Witamy na forum!

[pistacja]

Kobieta po 40-stce, która mierzy się z nerwica lękową od czterech lat.
Mam rodzinę, pracę i ogólnie całkiem nieźle bym wiodła to życie, gdyby nie ten pieprzony strach pod podszewką płaszcza
Pozdrawiam forumowiczów

[usunietenaprosbe]

Cześć. : )

Pamiętam że nie jesteś tutaj sama i zawsze możesz napisać co Cię męczy. Jest tutaj wiele osób, które Cię zrozumieją bo czują się podobnie.

[matylda]

witaj na forum

[Divin]

Witaj serdecznie Pistacjo

Z nerwicy można się w 100% odburzyć, trzeba tylko poznać mechanizmy, zmienić podejście do niej oraz nabrać dystansu do życia,samej siebie i zaburzenia. Polecam Ci na początku poczytać sobie cały ten dział:

nerwica-objawy-depresja-lek.html

Oraz ten:

vademecum-leku-nerwic.html

A gdy już sobie poczytasz powyższe działy to zapoznaj się z tym:

psychologiczne-techniki.html

Po takiej pigułce wiedzy, nie pozostanie Ci nic innego jak wdrażać to w życie i powiedzieć swojej nerwicy 'papa'

P.S. Do tego polecam Ci jeszcze zakupić sobie olejek z wiesiołka, wiecej o tym tutaj:

zbawienny-efekt-oleju-z-wiesiolka-t3154.html

Pozdrawiam.

[figata]

Jestem nowa mam boderline, i czasami w zaleznosci od okresow w zyciu depresje i nerwice i postanowilam sie przywitac.

[Victor]

Miło poznać

[matylda]

Witam i ja figato

[Divin]

Witam witam, wszystkich tych których jeszcze tutaj nie witałem

Odwagi i do przodu! Nie patrzmy się w tył bo nas z przodu zabraknie.

[nierealna]

Witamy


Divin! Aż promieniejesz tym entuzjazmem ! Oddaj go trochę

[usunietenaprosbe]

witam wszystkich chętnie sie podziele swoim entuzjazmem jakby ktoś potrzebował

[weronia]

Witam Ciebie ondine Potrzebowskich tutaj dużo

[alex1963]

Witam, jestem nowym lękowcem z 18 letnim stażem ... Szukam zrozumienia. Wsparcia (?)

[pola]

Witaj

[Sakra]

Hej, no troche stazu masz

[martuchna]

Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tego typu forum. A więc.. od 9 lat cierpię na zaburzenia nerwicowe, od 4 lat także na lękowe. Zachorowałam jako 11-sto latka jednak sama nie byłam świadoma swojej choroby. Leczę się dopiero od pół roku i uważam to za cud, że jeszcze żyję w jednym kawałku ;p

Jest mi tak cholernie źle i smutno, tracę nadzieję na wyjście z choroby tym bardziej, że nie mam żadnego wsparcia (nawet w rodzinie). Czuję się niezrozumiana, odepchnięta przez społeczeństwo. Jest mi przykro, że nikt nigdy w domu nie przejął się stanem mojej psychiki, zawsze było coś ważniejszego ode mnie. A tak poza tym zrobię wszystko by spełnić swoje największe marzenia - dostać się na medycynę i wyprowadzić na stałe do większego miasta