nikanere pisze: ↑26 grudnia 2017, o 22:07
Czesc powiedz mi prosze czy tego typu mysli moga dotyczyc ze nie chce sie dziecka lub ze chcialoby sie kogos zabic? Ja juz oswoilam sie z jednymi myslami to buch kolejna mysl do glowy... To nie sa moje nysli ale przez nie gorEj ciesE sie Z bycia mama... Dbam o coreczke kazdego dnia opiekuje sie nia a w glowie myali ze ja jej nie chce itp
Nikanere,
No pewnie, że może być taka myśl. Czytaj to
zaburzenia-obsesyjno-kompulsywne-nerwic ... 11483.html i zobacz jak Bonio76 cierpi z powodu tych myśli. W jednym że swoich postów napisał nawet, że jest przekonany, że chce to zrobić. Zobacz jak to opisuje:
Bonio76 pisze: ↑27 września 2017, o 14:12
Wspomnę ze zmagam się z myślami od 8 miesięcy czy jest możliwe ze przez taki okres człowiek może sobie wmowic ze juz chce to zrobić ze dobrze mi z tą chorobą bo mi się chyba wszystko poprzestawialo w tej głowie
Bonio76 pisze: ↑28 września 2017, o 08:06
Najgorsze jest to ze w głowie mam ze chce tych mysli i tej nerwicy ze chce coś synowi zrobić a jak czytałem innych to oni mają tak ze wiedzą że to nerwica i maja sprzeciw do tych mysli a u mnie cały czas mam opory by uwierzyć w nerwice i ogólnie mam wrażenie ze to moje checi
I teraz pomyślcie sobie wszyscy w tym wątku. Jeśli taki gość, mąż i ojciec jest w stanie praktycznie uwierzyc, że te myśli to on sam, to jego prawdziwe chęci i prawdziwe myśli, to czy nie można uwierzyć, że się faktycznie nie kocha, że się faktycznie nic nie czuje do partnera, i że nic nas z nim nie łączy? Skoro ludzie mogą wmawiać sobie i wierzyć z prawie 100 proc. pewnością, że oni tego chcą? Wyobraźcie sobie jak trudne to musi być dla takiego człowieka. Nie mówimy tu o takich problemach jak kocham/nie kocham. Tu chodzi o życie własnego syna i o mysli, że mogę mu coś zrobić. Współczuję bardzo bo to jest na pewno trudne i okropnie męczące, ale wiem też, że na kilometr pachnie to mechanizmem lękowym, w którym temat wątpliwości/obsesji/analizy nie ma tak naprawdę żadnego znaczenia. Czepia się wartości dla nas najważniejszych, dlatego tak wiele tematów na tym forum.
Do tego każdy, kto się z tym zmaga cały czas wątpi, że to to zaburzenie. Większość jest zdecydowanie przekonana, że wszyscy naokoło mają OCD tylko nie ja, bo ja mam inaczej niż Wy -
Wy macie OCD, u mnie to co innego. I takie podejście powoduje jeszcze większe cierpienie bo spędza w poczucie osamotnienia i pozostawania samemu z problemem o unikalnej i nierozwiązywalnej formie. Jak przesledzicie sobie ten wątek, który podałem to zobaczycie, że takie wątpliwości u autora, czy to jego prawdziwe myśli, że on tak chyba naprawdę chce, pojawiły się po ok. 8 miesiącach od podpalenia zaburzenia. To pokazuje jak bardzo zmęczony umysł ciągłym zmaganiem z jednym tematem zaczyna powatpiewac we wszystko by tylko sobie ulżyć. Paradoksalnie takie myślenie może w końcu doprowadzić do pogodzenia się, że te myśli są. Absolutnie nie dojdzie do tego, że Bonio76 zrobi coś swojemu synowi, on po prostu tak się wymęczy w końcu, że się podda i nie będzie walczył z myslami. Zaakceptuje, że one są, że ma te impulsy, jakby chęci do zrobienia tego i po pewnym czasie, jak na ironię losu, to wszystko zacznie słabnąć i odpuszczać, a on poczuje upragnioną ulgę.
Na koniec, dla tych co uważają, że mają inaczej niż inni i wszyscy na około mają nerwice tylko nie oni. Jest to odpowiedź na post Bonio76, który wkleiłem wyżej:
woojteczek pisze: ↑28 września 2017, o 08:38
Drogi kolego jakby było tak jak mówisz to tylko ty byś miał nerwicę
Wszyscy w nerwicy mają impulsy, wątpliwości, kompulsje różnego typu.
Fundamentem odburzania jest przekonanie się na poziomie emocji, że to nerwica. Wtedy osiągasz spokój a tak zawsze ale to zawsze masz wątpliwości.
Pozdrawiam
Myślę, że to strzał w 10-tkę.
). 
i mecze się z tym, nie chce z nim zrywać a z drugiej strony być może byłoby to dobre... ale niby dlaczego? I wiecznie zadaje sobie pytania mimo ze wiem ze nie powinnam. Każde spotkanie z nim mnie cieszyło, wiedziałam ze będzie fajnie, a teraz (po roku związku) na pewno troche do tego przywykłam wiec nie cieszy mnie to jakoś bardzo ale nie wiem czy to przez nerwice po części czy dlatego ze nie chce z nim być. Mimo wszystko czuje potrzebę żeby z nim być, żeby ratować to wszystko... jest mi tak cholernie przykro. Chce żeby było jak dawniej. Analizuje cały czas mój związek, czy to na pewno miłość, czy ja go potrzebuje. No i na myśl ze go nie potrzebuje od razu chce mi się płakać i czuje napięcie. Tylko czy to na pewno ROCD? Być może faktycznie nie mogę się pogodzić z tym ze moje plany na życie z nim legły w gruzach.... (No i znowu odczuwam napięcie i chce mi się ryczeć). Jestem mega zagubiona.
