Mało płacze bo chyba boje się płakać bo to będzie oznaczać że to już depresja.madmag87 pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:31Piszesz, że chce Ci się płakać... A płaczesz czy tylko Ci się chce? Nie tłum łez i też nie ma sensu, żebyś szła do teściowej po sztuczne pocieszenie, bo to wcale nie pomoże, jeśli w środku Cię rozrywa... Najpierw się wypłacz, a potem wyjdź do ludzi, a jeśli potrzebujesz mieć do tego towarzystwo, to najlepiej przed kimś, kto Ci nie powie "nie płakusiaj, dobrze jest"
Jak ma być lepiej skoro u ciebie to jest jedna wielka analiza? Poradziłbym dwie opcje -zmiana terapeuty ( nie zawsze jest tak ze trafi się od razu na super terapeutę ) plus praca nad sobą. Bo ty nad sobą nie pracujesz ani trochę.AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:47Ja chyba jestem tak przerażona tą depresją i że to nie minie, że jest masakra. Za pierwszym rzutem choroby też miałam te uczucia zciskania w środku czuję to w klatce piersiowej. Nienawidziłam tego uczucia. Ale po czasie mijało to uczucie. Jak wychodziłam do ludzi, jak teściowa mnie pocieszyła, po terapii. A teraz terapię kontynuuje, a jest coraz gorzej. Nie daje ulgi. Od teściowej chce uciekać. Z nikim nie chce się spotykać. Teraz z rana 2 dni lepsze w stawaniu. Mniej natrętów, że nie chce żyć, jaki to ma sens, i już zaczęłam się cieszyć, jest jakaś poprawa. A nagle od 16.00 takie okropne uczucie zacisku w środku ,aż płakać się chce, nasila się DD. I zaraz myślę że mam depresję. Teraz jest gorzej. Bo uciekam od ludzi , rodziny, ze sklepow. Nic mnie nie pociesza to chyba jest gorzej. Że teraz nie wyjdę itd. Widzę się już w psychiatryku. Żal mi moich dzieci , nie mają ten radosnej mamy, widzą że snuje się jak ćma. Obarczam się tym, że nie umiem być do nich jak kiedyś. Że cierpią przez to. Że boje się że taka zostane skoro terapia nic nie daje. Przestała działać. Że może to jednak depresja endogenna skoro pol roku było lepiej. A teraz się wróciło i jest gorzej. Sama nie wiem. Tak bardzo czuję się bezsilna. Jestem ciągle nerwowa, drażni mnie nawet jak dzieci do mnie mówią. To chyba nie jest normalne. I ciągle przesiewam w głowie, że to nie jest normalne. Że to może najgorsza postać deoresji.karolax pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:16To typowe i „normalne „ dla nerwicy. Tez mam ucisk w żołądku cały czas, jedynie akceptacja tego ze tak jest może pomoc. A nie dziwienie się ciągłym objawom. Jasne ze raz na jakiś czas można coś się zapytać bo nerwica może dawać serio różne objawy, ale nie ciagle to samo w kółko. Przedłużasz sobie tylko czas w zaburzeniu Agatka, spróbuj nad sobą popracować troszkę. Ignoruj to i rób swoje. Na początku nie będziesz widzieć żadnej zmiany, ale po jakimś czasie będzie lepiej. Później będzie dwa dni super i stwierdzisz „wow, nie taka nerwica straszna” po czym przeważnie przychodzi tez ciulowe samopoczucie i właśnie wazne jest żeby w tym złym samopoczuciu nie wracać do jakiś błędnych przekonań a ze było dwa, trzy dni dobrze i znowu zle i ze pewnie coś zle robię czy coś. To jest całkowicie normalne, to taka trochę sinusoida. Wazne żeby iść ku wyjścia z lęków.AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:04
To normalne, że od 16.00 dziennie zciska mnie w środku takie okropne uczucie zacisku. Sama nie wiem co to jest. Raz myślę , że lęk ,raz że smutek , raz, że lęk jakiś inny. A wieczorem dziennie chce mi się płakać. Niczym nie umiem się zająć. Byłam u teściowej która zawsze na mnie dobrze wpływała. Pomagała mi rozmowa z nią. Zaczynałam się śmiać . I czułam się lepiej. A teraz mam ochotę od niej uciec. Nie umiem skupić się na rozmowie .
Tez bardzo często mam takie „poczucie ucieczki” ale wtedy właśnie musisz na sile siedzieć i przekonywać swój mózg emocjonalny ze nic ci się nie dzieje „Podejście normalnosciowe”
Terapeutka mi pomogła od pierwszej wizyty. Mijało. Po roku czułam się zdrowa. 3 miesiące idealności i lęk o chorobę, że rak żołądka i reszta poleciała. Cały czas chodziłam do terapeuty. Wyszłam z tego i nagle bum i terapeuta nie pomaga. A leki-probowalam za pierwszym razem ale po escitil trzęsłam się i biegałam na około stołu , a po pół roku poszłam do innego lekarza i zoloft po którym dostałam tych natrętych myśli, że nie chce żyć, i jaki to ma wszystko sens. I po 2 mies znalazłam terapeutkę która pomagala i wyszłam praktycznie z tego a teraz nie pomagakarolax pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:53Jak ma być lepiej skoro u ciebie to jest jedna wielka analiza? Poradziłbym dwie opcje -zmiana terapeuty ( nie zawsze jest tak ze trafi się od razu na super terapeutę ) plus praca nad sobą. Bo ty nad sobą nie pracujesz ani trochę.AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:47Ja chyba jestem tak przerażona tą depresją i że to nie minie, że jest masakra. Za pierwszym rzutem choroby też miałam te uczucia zciskania w środku czuję to w klatce piersiowej. Nienawidziłam tego uczucia. Ale po czasie mijało to uczucie. Jak wychodziłam do ludzi, jak teściowa mnie pocieszyła, po terapii. A teraz terapię kontynuuje, a jest coraz gorzej. Nie daje ulgi. Od teściowej chce uciekać. Z nikim nie chce się spotykać. Teraz z rana 2 dni lepsze w stawaniu. Mniej natrętów, że nie chce żyć, jaki to ma sens, i już zaczęłam się cieszyć, jest jakaś poprawa. A nagle od 16.00 takie okropne uczucie zacisku w środku ,aż płakać się chce, nasila się DD. I zaraz myślę że mam depresję. Teraz jest gorzej. Bo uciekam od ludzi , rodziny, ze sklepow. Nic mnie nie pociesza to chyba jest gorzej. Że teraz nie wyjdę itd. Widzę się już w psychiatryku. Żal mi moich dzieci , nie mają ten radosnej mamy, widzą że snuje się jak ćma. Obarczam się tym, że nie umiem być do nich jak kiedyś. Że cierpią przez to. Że boje się że taka zostane skoro terapia nic nie daje. Przestała działać. Że może to jednak depresja endogenna skoro pol roku było lepiej. A teraz się wróciło i jest gorzej. Sama nie wiem. Tak bardzo czuję się bezsilna. Jestem ciągle nerwowa, drażni mnie nawet jak dzieci do mnie mówią. To chyba nie jest normalne. I ciągle przesiewam w głowie, że to nie jest normalne. Że to może najgorsza postać deoresji.karolax pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:16
To typowe i „normalne „ dla nerwicy. Tez mam ucisk w żołądku cały czas, jedynie akceptacja tego ze tak jest może pomoc. A nie dziwienie się ciągłym objawom. Jasne ze raz na jakiś czas można coś się zapytać bo nerwica może dawać serio różne objawy, ale nie ciagle to samo w kółko. Przedłużasz sobie tylko czas w zaburzeniu Agatka, spróbuj nad sobą popracować troszkę. Ignoruj to i rób swoje. Na początku nie będziesz widzieć żadnej zmiany, ale po jakimś czasie będzie lepiej. Później będzie dwa dni super i stwierdzisz „wow, nie taka nerwica straszna” po czym przeważnie przychodzi tez ciulowe samopoczucie i właśnie wazne jest żeby w tym złym samopoczuciu nie wracać do jakiś błędnych przekonań a ze było dwa, trzy dni dobrze i znowu zle i ze pewnie coś zle robię czy coś. To jest całkowicie normalne, to taka trochę sinusoida. Wazne żeby iść ku wyjścia z lęków.
Tez bardzo często mam takie „poczucie ucieczki” ale wtedy właśnie musisz na sile siedzieć i przekonywać swój mózg emocjonalny ze nic ci się nie dzieje „Podejście normalnosciowe”
-ewentualnie załączenie leków (może inaczej spojrzysz na zaburzenie)
Co to znaczy, że terapia przestała działać, bo nie ograniam? Przecież to Ty masz działać dzięki terapii.AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 22:08Leków nie brałam bo się przeraziłam po tamtych. I stwierdziłam, że wyjdę bez po terapii. I terapia działała a teraz jest tak samo a terapia przestała działać .
1. Z tego co opisałaś wnioskuje, że Ty się nie oburzasz, tylko się uspokajasz i zajmujesz czymś myśli, co samo w sobie jest ok, ale do odburzania potrzeba jednak właściwego podejścia do objawów, rozumienia ich, przyzwolenia na nie, a nie wyczekiwania ich końca pogrążona w analizach.AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:47Ja chyba jestem tak przerażona tą depresją i że to nie minie, że jest masakra. Za pierwszym rzutem choroby też miałam te uczucia zciskania w środku czuję to w klatce piersiowej. Nienawidziłam tego uczucia. Ale po czasie mijało to uczucie. Jak wychodziłam do ludzi, jak teściowa mnie pocieszyła, po terapii. A teraz terapię kontynuuje, a jest coraz gorzej. Nie daje ulgi. Od teściowej chce uciekać. Z nikim nie chce się spotykać. Teraz z rana 2 dni lepsze w stawaniu. Mniej natrętów, że nie chce żyć, jaki to ma sens, i już zaczęłam się cieszyć, jest jakaś poprawa. A nagle od 16.00 takie okropne uczucie zacisku w środku ,aż płakać się chce, nasila się DD. I zaraz myślę że mam depresję. Teraz jest gorzej. Bo uciekam od ludzi , rodziny, ze sklepow. Nic mnie nie pociesza to chyba jest gorzej. Że teraz nie wyjdę itd. Widzę się już w psychiatryku. Żal mi moich dzieci , nie mają ten radosnej mamy, widzą że snuje się jak ćma. Obarczam się tym, że nie umiem być do nich jak kiedyś. Że cierpią przez to. Że boje się że taka zostane skoro terapia nic nie daje. Przestała działać. Że może to jednak depresja endogenna skoro pol roku było lepiej. A teraz się wróciło i jest gorzej. Sama nie wiem. Tak bardzo czuję się bezsilna. Jestem ciągle nerwowa, drażni mnie nawet jak dzieci do mnie mówią. To chyba nie jest normalne. I ciągle przesiewam w głowie, że to nie jest normalne. Że to może najgorsza postać deoresji.karolax pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:16To typowe i „normalne „ dla nerwicy. Tez mam ucisk w żołądku cały czas, jedynie akceptacja tego ze tak jest może pomoc. A nie dziwienie się ciągłym objawom. Jasne ze raz na jakiś czas można coś się zapytać bo nerwica może dawać serio różne objawy, ale nie ciagle to samo w kółko. Przedłużasz sobie tylko czas w zaburzeniu Agatka, spróbuj nad sobą popracować troszkę. Ignoruj to i rób swoje. Na początku nie będziesz widzieć żadnej zmiany, ale po jakimś czasie będzie lepiej. Później będzie dwa dni super i stwierdzisz „wow, nie taka nerwica straszna” po czym przeważnie przychodzi tez ciulowe samopoczucie i właśnie wazne jest żeby w tym złym samopoczuciu nie wracać do jakiś błędnych przekonań a ze było dwa, trzy dni dobrze i znowu zle i ze pewnie coś zle robię czy coś. To jest całkowicie normalne, to taka trochę sinusoida. Wazne żeby iść ku wyjścia z lęków.AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 21:04
To normalne, że od 16.00 dziennie zciska mnie w środku takie okropne uczucie zacisku. Sama nie wiem co to jest. Raz myślę , że lęk ,raz że smutek , raz, że lęk jakiś inny. A wieczorem dziennie chce mi się płakać. Niczym nie umiem się zająć. Byłam u teściowej która zawsze na mnie dobrze wpływała. Pomagała mi rozmowa z nią. Zaczynałam się śmiać . I czułam się lepiej. A teraz mam ochotę od niej uciec. Nie umiem skupić się na rozmowie .
Tez bardzo często mam takie „poczucie ucieczki” ale wtedy właśnie musisz na sile siedzieć i przekonywać swój mózg emocjonalny ze nic ci się nie dzieje „Podejście normalnosciowe”
To znaczy że efekt placebo się wyczerpał... pisałem też o tym ale autorka zlała mój post...Katja pisze: ↑27 grudnia 2021, o 22:18Co to znaczy, że terapia przestała działać, bo nie ograniam?AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 22:08Leków nie brałam bo się przeraziłam po tamtych. I stwierdziłam, że wyjdę bez po terapii. I terapia działała a teraz jest tak samo a terapia przestała działać .
Właśnie przeczytałam, bardzo fajny post.SCF pisze: ↑27 grudnia 2021, o 22:41To znaczy że efekt placebo się wyczerpał... pisałem też o tym ale autorka zlała mój post...Katja pisze: ↑27 grudnia 2021, o 22:18Co to znaczy, że terapia przestała działać, bo nie ograniam?AgataAgata pisze: ↑27 grudnia 2021, o 22:08Leków nie brałam bo się przeraziłam po tamtych. I stwierdziłam, że wyjdę bez po terapii. I terapia działała a teraz jest tak samo a terapia przestała działać .
Choć w pewnym sensie rozumiem bo to trudne na początku dopuścić do głowy że to samemu trzeba...
Na początku tkwi takie błędne przekonanie że to ktoś zrobi za nas. To jest właśnie ogólny schemat polegający na braku sprawczości.
Heh, dzięki
No jak masz depresje to co ?AgataAgata pisze: ↑28 grudnia 2021, o 08:52Tylko że dlatego że nie do końca wiem czy te objawy mogą być w nerwicy czy tylko deoresji i wciąż się tak czuję. Bo jestem przerażona. Psychoterapeutka nie powiedziała mi mniej więcej czego można się spodziewać w nerwicy lękowej. Tylko właśnie w poprzednim rzucie uspakajała, że to nie depresja. I tyle. ...