MaksiaKasia pisze:Kretu20 - oglądałam i przeczytałam i zaczęłam działać. Nadszedł jednak taki kryzys, że nie byłam w stanie wyjść z łóżka - dosłownie. Doszła do tego tak potworna DD, że mówiłam do wszystkich dookoła, że nie wiem co się ze mną dzieje, pisałam, dzwoniłam do lekarki i terapeutki (czego staram się unikać). Po 15 razy pytałam czy nie wariuję. Staram się nie molestowac lekarzy i terapeutów, ale byłam w tak potwornym stanie, że nie chciałam żyć - rozumiesz? Od 3 dni jest odrobinę lepiej. Pracuję nad sobą, wychodzę codziennie gdzieś, jeździłam samochodem jako kierowca 5 km wczoraj. Ciągle sądzisz że nic nie robię? Pracuję dziennie 6-8-10h - skupiam się mimo wielkiego problemu z koncentracją i pracuję. Co prawda w domu, ale taką mam pracę. To wymaga ode mnie wiele.
Dodatkowo jak nie robię pracy, wychodzę do ogrodu, podlewam kwiatki, grabię ziemię, wychodzę sama dookoła domu żeby stawić się nerwicy, wychodze przed ogrodzenie i spaceruję. Biorę narzeczonego i wychodzę z nim na dalszy spacer (100m od domu a tydzien temu nie poszłabym do furtki). Gotuję obiad, czego tydzień temu bym nie zrobiła z trzęsiawki i myśli ,, życie jest do dupy, na tym świecie nie ma rzeczy, która by mi sprawiła radość nawet w 1%". Pomimo DD na totalnym hardcorze (nie wiem co się dzieje, czy istnieję, czy istniałam, czym jestem + 10000000000000 myśli egzystencjalnych) funkcjonuję w miarę normalnie w domu i wychodzę - codziennie poszerzam swoje horyzonty. A Ty ciągle mi piszesz że nie rozumiem i nic nie robię? Do cholery jasnej! Mam wrażenie, że nigdy nie przeżyłeś takiego prawdziwego załamania, bo nie dałbyś sobie prawa pisać w ten sposób do osoby z podobnym stanem. Miewałam w swoim życiu dd i myśli egzystencjalne - uwierz mi. Ale takiego stanu jak ostatnio - nigdy w ciągu kilkunastu lat. Czułam się jak osoba z depresją, lękami, nerwicą, schizofrenią, podwójną osobowością i obłożnie chora. Tego stanu nie da się porównać do niczego - to zeszmacenie człowieka - fizyczne i psychiczne.
Były czasy, gdy mimo lęku działałam. Wychodziłam na siłę itp. Dawało się, bo nie miałam takie załamania i wtedy pewnie pisałabym podobnie - po prostu weź się i idź. Nigdy jednak nie powiem ostrych słów osobie, która przeżyła załamanie nerwowe związane z odstawianiem benzodiazepin (z własnej inicjatywy a nie lekarskiej). Więc ... ech. Tyle w temacie. Ja jestem wdzięczna sobie, że przetrwałam te dni, bo myslałam że zejdę co najmniej kilkaset razy dziennie.

Ludzie, przeczytajcie sobie książkę Kompletna Samopomoc Dla Twoich Nerwów - tam jest opisane zarówno wychodzenie z nerwicy (faza stawiania czoła, akceptacji, dryfowania i dania sobie czasu), ALE przede wszystkim wstęp poświęcony jest silnym załamaniom nerwowym, gdzie człowiek nie może rano patrzeć z przerażenia za okno, nie mówiąc o uczesaniu włosów. Rada jest jedna: nic na siłe, robić coś wokół siebie - jeżeli nie da się na stojąco, to na siedząco, bo fizyczne wyczerpanie (są 4 rodzaje załamań, które się łączą - psychiczne, emocjonalne, fizyczne i duchowe - ja mam całość) doskwiera potwornie. Ostatnie tygodnie były koszmarem, jakiego bym nawet w horrorze nie chciała zobaczyć - wieszanie prania na krześle po 1 bluzce na godzinę, prasowanie po 1 rzeczy. Podchodzenie do kuchni, nastawianie wody i płacz. Co tu dużo opowiadać... Przecież wystarczy zrozumieć i się wziąć w garść :/

Kretu20 pisze:Skoro twierdzisz że nic takie nie przeżyłem to co ja moge Ci doradzać, wybacz i powodzenia, szanujmy swój czas wzajemnie.

Mam najwieksze problemy z tym, by chodzic. Boje sie wlasnie ze zemdleje, albo upadne, zwariuje, szybko nie wroce do domu itp. A to na nogach chce moc najwiecej. Pfff

Kretu20 pisze:No to przecież działasz w czym problem? mi nie chodzi o to czy Ty coś robisz chodzi mi o to ->

Mam najwieksze problemy z tym, by chodzic. Boje sie wlasnie ze zemdleje, albo upadne, zwariuje, szybko nie wroce do domu itp. A to na nogach chce moc najwiecej. Pfff

Kretu20 pisze:Więc krytyką się nie przejmuj gdyby było mi obojętne to co Ty robisz to nie traciłbym czasu na odpisywanie Tobie.. robisz dużo i super, każdy ma swój sposób ja tylko chce żebyś w końcu zauważyła że za tą granicą X nie ma nic. Ja rozumie Twoje lęki, ataki paniki okropne samopoczucie bo to jest jednak układ nerwowy i może on wiele gdyby tak nie było nie było by tego forum i kilku set książek na temat nerwicy czy depresji. Przecież jesteś w stanie racjonalnie myśleć więc jesteś też w stanie pojąć to że to tylko iluzja i irracjonalne obawy, lęk lękiem możesz mieć atak paniki, 10 tysięcy myśli egzystencjalnych i odrealenienie a w głowie być pewnym tego że "to tylko iluzja i irracjonalne obawy, nic mi się nie stało i nie stanie, to Tylko mój wymysł i mojego zaburzonego układu emocjonalnego po to by mnie straszyć, w końcu tylko dla tego nerwica dalej trwa bo zawierzam obawom" Działaj Jeżeli uraziłem Ciebie to przepraszam, czasami zbyt ostro po prostu to pisze.

MaksiaKasia pisze:Jak to jest u Was, jeżeli chodzi o samopoczucie a część dnia? Ja np od rana do jakiejś 16 czuję się dość słabo w stosunku do samopoczucia wieczornego (kiedy zachodzi słońce, albo robi się mniej jaskrawo). Może to kwestia dd i wyostrzenia wzroku, a tym samym niepokoju z tym związanego, że ,,dziwnie widzę"? Kiedyś uwielbiałam dzień i słońce. Teraz mnie razi, jest nieprzyjemne i budzi niepokój.