ajona pisze:Dużo zastanawiam się nad moim związkiem. Ściska mnie w gardle kiedy wymawiam to słowo. Trudno mi zaakceptować sytuację w jakiej się znalazłam. Jestem z chłopakiem od prawie 10 lat. Mamy wspólne mieszkanie od 2 lat. Od kiedy on się wprowadził w moim życiu zaczęły dziać się dziwne rzeczy. Uciekałam w nerwicę, setki objawów fizycznych. Moja terapeutka mówi, że objawi jakie mi dokuczały, wzbudzały u chłopaka, rodziny zainteresowanie. Jej zdaniem w ten sposób chciałam nieświadomie zwrócić na siebie uwagę. Może zasłużyć na miłość? Trudno mi to określić. Dziś jest masakra. Kiedy ponad pół roku temu zadałam sobie pytanie czy kocham mojego chłopaka, odpowiedź brzmiała nie. Wyznałam mu to. Chciał odejść, jednak zatrzymałam go przy sobie. Chyba ze strachu. Trudno mi było. To był w ogóle ciężki okres, w którym nasiliły się objawy lęku, problemy z bezsennością, etc. Z tego wszystkiego trafiłam do szpitala psychiatrycznego. Chłopak był u mnie prawie codziennie, przez 3 miesiące. Mama też często przyjeżdżała. Odwołaliśmy ślub, zaczęło do mnie coraz więcej docierać, że chyba uciekam od tego związku. Uciekam od siebie takiej, jaka teraz jestem. Trudno to wyjaśnić. Trudno żyć razem. Wspólne plany poszły w odstawkę. Co chwila powraca mi w głowie myśl o ucieczce, rozstaniu. Powiedziałam mu o tym. Mimo wielkiego bólu, został. Powstrzymałam go przed wyjściem z domu. Sama nie wiem czemu. Chyba strach przed utratą względnej stabilizacji jest tak dojmujący, smutek i żal tak wielkie, że nie potrafiłabym ich znieść. Trudno mi uwierzyć na nowo w ten związek. Ogarnąć się. Usiłuje pokazać mu, że go kocham. Ale czy nie robię tego wbrew własnym uczuciom? Trudno się starać dla kogoś, o kogo przestało się już martwić, troszczyć i zabiegać. Udaje chyba, że ta cała sytuacja jest prawdziwa. Że mamy jeszcze szansę. A gdzie jest moje uczucie? Moja wiara i nadzieja na przetrwanie razem wszystkiego? Trudno mi żyć. Pomóżcie.

laure pisze:O, nie! Z tym się nie zgodzę. Żadnych separacji. To pierwszy krok do podjęcia drastycznej w skutkach decyzji. Sama to przerabiałam. Ja na tej zasadzie powinnam z moim zerwać skoro jestem przekonana o braku uczuć. Tylko co jeśli to nie brak uczuć a zaburzenie mną kieruje? Niektórych decyzji nie da się odkręcić, a potem można tylko żałować. A jak się jest w pętli lęku albo ciężkim stresie to w ogóle nie powinno się według mnie nic robić jeśli chodzi o związek, tylko dbać by postawić siebie do pionu.

justi2212 pisze:Wszyscy chyba na nowo zakochani

katarzynka pisze:Wszyscy jedziemy na tym samym wózku, raz lepiej, raz gorzej. Obecnie jest równia pochyła, czyli duuużo gorzej, ale widzę, że większość koleżanek i kolegów ostatnio tak ma, więc zwalę to na przesilenie wiosenne i fazy księżyca

katarzynka pisze:Wszyscy jedziemy na tym samym wózku, raz lepiej, raz gorzej. Obecnie jest równia pochyła, czyli duuużo gorzej, ale widzę, że większość koleżanek i kolegów ostatnio tak ma, więc zwalę to na przesilenie wiosenne i fazy księżyca