nigra88 pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 14:51

Mam za to inne pytanie ponieważ ostatnio dopadła mnie bardzo trudna życiowo sytuacja, na którą wcale nie miałam ochoty, która mnie bardzo głęboko zszokowała. Nie potrafię się z nią do końca pogodzić i dostałam derealizacji dość mocnej z powodu niemożliwości jej rozwiązania. Ot, życie.
I mam pytanie- czy tez tak macie, ze wszystko was jakby „przebodźcowuje”? Wyjazd krótki do spozywczaka, niespodziewany przyjazd rodziny, ich głośne głosy, śmiechy dzieci, poddenerwowanie ludzi, stanie w kolejce, w korku. Taka mega męczliwosc jakby. Muszę w ciagu dnia kilka razy zamykać się w łazience i uspokajac, potrzebuję odcięcia od tego, żeby zebrać trochę sił. Mam wtedy ochotę zasnąć tu i teraz. To jest okropne bo choćbym chciała wyjac do ludzi i gdzieś pojechać to muszę to jakby ograniczać bo wszystko mnie tak męczy okropnie, że dd rośnie, że nie będę miała jak się odizolować od bodźców np jakdac samochodem... i rozumiem, Ok, trzeba się przełamywać w lekach i wychodzić z dd ale jak kiedy dopada mnie zaraz ta mega frustracja i znużenie, czuje się jak jakiś człowiek z Aspergerem
Moim marzeniem są wczasy w łazience albo piwnicy- żeby było jak najmniej bodźców.

nigra88 pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 15:14

No właśnie... przez te sytuacje mam to dd bo to dla mnie był mega szok. Nie wiem jak mam to igryźć bo nie chciałam tej sytuacji a ona jest mimo wszystko i niby logicznie i racjonalnie ją rozumiem ale emocjonalnie- jakby wcale nie. Mam poczucie zranienia i jakby cały mój system wartości legł w gruzach.
I mam jeszcze pytanie. Bo przez kilka miesięcy przed tym jak ze zmęczenia mnie dopadło to dd to jakoś dawałam sobie z tym radę. Wydawało mi się, ze ok, że tak ma być widocznie ale kiedy doszło to dd i nocny stres z powodu może zwyczajnie zmęczenia przeciągająca się sytuacja, niedosypianie, stresami w robocie, myśl o tej mojej nowej sytuacji stała się jakby obssesyjna- natrętna.
Czy to możliwe że jestem przewrażliwiona na temat tej myśli jakby ze względu na nerwice? W sensie ze to to zmęczenie (kilkumiesięczne niedosypianie) stres i dd powoduje, ze ta myśl stała się natrętna?
Kurcze. Bo sama już nie wiem. Zaczęłam już brac xanax żeby mieć jakiekolwiek wakacje od tej myśli. Normalnie czuje się jak kiedys po wypadku. Jak w szoku powypadkowym.

zaburzona.pl pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 13:44

Froom pisze: ↑

4 sierpnia 2018, o 20:14

kamila0530 pisze: ↑

4 sierpnia 2018, o 19:53

Np dzisiaj grałam sobie w grę i stwierdziłam ze kupie do niej dodatek, nie wiem po co bo ostatnio nie grałam w to zupełnie. I kupiłam. A teraz żałuje i jest mi aż goraco z nerwów i lęku czemu to kupiłam po co i w ogole.

Jeśli kupiłaś na steam/origin to wciagu 24h można dokonać zwrotu : )

No właśnie i jak się w tej sytuacji zachować ? Zwrócić towar, czy nie. Pojawia się lęk. Tez tak mam i nie wiem jak do tego podejść .

nigra88 pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 15:31

Ok.
Byłam w związku cywilnym kilka lat i od zawsze w sumie mój mąż miał takie „różne” akcje typu, że mnie nie szanował za bardzo. Ukrywał jakieś znajomosci z kobietami, zmieniał numery telefonów, ze to niby kolega a to jakaś babka. Poza tym wyjeżdżał często i mimo, ze już wcześniej miałam nerwice, to uważał ze sama sibie muszę z tym poradzić i kiedy np w nocy mówiłam żeby pobył ze mną bo się budziła km z panika to się odwracał i spał dalej. Albo kiedy mówiłam, żeby nie jechał sam na wakacje nad norze bo się złe czuje, to on i tak jechał. Ostatnio pojechał bez konsultacji ze mną do Chin na pol roku, jego mama ciężko zachorowała a ja się tym wszystkim mega zestresowałam, ta mamą jego i tym, ze tak tęskniłam za nim.
Przez cały czasy rwania związku probowalam z nim rozmawiac, już wszystko zrobiłam jak mi się wydaje. Z tych Chin się długo nie odzywał wcale, nikt nie widział co się dzieje z nim, oczywiście ja się bardzo martwiłam aż w końcu coś we mnie pęklo i nie chciałam żeby już wracał bo zwy zajnie mnie to emocjonalnie przerosło.
Po powrocie z Chin jak w jego bagażu znalazłam eleganckie damskie rajstopy (Ewidentnie noszone , tobto był jakiś gwóźdź do trumny. Powiedziałam, ze mam dość, ze straciłam do niego zaufanie, ze ja tęsknie a on ma mnie w tyłku.
Okazało się, ze on już kilka kat wcale nie chce ze mną być i czekał tylko na moment żeby mi to powiedzieć.
I o. I mam takie wrazenie, zd kurcze tak się starałam, tak się spinałam przez tyle lat. Starałam się naprawiać, rozmawiac... a tu taki klops. I to mnie jakiś tak zawiodło, mam olbrzymi żal. Ze ja w sumie byłam szczera zawsze i starałam się jak mogłam a on miał to w nosie...
Nie wiem jak mam sobie z tym poczuciem żalu poradzić, nie chce mi się żyć normalnie, a jeszcze ta nerwica się odezwała z dawnych lat.

Victor pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 16:42

nigra88 pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 15:31

Ok.
Byłam w związku cywilnym kilka lat i od zawsze w sumie mój mąż miał takie „różne” akcje typu, że mnie nie szanował za bardzo. Ukrywał jakieś znajomosci z kobietami, zmieniał numery telefonów, ze to niby kolega a to jakaś babka. Poza tym wyjeżdżał często i mimo, ze już wcześniej miałam nerwice, to uważał ze sama sibie muszę z tym poradzić i kiedy np w nocy mówiłam żeby pobył ze mną bo się budziła km z panika to się odwracał i spał dalej. Albo kiedy mówiłam, żeby nie jechał sam na wakacje nad norze bo się złe czuje, to on i tak jechał. Ostatnio pojechał bez konsultacji ze mną do Chin na pol roku, jego mama ciężko zachorowała a ja się tym wszystkim mega zestresowałam, ta mamą jego i tym, ze tak tęskniłam za nim.
Przez cały czasy rwania związku probowalam z nim rozmawiac, już wszystko zrobiłam jak mi się wydaje. Z tych Chin się długo nie odzywał wcale, nikt nie widział co się dzieje z nim, oczywiście ja się bardzo martwiłam aż w końcu coś we mnie pęklo i nie chciałam żeby już wracał bo zwy zajnie mnie to emocjonalnie przerosło.
Po powrocie z Chin jak w jego bagażu znalazłam eleganckie damskie rajstopy (Ewidentnie noszone , tobto był jakiś gwóźdź do trumny. Powiedziałam, ze mam dość, ze straciłam do niego zaufanie, ze ja tęsknie a on ma mnie w tyłku.
Okazało się, ze on już kilka kat wcale nie chce ze mną być i czekał tylko na moment żeby mi to powiedzieć.
I o. I mam takie wrazenie, zd kurcze tak się starałam, tak się spinałam przez tyle lat. Starałam się naprawiać, rozmawiac... a tu taki klops. I to mnie jakiś tak zawiodło, mam olbrzymi żal. Ze ja w sumie byłam szczera zawsze i starałam się jak mogłam a on miał to w nosie...
Nie wiem jak mam sobie z tym poczuciem żalu poradzić, nie chce mi się żyć normalnie, a jeszcze ta nerwica się odezwała z dawnych lat.

Bardzo przykra ogólnie sytuacja i nie dziwię się, że czujesz teraz mega żal i poczucie niesprawiedliwości. Nie dziwię się także, że to wytrąciło Cię obecnie z równowagi emocjonalnej.
Najgorzej jak człowiek się stara, próbuje a na końcu właśnie okazuje się, ze ktoś nawet nie brał tego do siebie.
Druga strona medalu jest taka, że w sumie zapytaj siebie czy tak naprawdę chciałaś być dalej z osobą, która postępuje w taki sposób.
Taka pewna świadomość, że Nasz mąż kombinuje na boku też nie jest dobra dla zdrowia emocjonalnego, to gdzieś tam zawsze siedzi.
Bo to, że masz nerwicę to nie powód aby tak się zachowywać. Pewne rzeczy trzeba umieć załatwić jak należy, więc nie wiń się za to.

Początkowo człowieka emocje są nabuzowane, dlatego nie czujesz jeszcze tego spokoju związanego z tym tematem, a nawet stało się to Twoim natręctwem.
Potrzeba trochę czasu aby dojść do siebie, dlatego tu teraz wyrozumiałość dla siebie jest Tobie potrzeba. A także też znalezienie odpoczynku dla siebie, przy jednocześnie posiadaniu obowiązków (aby nie zaczęło być nudy).
I nie martw się, unormuje Ci się to na nowo. Chwilowo CIę odcięło i rozchwiało ale poradzisz sobie z tym

Pomidor pisze: ↑

5 sierpnia 2018, o 20:53

Miał ktoś tak, że dzień po piciu alkoholu dd i nerwica było strasznie natretne? Ciągle mam myśli jak to, że ja myślę, nic się nie dzieje naprawdę wszytsko jest wymyślone, strasznie sie zamyslam i żeby cos do mnie dotarło to trzeba mną potrząsnąć. Ogólnie nie czuje sie sobą strasznie, co chwilę wybudzanie sie jakby. Serce mi tak wali, ze chyba mi wyskoczy zaraz. Co zrobić żeby to przeszło bo mam już dość tylko sie męczę tym wszystkim i mam okropne myśli, że ulzyloby mi jakbym ze sobą skończyła. Najchętniej bym to zrobiła, ale nie mogę bo moja mama by sie złamała