dankan pisze:Mnie sie wydaje ze zle wlasnie zalozenie zostalo zrozumiane, czyli posluchanie nagran i na hura wszystko a to nie tak wyglada i to nie jest takie proste ze objawy mijaja po 2 tygodniach.
Ja nie wiem naprawde z czym tu macie ludzie problem z rozumieniem tych nagran, to nie chiodzi o to aby wam to jak najszybciej minelo, bo jak tak chcecie to idzcie po leki antydepresyjne.
Uspokajanie stanu emocjonalnego trwa spory okres czasu, odkrecanie tego co zostalo wkrecone, to nie jest bah buh i tydzien i po sprawie, jesli ktos tak myslal sobie to znaczy ze nie lsuchal ani nie czytal uwaznie.

To sa mega obszerne tematy wyjasniane etapowo, to nie chodzi o rzucanie sie na gleboka wode natychmiast byle w tydzien przeszlo. Ale chodzi o konsekwentne traktowanie zaburzenia w taki sposob z dopuszczaniem kryzysow, gorszych dni i chwil.
A da sie, nie jestescie wyjatkami z silnymi objawami, moje objawy na poczatku powodowaly ze lezalem na podlodze i plakalem a dzis jest niebo wiec prosze tu nie mowic ze cos jest niemozliwe.
Bo jesli sprawa wychodzi od emocji to nie ma rzeczy niemozliwych dla czlowieka.

Grześ pisze:

dankan pisze:
Dankan z własnych empirycznych doświadczeń mogę śmiało stwierdzić że leki niekoniecznie muszą pomóc w szybkim przechodzeniu objawów. W moim wypadku praca nad sobą, rozwiązywanie różnych konfliktów emocjonalnych , przełamywanie paradoksów myślowych , pomogło mi w uspokojeniu objawów psychosomatycznych. Same leki dla mnie nie miały większego działania jeśli chodzi o objawy. (Chyba że to co napisałeś to była ironia to się wycofuję ) Hm ponadto ta dyskusja jakoś tak potwornie przesiąkła negatywnymi emocjami.

Dziewczyna sobie nie radzi, to potrzebuje wsparcia , psychologa bliskich oraz nas...

Tak Grzesiu to bylo ironiczne

Masz racje negatywne emocje poszly ale to chyba dlatego, ze znowu ci ktorzy sie mocno staraja wkurzaja sie jak ktos jakby stawia sie w gorszym polozeniu.
Ale w ostatnim zdaniu masz duzo racji i o tym warto pamietac cho czasem trudno

Kretu twoj post genialny!

Kretu20 pisze:Leki są potrzebne owszem w trudnych i początkowych stanach, nie po czasie X gdzie nic się nie zmienia a osoba dalej jest przestraszona swojego stanu, co do typu osobowości to właśnie powiedziałem że nie każdy jest w stanie wyjść z nerwicy i nie każdy wyjdzie, jeżeli Ty robisz 2 metry i boisz się że zwariujesz, umrzesz, upadniesz i stracisz świadomość to jesteś na początku swojej drogi z odburzaniem mimo że tyle czasu się z nią już męczysz i na prawde wątpie że kiedykolwiek uda Ci się żyć bez proszków, smutne ale prawdziwe dlaczego? a no dlatego że nerwica to "choroba" emocji i nie jest w stanie człowiekowi nic fizycznie zrobić oprócz dwóch rzeczy, dostania biegunki jeżeli ktoś ma zespół jelita drażliwego, dwa odruchów wymiotnych, trzy zawrotów głowy i ewentualnego ataku paniki, cztery wrzodów,nadcisnienia. To w sumie wszystkie możliwe skutki jakie może dać nerwica, jeżeli ktoś wciąż boi się że zemdleje i umrze albo zwariuje to znaczy że nic z tego forum nie wyciągnął bo chłopaki co robili nagrania i artykuły wyjaśnili to 100 krotnie i w dodatku tak dokładnie że bardziej się nie da i nawet ja gdy byłem mocno zaburzony oglądając powtarzałem sobie "znowu, ile można o tym samym" odwalili kawał dobrej roboty, pokazali czym jest nerwica a jest niczym, i dali rade.. nie twierdze że wychodzenie z zaburzenia emocjonalnego jest sprawą łatwą, nie jest.. ale jest to możliwe dla KAŻDEGO jeżeli będzie tego chciał, niektórzy po prostu tego nie chcą, nie porzucą kontroli, nie zaakceptują zaburzenia i do końca życia będą się z nim męczyć, co do akceptacji to do stokrotki, nie chodziło o to byś leżała na łóżku w stanie agonalnym, nie jadła nie piła i czekała na śmierc bo to nie jest akceptacja tylko głupota i niestety przykro mi że piszesz na forum coś co nie jest w ogóle współmierne do założonego celu. Akceptacja to stan AKCEPTACJI do objawów i obaw, do siebie SAMEJ że możesz mieć te objawy i obawy bo są TWOJE z zaburzonego umysłu a żeby mieć akceptacje trzeba poznać mechanizm nerwicy CZYLI DLACZEGO OWE OBJAWY I OWE OBAWY SIĘ POJAWIAJĄ D L A C Z E G O, Z JAKIEGO POWODU, gdy poznamy ten mechanizm będziemy mogli nabywać akceptacje a polega ona jak już mówiłem na zaakceptowaniu swoich objawów i obaw które (jak się pozna mechanizm nerwicy) jak wiemy płyną ze stanu emocjonalnego i FIZYCZNIE nic nie są w stanie nam zrobić i o to w tym wszystkim chodzi, nigdy nic w nerwicy się nikomu nie stało i nie stanie bo jak od choroby emocjonalnej może się to stać skoro są to emocje ? co do ryzykowania to trzeba to robić jeżeli ma się już jakiekolwiek pojęcie o nerwicy czyli zaznajomi się z mechanizmem powstawania lęków i zaakceptuje to co tam jest powiedziane bo jest to prawda, wtedy można ryzykować i zobaczyć że za tą granicą lęku i obaw |||| Nie ma nic, nie ma zwariowania, schizofrenii, zwału serca itd. Wtedy też przekonujemy swój stan emocjonalny że nie ma się czego bać ALE ma to sens jedynie wtedy gdy chcemy z nerwicy wyjść na prawde, jeżeli działamy w stylu "Wyjde, zaryzykuje, zobaczymy co z tego będzie" po czym dostajemy ataku paniki, przetrwamy go ale dalej się boimy i nasze myśli są typu "Może spróbuje jeszcze jutro, nie wiem, zobaczymy" a po 2 tygodniach twierdzimy że to nic nie daje i znowu się załamujemy to niestety to nie droga do odburzania i polecam takim osobom leki, w sumie już dożywotnio bo nerwica to zaburzenie nawracające jeżeli nie pojmie się tego z czym to sie je.

Mam najwieksze problemy z tym, by chodzic. Boje sie wlasnie ze zemdleje, albo upadne, zwariuje, szybko nie wroce do domu itp. A to na nogach chce moc najwiecej. Pfff