katarzynka pisze: ↑

2 września 2018, o 21:28

tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 20:19

Ja się zgadzam z wami wszystkimi, że bez akceptacji nie będzie poprawy. Ostatnio coraz częściej zamiast płakać nad objawami to po prostu staram się akceptować ten stan i czekam na lepsze dni, ale mimo wszystko do pełnego wyleczenia to jeszcze bardzo długa droga przede mną

Brawo Ty! Tak trzymać

Dziękuje wiadomo, że są gorsze dni, ale w porównaniu z tym jak panikowałem na początku nerwicy to czuję się o niebo lepiej i łatwiej to wszystko znoszę

tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 21:42

katarzynka pisze: ↑

2 września 2018, o 21:28

tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 20:19

Ja się zgadzam z wami wszystkimi, że bez akceptacji nie będzie poprawy. Ostatnio coraz częściej zamiast płakać nad objawami to po prostu staram się akceptować ten stan i czekam na lepsze dni, ale mimo wszystko do pełnego wyleczenia to jeszcze bardzo długa droga przede mną

Brawo Ty! Tak trzymać

Dziękuje wiadomo, że są gorsze dni, ale w porównaniu z tym jak panikowałem na początku nerwicy to czuję się o niebo lepiej i łatwiej to wszystko znoszę

Kryzysy zdarzają się każdemu, trzeba też sobie na nie pozwolić, a więc... zaakceptować Wszystko sprowadza się do wspólnego mianownika, jakim jest akceptacja, ale sukcesywnie choćby pełzając to idziemy w dobrym kierunku.

katarzynka pisze: ↑

2 września 2018, o 13:54

nieznajoma19 pisze: ↑

2 września 2018, o 13:08

Czuje taka pustke przez to zyc mi się znowu nie chce kiedy to sie skończy ?!?!?!??!?!?!:((((((((

Kochana, wiesz kiedy? Kiedy zaczniesz pracować nad AKCEPTACJĄ. Włącz i słuchaj to do upadłego. Ja w Twoim wypadku, czytając od dłuższego czasu Twoje wpisy naprawdę rozważyłabym terapię. Taka rada z czystego serca. Dopóki nie ruszysz z akceptacją, będzie tak jak wyżej piszesz.

Kurde u mnie w mieście nie ma czegos takiego psychiatrzy tylko faszerują lekami i tyle

Nieznajoma, ale psychiatra nie prowadzi terapii. Od tego masz psychoterapeutów. Jeśli nie ma, to poszukaj w najbliższym mieście. Przecież tu chodzi o Twoje zdrowie.

A czy wy mieliście myśli lękowe,które polegały na tym,że może tak naprawdę nie znacie swojego partera/partnerki? albo,że ukrywa przed wami jakąś straszną tajemnicę? tyle razy przeciez czyta sie historie o tym jak cos po wielu latach wyszło cos złego na wierzch i boję się,że mnie tez to spotka. O dziwo na razie z myslami czy kocham na razie się jakoś uporałem,ale teraz znowu to siadło mi na móżg

tomek19932304 pisze: ↑

3 września 2018, o 22:02

A czy wy mieliście myśli lękowe,które polegały na tym,że może tak naprawdę nie znacie swojego partera/partnerki? albo,że ukrywa przed wami jakąś straszną tajemnicę? tyle razy przeciez czyta sie historie o tym jak cos po wielu latach wyszło cos złego na wierzch i boję się,że mnie tez to spotka. O dziwo na razie z myslami czy kocham na razie się jakoś uporałem,ale teraz znowu to siadło mi na móżg

Tomek, weź nie pier... nicz
To ten sam szit nerwicowy, nie rozkręcaj go. Spakuj do nerwicowego wora i utnij łeb głupim myślom!

katarzynka pisze: ↑

3 września 2018, o 22:26

tomek19932304 pisze: ↑

3 września 2018, o 22:02

A czy wy mieliście myśli lękowe,które polegały na tym,że może tak naprawdę nie znacie swojego partera/partnerki? albo,że ukrywa przed wami jakąś straszną tajemnicę? tyle razy przeciez czyta sie historie o tym jak cos po wielu latach wyszło cos złego na wierzch i boję się,że mnie tez to spotka. O dziwo na razie z myslami czy kocham na razie się jakoś uporałem,ale teraz znowu to siadło mi na móżg

Tomek, weź nie pier... nicz
To ten sam szit nerwicowy, nie rozkręcaj go. Spakuj do nerwicowego wora i utnij łeb głupim myślom!

Masz rację, ale jak już wejdzie mi coś do tej głupiej głowy, to nie chce mi odpuścić. Ciężko przestać o tym myśleć, gdy całe ciało z nerwów aż boli

Jak zacząć to akceptować staram się to robić to mi się wydaje że źle to robię i zaczynam rozmyślać,potem mam kolejne myśli że nic mi się nie poprawia i że to nie to, a czasami pytania A jak to nie nerwica, a czemu nic nie czuje, a czemu czuje takie napięcie przy mojej kobiecie zamiast czuć się super. Boję się to akceptować. Akceptuję zaburzenie wtedy gdy poczuje się lepiej są lepsze dni jak kurtyna opada wtedy wszystko idealnie mi się udaje. Ale boję się że jak będę przyzwalal na to, to nigdy to nie odejdzie że już zawsze będzie tak. Ale znów już mniej się dziwię tym objawa jest inaczej no ale zaś się boję że to już realne. Uczę piła się mnie ta nerwica tak że nie chce odejść. Pomożecie jak wy sobie radzicie jak to akceptuje ie czy tak jak ja czy inaczej.

Najgorsze jest to że nie chce mi się nic tylko myśleć ale też odchodzę od tych myśli w pracy ale dużo myślę. Mam coś takiego ze jakbym nie chciał dobrze myśleć wychodzić z tego nie mam tajakby chęci. Boję się że mi tak zostanie.

Mario26 ja mam tak samo. Nie rozumię tej akceptacji. Co mam akceptować myśli że nie kocham , że mi się nie podoba ,że podoba mi się każda kobieta na ulicy rylko nie moja żona?
Próbowałem to niby akceptować czyli nie przejmować się tymi myślami ale to nie pomaga.
Staję się wtedy całkowicie obojętny i to nie poprawia mojego humoru. Nie czuję się wtedy lepiej. A wręcz jest gorzej bo wtedy myślę że jednak to jest prawda i że to nie nerwica.

matts pisze: ↑

5 września 2018, o 07:30

Mario26 ja mam tak samo. Nie rozumię tej akceptacji. Co mam akceptować myśli że nie kocham , że mi się nie podoba ,że podoba mi się każda kobieta na ulicy rylko nie moja żona?
Próbowałem to niby akceptować czyli nie przejmować się tymi myślami ale to nie pomaga.
Staję się wtedy całkowicie obojętny i to nie poprawia mojego humoru. Nie czuję się wtedy lepiej. A wręcz jest gorzej bo wtedy myślę że jednak to jest prawda i że to nie nerwica.

No ja mam tak samo że jak zacznę to robić to staje się taki inny nie kontroluje tego i staje się obojętny. Oby to nie była prawda ale nie może być przecież człowiek nie odkochuje się w jednej sek.

AKCEPTOWAĆ, że to nie pochodzi od nas samych. Akceptować, że to nie ja. To nerwica, a w nerwicy moje myśli, które mam są czymś naturalnym.

katarzynka pisze: ↑

5 września 2018, o 10:30

AKCEPTOWAĆ, że to nie pochodzi od nas samych. Akceptować, że to nie ja. To nerwica, a w nerwicy moje myśli, które mam są czymś naturalnym.

A jak radzić sobie z tą niechęcią do wszystkiego jak przychodzi ta obojętność jak zaczynamy uwalac myśli nie skupiać się na nich. Ale nie wiem czy wtedy dopiero nie skupiamy się na tym albo na właśnie tej obojętności i nas wtedy cofa do początku.

Mario, tylko sie wydaje, że się cofasz do początku. To złudne. Wykonałeś szmat drogi i pracy, a w kryzysach się wydaje, że nic nie wiesz o nerwicy. W takich chwilach jak piszesz, niechęć obojętność, zaakceptować, czyli powiedzieć: ok, jest mi to wszystko obojętne, nie chcę, nie kocham i ok, niech tak jest. Może tak sobie być, ale ja WIEM (logika), że to nerwica i ona daje takie myśli, objawy, więc nie muszę, nie powinienem się martwić, że coś nie tak.

katarzynka pisze: ↑

5 września 2018, o 11:59

Mario, tylko sie wydaje, że się cofasz do początku. To złudne. Wykonałeś szmat drogi i pracy, a w kryzysach się wydaje, że nic nie wiesz o nerwicy. W takich chwilach jak piszesz, niechęć obojętność, zaakceptować, czyli powiedzieć: ok, jest mi to wszystko obojętne, nie chcę, nie kocham i ok, niech tak jest. Może tak sobie być, ale ja WIEM (logika), że to nerwica i ona daje takie myśli, objawy, więc nie muszę, nie powinienem się martwić, że coś nie tak.

Dziękuję Katarzynka postaram się rąk teraz to robić.