Zgadzam sie Tove. Nerwica w niczym nie przeszkadza. Wczoraj miałem tzn "błysk", który mi uzmysłowił że da się pomimo nerwicy normalnie działać i robić to na co sie ma ochotę, ponieważ nic mi się nie dzieje. Zaczynam rozumieć to co to do Divin, Victor i Ciasteczko mają na myśli w swoich materiałach. Zauważyłem, że teraz widzę jak przez większość życia byłem niewolnikiem własnych emocji. Czuję się jakbym żyl na autopilocie przez ten cały czas. Ten okres nerwicowy nauczył mnie jak być ponad swoimi myślami. Cały czas byłem i jestem bombardowany iluzjami lękowymi, ale wiem że to nic innego jak straszaki, a spora część z nich pojawiała się jeszcze przez zaburzeniem. Zauważyłem, że mogę działać mimo nich, żyć w pełni świadomie i od tej pory będę szedł tą drogą. Widzę, że jest to nowy etap w moim życiu i rozumiem teraz to, w jaki sposób wyjście z nerwicy staje się permanentne. Idąc tym tokiem właśnie będę próbował pracować też nad swoją impulsywnością, cierpliwością i faktem, że szybko się denerwuje i wpadam w frustracje. Z jednej strony kierując się przezornością nie chcę mówić, że stałem się oburzony, ale jest to z pewnością duży krok w tym kierunku.

Tove pisze:Za namowa Shaniss postanowilam napisac tu posta:-)
Od kilku lat marzylo mi sie prawko, postanowilam ze w koncu robie zanim dostalam mega nerwicy natrectw, ale mimo to nie zrezygnowalam i w sumie w miesiac nauczylam sie teori, zdalam testy i jazde:-)
Mialam watpliwosci czy dam rade, meczyly mnie od poczatku nerwicy mordercze mysli, balam sie, ze jak wsiade do auta to bede miala obrazy w glowie, ze np wjezdzam pod tira... Szlam jak galeretka na pierwsza jazde, ale powiedzialam dosc!!! Nie ma mowy zeby nerwica wmawiala mi cos czego nie chce zrobic, cos czego nie chce i nic nie bedzie kierowac za mnie moim zyciem. Po pierwszej jezdzie zauwazylam, ze przez 3h ani pol sekundy nie myslalam o natretach, skupilam sie w 100% na nauce, to bylo najlepsze co moglam zrobic. Duzo tu na forum chlopaki pisza zeby zajac mysli czyms innym, nic tak nie pomaga uspokoic rozchwiany umysl.
Takze ba wlasnym przykladzie mowie, ze nerwica w niczym nie ogranicza, nie mozna mowic sobie ze teraz nie dam rady bo mam nerwice. Poza tym nic tak nie motywuje jak taki mini sukces. To tylko dowpd na to, ze nerwica to chwilowy stan umyslu, ktory mozemy sami zmienic, tak mysle:-)

Tove jestem bardzo dumna z Ciebie , gratulację

Miałem od kilku lat duży lęk przed jazdą komunikacją miejską (nie można wyjść) sam sobie z tym jakoś poradziłem. Nie szukałem forum ani specjalisty. Było mi wstyd. Zacząłem z tym walczyć i zwalczyłem to bardzo mocno. Jasne, odczuwałem dyskomfort ale taki który potrafiłem świetnie kontrolować. Jakiś miesiąc temu nerwica uderzyła we mnie z całą swoją mocą. Przetrwałem. Ostatnio miałem trochę kryzysu. Dziś po południu postanowiłem, że udam się w godzinną podróż autobusem i potem nim wrócę. Bałem się jak cholera, bo teraz przecież strach jeszcze większy niż kiedyś. I co? I dupa Poradziłem sobie świetnie. Jasne, był dyskomfort, ale ogarniałem lęki na lajciku. Nawet porysowałem sobie w zeszycie. Po dotarciu na miejsce nażarłem się w maku, jako nagroda Wracając autobusem jeszcze poznałem ciekawego gościa. Przed dotarciem do domu przyszedł przebłysk i tak się nim zajarałem, że szok Dało mi to naprawdę dużo. Zrobiłem sporo notatek w moim zeszyciku odburzania ;> Z tego co widzę, to powoli rozwalam tą nerwicę na kawałeczki. Zmieniają się schematy myślowe. Zabieram jej moc. Wiem, że mogą przyjść kolejne kryzysy, ale widzę pozytywne zmiany. Chcę działać. Ciśniemy

Gratulacje Solve !

I o to chodzi Solve brawo tak 3maj !!!

Hej:) Pisze w tym temacie, bo bardzo cieszę się ze udało mi się troszeczke stawić czoła nerwicy:). Wczoraj byłam z siostra w Sopocie na Polsat Hit Festiwal. Było mnóstwo osób i sama impreza trwała dosyć długo, wiec od rana byłam zlekniona na sama myśl o tym. Ale jak się okazało, umialam opanować swoje emocje, trochę się rozluźnić i bawić się:) ja ogólnie mam okropny strach przed tym ze zemdleje, cały czas o tym myślę, a tutaj udało mi się jakoś odgonic chociaż trochę te myśli. Zajęłam się śpiewaniem, tańczeniem, obserwowanie wszystkiego i dalam rade!:)))

Asia super !!! Mówiłam Ci,ze to uczucie omdlenia to nic innej jak iluzja . Fajnie,ze dobrze się bawilas

Myszusia tak, dzięki Tobie przetrwalam wtedy tez ten egzamin o którym rozmawialysmy:) Powiedz mi tylko, czy naprawdę w każdej sytuacji to tylko iluzja ? Bo ja np teraz wkręcam ze jak jest tak gorąco to mogę z gorąca zemdlec:P

Lęk stwarza iluzję. Jeśli się boisz czegoś co nie jest dresiarzem z baseballem, albo tygrysem który chce Ci zjeść to w 99% przypadków jest to iluzja lękowa. Wystarczy sobie zadać pytanie "skąd mam mieć pewność, że to się mi przytrafi?" jeśli jej nie masz, a tylko gdybasz to już wiesz, że to iluzja.

Los chyba specjalnie teraz naraża mnie na ryzykowanie Otóż dzisiaj rano jechałam pociągiem do szkoły, kiedy nagle w środku drogi stanął i poinformowano, że pociąg się zepsuł i nie wiadomo ile czasu trzeba będzie czekać. W pociągu mnóstwo ludzi, gorąco, bo dzisiaj strasznie duszny dzień, a sam pociąg stoi w jakimś polu, nie wiadomo nawet dokładnie gdzie. Idealna sytuacja dla natrętnych myśli! W pierwszej chwili jakoś je uspokoiłam, mówiłam sobie, że może nie potrwa to długo i że wytrzymam. Ale jak ciągle czas naprawy się wydłużał i nie dostawaliśmy żadnych informacji o tym, ile jeszcze to potrwa, to zaczęłam trochę panikować. Oczywiście, że się bałam, w końcu jest to "sytuacja bez wyjścia". Nie mogłam wysiąść w tym polu, musiałam czekać. Było mi duszno, gorąco, już oczami wyobraźni widziałam same złe scenariusze, że zemdleję itp. a wiecie co ? Nic mi się nie stało! ;D Kosztowało mnie to sporo wysiłku, sporo nerwów, ale jakoś wytrzymałam. Naprawa trwała jakieś półtorej godziny, później jeszcze jechałam ok. 40 minut. Wytrzymałam, mimo strasznego samopoczucia, mimo tych myśli. W takich sytuacjach jest mi jeszcze naprawdę ciężko radzić sobie jeszcze z emocjami, ale myślę, że jest to jakaś lekcja dla mojego umysłu i może po kilku różnych próbach takich "ekstremalnych" coś sobie zapamięta, że nic mi się nie stało, to i teraz się nie stanie. Jejku, jestem wymęczona ale i szczęśliwa Teraz w nagrodę pyszne ciasteczko i kawa

-- 30 maja 2016, o 10:22 --
P.S. Na wykład oczywiście nie zdążyłam, ale myślę, że ta "pociągowa" lekcja nauczyła mnie więcej

Asia super! Widzisz czasami takie sytuacje sa nam potrzebe,żeby przekonać sie ze tak naprawde nic nam nie grozi i poza naszym zleknionym umyslem.wszystko jest ok badz z siebie dumna,wyciągaj wnioski i biegnij na ciastko

To ja też coś dodam od siebie. Wczoraj zawiało mnie z mężęm w bieszczady bo mąż coś tam schciał sobie nałapać (ma specyficzne hobby). Pojechałam z nim bo mi pow. że to będzie koło auta a ja się chciałam przejechać. Zabt=raliśmy jeszcze 2 znajomych. Jak dojechaliśmy to się okazało że zostawiamy samochód i idziemy szlakiem w słońcu 3 godz. Było to zupełne pustkowie a skwar był niesamowity. Miałam 100 myśli ze gorąco a ja mam chore serce, że tu nawet karetka nie dojedzie itd. Byłam na nich trochę wściekła ale z połowy drogi samej przez las się wracać do samochodu, który i tak stała na pustkowiu nie było sensu i to wydawało mi się jeszcze gorsze. Przetrwałam, doszłam do końca i nic mi nie było, szliśmy 3 godz. w słońcu, w samo południe i dałam rady. Szkoda tylko że natrętne myśli trochę zepsuły mi spacerek ale i tak byłam szczęśliwa.

betii pisze:To ja też coś dodam od siebie. Wczoraj zawiało mnie z mężęm w bieszczady bo mąż coś tam schciał sobie nałapać (ma specyficzne hobby). Pojechałam z nim bo mi pow. że to będzie koło auta a ja się chciałam przejechać. Zabt=raliśmy jeszcze 2 znajomych. Jak dojechaliśmy to się okazało że zostawiamy samochód i idziemy szlakiem w słońcu 3 godz. Było to zupełne pustkowie a skwar był niesamowity. Miałam 100 myśli ze gorąco a ja mam chore serce, że tu nawet karetka nie dojedzie itd. Byłam na nich trochę wściekła ale z połowy drogi samej przez las się wracać do samochodu, który i tak stała na pustkowiu nie było sensu i to wydawało mi się jeszcze gorsze. Przetrwałam, doszłam do końca i nic mi nie było, szliśmy 3 godz. w słońcu, w samo południe i dałam rady. Szkoda tylko że natrętne myśli trochę zepsuły mi spacerek ale i tak byłam szczęśliwa.

betii, super

Czesc. Mimo, że jestem tu od wczoraj, myślę, że chyba już mam się czym pochwalić. Od roku dokuczały mi bóle. Zwłaszcza bóle nóg i brzucha. O tym, że to może być nerwica pomyślałam jakiś miesiąc temu kiedy przyszedł do mnie atak paniki w czystej postaci Od razu po tym poszłam do psychologa. Dziś wiem na 75%, że wszystkie moje bóle i objawy fizyczne rodzą się w głowie i wiecie co? Od tygodnia nic mnie nie boli A jak boli to robię kilka głębszych wdechów i przechodzi. pomimo ze przyszły objawy emocjonalne (wątpliwość w uczucia co do narzeczonego i niechęc do przyszłego życia), to wiem, że jesli się zepnę to pokonam to tak ładnie jak objawy fizyczne. Wierzę, że będzie dobrze

Pomimo starania człowiek już nie zauważa swoich postępów, widząc się w lustrze widzi te same odbicie
Ale nie ma nic wspanialszego niż to ,że osoba która zobaczy cię po kilkunastu miesiącach wypowiada takie słowa cyt.'' ..ale świetnie pani wygląda...całkowicie inaczej niż ostatnio , inna twarz, cera, postawa , rozmowa, uśmiech na twarzy'', '' nie wiem co pani zrobiła(a wiedziała ,że wzmagam się z nerwicą) i jak pani na to wpłyneła ale są efekty'' ...nic więcej nie musiało mnie przekonywać o poprawie tym bardziej ,że nie była jedyną osobą