręce, dłonie, palce u rąk, nogi jakby z betonu, takie sztywne i obolałe. Czasami mam takie dni, że bardzo źle się czuję, jestem cały czas zmęczona i osłabiona i nie wiem czy to tylko nerwica. Robiłam badania krwi i wyszły dobre. Zastanawiam się, czy przy nerwicy można się czuć tak bardzo źle i nie mogę przestać o tym myśleć. Boję, że to jakaś straszna choroba :/

Tak można oczywscie. Polecam relaksacje Jacobsona naprawdę pomagają.

malutki pisze: ↑

29 października 2021, o 08:18

znerwicONA pisze: ↑

28 października 2021, o 16:25

Hej,
Zaglądam tutaj mniej więcej od maja (nerwica zaczęła się w lutym), leki brałam ze 3-4 miesiące. Na początku wzmocniły lęk, później zaczęły go wyciszać.
Jak przestałam je brać lęk jeszcze był, ale z czasem się wycisza, i nadal to robi.
Moje lęki dotyczyły głownie zrobienia komuś krzywdy, zabicia kogoś nożem. Dotyczyło to bliskich, mojej znajomej w ciąży, a jak już sobie pomyślałam, że "ja przecież nikomu bym krzywdy nie zrobiła, to już wolałabym sobie", to zaczął się strach przed samobójstwem. Unikanie noży, ostrych narzędzi, mnóstwo natrętów o tym, że skoro myślę to pewnie chcę to zrobić, myśli o tym, jak podcinam sobie żyły, cały czas patrzenie na nadgarstki, aż zaczęły mnie piec z tego lęku. Później lęk, że mam coś z głową, że to coś poważnego, że skoro brałam leki i była u psychiatry to coś ze mną nie-tak, że wszyscy się dowiedzą, że to się nigdy nie skończy. Że nie będę umiała z tego wyjść, a wtedy jedynym wyjściem jest samobójstwo - i znowu lęk.
Okropny czas, nigdy wcześniej do głowy mi nie przyszło, aby coś sobie zrobić. Jak było źle, coś mi w życiu nie wychodziło to sobie myślała "trudno, nie udało się, kiepski dzień minie i będzie dobrze". W nerwicy tak łatwo się wtedy nie myśli
Z objawów somatycznych: całkowity brak apetytu, bezsenność, biegunki, kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej (on utrzymywał się najdłużej).
Na terapię chodzę też od maja (choć czuję, że bardziej zrozumieć wszystko pozwoliło mi to forum - Victorowi pomnik!).
Teraz jeszcze mam lęk w sobie, nie codziennie, nie taki mocny, ale wiem, że to też się uspokoi (tzn liczę na to). Zastanawia mnie tylko fakt, choć to, że o to pytam już mnie uświadamia, że to resztki nerwicy. Chcemy mieć z partnerem dziecko w najbliższym czasie, ale jeszcze raz na jakiś czas zdarza mi się mieć lęk przed: ciążą, zmianami w ciele, że dziecko się będzie poruszać, że nie podołam, że w połowie ciąży mi się odwidzi, a tego nie da się zmienić.
To wciąż wyciszający się lęk, nie?

P.S. Do wszystkich "nowoznerwicowanych" - ja też myślałam, że to nie może być tylko lęk, że nigdy nie minie i sprawdzałam na forum kilkaset razy różne objawy, żeby uspokoić siebie i przypomnieć sobie, że to TYLKO lęk. Im wcześniej przestaniecie to robić, tym szybciej zobaczycie poprawę. Ja już widzę znaczną, ale fakt, że jeszcze tutaj napisałam z zapytaniem o coś, świadczy, że resztki lęku we mnie są. Miną, wiem o tym i Wy też musicie wiedzieć

Zgadza się, chęć posiadania potomka zawsze, wiąże się z jakimiś nerwami, stresem, jest to coś nowego i przede wszystkim ważnego, w życiu osób, które się starają o dziecko. Osoby bez nerwicy też doświadczają różnych emocji, od nerwów do radości.
U Ciebie nerwica jeszcze jest, dlatego gdzieś w podświadomości próbuje wyłapać, że jest to coś dla Ciebie ważnego i chce jeszcze swymi łapskami, pokazać Ci, że ona jeszcze jest, "a nóż widelec" może dasz się wkręcić.
Ale nie, nie, sama wiesz, jak działać, więc nie masz się czym przejmować i sądząc po Twoim poście, szybko się z tym uporasz, więc można powiedzieć, że te dziadostwo daje jeszcze o sobie znać.
Trzymaj tak dalej i zobaczysz, że jeszcze chwila i pozbędziesz się tej nerwicy!

znerwicONA pisze: ↑

3 listopada 2021, o 11:52

malutki pisze: ↑

29 października 2021, o 08:18

znerwicONA pisze: ↑

28 października 2021, o 16:25

Hej,
Zaglądam tutaj mniej więcej od maja (nerwica zaczęła się w lutym), leki brałam ze 3-4 miesiące. Na początku wzmocniły lęk, później zaczęły go wyciszać.
Jak przestałam je brać lęk jeszcze był, ale z czasem się wycisza, i nadal to robi.
Moje lęki dotyczyły głownie zrobienia komuś krzywdy, zabicia kogoś nożem. Dotyczyło to bliskich, mojej znajomej w ciąży, a jak już sobie pomyślałam, że "ja przecież nikomu bym krzywdy nie zrobiła, to już wolałabym sobie", to zaczął się strach przed samobójstwem. Unikanie noży, ostrych narzędzi, mnóstwo natrętów o tym, że skoro myślę to pewnie chcę to zrobić, myśli o tym, jak podcinam sobie żyły, cały czas patrzenie na nadgarstki, aż zaczęły mnie piec z tego lęku. Później lęk, że mam coś z głową, że to coś poważnego, że skoro brałam leki i była u psychiatry to coś ze mną nie-tak, że wszyscy się dowiedzą, że to się nigdy nie skończy. Że nie będę umiała z tego wyjść, a wtedy jedynym wyjściem jest samobójstwo - i znowu lęk.
Okropny czas, nigdy wcześniej do głowy mi nie przyszło, aby coś sobie zrobić. Jak było źle, coś mi w życiu nie wychodziło to sobie myślała "trudno, nie udało się, kiepski dzień minie i będzie dobrze". W nerwicy tak łatwo się wtedy nie myśli
Z objawów somatycznych: całkowity brak apetytu, bezsenność, biegunki, kołatanie serca, ucisk w klatce piersiowej (on utrzymywał się najdłużej).
Na terapię chodzę też od maja (choć czuję, że bardziej zrozumieć wszystko pozwoliło mi to forum - Victorowi pomnik!).
Teraz jeszcze mam lęk w sobie, nie codziennie, nie taki mocny, ale wiem, że to też się uspokoi (tzn liczę na to). Zastanawia mnie tylko fakt, choć to, że o to pytam już mnie uświadamia, że to resztki nerwicy. Chcemy mieć z partnerem dziecko w najbliższym czasie, ale jeszcze raz na jakiś czas zdarza mi się mieć lęk przed: ciążą, zmianami w ciele, że dziecko się będzie poruszać, że nie podołam, że w połowie ciąży mi się odwidzi, a tego nie da się zmienić.
To wciąż wyciszający się lęk, nie?

P.S. Do wszystkich "nowoznerwicowanych" - ja też myślałam, że to nie może być tylko lęk, że nigdy nie minie i sprawdzałam na forum kilkaset razy różne objawy, żeby uspokoić siebie i przypomnieć sobie, że to TYLKO lęk. Im wcześniej przestaniecie to robić, tym szybciej zobaczycie poprawę. Ja już widzę znaczną, ale fakt, że jeszcze tutaj napisałam z zapytaniem o coś, świadczy, że resztki lęku we mnie są. Miną, wiem o tym i Wy też musicie wiedzieć

Zgadza się, chęć posiadania potomka zawsze, wiąże się z jakimiś nerwami, stresem, jest to coś nowego i przede wszystkim ważnego, w życiu osób, które się starają o dziecko. Osoby bez nerwicy też doświadczają różnych emocji, od nerwów do radości.
U Ciebie nerwica jeszcze jest, dlatego gdzieś w podświadomości próbuje wyłapać, że jest to coś dla Ciebie ważnego i chce jeszcze swymi łapskami, pokazać Ci, że ona jeszcze jest, "a nóż widelec" może dasz się wkręcić.
Ale nie, nie, sama wiesz, jak działać, więc nie masz się czym przejmować i sądząc po Twoim poście, szybko się z tym uporasz, więc można powiedzieć, że te dziadostwo daje jeszcze o sobie znać.
Trzymaj tak dalej i zobaczysz, że jeszcze chwila i pozbędziesz się tej nerwicy!

No i wywołałam wilka z lasu
Po Twoim poście bardzo się ucieszyłam, że jż prawie koniec, cieszyłam się na weekend, wszystko było fajnie. W niedzielę zaczęłam czytać o ciąży, jak to się odbywa, co się dzieje z ciałem kobiety, wzruszyłam się i aż mi się ciąży zachciało, stwierdziłam, że od następnego cyklu się staramy o dziecko. Ale nagle sobie pomyslałam, że przeczytam o depresji poporodowej, żeby wiedzieć, z czym mogę się zderzyć po porodzie. No i traf, lęk jak stąd do wieczności, zaczęłam jeszcze czytać, że ktoś trafił do szpitala psychiatrycznego z powodu nerwicy, a to już wyrzuciło lęk w kosmos!
Znalazłam się prawie na początku drogi: kiepski sen, lekka biegunka, trochę brak apetytu, ale starałam się sobie tłumaczyć, że to tylko lęk, więc nie było ataków paniki. Teraz mam lęk o ciążę, że zabraknie mi czasu jak już się zdecyduję (mam 32lata), że depresja poporodowa mnie dopadnie, że nerwica wraca.
I teraz się zastanawiam, gdzie był problem? W tym, że zaczęłam czytać? Czy może coś innego? Co z tym zrobić? No i czy od nerwicy można wylądować w szpitalu psychiatrycznym?
Z góry dziękuję za odpowiedzi, choć wiem, że to tylko moje słabsze chwile, ale chcę o tym mówić. Chcę zrozumieć, co się stało.

draxledes23 pisze: ↑

27 października 2021, o 16:44

zxz25 pisze: ↑

19 października 2021, o 11:31

Mam taką notatkę w telefonie z objawami:
Zawroty głowy
Uczucie bycia dziwnym
Zapadanie się
Zmeczenie
Ucisk głowy
Lęk przed schizofrenią
Lęk przed opętaniem
Nudności
Kołatania serca
Tętno 130
Poty
Biegunka
Koszmary senne
Derealizacja
Depersonalizacja
Obsesje
Śpiewanie piosenek ciągle w głowie
Kłucie serca
Problemy ze wzrokiem
Miękkie nogi
Pareidolia (z lęku przed schizofrenią)
Płacz kiedy napięcie jest już zbyt duże i muszę je rozładować
Widzenie twarzy z horrorów jak zamknę oczy
To samo ze słyszeniem z bajek i filmów
Bóle brzucha
Brak uczuć czasami
Ucisk w gardle
Duszności
Unikanie miejsc i przedmiotów (bo kojarzą się z lękiem)
Wyczulenie na dzwieki
Lęk przed tym że to nie nerwica tylko jednak na pewno schizofrenia i wmawiam sobie nerwice
Lęk przed tym, że jak wzięłam leki i dalej nie mogę spac to już na pewno jestem chora psychicznie
Drżenie i dygotanie
Myślenie, że coś we mnie jest i mną steruję bo się uśmiecham, albo jak się nie uśmiecham to samo myślenie że "jestem zła"
Uczucie że świat jest mroczny i obcy jak w stranger things
Wrażenie obcości ciała
Lęk przed dostaniem psychozy przez pareidolie i te obrazy które przeskakują przed zasnieciem
Lęk przed snem przez obrazy które przeskakuja
Lęk przed czuciem się dobrze, że nie mogę czuć się dobrze bo to coś dziwnego
Lęk przed dostaniem ataku paniki w pracy

Co do tych mam wątpliwości, czy to normalne w nerwicy?
Lęk że ogarnie mnie pusty śmiech jak Jokera strasznie boję się uśmiechać, że wybuchnę takim pustym śmiechem
Że rzygam ludzmi i nie mogę na nich patrzeć i jak wchodzi ktoś do pokoju w pracy to mi niedobrze
Że zacznę krzyczeć jakieś głupoty w dziwnym języku
Lęk że zacznę chodzić po scianach
Wyzywanie ludzi w myślach Ty s*ko itp.
Ciągle słyszenie jakichś pisków w głowie, dziwnych odgłosów z bajek i filmów, krzyków, jakbym miała schizę, najbardziej boję się tego, że to jakaś psychoza...
Lęk przed tym, że jak piszę tu na forum to próbuję znaleźć wytłumaczenie i usprawiedliwienie, że to nie choroba psychiczną typu schizofrenia i ludzie mnie okłamują i ja sama siebie i jestem chora

Może to nie mieć ładu i składu, najbardziej mi chodzi o te piski i krzyki i schizofrenie

Dosłownie większość mam teraz, nie wiem już co robić...