9 marca 2015, o 14:54
Hej, jestem tu nowa, więc chciałam się podzielić moją historią, bo widzę, że i mnie to dopadło :< I nie umiem sobie z tym poradzić. Mam 21 lat, studiuję na drugim roku finansów i rachunkowości. Do tej pory wszystko było w porządku, ale od jakiegoś czasu (ok. 3 tygodnie temu) miałam atak paniki. Z tego co czytałam tutaj, może on się pojawiać od nadmiernego stresu. A że ja zawsze byłam osobą okropnie przejmującą się wszystkim, to w końcu to wyszło. ;/ W styczniu miałam ciężką sesję, mnóstwo egzaminów, dnie i noce spędzone na uczeniu się, coś strasznego. Ale wszystko poszło dobrze, udało się zaliczyć za pierwszym razem (problemem u mnie też jest to, że zawsze chcę dostawać jak najlepsze oceny ;/). Po ostatnim egzaminie wróciłam do domu i właśnie wtedy coś się stało... Od rana się jakoś źle czułam, a po południu nagle wybuchłam, zaczęłam krzyczeć, że boli mnie głowa, że wariuję, nie wiem co się ze mną dzieje, że mam wylew. Coś strasznego :c Na szczęście minęło po jakichś 15 minutach. Ale od tamtego momentu cały czas zaczęłam się zamartwiać, co się ze mną stało, czemu tak panikowałam, że to nie jest normalne, że prędzej czy później zwariuję. I tak tkwiłam w tym stanie przez 2 tygodnie, cały czas się martwiąc, co mi dolega. Zrobiłam badania krwi, wszystko w porządku. I dopiero jakiś tydzień temu natknęłam się na to forum. Zaczęłam czytać wpisy, gdzie wszystko po kolei pasowało do moich przejść, najpierw atak paniki, później ciągłe zamartwianie się, stany depersonalizacji. Wszystko pasowało. Zrozumiałam, że to właśnie to - dopadła mnie nerwica lękowa. W pierwszej chwili poczułam ulgę - uff, nic strasznego, nie zwariowałam, wszystko jest w porządku, atak paniki to normalna reakcja u osób, które silnie przeżywają różnego rodzaju stresy. Ale przeszło tylko na chwilę... :c Są dni, kiedy jest trochę lepiej, udaje mi się o tym nie myśleć, ale jest ich naprawdę mało. Większość czasu jednak skupiam się na sobie, chce mi się płakać, chodzę na uczelnię, gdzie wszyscy normalnie się zachowują, a u mnie ciągle występują te stany depersonalizacji :c . Czuję się z tym sama, jest mi bardzo ciężko. Przez to też nie mogę skupić się na nauce, a nie chcę zawalić roku. Proszę, powiedzcie, czy to możliwe, żeby z tego wyjść raz na dobre? I czy każdy miewa takie dni załamania, kiedy myśli, że to nie przejdzie, że tak juz będzie cały czas? :c Nie byłam u lekarza, staram się poradzić sobie z tym sama. Co radzicie, może jednak powinnam skorzystać z jakiejś pomocy? Proszę, proszę o wasze odpowiedzi!!
Wszystkie Twoje objawy wskazują na nerwicę. Też dostałam nerwicy na drugim roku studiów po sesji zimowej więc wiem dokładnie co przeżywasz. Ciężko się skoncentrować na zajęciach, zaliczeniach jak człowiek całą uwagę skupia na swoim zaburzeniu, ale nie martw się ! Teraz jest ciężko , bo to jest dla Ciebie nowy temat, jeszcze świeży, bo masz te ataki lęku od niedawna. Powiem Ci co ja zrobiłam i jak sobie radziłam z zaburzeniem gdy musiałam się uczyć i chodzić na zajęcia. Na początek musisz się oswoić z lękiem. Pisząc to mam na myśli to, że musisz dojść do takiego etapu, w którym przestaniesz skanować wszystkie objawy somatyczne i ignorować objawy płynące z zaburzonych emocji. Bo tym właśnie jest nerwica- zaburzonymi emocjami. Trzeba dojść ze sobą do ładu. Atak paniki to reakcja właśnie na zbyt duży stres. Jesteś osobą aż za nadto ambitną, która nie akceptuje porażki. Błąd. Trzeba się nauczyć dystansu do problemów i pozwolić sobie na porażkę. Nerwica to wbrew pozorom nie koniec świata. Jeśli odczuwasz na zajęciach lęk i potrzebę ucieczki, to postaraj się skupić uwagę na czymś innym i nie wychodzić za każdym razem z sali albo nie uciekać do domu. Lęk nic Ci nie zrobi, bo nie dotyczy on sytuacji realnych, tylko irracjonalnych obaw, które się nigdy nie spełnią. Poczytaj na forum o mechanizmie nerwicy i o tym jak wychodzi się z koła lękowego. Znajdź jakiś sposób aby rozładowywać swoje negatywne emocje i napięcie - sport, basen, książka, coś co lubisz i co odciąga Twoje myśli. Brak koncentracji, to była dla mnie największa przeszkoda podczas nerwicy. Ja jestem osobą, która często odkładała coś na potem i później żyłam w wiecznym stresie , że nie zdążę zrobić projektu na studia albo się nauczyć. Mając nerwicę musiałam to zmienić, uczyć się z wyprzedzeniem, powtarzać wielokrotnie ten sam materiał więc trzeba się nauczyć systematyczności aby poprawiać koncentrację. W zaburzeniu zawsze bywają gorsze i lepsze dni, taki już jest urok rozchwianych emocji. Raz jest z górki, a raz pod górkę - nie zniechęcaj się. Zobaczysz, że z czasem przestaniesz myśleć ciągle o tym, że masz nerwicę i zaczniesz żyć codziennymi sprawami. Do tego nie czuj się gorsza, nie ma ludzi normalnych , są tylko niezdiagnozowani 
a tak poważnie, to fakt, że masz zaburzenie nie czyni z siebie osoby gorszej. Pewne zdarzenia w życiu, sposób myślenia i zbyt duża presja przyczyniła się do tego zaburzenia tak samo jak to , że widocznie masz ku temu predyspozycje jak my wszyscy na forum, ale to nie czyni z nas osób gorszych. Na tym forum poznałam wiele wartościowych osób, których nie można spotkać nigdzie indziej. Z nerwicy da się wyjść, ja jestem tego żywym dowodem, trzeba zmienić troszkę swoje życie, przewartościować je tak aby nie przejmować się rzeczami na które i tak nie mamy żadnego wpływu i spojrzeć czasem na siebie z boku.. z dystansem. Zachęcam do przeczytania artykułów o odburzaniu i do przesłuchania nagrań, bo wiedza teoretyczna przy walce z nerwicą to podstawa trwałego odburzenia.
Cały czas staram się tłumaczyć sobie, że to tylko nerwica, która pojawiła się, bo miałam zbyt dużo stresów, że mój umysł w końcu tego nie wytrzymał. Jednak raz jest gorzej, a raz lepiej. Raz do mnie to dociera, a za drugim mimo tłumaczenia, wyjaśniania lęk dalej nie mija. Najgorsze jest chyba to uczucie "bycia poza sobą", tak, jakbym ja, to nie była ja. Wiele czynności robię automatycznie, co jest trochę uciążliwe. Ale zawsze pocieszam się tymi iskierkami, jakimi są chociaż minuty w ciągu dnia, kiedy udaje mi się nie myśleć o tym i na chwilę powrócić do normalnego życia i funkcjonowania. Czytałam, że z tego wychodzi się pomału, pewnymi etapami. Dlatego mam nadzieję, że i u mnie będzie z czasem coraz lepiej. Nie chcę, aby nerwica zdominowała moje życie, bardzo chcę powrócić do normalności, tej "przednerwicowej" 
