To tak jakbym o sobie czytała. Po 3 miesięcznej terapii, która dużo mi pomogła ale także dużo odkryła nie mogę się pozbierać z myślami że tyle lat tyle błędów i właściwie po co to wszystko.... ciężkie myśli. ... nie wiem co teraz robić. ...czy to właśnie etap terapii czy trzeba coś działać?

quote=Szembek post_id=125923 time=1494262449 user_id=7937]
Mnie depresja dopadła niedawno, w najmniej oczekiwanym momencie. Dlaczego najmniej oczekiwanym? Bo wydawało mi się, że jestem na dobrej drodze do wyjścia z nerwicy. Wprawdzie po kilku miesiącach odburzenia nerwica powróciła, ale jak mniemałem, właśnie udało mi się dotrzeć do jej praprzyczyn. Od grudnia na terapii zaczęły się dziać "konkretne" rzeczy. Oprócz pewnej ulgi, którą zacząłem dzięki temu odczuwać, niestety to też trochę dołowało - że człowiek żyje już ponad 40 lat i nagle okazuje się, że robił w życiu takie błędy.
Pechowo do tego pojawiły się silne stresory. Trwałem na posterunku mimo wszystko, co więcej, właśnie ostatnio jak nigdy w ostatnich latach żyłem normalnie pomimo objawów nerwicy.
Niestety tego mój stan emocjonalny już nie zdzierżył, no i dopadła mnie klasyczna depresja. Już nie stan depresyjny, a depresja. Widzę zasadnicze różnice w dolegliwościach, ich nasileniach, w stosunku do takich epizodów, które zdarzały mi się wcześniej, tak jak milionom osób.

To, że depresja jest efektem nawrotu nerwicy wiadomo. Ale czy może być ona w części także spowodowana wejściem w pewien etap procesu terapeutycznego? Tak powiedziała lekarka, że do tego wszystkiego co się dzieje, wydarzenia z terapii, przeżywanie kiedyś tłumionych emocji, uświadamianie sobie wewnętrznych konfliktów także jest czynnikiem bardzo sprzyjającym pojawieniu się depresji.

Tak więc oprócz objawów nerwicy, które mam od kilku lat, teraz doszły niemal wszystkie klasyczne objawy depresji. Najgorsze są lęki i niepokój po przebudzeniu, który od południa stopniowo zanika, a także poczucie kompletnej porażki życiowej. Do tego uczucie permanentnego zmęczenia. Brak łaknienia nie martwi tak bardzo, bo przy odpuszczonych treningach nie przyrasta waga.
[/quote]

znow sie obudzilem zmeczony,ociezaly i otepialy...do tego obolaly odcinek szyjny...te poranki mam koszmarne...

Czy też odczuwacie zawiść wobec ludzi, którzy się z czegoś cieszą?

sylwia84 pisze: ↑

19 czerwca 2017, o 20:38

Tak więc oprócz objawów nerwicy, które mam od kilku lat, teraz doszły niemal wszystkie klasyczne objawy depresji. Najgorsze są lęki i niepokój po przebudzeniu, który od południa stopniowo zanika, a także poczucie kompletnej porażki życiowej. Do tego uczucie permanentnego zmęczenia. Brak łaknienia nie martwi tak bardzo, bo przy odpuszczonych treningach nie przyrasta waga.

Grzebanie w przeszłosci może wywołać taki.... marazm, smutek ale ja myśle że nie warto się tak biczować
że 40 lat popełniania błedów... zawsze w danej sytuacji postepujemy tak jak nam sie wydaje że będzie dobrze.
Dopiero czas i dośwadczenie zmieniają nasze reakcje, wcześniej byc może inaczeh bysmy zachować sie nie umieli.
I nie ma w tym nic złego, na tym polega nauka życia:)
Tak jak kazde dziecko musi choć raz dotknąć gorącego żelazka, gdyby tego nie zrobiło, nie wiedziałoby że nie warto;)
Staraj sie wykorzystac terapię do nauki, jakichs wniosków a nie doławania sie oceny.

Na stany depresyjne i lęki z rana powiedz.... TRUDNO, albo "i co z tego"
To przejdzie, to tylko emocje, nic Ci sie od tego nie stanie, więc niech sobie pobędzie i minie.
W ogóle w stanie lękowym cięzko jest jeszcze dodatkowo rozkminiać wszystko bo wszystko wychodzi
na minus. Dopiero jak lęk mija człowiek sobie mówi "było co było, życie trwa dalej"

dziwny123 pisze: ↑

16 lipca 2017, o 11:23

Czy też odczuwacie zawiść wobec ludzi, którzy się z czegoś cieszą?

Jest na to sposób, trzeba odwrócić uwagę od poczucia porażki i wzmocnić poczucie wartości.

1. mozna wypisać sobie sukcesy, wszystko co Ci się udało, udaje, nawet najmniejsze sprawy.
Juz po zrobieniu takiej listy powinieneś się poczuć lepiej, wtedy nie ma tego poczucia bycia w gorszej
sytuacji niż inni. Przestajemy robic z siebie ofiarę losu i czuć zawiść.

2. Mozna przestawiac umysl na myśli pozytywne, zmienic nawyk.
Czyli patrzysz na kogoś i świadomie myslisz sobie "fajny gostek, nieźle sobie radzi"
Albo... "ta marianna to równa babka jest i nogi na niezłe"
Z czasem umysł przstawi sie na myślenie bardziej pozytywne i zauwazysz że tez sam na siebie patrzysz
bardziej przychylnie.

3. Nie warto czuć zawiści, zazdrosci. Kazdy ma swoja drogę i nie wiadomo co za nim i co przed nim.
Lepiej sie skupic na sobie i własnych możliwościach i pozytywach.

Ale jak tu myśleć pozytywnie, jak od razu włączają się silne negatywne emocje

mimo aktywnosci fizycznej nic mnie nie rusza,ani przyroda ,ani widok ladnych kobiet,ani muzyka...nie wspominajac o braku reakcji na dotyk. skamienialem psychicznie...

dziwny123 pisze: ↑

16 lipca 2017, o 11:23

Czy też odczuwacie zawiść wobec ludzi, którzy się z czegoś cieszą?

Ja mam podobnie i czuję chyba też zazdrość i mam od razu chęć płaczu i taka emocja rozpadu/dołka
Wszyscy zawsze mówią, że mam dobrze, prawie nic nie robię, tylko jeżdżę sobie na wycieczki, podróżuję itd itd Ale co z tego, kiedy widok już nie cieszy, pyszne danie nie smakuje, a jedyne emocje to smutek, rozpacz, gniew, znużenie i zmęczenie. Depresja zmienia postrzeganie świata i to bardzo. Tak mi się teraz wydaje, że nigdy już nie wrócę do stanu jak kiedyś, bo "depresja" wydaje się tym prawdziwszym codziennym życiem(wręcz niechęcią do niego). Jestem człowiekiem, który ma bardzo wysokie ego i a w środku brak poczucia własnej wartości... Wręcz na minusie. Nie chce się spotykać z dziewczynami, nie chce mi się udawać wesołego, a wiem że gdybym nie udawał, to nie miało by to sensu, bo nikt nie chce być z człowiekiem widmo. Nawet jak człowiek myśli, że dawniej był bez powodu szczęśliwy, zrelaksowany - to mózg od razu blokuje i odpycha od tych myśli, tak jakby one nie istniały ( przeszłość jakby nie istniała)

Nie wiem ile jeszcze samotnie spędzony tras, bezsensownych nocach w hotelu, widoków które niecieczą, tęsknoty która pożera.
Samotny z wyboru, nie mogący odnaleźć spokoju i radości w tym Życiu bez miłości
bla bla bla bla... Xd Napisane przez bla bla bla
To ja też musiałem coś posmęcić. Wybaczcie, ale taki już mój nie urok, ponury i złośliwy.
Pozdrawiam.

Też chyba nigdy nie wrócę do poprzedniego stanu. Depresja będzie mi towarzyszyć do końca życia.
W moim przypadku depresja jest chyba naturalną reakcją na wzrost świadomości o sobie i o rzeczywistości, bo depresji dostałem, gdy sobie uświadomiłem pewne rzeczy o sobie i o rzeczywistości.

Wesołego człowieka nie udaję i nawet bym chyba nie umiał i z sensem mam odwrotnie, nie widzę sensu w tym, żeby udawać wesołego tylko dlatego, żeby ktoś chciał ze mną przebywać.

Cześć, depra wróciła i do mnie. Właściwie zbierało się od dawna, ale udawałam, że mam siłę aż po prostu przestałam wstawać z łóżka. System się przeciążył.
Do tego mega faza lękowa, kompulsje, obsesyjne myśli, brak czucia czegokolwiek poza sarkastycznymi myślami, które mnie ratują od totalnego otępienia. Koktajl lekarstw i zwolnienie lekarskie na ponad miesiąc dają dużo czasu i okazji na myślenie zataczam kółko i pomyślałam, że poczytam forum. Razem raźniej (tak?)

magdalena, mimo wszystko, mimo nawrotu depresji musisz być strasznie silną osóbką, kiedy miałaś siłę zajrzeć na forum i o tym napisać. Kryzysy się zdarzają, nawroty również. Daj sobie i depresji czas, Nie wstawaj na siłę, nie zmuszaj się do czynności, na które w tej chwili brak Ci energii. Leki zaczną działać i przyjdzie dzień, kiedy wstaniesz, to jest pewne

Dziękuję bardzo, miłe słowa. Leki i regeneracja (mam na myśli głównie spanie) i w pewnej mierze moja praca nad sobą (choć często nie chce mi się zmieniać myślenia) dają efekty więc jakoś to jest. Lepiej poczytać posty innych, którzy przeżywają to samo, a nie słuchać uwag typu "uśmiechnij się", "ogarnij się" od osób, których intencje są cokolwiek dobre, ale uwagi durne lub bolesne.

Niestety nikt zdrowy, bez zaburzeń nas nie zrozumie Kochana. Nie ma co tłumaczyć pobocznym osobom, co się z nami dzieje, to niewytłumaczalne, ale jeśli masz kogoś zaufanego to jak najbardziej możesz wyrzucić z siebie. Depresja to nie żadna wymówka, nie lenistwo, tylko CHORObA. Trzymam kciuki i siły dużo!

Pora roku ma wpływ na zaburzenia depresyjne. Myśl o tym, że lato się kończy i znowu będzie 9 miesięcy zimna nasila moje przygnębienie, poczucie bezsensu robienia czegokolwiek i życia.

Depresja...to stan w ktory.wchodzimy wówczas gdy myślimy tylko o zlych rzeczach...o tym ze bylo źle o tym ze.jest zle i przewaznie myslimy ze bedzie źle...nerwica nakuzje nam tak wlasnie myśleć...
Ja osobiscie czarnych mysli bo oczywiscie takie mam...zawsze szukam tych dobrych stron zawsze...nigdy nie pozwalam zeby mój umysł skupiał sie tylko na.zlych emocjach...
Jak mam doła ze zycie jest np.bez sensu...
Momentalnie.daje.temu kontre i chodzby na sile ale szukam.tych dobrych pieknych chwil...
Nie moge i nie chce pozwolic na to zeby nerwica zabierala mi tu i teraz...
Nie.chce cale zycie.walczyć...bac sie..
Ja.chce w koncu.wygrac...
Tez mam dni.ze leżę w lozku i se mysle po co mam wstawac jak i tak.kiedys umre i momentalnie dół...
Ale zaraz robie cos przeciwnego...wstaje.i robie wszystko zeby te mysli.odgonic...
Często robie to na siłę...
Ale wiem ze ugiac sie nie moge...
Lęk jest we mnie bez przerwy...czuje go caly czas...
I mam dwa wyjscia...albo isc za nim albo w swoja strone...
Kazdego dnia robie wszystko żeby bylo jak dawniej...
I wiem ze kiedys tak bedzie...
I u was też...
Mimo.depresji macie siłę i.chęć do.zycia...
A to wasz w sumie.nasz....AS