Masz wątpliwości dotyczace objawów? Omawiamy je, opisujemy

AnxietyDisorder0 · 26 kwietnia 2017, o 16:59

Mam 19 lat, a nerwicę od dobrych 4. Ciśnienie mam ogólnie dobrze lub niskie, ewentualnie lekko skacze ze stresu, ale ta arytmia mnie przeraża. Czuję ostatnio drgania w klatce i dziwne bicie serca, ale miesiąc temu byłam u kardiologa. Nie wiem, czy taka arytmia na ciśnieniomierzu może być groźna dlatego pytam. Ciśnienie mierzyli też rodzice i w aptece i wyszło dobrze, bez żadnych znaczków, a u mnie od razu. Zapytałam tylko co o tym sądzicie, bo wydaje mi się, że coś jest nie tak.

eiviss1204 · 26 kwietnia 2017, o 17:08

AnxietyDisorder0 pisze: ↑
26 kwietnia 2017, o 16:59
Mam 19 lat, a nerwicę od dobrych 4. Ciśnienie mam ogólnie dobrze lub niskie, ewentualnie lekko skacze ze stresu, ale ta arytmia mnie przeraża. Czuję ostatnio drgania w klatce i dziwne bicie serca, ale miesiąc temu byłam u kardiologa. Nie wiem, czy taka arytmia na ciśnieniomierzu może być groźna dlatego pytam. Ciśnienie mierzyli też rodzice i w aptece i wyszło dobrze, bez żadnych znaczków, a u mnie od razu. Zapytałam tylko co o tym sądzicie, bo wydaje mi się, że coś jest nie tak.

Wszystko jest ok,jakbys miala wady serca to by wyszly one w badaniach ,jesli ich nie masz to pomysl Ty masz 19 lat

gdzie to serce mialoby Ci sie zluzyc ? Ja w Twoim wieku to robilam takie rzeczy,ze pewnie cisnienie mialam z 200/100 . Nie przejmuj sie tym,wiem ,ze jestes mloda wiec Twobie nieco ciezej jest ogarnac cala te nerwice z racji,ze jest duzo emocji czy hormonow,ktore Ci towarzysza

Chodzisz do szkoly ? Na terapie ? Bierzesz leki ?

AnxietyDisorder0 · 26 kwietnia 2017, o 17:16

Chodzę normalnie do szkoły, a leków nigdy nie brałam, na terapii też nie byłam. Serce mam badane od samego dzieciństwa, wtedy wyszła tachykardia i nerwica wegetatywna. No ale skąd ta arytmia? Zastanawia mnie to. Niby wiem, że jestem zdrowa, miałam już tyle badań krwi i innych, ale pomiary na ciśnieniomierzu nadal szaleją.

AnxietyDisorder0 · 26 kwietnia 2017, o 17:40

Dobra, uspokoiłam się, wzięłam Persen i zmierzyłam i ciśnienie było 113/72, tętno 88 (czułam jak mi rośnie podczas mierzenia), bez znaczku arytmii. Tak więc koniec mierzenia na kolejne kilka tygodni.

Jakbym miała arytmię to by był znaczek cały czas, nie? Ale się nakręciłam

eiviss1204 · 26 kwietnia 2017, o 17:44

AnxietyDisorder0 pisze: ↑
26 kwietnia 2017, o 17:40
Dobra, uspokoiłam się, wzięłam Persen i zmierzyłam i ciśnienie było 113/72, tętno 88 (czułam jak mi rośnie podczas mierzenia), bez znaczku arytmii. Tak więc koniec mierzenia na kolejne kilka tygodni. Jakbym miała arytmię to by był znaczek cały czas, nie? Ale się nakręciłam

Bo sie stresujesz ,nawet jak tego nie czujesz to Twoj organizm zapamietal to,ze w momencie mierzenia cisnienia jestes nerwowa i mozliwe ze skacze Ci cisnienie. Bedzie dobrze

Jestes taka mloda... naprawde to ja uwazam ze jestem za mloda na atak serca czu raka majac 26 lat a Ty to juz w ogole... Palisz papierosy
?

Annka_167 · 26 kwietnia 2017, o 17:52

Zacytuję Ci fragment z mojej książeczki, którą miałam dołączoną do ciśnieniomierza: "Większość arytmii ma charakter przejściowy i łagodny. Najczęściej serce co pewien czas opuszcza jedno uderzenie lub występują uderzenia dodatkowe. Takie zaburzenia mogą być spowodowane emocjami lub intensywnym wysiłkiem fizycznym." Jak widzisz może gdzieś tam się podświadomie zdenerwowałaś i wystąpiło jakieś uderzenie dodatkowe i ciśnieniomierz to wyłapał. Gdzieś kiedyś przeczytałam, że zrobiono eksperyment i podłączono lekarzy z ostrego dyżuru do holtera i sprawdzono, że w tych silnych emocjach jakich doświadczają, mają skurcze dodatkowe. Jest to zupełnie normalne i niegroźne. Skoro czujesz się dobrze, to tym bardziej nie masz się czym przejmować

Nie nakręcaj się tylko teraz i będzie wszystko dobrze

AnxietyDisorder0 · 26 kwietnia 2017, o 19:13

Bardzo Wam dziękuję. Taka natura hipochondryka...

Co do pytania to nie palę, nie piję, nigdy nawet nie miałam alkoholu w ustach (bo się boję). No młoda to jestem, ale najgorzej, że już w wieku 15-16 lat miałam normalne ataki paniki i do teraz miałam chyba już wszystkie możliwe objawy. Ale damy radę, dziękuję Wam za pomoc, uspokoiłam się

wszystkobedzieok · 26 kwietnia 2017, o 21:24

Hej, ma takie myśli ostatnio, powiedzcie mi proszę co o tym myślicie.
Skoro tyle osób jest zaburzonych, ma takie dziwne myśli, to może tak naprawdę to co my sobie myślimy jest prawdziwe, a ten świat jest nierealny? Gdzie leży granica między tym co prawdziwe a tym co nierealne, co jest normalne a co zaburzone? Przez te myśli czuję, że tracę kontakt z rzeczywistością. Ale co to jest ta rzeczywistość?!

Naszły mnie znowu natrętne myśli typu: jak to jest że mam nos?! czemu ja tak w wyglądam, czym jestem ja? naprzeciwko mnie siedzi moja siostra i tak sobie myślę: czemu tak wyglądają ludzie, kim są w ogóle ludzie i czemu ja się urodziłam i jestem jednym z nich? Czym jest życie i na czym polega? Bardzo zaczęłam się bać ludzi, bo ja już nic z tego nie rozumiem.

Najgorsze jest, że czasami jak mi mija lęk to w ogóle mam wrażenie że nie czuję nic. Tak jakby lęk był jedną mi znaną emocją. Jak mija to czuję, że czegoś brakuje, że zaraz coś sie stanie np. zniknę, stracę rozum.

Zastanawiam się, gdzie leży zdrowa granica między światem zmyślonym a prawdziwym. Jestem niesamowicie zagubiona i nie mogę uwierzyć w to że żyję. Moje życie sprzed zaburzenia wydaje mi się jakimś snem. Mój charakter, moi znajomi, cała moja przeszłość się rozmywa. Boję się, że zapomnę kim jestem, że przestanę poznawać swoją rodzinę

te myśli mnie przerażają, bo już nie boję się żadnych fizycznych objawów (a miałam ich multum) ani ataków paniki, bo wiem że nic mi nie zrobią, ale te myśli i zmieniona percepcja sprawiają, że boję się że przestanę istnieć, że pomylę rzeczywistość z fikcją, bo granica mi się już zaciera. Wiem,że to nie jest żadna choroba psychiczna, ale nie mogę pojąć co się wokół mnie dzieje. W pracy czasami wszystko "wskakuje na swoje miejsce" i się pytam sama siebie: "o co mi chodziło, przecież zawsze tak się czułam, wszystko jest normalne" i wtedy całe to forum i problemy na nim wydają mi się dziwne, wszystkie pytania egzystencjalne znikają i mnie dziwi, że w ogóle można czymkolwiek się zamartwiać, bo przecież nic się nie dzieje. Ale później nagle hop przychodzi myśl: co jest normalne a co nie?

Najgorszy problem mam z tym, że człowiek zawsze wydawał mi się takim tajemniczym i mistycznym stworzeniem, składającym się z ciała i duszy. Ale od kiedy ta moja "dusza" zaczęła chorować to zaczęłam wnikać w sprawy, które zawsze były dla mnie mistyczne i gdzieś tam straszne, bo duch jest przecież nieuchwytny. I w tym jest własnie mój problem. Że muszę w tym wszystkim się zmierzyć ze sobą, a zawsze postrzegałam tę duszę jako coś niematerialnego, czego nie da się ogarnąć rozumem. Myślę, że stąd się bierze ten brak akceptacji, że ja mogę świadomie wpływać na coś co jest nieuchwytne i niematerialne!!

Co o tym Kochani myślicie? Mieliście podobne przemyślenia?

NerwowaSzeregowa · 26 kwietnia 2017, o 21:28

wszystkobedzieok pisze: ↑
26 kwietnia 2017, o 21:24
Hej, ma takie myśli ostatnio, powiedzcie mi proszę co o tym myślicie.
Skoro tyle osób jest zaburzonych, ma takie dziwne myśli, to może tak naprawdę to co my sobie myślimy jest prawdziwe, a ten świat jest nierealny? Gdzie leży granica między tym co prawdziwe a tym co nierealne, co jest normalne a co zaburzone? Przez te myśli czuję, że tracę kontakt z rzeczywistością. Ale co to jest ta rzeczywistość?!

Naszły mnie znowu natrętne myśli typu: jak to jest że mam nos?! czemu ja tak w wyglądam, czym jestem ja? naprzeciwko mnie siedzi moja siostra i tak sobie myślę: czemu tak wyglądają ludzie, kim są w ogóle ludzie i czemu ja się urodziłam i jestem jednym z nich? Czym jest życie i na czym polega? Bardzo zaczęłam się bać ludzi, bo ja już nic z tego nie rozumiem.

Najgorsze jest, że czasami jak mi mija lęk to w ogóle mam wrażenie że nie czuję nic. Tak jakby lęk był jedną mi znaną emocją. Jak mija to czuję, że czegoś brakuje, że zaraz coś sie stanie np. zniknę, stracę rozum.

Zastanawiam się, gdzie leży zdrowa granica między światem zmyślonym a prawdziwym. Jestem niesamowicie zagubiona i nie mogę uwierzyć w to że żyję. Moje życie sprzed zaburzenia wydaje mi się jakimś snem. Mój charakter, moi znajomi, cała moja przeszłość się rozmywa. Boję się, że zapomnę kim jestem, że przestanę poznawać swoją rodzinę te myśli mnie przerażają, bo już nie boję się żadnych fizycznych objawów (a miałam ich multum) ani ataków paniki, bo wiem że nic mi nie zrobią, ale te myśli i zmieniona percepcja sprawiają, że boję się że przestanę istnieć, że pomylę rzeczywistość z fikcją, bo granica mi się już zaciera. Wiem,że to nie jest żadna choroba psychiczna, ale nie mogę pojąć co się wokół mnie dzieje. W pracy czasami wszystko "wskakuje na swoje miejsce" i się pytam sama siebie: "o co mi chodziło, przecież zawsze tak się czułam, wszystko jest normalne" i wtedy całe to forum i problemy na nim wydają mi się dziwne, wszystkie pytania egzystencjalne znikają i mnie dziwi, że w ogóle można czymkolwiek się zamartwiać, bo przecież nic się nie dzieje. Ale później nagle hop przychodzi myśl: co jest normalne a co nie?

Najgorszy problem mam z tym, że człowiek zawsze wydawał mi się takim tajemniczym i mistycznym stworzeniem, składającym się z ciała i duszy. Ale od kiedy ta moja "dusza" zaczęła chorować to zaczęłam wnikać w sprawy, które zawsze były dla mnie mistyczne i gdzieś tam straszne, bo duch jest przecież nieuchwytny. I w tym jest własnie mój problem. Że muszę w tym wszystkim się zmierzyć ze sobą, a zawsze postrzegałam tę duszę jako coś niematerialnego, czego nie da się ogarnąć rozumem. Myślę, że stąd się bierze ten brak akceptacji, że ja mogę świadomie wpływać na coś co jest nieuchwytne i niematerialne!!

Co o tym Kochani myślicie? Mieliście podobne przemyślenia?

jakbym czytała o własnym zyciu na codzień

skoro nie boisz sie juz atakow (mnie rowniez na chwile obecna przestały tak przerazac) to wydaje mi sie ze umysł szuka innego, strasznego tematu zastępczego ktorym moze nas postraszyc zeby znalezc "realne" zagrozenie.

martusia1979 · 26 kwietnia 2017, o 21:32

wszystkobedzieok pisze: ↑
26 kwietnia 2017, o 21:24
Hej, ma takie myśli ostatnio, powiedzcie mi proszę co o tym myślicie.
Skoro tyle osób jest zaburzonych, ma takie dziwne myśli, to może tak naprawdę to co my sobie myślimy jest prawdziwe, a ten świat jest nierealny? Gdzie leży granica między tym co prawdziwe a tym co nierealne, co jest normalne a co zaburzone? Przez te myśli czuję, że tracę kontakt z rzeczywistością. Ale co to jest ta rzeczywistość?!

Naszły mnie znowu natrętne myśli typu: jak to jest że mam nos?! czemu ja tak w wyglądam, czym jestem ja? naprzeciwko mnie siedzi moja siostra i tak sobie myślę: czemu tak wyglądają ludzie, kim są w ogóle ludzie i czemu ja się urodziłam i jestem jednym z nich? Czym jest życie i na czym polega? Bardzo zaczęłam się bać ludzi, bo ja już nic z tego nie rozumiem.

Najgorsze jest, że czasami jak mi mija lęk to w ogóle mam wrażenie że nie czuję nic. Tak jakby lęk był jedną mi znaną emocją. Jak mija to czuję, że czegoś brakuje, że zaraz coś sie stanie np. zniknę, stracę rozum.

Zastanawiam się, gdzie leży zdrowa granica między światem zmyślonym a prawdziwym. Jestem niesamowicie zagubiona i nie mogę uwierzyć w to że żyję. Moje życie sprzed zaburzenia wydaje mi się jakimś snem. Mój charakter, moi znajomi, cała moja przeszłość się rozmywa. Boję się, że zapomnę kim jestem, że przestanę poznawać swoją rodzinę te myśli mnie przerażają, bo już nie boję się żadnych fizycznych objawów (a miałam ich multum) ani ataków paniki, bo wiem że nic mi nie zrobią, ale te myśli i zmieniona percepcja sprawiają, że boję się że przestanę istnieć, że pomylę rzeczywistość z fikcją, bo granica mi się już zaciera. Wiem,że to nie jest żadna choroba psychiczna, ale nie mogę pojąć co się wokół mnie dzieje. W pracy czasami wszystko "wskakuje na swoje miejsce" i się pytam sama siebie: "o co mi chodziło, przecież zawsze tak się czułam, wszystko jest normalne" i wtedy całe to forum i problemy na nim wydają mi się dziwne, wszystkie pytania egzystencjalne znikają i mnie dziwi, że w ogóle można czymkolwiek się zamartwiać, bo przecież nic się nie dzieje. Ale później nagle hop przychodzi myśl: co jest normalne a co nie?

Najgorszy problem mam z tym, że człowiek zawsze wydawał mi się takim tajemniczym i mistycznym stworzeniem, składającym się z ciała i duszy. Ale od kiedy ta moja "dusza" zaczęła chorować to zaczęłam wnikać w sprawy, które zawsze były dla mnie mistyczne i gdzieś tam straszne, bo duch jest przecież nieuchwytny. I w tym jest własnie mój problem. Że muszę w tym wszystkim się zmierzyć ze sobą, a zawsze postrzegałam tę duszę jako coś niematerialnego, czego nie da się ogarnąć rozumem. Myślę, że stąd się bierze ten brak akceptacji, że ja mogę świadomie wpływać na coś co jest nieuchwytne i niematerialne!!

Co o tym Kochani myślicie? Mieliście podobne przemyślenia?

najlepiej jakbyś się komunikowała z rzeczywistością poprzez dotyk natury....teraz czas wiosny najpiekniejszy moment na odburzanie...jak chesz sprowadzić sie na ziemie spedzaj wiecej czasu na dworze, obserwuj nature , drzewa dotykaj lisci dotykaj trawy , kwiatóww ....korzystaj ze słońca jak tylko sie pojawi . Utwierdzaj sie w ten sposób, ze natura jest ta sam ,ze sie nie zminia tylko nasza percepcja myslenia jest inna. Zobacz natura jest ta sama! Swiat sie nie zmienia wszystko jest takie same!

eiviss1204 · 26 kwietnia 2017, o 23:16

NerwowaSzeregowa pisze: ↑
26 kwietnia 2017, o 21:28

wszystkobedzieok pisze: ↑
26 kwietnia 2017, o 21:24
Hej, ma takie myśli ostatnio, powiedzcie mi proszę co o tym myślicie.
Skoro tyle osób jest zaburzonych, ma takie dziwne myśli, to może tak naprawdę to co my sobie myślimy jest prawdziwe, a ten świat jest nierealny? Gdzie leży granica między tym co prawdziwe a tym co nierealne, co jest normalne a co zaburzone? Przez te myśli czuję, że tracę kontakt z rzeczywistością. Ale co to jest ta rzeczywistość?!

Naszły mnie znowu natrętne myśli typu: jak to jest że mam nos?! czemu ja tak w wyglądam, czym jestem ja? naprzeciwko mnie siedzi moja siostra i tak sobie myślę: czemu tak wyglądają ludzie, kim są w ogóle ludzie i czemu ja się urodziłam i jestem jednym z nich? Czym jest życie i na czym polega? Bardzo zaczęłam się bać ludzi, bo ja już nic z tego nie rozumiem.

Najgorsze jest, że czasami jak mi mija lęk to w ogóle mam wrażenie że nie czuję nic. Tak jakby lęk był jedną mi znaną emocją. Jak mija to czuję, że czegoś brakuje, że zaraz coś sie stanie np. zniknę, stracę rozum.

Zastanawiam się, gdzie leży zdrowa granica między światem zmyślonym a prawdziwym. Jestem niesamowicie zagubiona i nie mogę uwierzyć w to że żyję. Moje życie sprzed zaburzenia wydaje mi się jakimś snem. Mój charakter, moi znajomi, cała moja przeszłość się rozmywa. Boję się, że zapomnę kim jestem, że przestanę poznawać swoją rodzinę te myśli mnie przerażają, bo już nie boję się żadnych fizycznych objawów (a miałam ich multum) ani ataków paniki, bo wiem że nic mi nie zrobią, ale te myśli i zmieniona percepcja sprawiają, że boję się że przestanę istnieć, że pomylę rzeczywistość z fikcją, bo granica mi się już zaciera. Wiem,że to nie jest żadna choroba psychiczna, ale nie mogę pojąć co się wokół mnie dzieje. W pracy czasami wszystko "wskakuje na swoje miejsce" i się pytam sama siebie: "o co mi chodziło, przecież zawsze tak się czułam, wszystko jest normalne" i wtedy całe to forum i problemy na nim wydają mi się dziwne, wszystkie pytania egzystencjalne znikają i mnie dziwi, że w ogóle można czymkolwiek się zamartwiać, bo przecież nic się nie dzieje. Ale później nagle hop przychodzi myśl: co jest normalne a co nie?

Najgorszy problem mam z tym, że człowiek zawsze wydawał mi się takim tajemniczym i mistycznym stworzeniem, składającym się z ciała i duszy. Ale od kiedy ta moja "dusza" zaczęła chorować to zaczęłam wnikać w sprawy, które zawsze były dla mnie mistyczne i gdzieś tam straszne, bo duch jest przecież nieuchwytny. I w tym jest własnie mój problem. Że muszę w tym wszystkim się zmierzyć ze sobą, a zawsze postrzegałam tę duszę jako coś niematerialnego, czego nie da się ogarnąć rozumem. Myślę, że stąd się bierze ten brak akceptacji, że ja mogę świadomie wpływać na coś co jest nieuchwytne i niematerialne!!

Co o tym Kochani myślicie? Mieliście podobne przemyślenia?
jakbym czytała o własnym zyciu na codzień
skoro nie boisz sie juz atakow (mnie rowniez na chwile obecna przestały tak przerazac) to wydaje mi sie ze umysł szuka innego, strasznego tematu zastępczego ktorym moze nas postraszyc zeby znalezc "realne" zagrozenie.

Brawo mloda

Tak 3maj

SCF · 27 kwietnia 2017, o 11:39

Czuje się koszmarnie. Czuje okropny lęk on narasta z dnia na dzień. Z dnia na dzien czuje sie coraz gorzej. Caly czas moj stan sie pogarsza. Boje sie ze to juz nie nerwica. Czemu ja caly czas sie coraz gorzej czuje czemu to sie nasila. Naprawde w nerwicy wystepuje stale poglebianie objawow ?
Ja jestem juz tym stanem teraz przerażony

Halina · 27 kwietnia 2017, o 13:36

SCF pisze: ↑
27 kwietnia 2017, o 11:39
Czuje się koszmarnie. Czuje okropny lęk on narasta z dnia na dzień. Z dnia na dzien czuje sie coraz gorzej. Caly czas moj stan sie pogarsza. Boje sie ze to juz nie nerwica. Czemu ja caly czas sie coraz gorzej czuje czemu to sie nasila. Naprawde w nerwicy wystepuje stale poglebianie objawow ?
Ja jestem juz tym stanem teraz przerażony
E

Tak, to mozliwe, szczegolnie jesli nie posiada sie odpowiedniej wiedzy na temat tego, co nam jest. Jesli tkwi sie w tsanie nerwicowym i nie wie sie, ze to nerwicowe. Jesli nie zapoznalo sie z wiedza, zgromadzona na forum, a nadal sie nakreca. Jesli nie relaksuje sie ciala. Relaks jest jak dla lnie najwazniejszy w wychodzeniu w nerwicy, zrelaksowane cialo relaksuje umysl. Wtedy swiadomosc zaczyna dominiwac nad emocjami, a nie na odwrot.
Wiesz, jak z dnia na dzien coraz bardziej nakrecasz sie obawami i watpliwoscia.i, to napiecie rosnie galopem. Co ciekawe, przy regularnym uprawianiu sportu, to napiecie, rosnace szybko, bylo coraz mniej intensywne u mnie. Podobnie z innymi typami relaksacji. Trwale i permanentnie obnizaja leki.
Relaksacja odgrywa bardzo wazna role. Sprobuj jej,

sloneczko92 · 27 kwietnia 2017, o 21:56

Hej mam pytanko... leze sobie i nagle sie zaczynam cala trząść... cisnienie mi skoczylo... czy to normalns?

Halina · 27 kwietnia 2017, o 22:19

sloneczko92 pisze: ↑
27 kwietnia 2017, o 21:56
Hej mam pytanko... leze sobie i nagle sie zaczynam cala trząść... cisnienie mi skoczylo... czy to normalns?

Oczywiscie, to jest jak najbardziej normalne