Gafa pisze: ↑28 lipca 2019, o 14:17
kaldunia18 pisze: ↑24 lipca 2019, o 22:11
Oczywiście. Każdy z nas to inna historia dlatego nakręcanie się, sugerowanie objawami innych jest po prostu głupie. Natomiast droga do ,,normalności” zawsze jest taka sama w sensie praktycznym. Chodzi mi o to, ze wszystkie metody tu opisane i powiedziane sprowadzają się do wg mnie 3 najistotniejszych elementów Akceptacji, Ignorowania i Dystansu. W moim przypadku nerwica to czesc mnie, sposób myślenia. Ja pierwsze natrętne myśli miałam w wieku może 11 lat (ba ja nawet doskonale pamietam ta myśli), dziś odbiegam do 30. Ogólnie zawsze byłam wrażliwcem, do tego bardzo zakompleksionym. Gdy byłam nastaolatka na rok, może dłużej z myślami udało mi się na chwile wygrac, gdy tylko się jakaś pojawiła to zaraz zaczynałam mowic w myślach modlitwę. Tylko to wróciło w końcu bo ja nie byłam świadoma co to jest i skąd to się wzięło, ze oprócz ignorowania trzeba po prostu te myśli przyjmować. Mam nadzieje, ze teraz to ignorowanie i zajmowanie w końcu da mi wolność. Wiem, ze będzie trudno zmienić nawyk myślenia, który trwa już 20 lat ale sam Wiktor pisał, ze miał podobnie wiec nie ma rzeczy niemożliwych
Jestem pewna, że Ci się uda!!! Masz dobre nastawienie, przynajmniej w postach. Czas potrzebujesz czasu a efekty będą.
Gafa! Bardzo bym chciała żeby mi się udało wiadomo chyba jak każdy tutaj! Wiesz ale to niesamowite ile się dowiedziałam z tego forum o sobie i ogólnie takiego podejścia do życia, stresu to już dla mnie ogromny plus! Właściwie to codziennie docierają do mnie nowe informacje, fakty. Czasem muszę coś 10 razy przeczytać lub przesłuchać żeby pewne rzeczy zrozumieć. Tak np dzisiaj mnie olśniło. Caly czas wydawało mi się, ze z akceptacja już jest okej! Ja wiem, ze to zaburzenie, ze są myśli objawy, wiem skąd to się bierze, ze to reakcja organizmu itd. Od dziecka zmagam sie z bólami żołądka na tle nerwowym i tak sobie od jakiegoś czasu powtarzałam: okej akceptuje i tak ma być teraz, musi bolec bo to reakcja na stres później tak jakby ignorowałam ale złe do tego podchodziłam tak na prawdę. Bo non stop gdzieś to z tylu głowy kontrolowałam, sprawdzałam czy jest czy nie ma tego bólu (nie potrafiłam odpuścić), bałam
Się ze na wyjeździe cały czas mnie no będzie bolec i ze nie będę mogła np zjeść normalnie posiłku. Dziś to właśnie doszło do mnie, ze to była czysta kontrola bo tak naprawdę nie o to chodzi. Zrozumiałam, ze czy ja będę kontrolować ten objaw czy nie on pewno i tak będzie (i nie już zawsze tylko do momentu aż umysł emocjonalny w końcu się uspokoi), zauważyłam, ze jak tylko przekierowuje myśli z tego bólu na inne myśli czy zajęcia to go już tak nie zauważam i nie doskwiera mi tak. Aż się normalnie zdziwiłam, ze to tak prosto dziala
wczoraj pół dnia się tak fatalnie czułam a byłam na wyjeździe z rodzinka (tak stresowałam się tym wyjazdem, mimo iż wiem, ze nie miałam do tego podstaw to jakoś tak w środku ten stres był). Cały czas mimo, ze objaw bólu był robiłam wszystko zgodnie z planem naszej wycieczki dopiero w pewnym
Momencie uświadomiłam sobie, ze ja cały czas to kontroluje cały czas się na tym skupiam, cały czas mimo, ze zmieniałam otoczenie myślowe to skupiałam się na tym jak się czuje, to było złe! Dopiero jak zaczęłam to całkowicie ignorować i uwagę skupiać na duperelach innych to mnie popuściło! Dużo mi dało uświadomienie sobie, ze to tylko iluzja, tzn ból był prawdziwy ale zupełnie niegroźny i stres całkowicie nieadekwatny do sytuacji! Ze to poprostu ściema
Przepraszam za tak trochę chaotycznego posta ale to próba z mojej strony poukładania sobie tego w głowie
jednak często zawodzi jako jedyne lekarstwo na nerwicę. Posiadanie pracy, zajęcia w ciągu dnia. To też wpływa na czas trwania nerwicy. Siedzenie w domu moim zdaniem wydłuża wyjście z nerwicy. Nie ma sensu się porównywać. Lepiej nastawić się na długie zmaganie z dużą ilością kryzysów - bo tak najczęściej jest. Trzeba się z tym pogodzić. Jeśli zaakceptujemy nerwicę to szybciej mija.
wczoraj pół dnia się tak fatalnie czułam a byłam na wyjeździe z rodzinka (tak stresowałam się tym wyjazdem, mimo iż wiem, ze nie miałam do tego podstaw to jakoś tak w środku ten stres był). Cały czas mimo, ze objaw bólu był robiłam wszystko zgodnie z planem naszej wycieczki dopiero w pewnym
Przepraszam za tak trochę chaotycznego posta ale to próba z mojej strony poukładania sobie tego w głowie
myśle ze całkowicie się odburzysz jak w końcu zrozumiesz, ze już nie musisz się tej Mensy bac i zaczniesz ja mieć tak serio, głęboko w dupie! Bo ona może sobie wracać a Ty ja będziesz zlewać! O to chyba chodzi! Chodź mnie jakoś trudno tak teraz to zrozumiec do końca, ze tak faktycznie można
, jestem nowa na forum. Z nerwica już ok. 8 lat. Od prawie 4 lat bez leków. Są dni lepsze i gorsze, w większości chyba te lepsze:) Czasami wpadam jeszcze w błędne koło nerwicy, zwłaszcza na punkcie moich dzieci (mam lęki na punkcie ich zdrowia). Są momenty, że zapanuje nad nimi w porę, ale czasem zdarza się że mnie wkręcą na dobre i potrzebuje ok.2-3 tygodni na powrót do stabilności. Dlaczego tak jest że raz nad lękamii panuję, a raz podpuszczają mnie jak dziecko??Już tyle o niej wiem, tyle razy się odburzałam, a ona ciągle i ciągle nie odpuszcza w pełni. Też tak macie? Jak to jest u Was?