Planuje z divinem robić dalej piguły ale to za jakiś czas A co do nagrywania samemu to czasem sieknie mnie wenka to włączam dyktafon i gadam ;p Więc tematy mogą być różne

carmella pisze:Fajnie nagranie, dzięki. A dałbyś radę nagrać coś konkretne o tym jak w trakcie wychodzenia z nerwicy i krótko po radzić sobie z tym, ze zaburzenie gdzieś tam w głowie nawraca?

To bardzo proste niestety musze cie uswiadomic ze to nie jest tak ze zrobisz cos od punktu a do punktu b .
Dlacego Kryzysy mecza ?
Tylko datego ze swiadomie lub niesiwadomie w nie wchodzisz i zwrqcasz na nie swoja wieksza czesc uwagi nadajesz wartosc tym mysla robisz z tego niewiadomo co i niewiadomo godzie .
A wystarczy swiadomie zaakceptowac to ze kryzys jest i wtedy powinnas juz wiedziec co z nim zrobic czyli zaakceptowac dzialac logicznie nie ufac emocja bo jak mozna ufac czemus co jest popsute na dana chwile . Jezeli wyprwcujesz sobie reakcje na kryzys to on nie bedzie niczym dziwnym .

Nie każdy czarny scenariusz da się zaakceptować. Jeden z moich największych lęków to lęk, że ktoś mnie skrzywdzi i trafię do szpitala w ciężkim stanie i potem będę regularnie katowany i będę trafiał w ciężkim stanie do szpitala lub zostanę zabity poprzez śmiertelne pobicie. To bardzo bolesny fizycznie scenariusz i w ogóle scenariusz dużych kłopotów w życiu i nie da się go zaakceptować.

dziwny123 pisze: ↑

21 sierpnia 2017, o 20:27

Nie każdy czarny scenariusz da się zaakceptować. Jeden z moich największych lęków to lęk, że ktoś mnie skrzywdzi i trafię do szpitala w ciężkim stanie i potem będę regularnie katowany i będę trafiał w ciężkim stanie do szpitala lub zostanę zabity poprzez śmiertelne pobicie. To bardzo bolesny fizycznie scenariusz i w ogóle scenariusz dużych kłopotów w życiu i nie da się go zaakceptować.

Każdy scenariusz, który istnieje tylko w wyobraźni można zaakceptować. Bo czemu niby nie?
Czasem lepsze to niż życie strachem, bo wbrew pozorom mniej wykańcza i męczy. A to co wyobrażone nie jest przecież realne.

Victor pisze: ↑

25 sierpnia 2017, o 23:15

dziwny123 pisze: ↑

21 sierpnia 2017, o 20:27

Nie każdy czarny scenariusz da się zaakceptować. Jeden z moich największych lęków to lęk, że ktoś mnie skrzywdzi i trafię do szpitala w ciężkim stanie i potem będę regularnie katowany i będę trafiał w ciężkim stanie do szpitala lub zostanę zabity poprzez śmiertelne pobicie. To bardzo bolesny fizycznie scenariusz i w ogóle scenariusz dużych kłopotów w życiu i nie da się go zaakceptować.

Każdy scenariusz, który istnieje tylko w wyobraźni można zaakceptować. Bo czemu niby nie?
Czasem lepsze to niż życie strachem, bo wbrew pozorom mniej wykańcza i męczy. A to co wyobrażone nie jest przecież realne.

Ten scenariusz obecnie istnieje w mojej wyobraźni, ale jest on w życiu teoretycznie możliwy, takie coś może w życiu człowieka spotkać i to jest "silnikiem" mojego lęku. Ja nie mogę akceptować, że ten scenariusz teoretycznie może kiedyś spotkać mnie.

dziwny123 pisze: ↑

26 sierpnia 2017, o 09:49

Victor pisze: ↑

25 sierpnia 2017, o 23:15

dziwny123 pisze: ↑

21 sierpnia 2017, o 20:27

Nie każdy czarny scenariusz da się zaakceptować. Jeden z moich największych lęków to lęk, że ktoś mnie skrzywdzi i trafię do szpitala w ciężkim stanie i potem będę regularnie katowany i będę trafiał w ciężkim stanie do szpitala lub zostanę zabity poprzez śmiertelne pobicie. To bardzo bolesny fizycznie scenariusz i w ogóle scenariusz dużych kłopotów w życiu i nie da się go zaakceptować.

Każdy scenariusz, który istnieje tylko w wyobraźni można zaakceptować. Bo czemu niby nie?
Czasem lepsze to niż życie strachem, bo wbrew pozorom mniej wykańcza i męczy. A to co wyobrażone nie jest przecież realne.

Ten scenariusz obecnie istnieje w mojej wyobraźni, ale jest on w życiu teoretycznie możliwy, takie coś może w życiu człowieka spotkać i to jest "silnikiem" mojego lęku. Ja nie mogę akceptować, że ten scenariusz teoretycznie może kiedyś spotkać mnie.

Możesz - Ty nie chcesz A to różnica. Bo można zaakceptować każdy scenariusz, który istnieje w wyobraźni, nieważne czy jest on teoretycznie możliwy czy nie. Gdyby w teorii nie był możliwy to by nie było strachu przed nim.
W tym wypadku nie chcesz go zaakceptować.

Victor pisze: ↑

26 sierpnia 2017, o 14:43

dziwny123 pisze: ↑

26 sierpnia 2017, o 09:49

Victor pisze: ↑

25 sierpnia 2017, o 23:15

Każdy scenariusz, który istnieje tylko w wyobraźni można zaakceptować. Bo czemu niby nie?
Czasem lepsze to niż życie strachem, bo wbrew pozorom mniej wykańcza i męczy. A to co wyobrażone nie jest przecież realne.

Ten scenariusz obecnie istnieje w mojej wyobraźni, ale jest on w życiu teoretycznie możliwy, takie coś może w życiu człowieka spotkać i to jest "silnikiem" mojego lęku. Ja nie mogę akceptować, że ten scenariusz teoretycznie może kiedyś spotkać mnie.

Możesz - Ty nie chcesz A to różnica. Bo można zaakceptować każdy scenariusz, który istnieje w wyobraźni, nieważne czy jest on teoretycznie możliwy czy nie. Gdyby w teorii nie był możliwy to by nie było strachu przed nim.
W tym wypadku nie chcesz go zaakceptować.

Nie mogę przestać nie chcieć, żeby ten scenariusz się wydarzył.

dziwny123 pisze: ↑

27 sierpnia 2017, o 09:26

Victor pisze: ↑

26 sierpnia 2017, o 14:43

dziwny123 pisze: ↑

26 sierpnia 2017, o 09:49

Ten scenariusz obecnie istnieje w mojej wyobraźni, ale jest on w życiu teoretycznie możliwy, takie coś może w życiu człowieka spotkać i to jest "silnikiem" mojego lęku. Ja nie mogę akceptować, że ten scenariusz teoretycznie może kiedyś spotkać mnie.

Możesz - Ty nie chcesz A to różnica. Bo można zaakceptować każdy scenariusz, który istnieje w wyobraźni, nieważne czy jest on teoretycznie możliwy czy nie. Gdyby w teorii nie był możliwy to by nie było strachu przed nim.
W tym wypadku nie chcesz go zaakceptować.

Nie mogę przestać nie chcieć, żeby ten scenariusz się wydarzył.

Życie "tu i teraz"
"SelfInquiry"
Kontemplacja własnej śmierci
Zacznij się bawić w podważanie.I podważaj wszystko co wiesz.Fajna jest przypowieść o drzewie życzeń,kiedy człowiek dostaje wszystko to o co prosi a w pewnym momencie ma obawy i mówi o duchach,one sie pojawiają,a potem,że go zabiją i zabijają.Ty masz tu władzę i podejmujesz decyzję,jesteś wykonwacą w odróżnieniu od tych,którzy działają podświadomie.A swoją drogą,wszystko się może zdarzyć,a ty tego nie kontrolujesz a jak czegoś nie kontrolujesz,to jedynym rozwiązaniem,jest się temu poddać.Jak możesz coś zmienić,zmieniaj,jak nie możesz,to zostaw i poddaj się do tego.

W moim przypadku są w zasadzie dwa sposoby na akceptację tego scenariusza. Pierwszy to przestać nie chcieć, by ten scenariusz się wydarzył, drugi to zobojętnieć na ten scenariusz. Zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku wymagane są bardzo duże modyfikacje w psychice, obecnie nie jestem w stanie sobie nawet wyobrazić siebie, który przestaje nie chcieć, by ten scenariusz się wydarzył lub ogólnie obojętnego na ten scenariusz, a co dopiero, żeby takim się stać.

To jedno z moich ulubionych nagranek, dzięki! Ale mam wielką prośbę, czy mógłbyś zrobić nagranie dotyczące ryzykowania kiedy mają miejsce myśli agresywne? Czyli, że kogoś zabiję itp. Może mógłbyś podać jakieś przykłady ze swoich doświadczeń?
Wiem, że jest nagranie o ryzykowaniu ale może znalazłbyś czas aby tylko poruszyć kwestię samego ryzykowania w tym konkretnym wypadku. Myślę, że wiele osób by skorzystało

Po świętach porobię trochę nagranek

Victor pisze: ↑

24 grudnia 2017, o 14:51

Po świętach porobię trochę nagranek

Wow, super. Czekamy!

Victor pisze: ↑

24 grudnia 2017, o 14:51

Po świętach porobię trochę nagranek

Jeśli można prosić o więcej to ja bardzo chętnie bym posłuchała o "wychodzenia z głowy" pod kątem osób, które uciekają z ukrytych leków przed życiem właśnie do swojej głowy, do świata fantazji, wielkich przemyśleń, do przeszłości i przyszłości i mają problem, powrotem do tu i teraz. J jestem przykładem osoby, która całe życie żyła w głowie, teraz staram się być tu i teraz I to dla mnie dziwne, jakby mniej rzeczywiste. Może dałoby się z godzinę na ten temat poopowiadac?

Tak na szybko spttam: czy lęk przed życiem może być przyczyną znalezienia sobie problemu zastępczego pod postacią nerwicy?

Karteczka pisze: ↑

24 grudnia 2017, o 14:59

Victor pisze: ↑

24 grudnia 2017, o 14:51

Po świętach porobię trochę nagranek

Jeśli można prosić o więcej to ja bardzo chętnie bym posłuchała o "wychodzenia z głowy" pod kątem osób, które uciekają z ukrytych leków przed życiem właśnie do swojej głowy, do świata fantazji, wielkich przemyśleń, do przeszłości i przyszłości i mają problem, powrotem do tu i teraz. J jestem przykładem osoby, która całe życie żyła w głowie, teraz staram się być tu i teraz I to dla mnie dziwne, jakby mniej rzeczywiste. Może dałoby się z godzinę na ten temat poopowiadac?

Tak na szybko spttam: czy lęk przed życiem może być przyczyną znalezienia sobie problemu zastępczego pod postacią nerwicy?

Tak lęk przed życiem czasem może powodować uciekanie nawet w takie tematy zastępcze jak zaburzenia emocji. Czesto niestety potem zaczyna się to łączyć z błędnym kołem nerwicowym i mamy 2 w 1.

Victor pisze: ↑

24 grudnia 2017, o 14:51

Po świętach porobię trochę nagranek

Podziwiam Cię Victor, że ty to tak długo robisz wkoło w tych samych tematach siedząc I to w sumie za nic
Szacun dla ciebie wielki i wszystkiego dobrego na nowy rok