Ostatnie dwa tygodnie dały mi nieźle popalić ale nie nerwicowo przeżyłam pogrzeb w rodzinie, wizytę w szpitalu z córką i nerwicy dalej nie ma. To już jakieś trzy tygodnie kiedy przestała rządzić moim życiem i siać w nim zamęt. Sama nie wiem jak to określić bo mam jeszcze jakieś delikatne objawy ale czuję jakbym nie miała nerwicy. W ogóle mam dziwne wrażenie jakby to wszystko nigdy się nie zdarzyło całkowicie straciło na wartości...

Imienniczko to super!
U mnie jest tak ze sa lepsze okresy ale nadal to ciagle we mnie jest i siedzi, takie zaniepokojenie bez powodu. Stan napieciowy.
Jednak sa duze postepy i ogolna poprawa, i radze sobie lepiej z kryzysami a to bardzo wazne bo czasem jak przyjdzie taki dzien... ze leki szaleja to nie wiadomo bylo co ze soba robic a teraz po prostu sie z tym godze i staram sie podejsc do tego jak to mowia normalnosciowo i kryzys kazdy jeden przemija.
Jestem coraz lepszej mysli

monika98 pisze:Ostatnie dwa tygodnie dały mi nieźle popalić ale nie nerwicowo przeżyłam pogrzeb w rodzinie, wizytę w szpitalu z córką i nerwicy dalej nie ma. To już jakieś trzy tygodnie kiedy przestała rządzić moim życiem i siać w nim zamęt. Sama nie wiem jak to określić bo mam jeszcze jakieś delikatne objawy ale czuję jakbym nie miała nerwicy. W ogóle mam dziwne wrażenie jakby to wszystko nigdy się nie zdarzyło całkowicie straciło na wartości...

Przykro mi ze mialas pogrzeb, i ze corcia chorowala.
Ale zarazem gratuluje ci ze piszesz o tym, ze to traci dla Ciebie na wartosci. Slyszalam ze obraz nerwicy sie zaciera i dlatego mnie zarazem cieszy to co piszesz

Wcześniej nie wierzyłam za bardzo w to co piszą odburzeni, że nie boją się nawrotów teraz wiem, że to prawda. Mimo, że jeszcze z tego nie wyszłam nie boję się, że jutro mogę znowu źle się poczuć być może w końcu udało mi się to wszystko tak na prawdę zaakceptować Jest jak jest i będzie co będzie a będzie coraz lepiej hehehehe

Ja tez nigdy im nie wierzylem tak naprawde Ale teraz juz sam wiem, ze to jest cuiezkie ale mozliwe, aby myslec o swoich natretach i nie miec przed tym strachu. Jest to niezwykle uczucie po tym co bylo dane przechodzic z tym wszystkim.
Jeszcze mam watpliwosci nieraz ale widze ze granica sie przesuwa
Monika gratuluje

Nie wierzę, że to możliwe, ale jednak Dodaję post w tym optymistycznym temacie Gdyby nie to forum, myślę, że nigdy bym z tego nie wyszła i nie poradziła sobie z tymi wszystkimi okropnymi objawami. Forum na szczęście znalazłam dosyć szybko, bo jakoś po ok. 2 tygodniach od ataku paniki i nakręcania się wszystkimi lękami, szczególnie tymi myślami, że zwariowałam. Przeczytałam mnóstwo postów, które wyjaśniły mi wszystko, zrozumiałam, że mam nerwicę. Najpierw pracowałam nad natrętnymi myślami i pozbyłam się ich dosyć szybko. Ale później pozostała depersonalizacja, która doprowadzała mnie do płaczu. Nie mówię, że to już minęło, bo nadal jeszcze to odczuwam, ale każdego dnia zauważam różnicę! Że to staje się coraz mniejsze, odchodzi na drugi plan! Wczoraj, dzisiaj praktycznie przez połowę dnia czułam się normalnie, w swoim ciele Jestem taka szczęśliwa, dziękuję, że powstało takie forum Wiem teraz, że nie mogę się poddać i muszę walczyć z tym dalej, bo jest to możliwe, żeby się pozbyć całkowicie tylko i wyłącznie poprzez własną pracę! Nie brałam żadnych leków, nie konsultowałam się z żadnym lekarzem, sama starałam sobie to wszystko przetłumaczyć i czuję, że odnosi to teraz skutki!

U mnie w sumie juz obecnie nawet depersonalizacja sie zmniejsza, klopotem sa jedynie jeszcze mysli wyrywkowe rozne, te straszaki ale generalnie jestem juz taka mocniejsza
Krotko mowiac dajemy rade!

asia1994 pisze:Nie wierzę, że to możliwe, ale jednak Dodaję post w tym optymistycznym temacie Gdyby nie to forum, myślę, że nigdy bym z tego nie wyszła i nie poradziła sobie z tymi wszystkimi okropnymi objawami. Forum na szczęście znalazłam dosyć szybko, bo jakoś po ok. 2 tygodniach od ataku paniki i nakręcania się wszystkimi lękami, szczególnie tymi myślami, że zwariowałam. Przeczytałam mnóstwo postów, które wyjaśniły mi wszystko, zrozumiałam, że mam nerwicę. Najpierw pracowałam nad natrętnymi myślami i pozbyłam się ich dosyć szybko. Ale później pozostała depersonalizacja, która doprowadzała mnie do płaczu. Nie mówię, że to już minęło, bo nadal jeszcze to odczuwam, ale każdego dnia zauważam różnicę! Że to staje się coraz mniejsze, odchodzi na drugi plan! Wczoraj, dzisiaj praktycznie przez połowę dnia czułam się normalnie, w swoim ciele Jestem taka szczęśliwa, dziękuję, że powstało takie forum Wiem teraz, że nie mogę się poddać i muszę walczyć z tym dalej, bo jest to możliwe, żeby się pozbyć całkowicie tylko i wyłącznie poprzez własną pracę! Nie brałam żadnych leków, nie konsultowałam się z żadnym lekarzem, sama starałam sobie to wszystko przetłumaczyć i czuję, że odnosi to teraz skutki!

Bardzo dobrze ze sie za to tak dosc szybko wzielas. Sadze ze to tez jest wazne, ja tez dosc szybko a widze sam ile to czesto potrzeba sumiennosci aby mysli przestaly robic na mnie wrazenie. Do dzis jeszcze potrafia mnie wystraszyc i wprowadzic w stan lekowy wiekszy.
Mysle ze wazne jest to ze teraz zastanawiamy sie nad tym jak idzie nam poprawa, jakie postepy zrobilismy a nie nad tym co te mysli oznaczaja i czy na pewno nam nic nie bedzie. Mysle ze juz to jest mega sukcesem.

Miałem dziś, pierwszy raz od dłuższego czasu, atak paniki od dłuższego czasu ale wziąłem go na "logikę" i poszło lżej niż przeważnie

lol musiałam się rzucić na głęboką wodę z odpowiedziami ustnymi i jeszcze takie trudne tematy, ale stresik panika i takie głupie reagowanie i chwila zapominam o czymś- zamiast usilnie panikować to dałam sobie chwile ciszy i zamiast panikować to, pomyślałam o tej rzeczy którą zapomniałam- o czym ona właściwie jest? i zamiast ją cytować z pamięci to powiedziałam o co mi chodzi.. i udało się sukces! 5
no ale jak ma się coś publicznie mówić, to mi akurat pomaga mówienie improwizacja dobieranie słów, a nie mówienie z pamięci- bo jak się człowiek skupi na mówieniu tak sobie- to nie będzie się stresować "o nie zapomnę zaraz" a wiedza sama wyjdzie
a wiadomo z nerwami to pamięć szwankuje

Z okazji swiat chcialam tylko niesmialo pochwalic sie, ze u mnie duuuuzo lepiej, naprawde jeszcze jakis czas temu nie odwazylabym sie tego powiedziec, ale to wszystko czego tutaj sie nauczylam i ciagle ucze naprawde dziala . Wiem, ze daleka droga jeszcze przede mna i niejeden kryzys, ale po raz pierwszy od bardzo dawna jestem pelna optymizmu I tego tez zycze kochani Wam wszystkim jeszcze nie odburzonym

Gratulacje April Próbowałam skontaktować się z Tobą przez priv, nie wiem czy doszło

Super April. Gratulki

jestem z Ciebie dumna April

Dziekuje

Patka zabrzmialas jak mamusia

Kasia przepraszam, nie widzialam Twoich wiadomosci Na pewno odpisze jak sie troszke ogarne z tymi swietami