Dzisiaj od rana a w sumie to już od wczoraj mam meksyk jeśli chodzi o egzystencjalne myśli. Tylko takie poddające wszystko w wątpliwość a dokładnie moją każda czynność. Robię śniadanie i zastanawiam się automatycznie po co i czuję od razu wielki dół i smutek. Dzwonie do znajomego i to samo że po co mi znajomi jak ten świat nie ma sensu. Pojechałem wczoraj na małą domowke i tak samo. Zastanawiam się jak mogę lepiej na to pozwolić bo te myśli są tak częste i silne że tak pozwolić sobie żeby pozwolić no to wydaje mi się że nie dam rady

mrunban pisze: ↑

10 listopada 2019, o 13:26

Dzisiaj od rana a w sumie to już od wczoraj mam meksyk jeśli chodzi o egzystencjalne myśli. Tylko takie poddające wszystko w wątpliwość a dokładnie moją każda czynność. Robię śniadanie i zastanawiam się automatycznie po co i czuję od razu wielki dół i smutek. Dzwonie do znajomego i to samo że po co mi znajomi jak ten świat nie ma sensu. Pojechałem wczoraj na małą domowke i tak samo. Zastanawiam się jak mogę lepiej na to pozwolić bo te myśli są tak częste i silne że tak pozwolić sobie żeby pozwolić no to wydaje mi się że nie dam rady

Jeżeli nie jesteś w stanie obecnie przyzwolić na 100 % i do tego mentalnie na myśli egzystencjalne, to nie siłuj się z tym. Kluczowe jest oczywiście postanowienie akceptowania tego, ze to w ogóle się pojawia i posiadania wiedzy czemu. Natomiast drugim filarem poprawy w tym wypadku będzie ograniczanie stanowcze analizy, która się po takich myślach pojawia. Bo widzisz nic tak naprawdę się nie zmieniło, wcześniej robiłeś śniadanie i miało to sens i nadal je ma. Jedynie na poziomie emocji i myśli nastąpiło czasowe zamieszanie, poza tym nic się nie zmienia, a świat nadal ma sens taki jak miał wcześniej.
Dlatego też może Ci pomóc, nastawienie wobec egzystencjalnych myśli takie, że nawet jeśli się pojawi i spowoduje dół, to nie poddajesz analizie tego tematu czy to ma sens czy nie, ani czemu to się pojawiało (bo to wiesz, a przynajmniej powinieneś) tylko - "zastanowię się nad tym za tydzień, lub miesiąc, bądź wtedy kiedy przejdą mi te automatycznie spieprzone emocjonalno-myślowe pierdy". I dalej robisz śniadanie.
Zaznaczam, ze czasem wtedy tych mysli może być więcej, bo umysł emocjonalny nienawidzi jak ignorujemy jego pchanie do analizy, nalezy to wtedy przeczekiwać w taki sam sposób.

Dzięki Victor właśnie teraz będę pracował nad akceptacją, że tak w ogóle jest a myśli są tego wynikiem i nie ma co ich analizować. Żeby się z tym nie utożsamiać tak jak to robię obecnie.

Witajcie, jakis czas temu chwile było dobrze objawy ustały ale tydzien temu zmarla bardzo bliska mi osoba i jest tak ciezko, caly ten okres przed pogrzebem i w trakcie i teraz, jest tak smutno i milion pytan i strach ze znowu coś sie komus stanie zlego albo mnie a chwile pozniej pytania "jak to sie dzieje, jak umieramy"
Jeszcze cala rodzina w smutku i jest naprawde smutno
Tymbardziej ze ja czuje sie taka pusta w srodku i bez emocji a jednoczesnie tak przezywam wszystko bo juz nic nie bedzie takie samo
Macie jakies rady na to kochani?

Lalola pisze: ↑

16 listopada 2019, o 12:58

Witajcie, jakis czas temu chwile było dobrze objawy ustały ale tydzien temu zmarla bardzo bliska mi osoba i jest tak ciezko, caly ten okres przed pogrzebem i w trakcie i teraz, jest tak smutno i milion pytan i strach ze znowu coś sie komus stanie zlego albo mnie a chwile pozniej pytania "jak to sie dzieje, jak umieramy"
Jeszcze cala rodzina w smutku i jest naprawde smutno
Tymbardziej ze ja czuje sie taka pusta w srodku i bez emocji a jednoczesnie tak przezywam wszystko bo juz nic nie bedzie takie samo
Macie jakies rady na to kochani?

Wyrazy współczucia Tydzień czasu to bardzo niewiele żeby otrząsnąć się z żałoby. Najlepszą radą będzie aby ten smutek po prostu teraz przez jakiś czas był jak i wspomnienia tej osoby. To jest normalne i potrzebne. Strach, że komuś się coś stanie i te myśli o umieraniu zrzucaj na karb emocji i staraj się tym nie zajmować, nie przemielać bo to to już nerwica. Smutek i przygnębienie jednak przez jakiś czas na pewno będzie i najlepiej mu pozwolić na to. Wszystko z czasem się ułoży

weronia pisze: ↑

16 listopada 2019, o 14:58

Lalola pisze: ↑

16 listopada 2019, o 12:58

Witajcie, jakis czas temu chwile było dobrze objawy ustały ale tydzien temu zmarla bardzo bliska mi osoba i jest tak ciezko, caly ten okres przed pogrzebem i w trakcie i teraz, jest tak smutno i milion pytan i strach ze znowu coś sie komus stanie zlego albo mnie a chwile pozniej pytania "jak to sie dzieje, jak umieramy"
Jeszcze cala rodzina w smutku i jest naprawde smutno
Tymbardziej ze ja czuje sie taka pusta w srodku i bez emocji a jednoczesnie tak przezywam wszystko bo juz nic nie bedzie takie samo
Macie jakies rady na to kochani?

Wyrazy współczucia Tydzień czasu to bardzo niewiele żeby otrząsnąć się z żałoby. Najlepszą radą będzie aby ten smutek po prostu teraz przez jakiś czas był jak i wspomnienia tej osoby. To jest normalne i potrzebne. Strach, że komuś się coś stanie i te myśli o umieraniu zrzucaj na karb emocji i staraj się tym nie zajmować, nie przemielać bo to to już nerwica. Smutek i przygnębienie jednak przez jakiś czas na pewno będzie i najlepiej mu pozwolić na to. Wszystko z czasem się ułoży

Weronia ja wiem że do tego jest potrzebny czas ale tak mi ciężko w glowie tyle mysli i ten strach są ogromne
Sama pewnie wiesz jesli sie zmagasz z derealizacja czy nerwica natręctw jak to jest ciężko
Ale dziekuje bardzo za słowa otuchy

Lalola pisze: ↑

16 listopada 2019, o 12:58

Witajcie, jakis czas temu chwile było dobrze objawy ustały ale tydzien temu zmarla bardzo bliska mi osoba i jest tak ciezko, caly ten okres przed pogrzebem i w trakcie i teraz, jest tak smutno i milion pytan i strach ze znowu coś sie komus stanie zlego albo mnie a chwile pozniej pytania "jak to sie dzieje, jak umieramy"
Jeszcze cala rodzina w smutku i jest naprawde smutno
Tymbardziej ze ja czuje sie taka pusta w srodku i bez emocji a jednoczesnie tak przezywam wszystko bo juz nic nie bedzie takie samo
Macie jakies rady na to kochani?

Witaj Kochana, przykro mi bardzo

Możesz z kimś bliskim się tym podzielić? Wspólnie przeżywać żałobę?

Śmierć bliskiej osoby, to wielki cios, zdrowa osoba potrzebuje czasu aby nauczyć się żyć z tym bólem. Pojawiają się wtedy pytania o sens życia, sens cierpienia, umierania. A Ty w nerwicy jesteś podatna na tego typu myśli bardziej. Śmierć to ból, który stanowi dla nerwicy idealną pożywkę. Wyjdziesz z tego, ale silniejsza

katarzynka pisze: ↑

16 listopada 2019, o 20:34

Lalola pisze: ↑

16 listopada 2019, o 12:58

Witajcie, jakis czas temu chwile było dobrze objawy ustały ale tydzien temu zmarla bardzo bliska mi osoba i jest tak ciezko, caly ten okres przed pogrzebem i w trakcie i teraz, jest tak smutno i milion pytan i strach ze znowu coś sie komus stanie zlego albo mnie a chwile pozniej pytania "jak to sie dzieje, jak umieramy"
Jeszcze cala rodzina w smutku i jest naprawde smutno
Tymbardziej ze ja czuje sie taka pusta w srodku i bez emocji a jednoczesnie tak przezywam wszystko bo juz nic nie bedzie takie samo
Macie jakies rady na to kochani?

Witaj Kochana, przykro mi bardzo

Możesz z kimś bliskim się tym podzielić? Wspólnie przeżywać żałobę?

Śmierć bliskiej osoby, to wielki cios, zdrowa osoba potrzebuje czasu aby nauczyć się żyć z tym bólem. Pojawiają się wtedy pytania o sens życia, sens cierpienia, umierania. A Ty w nerwicy jesteś podatna na tego typu myśli bardziej. Śmierć to ból, który stanowi dla nerwicy idealną pożywkę. Wyjdziesz z tego, ale silniejsza

Tak myślisz kochana? Ze bede silniejsza?
I jeszcze to uczucie że czemu mam sie cieszyc i byc szczesliwa skoro zaraz znowu moze sie cos strasznego stac takie z tylu glowy ciagle myslenie zostaje

Lalola pisze: ↑

16 listopada 2019, o 20:46

katarzynka pisze: ↑

16 listopada 2019, o 20:34

Lalola pisze: ↑

16 listopada 2019, o 12:58

Witajcie, jakis czas temu chwile było dobrze objawy ustały ale tydzien temu zmarla bardzo bliska mi osoba i jest tak ciezko, caly ten okres przed pogrzebem i w trakcie i teraz, jest tak smutno i milion pytan i strach ze znowu coś sie komus stanie zlego albo mnie a chwile pozniej pytania "jak to sie dzieje, jak umieramy"
Jeszcze cala rodzina w smutku i jest naprawde smutno
Tymbardziej ze ja czuje sie taka pusta w srodku i bez emocji a jednoczesnie tak przezywam wszystko bo juz nic nie bedzie takie samo
Macie jakies rady na to kochani?

Witaj Kochana, przykro mi bardzo

Możesz z kimś bliskim się tym podzielić? Wspólnie przeżywać żałobę?

Śmierć bliskiej osoby, to wielki cios, zdrowa osoba potrzebuje czasu aby nauczyć się żyć z tym bólem. Pojawiają się wtedy pytania o sens życia, sens cierpienia, umierania. A Ty w nerwicy jesteś podatna na tego typu myśli bardziej. Śmierć to ból, który stanowi dla nerwicy idealną pożywkę. Wyjdziesz z tego, ale silniejsza

Tak myślisz kochana? Ze bede silniejsza?
I jeszcze to uczucie że czemu mam sie cieszyc i byc szczesliwa skoro zaraz znowu moze sie cos strasznego stac takie z tylu glowy ciagle myslenie zostaje

Oczywiście, że tak, jestem tego pewna!

To uczucie, to jest chwyt zaburzeniowy. Ja bez śmierci bliskich miałam silne natręty egzystencjalne, szczególnie gdy byłam po operacji. I w fazie kiedy miałam natręty samobójcze. Ty masz dodatkowy bagaż bólu po stracie bliskiej osoby i nerwica umiejętnie to wykorzystuje.

Pozwól sobie na cierpienie, płacz tyle ile masz ochotę. Wypłacz to, wykrzycz, a potem przyjdzie czas, kiedy wstaniesz silniejsza

Chwilami jest okej ale chwilami tak dopada taki smutek i pesymizm ze po co to wszystko po co sie cieszyć skoro zachwile moze sie cos strasznego stac
Tego sie ogromnie boje
Ja wiem, staram sie ufac Panu Bogu i wiem że to była jego wola ale ciężko w nerwicy bardzo bardzo
Dobrze miec tutaj na forum takie osoby które wspierają i zawsze cieple slowa napisza, podziela sie swoimi przeżyciami
Dziękuję Ci bardzo

Wiem, że Ci ciężko Kochana, wiem. Po to tu jesteśmy, żeby się wspierać. Pisz kiedy tylko potrzebujesz!

Dużo siły

Ja od wczoraj w nocy męcze sie z ciężką myślą która dostalem automatycznie gdy zapędziłem sie w czytaniu o schizofrenii i dziś cały dzień nie daje mi spokoju i mam od niej silny lęk który mnie rozbraja, za dnia jest jakby lepiej kiedy np wyjde z domu to odwracam uwage od niej tzn mam wieksza pewnosc ze ta myśl niema racji bytu no ale jest upierdliwa, niewiem jak to sobie wytłumaczyć a myśl jest cieżka dla mnie. Mam silne d/d po naduzywaniu alkoholu. W trakcie czytania o schizo pojawila sie nagle mysl ze moja świadomosc jest podzielona na pół albo ze mam drugą, trudno to wytłumaczyć, widze jednostajnie cały czas ale ta mysl jest cieżka bo niewiem jak ją sobie wytłumaczyć. Mój psychiatra powiedzial mi niedawno ze lęk powoduje takie wrażenie/myśli.

Lęk powoduje takie dziwne stany ze ciezko na poczatku uwierzyc w to. Ja mam tak dziwne mysli i emocje ze z boku to wyglada jak cyrk chyba

a masz jakies sposoby zeby zignorowac takie myśli? bo ja jestem juz jak dziecko we mgle mimo ze mam prawie 34 lata, mialem rozne nerwice w zyciu i nie jedną depersonalizacje po alkoholu bo piłem sporo na przestrzeni lat co prawda nie jakos codziennie ale czesto z mniejszymi lub dluzszymi przerwami i sobie z nimi radzilem tak ze wszystko wracalo do normy ale od 2 miesiecy sie męcze po duzym chlaniu, i po tym chlaniu straszna nerwica lękowa, masa objawów d/d plus jakies nowe typu strach przed własna psychika czy przed własnym JA, pieprzy mi sie wszystko. Wczoraj byłem u mojego psychiatry opowiedzialem mu prawie wszytskie moje objawy i powiedzial ze niemam schizofrenii, no ale w nocy zaczytalem sie o schizofrenii i z tym alkoholem ze moze byc po dlugim piciu ii jak przeczytalem zdanie o tym to odrazu dostalem silnego lęku i ta mysl sie pojawiła z automatu no i czuje sie dziwnie z tym.

Tu nie ma sposobu. Tu po prostu trzeba ignorowac. Ja nie umiem tego robic. Tez mam jazdy tylko z ruminacjami. Skoro lekarz ci mowi ze to nie schiza to tak jest. Schizofremja jest charakterystyczna z tego co wiem.