aż trafiłem rok temu na to forum i zmądrzałem, ale to też szlo baaaaardzo opornie 
. Czyli albo się uda wybadać albo nie. No i przed chwilą wróciłam i powiem Wam, że pod względem nerwicy i samopoczucia było ciężko. Ciagle miałam na zmianę dreszcze i uderzenia okropnego gorąca. Wieczorem miałam całe czerwone i gorące uszy, wypieki na twarzy, ciężko mi się oddychało. Jak się odkryłam kołdrą to mną telepało, a jak się przykryłam to gorąc i pieczenie na całym ciele. Do tej pory mnie trzyma. Na początku myślałam, że to może gorączka, bo bolało mnie gardło też i bolały mięśnie nóg, ale w domu mierzę i 36.4. Zmierzyłam też ciśnienie, czego nie robiłam dobre dwa tygodnie, i mam 117/83, potem mierzyłam i 106/65. Twarz piecze, uszy pieką, w stopy mi zimno, a ja nie wiem co mi jest. W ogóle przyjechałam do domu i mam takie dziwne odrealnienie, jakbym miała zaraz odpłynąć. Słucham swojego głosu i mamy i są jakieś dziwne. Nawet mi się wydaje, że są podobne do głosów moich koleżanek z pokoju.. Mieliście kiedyś coś podobnego? Jak to ogarnąć?Natalie1208 pisze: ↑12 czerwca 2017, o 11:50Jak ja Cie rozumiem- dokąłdnie mam to samo na każdej wycieczce. pomimo ze mam juz 2 4 lata kazdy wyjazd to doładłdnie ten sam horror i te same mysli- ze dostane zatruci apokarmowego, ze atau paniki, ze znowu nie bede spała i bede zmęczona... Osttanio jak byłam na wyjezdzie to po prostu starałam sie w myślach ciągle mówić "to tylko nerwica, nic się nie dzieje" i tez racjonalizuje sobie powtarzajac, zę przeciez nawet jeżelid ostane zatruci apokarmowego to co ? że to ludzka sprawa , każdemusie moze przytrafić i na pewno ktos mi wtedy pomoże... Trzymaj się dzielnie na tej wycieczce !mlodanerwica pisze: ↑11 czerwca 2017, o 20:42We wtorek jadę na klasową dwudniową wycieczkę, macie jakieś porady jak to "przeżyć"? Co prawda w gronie znajomych zapominam na jakiś czas o objawach i czuję się w miarę ok, ale jak jest chwila wolnego to źle się czuję. Nie mogę zasnąć w nowych miejscach, czasami mam ataki paniki wieczorami. Najbardziej boję się, że coś zdrowiem będzie się dziać, że dostanę jakiegoś zatrucia pokarmowego, biegunki, gorączki, ciśnienie będzie szaleć itd. No i ataków paniki też się boję, bo nie będzie przy mnie zaufanych osób, rodziny tylko 6 innych osób w jednym pokoju. Nie wiem, jak ja to przeżyję, czy nic się nie stanie, czy nie będę panikować, przejmować się wszystkim. Niby mam 17 lat, a czuję się jak 10 letnie dziecko, które samo jedzie na wycieczkę zdala od mamusi. A tak w ogóle to "wycieczka" będzie miała miejsce 20km od domuMacie jakieś patenty, takie "na szybko", jak się trochę ogarnąć?
mlodanerwica pisze: ↑14 czerwca 2017, o 17:59No i przed chwilą wróciłam i powiem Wam, że pod względem nerwicy i samopoczucia było ciężko. Ciagle miałam na zmianę dreszcze i uderzenia okropnego gorąca. Wieczorem miałam całe czerwone i gorące uszy, wypieki na twarzy, ciężko mi się oddychało. Jak się odkryłam kołdrą to mną telepało, a jak się przykryłam to gorąc i pieczenie na całym ciele. Do tej pory mnie trzyma. Na początku myślałam, że to może gorączka, bo bolało mnie gardło też i bolały mięśnie nóg, ale w domu mierzę i 36.4. Zmierzyłam też ciśnienie, czego nie robiłam dobre dwa tygodnie, i mam 117/83, potem mierzyłam i 106/65. Twarz piecze, uszy pieką, w stopy mi zimno, a ja nie wiem co mi jest. W ogóle przyjechałam do domu i mam takie dziwne odrealnienie, jakbym miała zaraz odpłynąć. Słucham swojego głosu i mamy i są jakieś dziwne. Nawet mi się wydaje, że są podobne do głosów moich koleżanek z pokoju.. Mieliście kiedyś coś podobnego? Jak to ogarnąć?Natalie1208 pisze: ↑12 czerwca 2017, o 11:50Jak ja Cie rozumiem- dokąłdnie mam to samo na każdej wycieczce. pomimo ze mam juz 2 4 lata kazdy wyjazd to doładłdnie ten sam horror i te same mysli- ze dostane zatruci apokarmowego, ze atau paniki, ze znowu nie bede spała i bede zmęczona... Osttanio jak byłam na wyjezdzie to po prostu starałam sie w myślach ciągle mówić "to tylko nerwica, nic się nie dzieje" i tez racjonalizuje sobie powtarzajac, zę przeciez nawet jeżelid ostane zatruci apokarmowego to co ? że to ludzka sprawa , każdemusie moze przytrafić i na pewno ktos mi wtedy pomoże... Trzymaj się dzielnie na tej wycieczce !mlodanerwica pisze: ↑11 czerwca 2017, o 20:42We wtorek jadę na klasową dwudniową wycieczkę, macie jakieś porady jak to "przeżyć"? Co prawda w gronie znajomych zapominam na jakiś czas o objawach i czuję się w miarę ok, ale jak jest chwila wolnego to źle się czuję. Nie mogę zasnąć w nowych miejscach, czasami mam ataki paniki wieczorami. Najbardziej boję się, że coś zdrowiem będzie się dziać, że dostanę jakiegoś zatrucia pokarmowego, biegunki, gorączki, ciśnienie będzie szaleć itd. No i ataków paniki też się boję, bo nie będzie przy mnie zaufanych osób, rodziny tylko 6 innych osób w jednym pokoju. Nie wiem, jak ja to przeżyję, czy nic się nie stanie, czy nie będę panikować, przejmować się wszystkim. Niby mam 17 lat, a czuję się jak 10 letnie dziecko, które samo jedzie na wycieczkę zdala od mamusi. A tak w ogóle to "wycieczka" będzie miała miejsce 20km od domu
To wszystko efekt napiecia nerwowego. Ja na wyjazdach mam dokąłdnie to samo. Na ostatnim też własnie w nocy raz mi było zimno, za chwile goraco i oczywiście zero snu. No i ogólne rozbicie i pocuzcie jakbym byłą przeziębiona. No i uczucie odpływania i pozostałe rzecyz o których mówisz- typowa derealizacja. To tylko nerwica, nie daj się
Przerabiałam to. Naprawdę, w najgorszym rzucie nerwicy moja koncentracja, pamięć i zdolność do komunikowania się z ludźmi były na poziomie zerowym. Musisz sobie postawić ultimatum: od dzisiaj dość. To postanowienie musi wyjść od Ciebie. Uwierz w swoją nerwicę, uwierz, że wszystko złe co czujesz, to tworzona przez nią iluzja. A potem uwierz w siebie, swoją siłę, realną możliwość wrócenia do życia i samopoczucia sprzed zaburzenia. Pozwalasz sobie cały czas tkwić w zamkniętym kole, pisanie postów tutaj nic nie pomoże, dopóki nie zaczniesz naprawdę działać, sama dla siebie. Wyjdż naprzeciw temu, co Cię przeraża, przyjmij to. AKCEPTUJ. Nie chodzi o to żeby się cieszyć z nerwicy, ale pozwolic jej być, powiedziec sobie: "ok, mam nerwicę, czuję się do dupy, jestem tego swiadoma i wiem ze tak jeszcze przez chwilę bedzie".cocco pisze: ↑14 czerwca 2017, o 20:57A czy macie tak, że w chwilach, kiedy chcecie się uspokoić i już trochę Wam zejdzie to napięcie, myślicie: "to przecież nie ja, już nigdy nie będzie tak samo. Zaraz się rozpadnę, stracę kontrolę i już mnie nie będzie" i wszystko się zaczyna na nowo?
Zaraz wraca mój chłopak i znowu będę się trzęsła od myśli, że on przychodzi, a ja znowu w lęku i nie mogę sobie usiąść i pogadać z nim i pośmiać, bo caly czas mnie trzyma lęk i obawa, że nawet nie będę umiała z nim logicznie rozmawiać. Nie chcę tak żyć.
Powodzenia, trzymaj się ciepło!
Nie ma sprawy,trzymaj się dzielniemlodanerwica pisze: ↑14 czerwca 2017, o 21:13Natalie1208, dokładnie tak jak mówisz. Przez dwa dni spałam może z 5 godzin, ale na szczęście już jestem w domu. Takie wyjazdy to mordęga, nie wszystkie, ale większość wygląda podobnie. Dzięki za pomoc, już jest lepiej.
prawda jest taka ,że tak będzie do póki jej na to pozwolisz. Nawet jak cie trzesie daj temu płynąć , niech sobie bedzie ten lęk aczkolwiek jest nieprzyjemny. Pokonasz go tylko wysmiewając go i na przekór lękowi być sobą, śmiac sie razem z chłopakiem nawet jak jest ci nie do śmiechu. Odwracaj jego uwagę, np. oglądaniem filmu z chłopakiem, wspólnym spacerem itp. Obawą napedzasz ten lęk, a musisz byc swiadoma ze ta obawa, lęk bedzie cie czesto nawiedzać bo znalazła u ciebie punkt zaczepienia.....powodzeniacocco pisze: ↑14 czerwca 2017, o 20:57A czy macie tak, że w chwilach, kiedy chcecie się uspokoić i już trochę Wam zejdzie to napięcie, myślicie: "to przecież nie ja, już nigdy nie będzie tak samo. Zaraz się rozpadnę, stracę kontrolę i już mnie nie będzie" i wszystko się zaczyna na nowo?
Zaraz wraca mój chłopak i znowu będę się trzęsła od myśli, że on przychodzi, a ja znowu w lęku i nie mogę sobie usiąść i pogadać z nim i pośmiać, bo caly czas mnie trzyma lęk i obawa, że nawet nie będę umiała z nim logicznie rozmawiać. Nie chcę tak żyć.