ŁukaszŁukasz pisze:Siema, potrzebuję dobrego słowa. Walczę i walczę, już parę lat - ostatnio powiedziałem sobie "nie będę miał tego cholerstwa, pozbędę się raz na zawsze" - więc walczę ze zdwojoną siłą, ale zawsze jest podobny scenariusz - zaczynam ignorować, akceptować itd, przez 2 tyg jest spokój, sukcesy, świetne samopoczucie a potem bam! - i zaczyna się w drugą stronę. W ostatnią niedzielę byłem w kinie - pełna sala, ja na samym środku, ciężko wyjść - no i się zaczęło - kołatanie serca, kula w gardle, spięte mięśnie szyi, z resztą, co ja wam będę mówił nie? Więc siedzę tam twardo, nic się nie ruszam nawet i myślę sobie "dawaj mała, co ma być to będzie i tak mi nic nie zrobisz", po czym następuje kryzys, chce wyjść ale zaraz myślę "dobra poczekam do punktu krytyczego" i zaraz strach zaczął się poluźniać. Niestety, od tamtego czasu coś słabo ze mną, czuje że pętla zaczyna się kręcić w drugą stronę. Właśnie wróciłem ze sklepu - w sklepie stoje, serce wali, ja mu "pozwalam". Wychodzę ze sklepu już na maxa wkur**** i myślę sobie "jak mam umierać to umieram" - i wpadam na 7 piętro z siatą zakupów i zgrzewką wody w rękach - serce wali jak nie wiem i czuję że już osiągam apogeum - rozżalony myślę "dobra, wygrałaś, boję się jak skurw*****". Już jest normalnie ale... kręcę się z tym w kółko a wola walki pozostaje. Jakaś rada? Trzymajcie się

zaburzony86 pisze:W takich chwilach to wszystko wydaje się być bez sensu

zaburzony86 pisze:Witam po dłuższym czasie.
Nie żaliłem się tu, gdyż nie miałem takiej potrzeby. Można powiedzieć, że w dużej mierze się już tego paskudztwa pozbyłem. Wciąż czasem się odrealnię, ale generalnie jest ok. No prawie.
Dziś niestety przegrałem. Sprawa była dość prosta. Zostałem poproszony o to, by pojechać w jedno miejsce samochodem i coś zawieźć. Znam tą trasę na pamięć, bo w tych lepszych (normalnych) czasach pokonywałem ją kilka razy w tygodniu. Myślałem więc że i dziś się uda. Niestety - nie udało się. Problemy są dwa. Pierwszy to taki, że jedzie się tam ekspresówką, a to oznacza brak jakiejkolwiek możliwości ucieczki czy ratowania się. I tak nigdy z tego nie korzystałem, ale świadomość, że jestem na drodze, gdzie nawet nie mogę się zatrzymać gdybym musiał i gdzie nie mogę zawrócić gdyby było trzeba sparaliżowała mnie. Drugim problemem zaś jest ciemność, migające światła, trudności w szacowaniu odległości i takie tam... Wszystko to powoduje nadmiar bodźców i pewne zagubienie u mnie, a to najlepszy krok do katastrofy.
Jeszcze tydzień temu byłem królem życia. Wytrzymałem sześć godzin na imprezie w klubie, gdzie muza waliła na maksa, światła migały w sposób oszałamiający, a ja tam wytrwałem, nawet można powiedzieć że nie sprawiło mi to większej trudności. A dziś poległem.
Smutno mi przez to. Wręcz mam łzy w oczach. W takich chwilach to wszystko wydaje się być bez sensu, a wszelkie sukcesy i objawy normalności takie nieważne. Nie byłem w stanie przejechać trasy, którą znam na pamięć. Bo się bałem. Strach wygrał

sebastian86 pisze:jakis czas jest spoko ale nie tyle lat...

Załamana89 pisze:Umnie najgorsze sa mysli natretne ktore obnizaja samopoczucie jestem w tym juz tak zagubiona ze sama niewiem czy sa mysli prawdziwe czy iluzyjne;(czuje sie zle wszystko mnie boli jak jakas staruszka jeszcze ta pogoda dolujaca jest boje sie ze ten stan mi nie minie i juz tak bedzie ciagle sie zastanawiam czy nie jestem psychopatka majac takie mysli bo nie czuje leku tylko natrety ktore mnie atakuja a potem zast ta analiza czy ja sie zabije a jak skrzywdze meza i potem takie napiecie w klatce jskbym miala isc i to zrobic to jest straszne;((((ja chce zyc ale nie tak;(((czemu mam filma ze mysl prowadzi do czynu kobieta luźna w udach mam juz tego dosc;(((

kanar1861 pisze:czyli myśli lękowe bez lęku też mogą być???