bareten pisze: ↑

19 lutego 2025, o 14:20

Ogólnie też nie mogę powiedzieć że jest gorzej. W połowie stycznia, bałem się chodzić do pracy. Kiedy miałem sam pojechać do sklepu oddalonego 4 km po bułki, to po wyjściu z domu przed wejściem do samochodu miałem takiego kręcioła w głowie i strach jakby ktoś za mną stał z pistoletem i celował mi w głowę... Dosłownie.

Teraz jest połowa lutego, chodzę do pracy. Właśnie jestem z rodziną na urlopie na Mazurach 400 km od domu. Chodzimy na basen, gramy w gry, nawet wczoraj wypiłem jedno piwko. Teraz poszedłem sobie sam nad jezioro gdzie siedzę na ławce i pisze tego posta, a niedawno bałem się zostać sam w domu. Nawet minęły te uczucia odlewania, tracenia kontaktu z rzeczywistością. Minęły też zapytania do siebie w głowie, czy ja może nie zwariowałem albo nie wariuje. Ostatnio mogę nawet powiedzieć, że derealizacja albo w dużym stopniu zeszła, albo stała się po prostu zjadliwa. Nie czuję już tej obcości wykonywanych czynności, a to co robiłem wczoraj nie przyprawia mnie już o myśli czy to wydarzyło się naprawdę, tylko składa się już w jeden ciąg zdarzeń z dniem dzisiejszym. Nawet trochę wróciła pamięć, wiem już który jest dzień tygodnia i w środę potrafię powiedzieć co robiłem w poniedziałek lub sobotę. Gdzie wcześniej miałem problem, bo nie wiedziałem który jest dzień tygodnia i co robiłem kilka godzin wcześniej...

Ale czuję, że jakiś nieokreślony lęk i niepokój jest dalej obecny. Robię wszystko ale jest to jakby wymuszone i nie sprawia radości. Nie ma jakiegoś określonego lęku, ale gdy wstaje z łóżka to już czuję się dziwnie. Kręci mi się w głowie i przychodzi jakiś niepokój. Już zaczynam się zastanawiać jak to będzie po urlopie, jak znów wrócę do domu. Bo przecież teraz jest fajnie, jestem gdzie indziej a zaraz znów będę w domu gdzie od połowy grudnia wszystko się zaczęło. To wszystko jednak jak widać pokazuje tylko to, że jest lepiej, ale nerwica jest cały czas i nie tak łatwo się jej pozbyć.

bareten pisze: ↑

19 lutego 2025, o 14:05

Lekarz powiedział, że jeśli już dwa razy pomagał mi ten lek, to póki co nie widzi sensu żeby zmieniać na inny. Stąd też kazał po prostu zwiększyć dawke. Powiedział, że lek można zawsze zmienić, ale ze nie chce mi tego robić póki mamy opcje kombinacji z tym lekiem. Od początku byłem uparty, bo było mi trochę lepiej i cały czas może złudnie wmawiałem sobie, że dam radę bez zwiększania dawki. Jednak minął miesiąc od wizyty u lekarza i są góry i doliny jeśli chodzi o samopoczucie. Ogólnie nie rusza się zbyt dużo w tą lepszą stronę, a czasem mam wrażenie że stoję w miejscu lub jest nawet gorzej. Może nie z samym lękiem, ale ogólnym samopoczuciem. Powiedziałbym, że teraz moje życie to taka trochę wegetacja. Niby coś robię , niby jakoś funkcjonuję. Jednak czasem pojawią się takie dni że przyjdzie jakiś lęk i znów mam tydzień do tyłu. Stąd stwierdzam, że może to ten czas by po raz trzeci zaufać lekarzowi i po prostu wykonać jego polecenie. Czemu mam się męczyć...

Jak u Ciebie? Pamiętam Twoje pierwsze posty. Czy leki umożliwiają Ci już w miarę normalne funkcjonowanie?

Z terapią próbuje, ale chyba mam za duże oczekiwania odnośnie terapeutów.

bareten pisze: ↑

19 lutego 2025, o 14:20

Ogólnie też nie mogę powiedzieć że jest gorzej. W połowie stycznia, bałem się chodzić do pracy. Kiedy miałem sam pojechać do sklepu oddalonego 4 km po bułki, to po wyjściu z domu przed wejściem do samochodu miałem takiego kręcioła w głowie i strach jakby ktoś za mną stał z pistoletem i celował mi w głowę... Dosłownie.

Teraz jest połowa lutego, chodzę do pracy. Właśnie jestem z rodziną na urlopie na Mazurach 400 km od domu. Chodzimy na basen, gramy w gry, nawet wczoraj wypiłem jedno piwko. Teraz poszedłem sobie sam nad jezioro gdzie siedzę na ławce i pisze tego posta, a niedawno bałem się zostać sam w domu. Nawet minęły te uczucia odlewania, tracenia kontaktu z rzeczywistością. Minęły też zapytania do siebie w głowie, czy ja może nie zwariowałem albo nie wariuje. Ostatnio mogę nawet powiedzieć, że derealizacja albo w dużym stopniu zeszła, albo stała się po prostu zjadliwa. Nie czuję już tej obcości wykonywanych czynności, a to co robiłem wczoraj nie przyprawia mnie już o myśli czy to wydarzyło się naprawdę, tylko składa się już w jeden ciąg zdarzeń z dniem dzisiejszym. Nawet trochę wróciła pamięć, wiem już który jest dzień tygodnia i w środę potrafię powiedzieć co robiłem w poniedziałek lub sobotę. Gdzie wcześniej miałem problem, bo nie wiedziałem który jest dzień tygodnia i co robiłem kilka godzin wcześniej...

Ale czuję, że jakiś nieokreślony lęk i niepokój jest dalej obecny. Robię wszystko ale jest to jakby wymuszone i nie sprawia radości. Nie ma jakiegoś określonego lęku, ale gdy wstaje z łóżka to już czuję się dziwnie. Kręci mi się w głowie i przychodzi jakiś niepokój. Już zaczynam się zastanawiać jak to będzie po urlopie, jak znów wrócę do domu. Bo przecież teraz jest fajnie, jestem gdzie indziej a zaraz znów będę w domu gdzie od połowy grudnia wszystko się zaczęło. To wszystko jednak jak widać pokazuje tylko to, że jest lepiej, ale nerwica jest cały czas i nie tak łatwo się jej pozbyć.

kiki333 pisze: ↑

19 lutego 2025, o 19:49

Z objawów miałeś coś takiego że np. zasypiasz i nagle się budzisz już zasypiając bo brakuje oddechu jakby taki bezdech lub serce przyspiesza? Takie dziwne nagłe wybudzenie na granicy snu i jawy, nie wiem jak to opisać ale łapie mnie to ostatnio... Zerwę się i dalej idę spać. Dla mnie to nowość albo nie pamiętam że to miałem lata temu...

Pawlo41 pisze: ↑

20 lutego 2025, o 08:55

kiki333 pisze: ↑

19 lutego 2025, o 19:49

Z objawów miałeś coś takiego że np. zasypiasz i nagle się budzisz już zasypiając bo brakuje oddechu jakby taki bezdech lub serce przyspiesza? Takie dziwne nagłe wybudzenie na granicy snu i jawy, nie wiem jak to opisać ale łapie mnie to ostatnio... Zerwę się i dalej idę spać. Dla mnie to nowość albo nie pamiętam że to miałem lata temu...

Taj to jest nerwica mnie tez takie cos zlapalo raz

Ja tak miewam. Nie wiem co to. Lekarz na SOR mówił, że to nerwica.

Paulosia pisze: ↑

20 lutego 2025, o 06:35

bareten pisze: ↑

19 lutego 2025, o 14:05

Lekarz powiedział, że jeśli już dwa razy pomagał mi ten lek, to póki co nie widzi sensu żeby zmieniać na inny. Stąd też kazał po prostu zwiększyć dawke. Powiedział, że lek można zawsze zmienić, ale ze nie chce mi tego robić póki mamy opcje kombinacji z tym lekiem. Od początku byłem uparty, bo było mi trochę lepiej i cały czas może złudnie wmawiałem sobie, że dam radę bez zwiększania dawki. Jednak minął miesiąc od wizyty u lekarza i są góry i doliny jeśli chodzi o samopoczucie. Ogólnie nie rusza się zbyt dużo w tą lepszą stronę, a czasem mam wrażenie że stoję w miejscu lub jest nawet gorzej. Może nie z samym lękiem, ale ogólnym samopoczuciem. Powiedziałbym, że teraz moje życie to taka trochę wegetacja. Niby coś robię , niby jakoś funkcjonuję. Jednak czasem pojawią się takie dni że przyjdzie jakiś lęk i znów mam tydzień do tyłu. Stąd stwierdzam, że może to ten czas by po raz trzeci zaufać lekarzowi i po prostu wykonać jego polecenie. Czemu mam się męczyć...

Jak u Ciebie? Pamiętam Twoje pierwsze posty. Czy leki umożliwiają Ci już w miarę normalne funkcjonowanie?

Z terapią próbuje, ale chyba mam za duże oczekiwania odnośnie terapeutów.

Też myślę, że jeżeli ten lek Ci pomaga, to nie ma co zmieniać..ale trzeba wiedzieć też, czego spodziewać się od leków. Jeżeli są to SSRI, to musimy pamiętać, że są one tylko po to, żeby nas podnieść z łóżka i żeby nam się "cokolwiek chciało" tzn. chciało nam się podjąć dalsze kroki, żeby wyzdrowieć, wyrwać nas z apatii.. I u mnie zrobił to Setaloft znakomicie, już praktycznie po 2,5 tyg. brania. Jednak jeżeli chodzi o somatyczne dolegliwości, albo o nakręcanie się, katastrofizowanie, to robią to leki przeciwlękowe. SSRI nam w tym nie pomogą. Więc myślę, że mógłbyś zapytać lekarza o np. Pragiole (są małe dawki), lub Preato (ale tu dawki są już od 100mg w górę, a na początku trzeba by było zacząć od najmniejszej)- nie pamiętam czy robiłeś do tego podejście? Coś mi się teraz kojarzy, że chyba tak? Do tego leku też trzeba się przyzwyczaić, ok. 4 dni, jeżeli jest wszystko ok, to można brac, jeżeli nie, to znaczy, że trzeba poszukać czegoś innego niż pregabaliny.
Powiem jak to rzeczywiście jest, i piszę to też jako psycholog z wykształcenia - leki tego nie zrobią, a tego nie powie nam lekarz - mianowicie - chodzi o zmianę naszych (głównie) błędnych przekonań, zmianę naszych dziwnych przyzwyczajeń umysłowych, zmianę naszych reakcji na stres i to zrobimy na terapii, jeżeli chcemy zrobić to sami, to musimy mieć na prawdę ogromną wiedzę w tym temacie, jak to działa, co jest czym, a w naszym przypadku wiedzę z psychologii poznawczej, procesów poznawczych i oczywiście cała wiedza o behawioryźmie... to jest trudne, a dla osób powiedzmy "z innej dziedziny" to już w ogóle staje się trudne. Kolejną sprawą jest szukanie sposobów/ rozwiązań i tego JAK TO ZROBIĆ NAJŁATWIEJ, więc tu.. już nie damy rady sami tego zrobić, w końcu po coś istnieją szkoły psychoterapii.. Sami próbując - oczywiście możemy - nawet ja próbuję sama działać, tzn. "przyspieszyć proces terapii" jednak właśnie - to jest proces.....i nic nie zadzieje się od razu, jednak wiem, ze terapeuta to jest "mentor". On zwłaszcza w terapii naszego nurtu CBT, ma nas poprowdzić, tak, aby naprowadzić, czyli żebyśmy sami nie musieli się męczyć z szukaniem co jest czym i co jest od czego zależne.. A poza tym sami - możemy zabłądzić. W terapii ważna jest relacja, jeżeli nam ktoś nie pasuje (tu jest wiele przyczyn, niekoniecznie "z nami jest coś nie tak"), musimy do siebie pasować. Ja znam osoby, które musiały zmienić terapeutę, bo poprzedni nie pasował. Nawet ja się teraz zastanawiam, czy mój obecny do mnie pasuje. I tego też nie widać na pierwszym spotkaniu niestety, ja jestem po 8 spotkaniach i mam mieszane uczucia, u poprzedniej byłam też 8 razy i jednak się nam nie udało. I myślę, że w tym wszystkim chyba trzeba po prostu się nie poddawać i trochę "mieć to gdzieś".

U mnie od tygodnia jest na prawdę dobrze, myśli mam znacznie mniej (już nie wiem czy jest to efekt zwiększonej znów pregabaliny (no jakoś ona wcześniej mi myśli nie usuwała), czy to efekt mojej własnej pracy czyli olewania myśli lub wyśmiewania. Bardziej obstawiam sposób nr. 2. Wczoraj miałam moment, że nasiliły się myśli i trochę opadło mi samopoczucie, ale to może być efektem stresującej mnie dzisiaj rozmowy.... którą wiem, że muszę odbyć. Poza tym no cały czas walczę, z myślami głównie, somaty same odeszły, bo od samego początku jakoś tak miałam, że po lekarzach nie latałam, bo wiedziałam, że robi mi to nerwica, poza tym no jakoś aż tak się nie bałam tego, bardziej "panikowałam" dlaczego mam ataki niż co one pokazują. U mnie najgorsze od samego początku są niestety myśli...mówię tu oczywiście o myślach z najbardziej przykrej dziedziny........wiemy jakie............staram się w nie nie wkręcać, raz jest lepiej raz jest gorzej.

Poza tym, niezmiennie zachęcam Cię do posłuchania chłopaków

bareten pisze: ↑

20 lutego 2025, o 10:24

Paulosia pisze: ↑

20 lutego 2025, o 06:35

bareten pisze: ↑

19 lutego 2025, o 14:05

Lekarz powiedział, że jeśli już dwa razy pomagał mi ten lek, to póki co nie widzi sensu żeby zmieniać na inny. Stąd też kazał po prostu zwiększyć dawke. Powiedział, że lek można zawsze zmienić, ale ze nie chce mi tego robić póki mamy opcje kombinacji z tym lekiem. Od początku byłem uparty, bo było mi trochę lepiej i cały czas może złudnie wmawiałem sobie, że dam radę bez zwiększania dawki. Jednak minął miesiąc od wizyty u lekarza i są góry i doliny jeśli chodzi o samopoczucie. Ogólnie nie rusza się zbyt dużo w tą lepszą stronę, a czasem mam wrażenie że stoję w miejscu lub jest nawet gorzej. Może nie z samym lękiem, ale ogólnym samopoczuciem. Powiedziałbym, że teraz moje życie to taka trochę wegetacja. Niby coś robię , niby jakoś funkcjonuję. Jednak czasem pojawią się takie dni że przyjdzie jakiś lęk i znów mam tydzień do tyłu. Stąd stwierdzam, że może to ten czas by po raz trzeci zaufać lekarzowi i po prostu wykonać jego polecenie. Czemu mam się męczyć...

Jak u Ciebie? Pamiętam Twoje pierwsze posty. Czy leki umożliwiają Ci już w miarę normalne funkcjonowanie?

Z terapią próbuje, ale chyba mam za duże oczekiwania odnośnie terapeutów.

Też myślę, że jeżeli ten lek Ci pomaga, to nie ma co zmieniać..ale trzeba wiedzieć też, czego spodziewać się od leków. Jeżeli są to SSRI, to musimy pamiętać, że są one tylko po to, żeby nas podnieść z łóżka i żeby nam się "cokolwiek chciało" tzn. chciało nam się podjąć dalsze kroki, żeby wyzdrowieć, wyrwać nas z apatii.. I u mnie zrobił to Setaloft znakomicie, już praktycznie po 2,5 tyg. brania. Jednak jeżeli chodzi o somatyczne dolegliwości, albo o nakręcanie się, katastrofizowanie, to robią to leki przeciwlękowe. SSRI nam w tym nie pomogą. Więc myślę, że mógłbyś zapytać lekarza o np. Pragiole (są małe dawki), lub Preato (ale tu dawki są już od 100mg w górę, a na początku trzeba by było zacząć od najmniejszej)- nie pamiętam czy robiłeś do tego podejście? Coś mi się teraz kojarzy, że chyba tak? Do tego leku też trzeba się przyzwyczaić, ok. 4 dni, jeżeli jest wszystko ok, to można brac, jeżeli nie, to znaczy, że trzeba poszukać czegoś innego niż pregabaliny.
Powiem jak to rzeczywiście jest, i piszę to też jako psycholog z wykształcenia - leki tego nie zrobią, a tego nie powie nam lekarz - mianowicie - chodzi o zmianę naszych (głównie) błędnych przekonań, zmianę naszych dziwnych przyzwyczajeń umysłowych, zmianę naszych reakcji na stres i to zrobimy na terapii, jeżeli chcemy zrobić to sami, to musimy mieć na prawdę ogromną wiedzę w tym temacie, jak to działa, co jest czym, a w naszym przypadku wiedzę z psychologii poznawczej, procesów poznawczych i oczywiście cała wiedza o behawioryźmie... to jest trudne, a dla osób powiedzmy "z innej dziedziny" to już w ogóle staje się trudne. Kolejną sprawą jest szukanie sposobów/ rozwiązań i tego JAK TO ZROBIĆ NAJŁATWIEJ, więc tu.. już nie damy rady sami tego zrobić, w końcu po coś istnieją szkoły psychoterapii.. Sami próbując - oczywiście możemy - nawet ja próbuję sama działać, tzn. "przyspieszyć proces terapii" jednak właśnie - to jest proces.....i nic nie zadzieje się od razu, jednak wiem, ze terapeuta to jest "mentor". On zwłaszcza w terapii naszego nurtu CBT, ma nas poprowdzić, tak, aby naprowadzić, czyli żebyśmy sami nie musieli się męczyć z szukaniem co jest czym i co jest od czego zależne.. A poza tym sami - możemy zabłądzić. W terapii ważna jest relacja, jeżeli nam ktoś nie pasuje (tu jest wiele przyczyn, niekoniecznie "z nami jest coś nie tak"), musimy do siebie pasować. Ja znam osoby, które musiały zmienić terapeutę, bo poprzedni nie pasował. Nawet ja się teraz zastanawiam, czy mój obecny do mnie pasuje. I tego też nie widać na pierwszym spotkaniu niestety, ja jestem po 8 spotkaniach i mam mieszane uczucia, u poprzedniej byłam też 8 razy i jednak się nam nie udało. I myślę, że w tym wszystkim chyba trzeba po prostu się nie poddawać i trochę "mieć to gdzieś".

U mnie od tygodnia jest na prawdę dobrze, myśli mam znacznie mniej (już nie wiem czy jest to efekt zwiększonej znów pregabaliny (no jakoś ona wcześniej mi myśli nie usuwała), czy to efekt mojej własnej pracy czyli olewania myśli lub wyśmiewania. Bardziej obstawiam sposób nr. 2. Wczoraj miałam moment, że nasiliły się myśli i trochę opadło mi samopoczucie, ale to może być efektem stresującej mnie dzisiaj rozmowy.... którą wiem, że muszę odbyć. Poza tym no cały czas walczę, z myślami głównie, somaty same odeszły, bo od samego początku jakoś tak miałam, że po lekarzach nie latałam, bo wiedziałam, że robi mi to nerwica, poza tym no jakoś aż tak się nie bałam tego, bardziej "panikowałam" dlaczego mam ataki niż co one pokazują. U mnie najgorsze od samego początku są niestety myśli...mówię tu oczywiście o myślach z najbardziej przykrej dziedziny........wiemy jakie............staram się w nie nie wkręcać, raz jest lepiej raz jest gorzej.

Poza tym, niezmiennie zachęcam Cię do posłuchania chłopaków

No hej, u mnie somaty juz raczej zniknęły. Jak już to zostały jedynie te ze strefy psychicznej tj jakieś delikatne zawroty głowy, uczucie dezorientacji, zmęczenie. Ale to już raczej nie somaty, a psychiczne objawy nerwicy.

No dwa razy wychodziłem z nerwy citalem w tym za pierwszym razem kiedy miałem taką agarofobie że nie wychodziłem ze swojego pokoju. Także ten lek dobrze działa także u mnie na lęki. U mnie zawsze w tym zanurzeniu depresyjno lękowym miałem duża przewagę lęków. Zawsze zaczynało się od dużego lęku, a dopiero potem strasznie leciał nastrój. Teraz lekarz przepisał mi Pragabaline tak jak mówisz, kazał brać 25-50mg aby złagodzić objawy somatyczne. Tłumaczył że rozluźni to trochę mięśnie, bo na wizycie narzekałem strasznie na bóle mięśniowe i bóle pleców. Mówił, że to symbolicznąla dawka. Lek wykupiłem, ale też go nie wziąłem.

Co do terapii to ciężko mi właśnie znaleźć kogoś sensownego, albo też ją po prostu nie tego oczekujem. Postanowiłem że od niedzieli zwiększam tą dawkę citalu o te pół tabletki. Wóz albo przewóz. Czytam na necie, że ssri najpierw działają przeciwlękowo a później dają działanie przeciwdepresyjne. Więc to by się przydało jakby coś takiego zatrybilo..

drakan9 pisze: ↑

20 lutego 2025, o 14:59

Akurat to uczucie bycia pijanym to normalny efekt ładującej się pregi ot można to potraktować jak śmieszny efekt uboczny. Na bóle mięśniowe bardzo fajnie działała, jedyny minus jak dla mnie to potem odstawienie tego leku, niestety trzeba to robić bardzo powoli i długo (taki minus gaba siekaczy)

Protip apropo terapii to jeśli jeszcze jesteś w trakcie szukania to w tym okresie, to polecam zainteresować się uważnością, jest przebadana do bólu i bardzo mocno redukuje stres co może się przydać przy okazji terapii CBT

bareten pisze: ↑

20 lutego 2025, o 18:44

Na czym polega ten trening uważności tak w skrócie?