Cafi pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 01:56

Panicznie boję się manipulacji, bycia zabawką, psem. Moja nerwica zrodziła się z cudzych kłamstw, niedopowiedzeń i gier, połączonych z moim przeczuciem, które okazało się podpowiadać mi prawdę o ludziach, na których zaczynało mi zależeć. Gdyby nie to, że moje (na pozór niepoparte konkretem) przeczucia się potwierdzały, pewnie dalej wierzyłbym w ludzi. Nie mogę spać przez rodzące się w mojej głowie lęki, przez tą przerażającą układankę drobnych zwrotów i gestów. Nie wiem co robić. Nie mam znajomych, z którymi mógłbym zamienić na ten temat choćby słowo. Nie mam przyjaciół, którzy byliby dla mnie w takich chwilach. Rodzina oczekuje, że się ogarnę. Troska, jednak odbierana przez pryzmat mojej choroby z nutą poczucia winy, niecierpliwości wobec samego siebie i otoczenia.

Czuję się uziemiony. Nie mając obok żadnej duszy, zdolnej do prowadzenia głębszych rozmów i doświadczania świata w podobnej wrażliwości, wszystko traci smak. Ambicje i chęć zrobienia czegokolwiek, znikają w bezsensie samotności. Nigdy nie potrafiłem skoncentrować się na sobie i myśleć o tym, co byłoby dla mnie dobre. Kierując się dobrem innych, bądź jakimś wspólnym celem, widzę sens istnienia - do tego potrzebne jest jednak zaangażowanie i zaufanie, od których choroba mnie odcięła. Gdzieś w duchu mam nadzieję, że ktoś mnie znajdzie, a z drugiej strony, najbardziej prawdopodobnym scenariuszem będzie to, że moja głowa pomaluje taką osobę na czarno i albo będzie miała rację (jak w początkach choroby), albo skrzywdzę niewinną osobę swoimi podejrzeniami. W obu przypadkach, rozwiązaniem jest ucieczka, albo przed prawdą ukrytą w przeczuciach, albo przed potencjalną krzywdą wobec osoby, na której mogłoby mi zależeć.

Tkwię w sytuacji bez wyjścia, dlatego włóczę się po mieście, popijając samotnie herbatę w kilku ulubionych miejscach i wracam do pustego pokoju, o obrzydliwie pomarańczowych ścianach, nie wiedząc właściwie, czy jest sens być gdziekolwiek, skoro nic mnie nigdzie nie trzyma.

eyeswithoutaface pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 10:43

Nie ma sytuacji bez wyjścia - to jest aksjomat. Pragniesz zaangażowania i zaufania, potrzebujesz bliskości, chciałbyś doświadczać świata z KIMŚ, ale co robisz, by tak własnie wyglądało Twoje życie? Zakładasz czarne scenariusze, zamiast... zaprzyjaźnić się z kimś. Wiesz ilu wartościowych ludzi chodzi po świecie?

Co masz na myśli pisząc o "chorobie"? Masz nerwicę?

mlodanerwica pisze: ↑

31 lipca 2017, o 19:58

Wiecie co, zastanawiam się nad jedną rzeczą. Jak odróżnić prawdziwe problemy zdrowotne od nerwicy i stresu? Wiadomo, że gdy pochłonie nas jakieś zajęcie to nie myślimy o objawach psychosomatycznych i one znikają na jakiś czas. A czy nie jest tak samo z prawdziwymi chorobami? Jeśli naprawdę boli nas głowa, nie od napięcia, a od jakiejś choroby, to czy nie jesteśmy w stanie zapomnieć o tym bólu? Mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi.

mlodanerwica pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 21:36

mlodanerwica pisze: ↑

31 lipca 2017, o 19:58

Wiecie co, zastanawiam się nad jedną rzeczą. Jak odróżnić prawdziwe problemy zdrowotne od nerwicy i stresu? Wiadomo, że gdy pochłonie nas jakieś zajęcie to nie myślimy o objawach psychosomatycznych i one znikają na jakiś czas. A czy nie jest tak samo z prawdziwymi chorobami? Jeśli naprawdę boli nas głowa, nie od napięcia, a od jakiejś choroby, to czy nie jesteśmy w stanie zapomnieć o tym bólu? Mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi.

Ponawiam pytanie, bo zaginęło Odpowie ktoś?

mlodanerwica pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 21:36

mlodanerwica pisze: ↑

31 lipca 2017, o 19:58

Wiecie co, zastanawiam się nad jedną rzeczą. Jak odróżnić prawdziwe problemy zdrowotne od nerwicy i stresu? Wiadomo, że gdy pochłonie nas jakieś zajęcie to nie myślimy o objawach psychosomatycznych i one znikają na jakiś czas. A czy nie jest tak samo z prawdziwymi chorobami? Jeśli naprawdę boli nas głowa, nie od napięcia, a od jakiejś choroby, to czy nie jesteśmy w stanie zapomnieć o tym bólu? Mam nadzieję, że wiecie o co mi chodzi.

Ponawiam pytanie, bo zaginęło Odpowie ktoś?

mlodanerwica pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 22:53

I jakiekolwiek poważne choroby, które dają masę objawów wychodzą na podstawowych badaniach? Zaliczyłam paru lekarzy, ale nie chcę robić badań typu tomografy, rezonansy itd. I zastanawia mnie, dlaczego mam tyle nerwicowych objawów, dosłownie codziennie coś nowego, skoro to tylko nerwica. Jak to w ogóle jest możliwe, że nerwica daje tyle różnorodnych objawów od bólów głowy, po biegunki, pieczenie skóry, bóle kończyn itd? Każdy objaw z innej beczki. Czasami nawet już nie mam lęków (tak mi się wydaje), dopiero jak pojawia się objaw somatyczny to zaczynam się bać. Fakt, nerwicę mam 4 lata, ale no kurczę. Jak żyć, skoro ciągle coś boli? Tak jak mówię, badania krwi podstawowe i rozszerzone, echo serca i EKG, badania u laryngologa, endokrynologa itp. wyszły dobrze. Przypuszczam, że choroba, która daje tyle objawów już dawno by wyszła? Ale nadal nie mogę tego wszystkiego pojąć, ciągle mam wrażenie, że jestem na coś chora, że zaraz umrę...

mlodanerwica pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 22:53

I jakiekolwiek poważne choroby, które dają masę objawów wychodzą na podstawowych badaniach? Zaliczyłam paru lekarzy, ale nie chcę robić badań typu tomografy, rezonansy itd. I zastanawia mnie, dlaczego mam tyle nerwicowych objawów, dosłownie codziennie coś nowego, skoro to tylko nerwica. Jak to w ogóle jest możliwe, że nerwica daje tyle różnorodnych objawów od bólów głowy, po biegunki, pieczenie skóry, bóle kończyn itd? Każdy objaw z innej beczki. Czasami nawet już nie mam lęków (tak mi się wydaje), dopiero jak pojawia się objaw somatyczny to zaczynam się bać. Fakt, nerwicę mam 4 lata, ale no kurczę. Jak żyć, skoro ciągle coś boli? Tak jak mówię, badania krwi podstawowe i rozszerzone, echo serca i EKG, badania u laryngologa, endokrynologa itp. wyszły dobrze. Przypuszczam, że choroba, która daje tyle objawów już dawno by wyszła? Ale nadal nie mogę tego wszystkiego pojąć, ciągle mam wrażenie, że jestem na coś chora, że zaraz umrę...

Cafi pisze: ↑

5 sierpnia 2017, o 20:10

Zmagam się z nerwicą i stanami lękowymi. Staram się wychodzić do ludzi, ale szybko męczy mnie zupa pomidorowa, przez co ciężko znaleźć mi kogokolwiek bliskiego. Nie wiem, w jaki sposób ludzie się zaprzyjaźniają - zazwyczaj trwa to latami, od szkół, przez studia, pracę. Ja od kilku lat idę w przeciwnym kierunku, bo najpierw depresja zamknęła mnie w domu, a po próbie wyjścia, do niewłaściwych ludzi, nerwica i kilka długotrwałych epizodów psychotycznych wystraszyły ostatnie z bliskich mi osób, z którymi nie udało mi się odnowić kontaktu. Rok nieznania nikogo. Lubię rozdrabniać rzeczy, bawić się interpretacją rzeczywistości, bo nie mogąc pozbyć się ciągłej analizy, jedynym wyjściem wydaje się czerpać z niej to co najlepsze, przy okazji gubiąc się w tym, co jest prawdziwe, a co jest tylko niekontrolowaną podpowiedzią lęku, natrętną myślą. Nerwica, lęki, dla mnie to tylko inny rodzaj wrażliwości, nieco głębszej, wzbogacającej. Szukam w niej inspiracji do życia. Aby tworzyć z ich pomocą bajki, potrzeba ludzi, wymiany myśli, osób rozumiejących ten stan i potrafiących umiejętnie wykorzystywać go w celach twórczych. Tylko nie za bardzo wiem, gdzie szukać takich osób.