Miałem przy nim ROCD, bo w końcu hej, jestem zaburzonym nerwuskiem. I bardzo go kochałem ale w pewnym momencie w końcu nie wytrzymałem z ROCD i postanowiłem zerwać, żeby nie cierpieć Nie było mi ani trochę źle w tym związku, dbał o mnie i mi pomagał kiedy wywołałem sobie nawrót nerwicy Nie wiem nawet czemu z nim zerwałem nie licząc ROCD, było nam tak dobrze. Kocham go, nie potrafię bez niego żyć, chcę wrócić ale się boję jak zareaguje po tym co mu zrobiłem Tak bardzo tęsknię.
Najpierw musisz odkryć dlaczego sabotujesz sam siebie. ROCD czy inne objawy nie pochodzą z zewnątrz, a swoje źródło mają we wnętrzu człowieka. W twoim poście widać jak na dłoni, że jesteś w konflikcie z samym sobą, próbujesz opanować swój umysł i kontrolować swoje uczucia, aby przezwyciężyć jakieś lęki czy inne niepokoje. Sęk w tym, że objaw nerwicowy (np. ROCD) wcale nie pomaga przezwyciężyć tych lęków, ale zakłóca on właściwe funkcjonowanie. Próbując uniknąć losu, które podpowiada ci objaw, tworzysz sobie jeszcze gorszy los. I tak oto czułeś do tego kogoś pozytywne uczucia, ale nagle bęc, dostrzegłeś wszystkie jego wady oraz słabości i na koniec odrzuciłeś go (jeśli to rzeczywiście ROCD). Natomiast taka postawa może wynikać za strachu przed niebezpieczeństwem odrzucenia, a może lepiej powiedzieć możliwością odrzucenia przez tego kogoś ze względu na to, że człowiek sam ze sobą czuje się niepewnie. W ten sposób odrzucając tego kogoś człowiek chroni się. Natomiast to miecz obosieczny, bo świadomość tego również nie pomaga. Sytuacja więc wymyka się spod kontroli. Najczęściej taka sytuacja ma miejsce kiedy człowiek wcześniej doświadczył jakiegoś odrzucenia bądź wielu powtarzających się odrzuceń ze strony rówieśników, rodziców czy innych znaczących osób. Wtedy dochodzi do takiej sytuacji, że w nieświadomości to co mówiły te osoby czy to jak zachowywały się wobec nas, "żyje" razem z nami i zaburza nasze postrzeganie innych, a więc niszczy relację z innymi, nowymi osobami. W efekcie człowiek chce kochać czy być kochany, ale też boi się tego pragnienia. No i właśnie przez to zachowuje się w ten niezrozumiały dla innych sposób.Sadwolf pisze: ↑29 grudnia 2024, o 15:55Muszę się wygadać, bo nie wytrzymam. W sierpniu zrobiłem coś bardzo złego, mianowicie zerwałem z moim chłopakiemMiałem przy nim ROCD, bo w końcu hej, jestem zaburzonym nerwuskiem. I bardzo go kochałem ale w pewnym momencie w końcu nie wytrzymałem z ROCD i postanowiłem zerwać, żeby nie cierpieć
Hej, troszkę lepiej jest:), staram się tak nie wchodzić w te myśli,bo jak pozwolę sobie na to, to płynę i płynę. U mnie w marcu będzie rok od kiedy to się pojawiło ,ale odnoszę wrażenie że miałam to już dużo wcześniej. Mimo tego,że biorę leki to i tak się czasami boję,że to nie jest nerwica i że oszukuję wszystkich albo coś mi się wydaje.agata77 pisze: ↑29 grudnia 2024, o 11:07Hejka. Jak sie czujesz? mnie zlapalo Rocd po 4 latach przerwylolitta pisze: ↑23 grudnia 2024, o 08:37Cześć!
Dawno się nie odzywałam, jak u Was?
U mnie jak w życiu raz jest lepiej a raz gorzej. Bywają dni,gdzie na prawdę widzę że leki pomagają i dostrzegam poprawę,jednak jak mnie złapie gorszy dzień to nie mogę zapanować nad myślami. Wczoraj byliśmy umówieni na podpisanie umowy z salą na wesele i okazało się że zabrakło umów. Wystraszyłam się że to jakiś znak,żeby nie brać ślubu. Przez cały dzień nie mogłam o tym zapomnieć i tworzyłam w głowie scenariusze. Dziś słabo spałam i miałam dziwne sny. Wiem ,że to może trochę głupie pytanie ale myślicie że to jakiś znak czy rzeczywiście mogło ich zabraknąć. Martwię się, bo chce wziąć ślub z moim narzeczonym ale ciągle mam te okropne myśli. Zaczynam wątpić czy to jest na pewno nerwica. Jeszcze jak jest dobrze to musi pojawić mi się jakaś analiza czy podoba mi się pod względem wyglądu. Jeśli ktoś może to mógłby mi odpowiedzieć na moje pytanie.🥺
Może warto dać sobie jeszcze jedną szansę, porozmawialibyście, wytłumaczyłbyś o co chodzi z naszym zaburzeniem. Nie załamuj się, doskonale rozumiem jak może być Ci ciężko. Mi nieraz głowa podpowiadała żebym zostawiła,ale po prostu powiedziała że nie i koniec. To bardzo trudne i musimy dać od siebie więcej niż 100% w niektóre dni,ale warto.Sadwolf pisze: ↑29 grudnia 2024, o 15:55Muszę się wygadać, bo nie wytrzymam. W sierpniu zrobiłem coś bardzo złego, mianowicie zerwałem z moim chłopakiem
Odkąd pojawiło się to zaburzenie to w kratkę, jak już leki zaczęły działać to libido spadło, ale lekarz mówił że tak może być. Najgorzej mam z orgazmem bo nie pojawia się w ogóle co jeszcze bardziej mnie dołuje. Nie wiem czemu tak jest bo odczuwam wszystko i jest mi po prostu dobrze. Czasami mam tak że nie potrafię nad tymi myślami zapanować nawet kiedy się kochamy. Kiedyś kochaliśmy się prawie codziennie a teraz nie mam tak ochoty, mam nadzieję że jak skończę brać leki to wróci do normy.
Mnie złapało w marcu tak intensywnie a leki biorę od września.Dawidoff pisze: ↑3 stycznia 2025, o 14:00A ile się już leczysz z tego?
U mnie teraz 9 lat było spokój, pierwszy raz zaczęło mi się po roku trwania związku (pierwszego, poważnego), utrzymywało sie z półtora roku-dwa.
Teraz triggerem był niezbyt udany seks (trzy-cztery próby) zacząłem się zadręczać ze i tak ostatnio uprawiamy seks rzadziej, a może powinniśmy częściej, zacząłem obsesyjnie przeszukiwać fora na ten temat ile ludzi uprawiają seksu po 10 latach związku i się wystraszyłem bo wyszło mi że jest za mało (często to był raz w tygodniu). Zacząłem się zadręczać czy relacja się nie wypala i czy wszystko z nią jest okej.
Z tymi myślami podczas seksu miałam podobnie, zastanawiałam się co jest ze mną nie tak, jak w takim momencie mogę myśleć o tak niedorzecznych rzeczach. Cieszę się,że to nadal ta sama partnerka,bo daje to mi światełko w tunelu, że mimo wszystko da się to przejśćDawidoff pisze: ↑3 stycznia 2025, o 19:55Kurczę, zabawna rzecz bo dość podobnie na swój sposób dostałem nawrotu jak w Twojej historii.
U mnie było ciężej z orgazmem i chęcią na seks, do tego wokół standardowe gadanie narzeczonej (jak to baby) że jest gruba (choć ja tego nie odczuwałem jakoś) i zacząłem to podchwytywać. Mi mniej chciało się seksu, ale to mógł być również powód tego co pisałem jeszcze we wcześniejszym poście (przewiń na wcześniejszą stronę). Strasznie mi siadł na banie konflikt z rodzicami, zablokowałem ich na pół roku i nie rozmawiałem z nimi. Doszło do tego że potrafiłem myśleć o tym nawet przy seksie.
No i trach, trzeci czy czwarty raz coś nie pykło i otworzyła się puszka Pandory.
Ile trwało?
Marzec 2014 - koniec 2015, w 2016 mam jakieś ostatnie posty tutaj. Początek 2016 zdecydowana przewaga pozytywnych myśli, właściwie 90% czasu, końcówka 2015 jeszcze taka se. A potem to już normalne życie, chyba. Może trochę za dużo masturbacji i porno... Przynajmniej tak to odczuwałem. Oczywiście, były jakieś dziwne podszepty, myśli, ale nie ruszały mnie.
Inna sprawa, że ja cały czas miałem natręty na tle zdrowia plus pary innych rzeczy. Choruję na zapalenie żołądka (dziwne, że zaczęło się prawie w tym samym okresie co rocd - ciekawa koincydencja, doprawdy, nie dość że złomuje to psychikę, to jeszcze żołądek mi stres rozwalił...), bardzo boję się raka żołądka/przełyku. Samo wspomnienie o raku powodowało że dostawałem silnych kompulsji.
Czy ta sama partnerka?
Tak, ta sama. Mieszkanie mamy, nawet wreszcie ślub planowaliśmy. Także od relacji czysto ze studiów przeszliśmy cały szlak bojowy.
Co mi pomogło?
Mocno post Zordona, być może trochę Asertin (który odstawiłem sam, bez konsultacji z lekarzem jakos na początku 2015), ale chyba przede wszystkim - na poważne zlewanie tych myśli. Ale tak do cna, bez miłosierdzia. Chcesz z nią zerwać? A tak, w dupie. Chcesz się pieprzyć z inną? Nooooo, pewnie. Wiesz, to w pewnym momencie było tak jak wsadzenie głowy do rzeki z dużym nurtem zeby ja umyć/ochłodzić - po prostu woda płynęła/opływała głowę, głowa stała w miejscu. I tak osiągnąłem stabilizację, zdałem studia, zamieszkaliśmy razem z 7 czy 8 lat temu, zrobiłem aplikację itd.
Teraz biję się z myślami czy np. możliwa jest miłość bez seksu, czy z mocnym ograniczeniem potrzeb w tym zakresie, mam obsesję na tym punkcie. Plus oczywiście krytyczne "stopklatki" w głowie i analiza czy dana część ciała mojej narzeczonej się podoba. Zastanawiam się czy może się podobać innym facetom, analizuje co się dzieje w związkach po dziesięciu latach i więcej. Czytam tego rodzaju bzdury na reddicie ze ściśniętym gardłem i szukam jakichś podobieństw.
Czuję że to jest absurdalne, przecież związek się zmienia jako taki. Poza tym, piszę własną historię więc dlaczego mam polegać i patrzeć na innych? Co mi to da?
.
Jeszcze dopóki nie brałam leków,to co chwilę się modliłam, prosiłam Boga żebyśmy się nie rozstali,że mi go nie zabierał,że nie chce mieć nikogo innego. Tak strasznie się umeczylam,że po prostu brak słów.