enough pisze:Podziwiam Was, że jesteście w stanie pracować mając nerwicę.
Miewacie ataki paniki w pracy? Jak sobie z nimi radzicie?

Z moich obserwacji wynika, że dla większości osób z zaburzeniami, zaburzenia te nie stanowią przeszkody dla pracowania samego w sobie.

-- 12 mar 2017, o 22:18 --
Zauważyłem u siebie, że z każdym następnym razem praca daje mi coraz większe poczucie "przygniecenia" i zniewolenia. W trakcie drugich praktyk na studiach pojawiło się to poczucie w niewielkim stopniu. Przy następnych razach to poczucie coraz szybciej przybierało coraz intensywniejszą formę. Na stażu, który miałem ostatnio, było to bardzo intensywne już w połowie stażu. W przypadku stażu, który będę miał, już dziś mam to poczucie w umiarkowanej formie, chociaż staż jeszcze się nawet nie zaczął. Moja psychika wydaje się mieć jakąś regresję przystosowania do znoszenia pracowania.

Oszaleję chyba jutro

A może po prostu to nie jest praca dla Ciebie? Może wybierasz takie, które po prostu Ci nie leżą, czasem na prawde niektóre prace sprawiają, że człowiek ma poczucie, że jeszcze jeden dzień i zwariuje.

Ciasteczko pisze: ↑

2 maja 2017, o 13:39

A może po prostu to nie jest praca dla Ciebie? Może wybierasz takie, które po prostu Ci nie leżą, czasem na prawde niektóre prace sprawiają, że człowiek ma poczucie, że jeszcze jeden dzień i zwariuje.

Odpowiednia praca dla takich jak, ja, to akurat nie istnieje. Teoretycznie mogłaby istnieć, ale nikt takiego typu stanowisk nie stworzy, no chyba, że się zmieni porządek świata i światem będą rządzić inne zasady.

Po okresie, który jest teraz, za około tydzień (jeśli przetrwam, nie wywalą mnie, bo teraz czwartek, piątek będzie jeszcze gorzej) powinno być trochę lepiej, nie będę czuł się aż tak mocno źle, jak teraz.

No to trzymam kciuki

U mnie akurat praca pomaga zapomnieć Nie ma czasu myśleć o pierdołach ....miesiąc temu sie zwolniłam żeby sie sprawdzić czy nerwica odeszła i wyjechałam ale wróciła No i zaczynam od nowa

Pomimo objawów, które się pojawiają, ataków paniki i ogólnego lęku, ani razu nie wzięłam l4 z tego powodu, jestem poniekąd dumna z siebie ,aczkolwiek co przeżywam to moje dodam,że pracuję po 12h co bywa katorgą,zwłaszcza jeśli objawy się nasilają, mam czasem ochotę wybiec i znaleźć się, jak najprędzej w domku,jednak wiem,że postępując w ten sposób, dam tej paskudzie kolejny powód aby się mnie dalej trzymała...jeszcze mi siedzi na ogonie,ale już się jej nie boję

Brawo Lilmana mi sie wydaje ze jak sie człowiek wkręci w prace to te objawy maleją z czasem u mnie tak było

Odkąd przestałam się bać, to się nasiliły... Taki paradox :-D mam nadzieję, że wkrótce te resztki objawów, które mi zostały -miną...a nie ma ich już wiele- na szczęście - aczkolwiek są intensywne i krótko mówiąc upierdliwe

No upierdliwce straszne czasem są Ja np nie potrafię sobie jeszcze poradzić za granica byłam w Polsce było Ok bez tabletek a teraz wyjechałam i znów D... No ale wracam w przyszłym tyg do Polski❤To zapewne sie poprawi

Podsumowując dotychczasowe praktyki, staże, które miałem, doszedłem do wniosku, że największe szanse na w miarę dobre radzenie sobie z zadaniami zawodowymi miałbym w zakładzie pracy, gdzie zatrudnia się osoby z jednoczesnym lekkim upośledzeniem sprawności umysłowej i manualnej, jeśli takowe są.

Przez ostatni rok rzuciłam 3 prace

Mnie na każdym stażu mieli dość, nie mogli się doczekać, żebym już sobie poszedł.

Witajcie, ja mimo choroby zrobiłam studia, chociaż za wiele z tego okresu nie pamiętam bo walka wewnetrzna z narzuconymi poglądami.Pracuję choć mam lęki i chcę zwiać, praca nudna ale stabilna bezstresowa.Proszę o pomoc kogoś, kto przy odstawianiu prochów zalecenie jakiegoś młodego lekarza, natknął się na porady w które uwierzył a są to porady i mądrości kogos kogo uznano za mędrca, guru wszechwiedzącego. Ze mna tak było.Lęk i emocje zawsze mna rządziły, bulimia, nerwica, depresja MOZE VICTOR mi cos podpowiesz Po odstawieniu prochów bo kazali nie wiedziałam po co i co dalej, zrozumiałam ze oni(lekarze terapeuci)powiedzą mi jak zyc i co mam robic.Tu pojawił się guru De Melo srelo z przerażeniem i wielkim strachem czytałam ta książkę i silnie uwierzyłam ze tak mam zyc i tak myslec jak on każe(sekciarz) i od 2010 rokuna tak chwiejnej podstawie pewności siebie i słabych wartościach które miałam, rzadzi mna de melo.Są to rozkazyw mojej głowie, brak mi sił żeby im się przeciwstawić.On nakazxuje egoizm i zycie absolutnie niezależne od drugiego człowieka oraz(tak zrozumiałam)że nic co z zewnątrz nie powinno mieć wpływ na Twoje zycie emocjonalne nawet śmierc bliskiej osoby(choć gdzieś zezwolił na smutrk ewentualnie).Byłam na odwyku od prochów a tam promocja tej książki pochwały, zalecenie czytania, w zyciu w takim stanie psychicznym nie byłam jak po tej książce.Zakaz radowania się z mareń, zakaz pragnień, zakaz bycia z druga osoba bo to ułomnośc-wszystko sprzeczne ze mna.Czuję ogromny rozdźwięk w sobie, ja i on i nieumiejętność radzenia sobie z jego tekstami.W życiu bym się nie zastanawiała nad problemami kultur, społeczności, marzen.Zaczęłam się bać tego człowieka i jego wyznań które serwuje ludziom do głów, ze niby ma pomóc chorym(np. porada usiadz w fotelu wypij wino które lubisz) -porada dla alkoholika bo myślę ze i tacy sięgnęli po ta książke, ja odczytałam ze masz zyć sam , a ze masz potrzebę zycia w grupie to jest to wprane ci do mózgu, potrzeba zalozenia rodziny to dla niego to tez pranie mózgu.-Nie wiem jak sobie poradzić z odcięciem się od takiej osobowości, spalam się i czuję
ze znikam.Miałam w zyciu przemyślenia a teraz one stały się rozkazami.Prosze o pomoc, rozmowę, bo wiara w siebie upadła całkiem, nie ja lecz on rządzi i jeszcze ten narzut ze masz stać się Jezusem(nie sobą a Jezusem!!)Może ktoś się z tym spotkał tego doświadczył.Odezwijcie się i pozdrawiam mocno Kasia

Lilmama pisze: ↑

9 maja 2017, o 23:18

Pomimo objawów, które się pojawiają, ataków paniki i ogólnego lęku, ani razu nie wzięłam l4 z tego powodu, jestem poniekąd dumna z siebie ,aczkolwiek co przeżywam to moje dodam,że pracuję po 12h co bywa katorgą,zwłaszcza jeśli objawy się nasilają, mam czasem ochotę wybiec i znaleźć się, jak najprędzej w domku,jednak wiem,że postępując w ten sposób, dam tej paskudzie kolejny powód aby się mnie dalej trzymała...jeszcze mi siedzi na ogonie,ale już się jej nie boję

Chyba sobie wydrukuję twoje słowa, bo po nowym roku lub bliżej lutego idę na staż, a już wariuję z niepokoju jak to będzie i czy lęk mi nie będzie siedział na karku całymi dniami w pracy. Może będzie na początku, a później jakoś się oswoję z nową sytuacją i zapomnę o tym, że jestem zaburzona i jakim cudem poszłam do pracy w takim stanie. Dzięki i pozdrawiam, mam nadzieję, że nadal jest u Ciebie ok.