bunia pisze: ↑

6 kwietnia 2017, o 17:09

Witajcie drogie Nerwusy. Pisze bo mimo mojej sporej wiedzy zdazaja mi sie nerwicowe klimaty- odburzalam sie wiele razy, wiele razy osiagnelam sukces, wiele razy musialam sobie "jakos radzic". Bylo i w sumie jest naprawde dobrze- czasami lapia mnie leki ale staram sie nad tym panowac i niezle mi idzie. Ale, ale ostatnio zmarla moja babcia. Nigdy wczesniej nie stracilam mi bliskiej osoby- nigdy! Na smierc zawsze reagowala smiechem- po prostu tak sobie z nia radze(dziwny sposob wiem), i tak bylo w tym przypadku. Dowiedzialam sie dopiero dwa tygodnie po pogrzebie ale w sumie jakos mnie to niesamowicie nie ruszylo. Z wieczora dopiero poplakalam jak przystalo. I przed zasnieciem cyk, poczulam ze sie zbliza, dawnoooo mialam prawdziwy atak paniki naprawde dawno a tutaj prosze- pelna geba!! Jak tylko poczulam pierwsza fale wstalam, poszlam po ksiazke(mam pare ksiazek na temat nerwicy) i zaczelam czytac. Tak wlasnie jak tylko zaczelo sie to dziadostwo to zaczelam czytac co mi sie dzieje i DLACZEGO!! Dlaczego soe poce, dlaczego mi zimno, dlaczego mam kolatanie i przyspiesZone tetno- po prostu czytalam i odczywalam na sobie wszystkie objawy. Ze zimne konczyny sa dlatego ze krew doplywa teraz do najwazniejszych organow, ze mam dziwne widzenie bo zawezyl mi sie horyzont i wyszukuje zagrozenia, ze te mysli ktore kraza mi po glowie(smierc, atak terrorystyczny, isis, pedofilia, illuminati) to po prostu szukanie tego zagrozenia i tak sobie czytalam i dopasowywalam do siebie i wiecie co- szybko przeszlo, naprawde szybko- mam teraz lekkoe uczucie niepokoju od paru dni ale to nic w porownaniu do tego co przezywalam po atakach paniki kiedys. Pisze o tym teraz bo mysle ze kiedys komus ta metoda moze pomoc tak jak pomogla mi! Pozdrawiam was mocno:)

cyraneczka pisze: ↑

11 grudnia 2017, o 15:09

Jednak dzisiaj się przekonałam, że od paniki dzieli mnie raptem pół minuty hiperwentylacji . Mam taką książkę "lęk i fobia" z wydawnictwa UJ, gdzie przeczytałam o metodzie indukcji objawów paniki, w skrócie chodzi o to, że sami wywolujemy objawy takie jak w panice, czyli kręcimy się dookoła własnej osi, dyszymy ustami, siedzimy w kurtce w ciepłym pomieszczeniu żeby się spocić, itd. Podobno należy powtarzać takie "ćwiczenia" codziennie po kilka razy, aż przyzwyczaimy się do objawów i zobaczymy, że w końcu mijają. Ja dzisiaj po zainicjowaniu ataku nie robiłam nic, tylko powtarzałam, że odpuszczam, że adrenalina zaraz się wchłonie i będzie ok. Wskutek tego atak trwał krótko, ale nie mimo wszystko usiadłam (dawniej lezalabym plackiem na podłodze), nie udało mi się stać, żeby przekonać się, że nie upadnę. Ale i tak czuję się lepiej, że to zrobiłam. Kilka minut odrealnienia, szumu krwi w głowie i spocenia, a za tym już nic nie ma. Nie wiem czy ktoś z was zna tę metodę, bo wydaje się dość prosta. Aha, jak ktoś chce to może podkręcić poziom trudności i zrobić cos podobnego w miejscu publicznym albo przy ludziach. Na początku można w domu albo z terapeutą w gabinecie. Co o tym myślicie?

weird_thoughts pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 23:34

Od jakiegoś miesiąca kilka razy w tygodniu męczą mnie ataki paniki. Typowy paniczny lęk, że zaraz zwariuję i wpadnę w psychozę (to w pierwszej kolejności), zasłabnę, umrę. Po kilkunastu minutach lęk puszcza, ja wracam do swoich zajęć. Akurat teraz mam wolne, więc czasu trochę więcej, ale staram się znaleźć sobie jakieś atrakcje, żeby nerwica nie miała pożywki.
Jednak zaczyna mnie to irytować. Dziś akurat byłam zajęta, ale oczywiście panika nie ma wolnego i od razu prawie godzinę miałam wyjętą z życia. Do tego wszystkiego mija rok od pierwszego ataku.
Nie chcę brać żadnych leków, bo przez pewien czas czułam się już dobrze, teraz też mam sposoby na 'papierowego tygrysa'. Czytam forum, różne książki, widzę jakąś poprawę. Ale ten lęk napadowy przybrał na sile
Chyba Victor w którymś poście wspomniał o tym, że z atakami paniki poradził sobie na końcu - jeśli nic nie pomieszałam. Czy ktoś też tak miał? Nie wiem jak znaleźć sposób na to lękowe uderzenie kiedy człowieka odcina