DamianZ1984 pisze: ↑8 stycznia 2022, o 20:50
Oki z somatami staram się nie latać już po lekarzach i sąsiadach, a jak ze złością czemu jestem zły ostatnio lub zdenerwowany o nic ten sam powód i też próbować normalnie się zachowywać?na bieżąco próbuje emocje uwalniać a i tak coś siedzi i przychodzi złość i zdenerwowanie
Bo masz przeciążony układ nerwowy. W ogóle częstym sygnałem, że przeciążamy nasz układ nerwowy bywa ciągłe podirytowanie, a w zaburzeniu jest to spotęgowane. Robić trzeba to samo co z somatami tj. akceptować i nie tworzyć sobie z tego tematu do analiz. Emocje możesz też rozładowywać poprzez np. sport (tylko nie mega adrenalinowy) albo pisać pamiętnik gdzie będziesz wyrzucał co Cię gnębi. Dobrze jest też w trakcie zaburzenia nie bodźcować się dodatkowo jakąś agresywną muzyką czy filmami (tylko nie, że w panice uciekasz przed każdym mocniejszym przekazem), tylko szukać spokoju i relaksu (ale niekoniecznie samotności i bezczynności).
Ty też masz problem Damian, że cały czas jesteś rozżalony względem swoich bliskich, że oni żyją sobie normalnie i nie rozumieją Ciebie. Też miałam podobnie i z czasem zrozumiałam, że uparte oczekiwanie tego zrozumienia i wsparcia jest robieniem sobie krzywdy. Po pierwsze nikt, kto tego nie doświadczył nie zrozumie Cię. Po drugie, Ty nie zależysz od zrozumienia tych osób i zamiast ciągle poświęcać temu energię, zacznij ją kierować w stronę swoich spraw.
Podam Ci mój przykład. Od ponad roku mam problemy zdrowotne. Ja zawsze wszystkim w mojej rodzinie bardzo pomagałam. Nawet przed tym jak zaczęłam mieć ten problem zdrowotny to bardzo mocno angażowałam się w sprawy moich bliskich, głównie mamy. Czego się dowiedziałam, gdy zaczęłam mieć problemy ze zdrowiem? Że jestem histeryczką i z nudów wydziwiam, że specjalnie udaje i mnóstwa innych fajnych rzeczy. Ludzie którym latami pomagałam w obawie, że mogę teraz ja coś od nich chcieć woleli obrać wersje, że udaje. Najbliżsi mi ludzie, poza moim facetem, który jako jedyny zachował się w porządku. Czułam się więc łagodnie rzecz ujmując, jakbym dostała nokaut w twarz. Chora, bezradna, z nerwicą, anemią, depresją i chu*J raczy wiedzieć czym jeszcze. No i mogłam sobie tak ruminować moje krzywdy, oskarżać innych w nieskończoność i płakać nad swym losem. Tylko, że z tego powodu świat by nie zapłakał razem ze mną i nic cudownie by mi się nie odmieniło. Tym co spowodowało, że zaczęło się odmieniać, była moja determinacja, praca i wiara, że da się. Tym co się dowiedziałam gdy zaczęłam mieć problemy ze zdrowiem było więc też to, że to ja dla siebie muszę być priorytetem i że już nigdy więcej nie będę rozdawać na prawo i lewo moich sił życiowych, a potem płakać, że dla mnie ich zabrakło.
mam tak dość że brak mi słów. Mam dość siebie, dziecka, braku normalności i życia we wracających lękach . Ciągle się na niego wydzieram, mam ochotę usiąść w kącie i wyć. Czuję się już taka bezradna, taka zmęczona. Zaczynam podjerzewac depresje to już nie jest chyba tylko zwykle zmęczenie.do tego jeszcze po tym covidzie czuje się jak dzikus jak mam gdzieś wyjść "do ludzi" nie wiem czy to lęk tak działa czy co? Ale jakbym nie umiała się wogole Odnaleźć. Uniakam wyjść do sklepów do znajomych. No dramat jakiś
mam tak dość że brak mi słów. Mam dość siebie, dziecka, braku normalności i życia we wracających lękach . Ciągle się na niego wydzieram, mam ochotę usiąść w kącie i wyć. Czuję się już taka bezradna, taka zmęczona. Zaczynam podjerzewac depresje to już nie jest chyba tylko zwykle zmęczenie.do tego jeszcze po tym covidzie czuje się jak dzikus jak mam gdzieś wyjść "do ludzi" nie wiem czy to lęk tak działa czy co? Ale jakbym nie umiała się wogole Odnaleźć. Uniakam wyjść do sklepów do znajomych. No dramat jakiś
Pierdzenie tęcza na każdym kroku to fałsz jakich mało 
A długie niewychodzenie z domu przez covida spowodowało nasilenie lęku przed wychodzeniem.Ja tak mam jak się zasiedze w domu i potem ledwo idę do sklepu.Zmęczenie tym stanem ciągłego lęku lub jego nawracania i poczucie ciągłego życia w tym powoduje wykończenie.Ja czasem myśle sobie nic nie robiłam takiego a jestem fizycznie wykończona.Normalne prace domowe sprawiają mi trudność.Wtedy delikatnie odpuszczam robię co muszę a resztę olewam i przeczekuje.Czasem długo tak mam ale zawsze po jakimś czasie od poluzowania przychodzi jakakolwiek poprawa.
