tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 20:15

Jak u was jest z czytaniem ? bo ja od jakiegoś czasu mam wrażenie, że głupieję. I często to muszę kilka razy pod rząd cos czytac, aby do mnie dotarło co ja własnie przeczytałem. Bardzo często też mam natręty, które polegają na tym, że mózg każe mi czytać jakieś słowo lub zdanie po kilka razy i przez to wszystko zwykłe przeczytanie kilku stron ksiązki staje się dla mnie mega wysiłkiem

Oj skads to znam...ja tez czesto musze czytac to samo slowo lub wyraz po kilka razy i nie wiem po co...bo jakos mnie to uspokaja.Jak tego nie zrobie to od razu wzrasta lęk i niepokoj

tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 20:15

Jak u was jest z czytaniem ? bo ja od jakiegoś czasu mam wrażenie, że głupieję. I często to muszę kilka razy pod rząd cos czytac, aby do mnie dotarło co ja własnie przeczytałem. Bardzo często też mam natręty, które polegają na tym, że mózg każe mi czytać jakieś słowo lub zdanie po kilka razy i przez to wszystko zwykłe przeczytanie kilku stron ksiązki staje się dla mnie mega wysiłkiem

Ogólnie koncentracja znacznie spada w czasie nerwicy. Ciężko jest się skupić na pracy czy czytaniu gdy nad nami wisi jakieś urojone przez naszą głowę zagrożenie. Ja mam głównie tak z chorobami. Chce sobie poczytać lub popracować. Siadam do tego i z wysiłekiem się na tym skupiam. Tu mnie boli bok, tu się ciężko oddycha, etc.

Nasza energia niepotrzebnie idzie na analizowanie tego i przez to gorzej nam idzie w takich normalnych zadaniach.

Nerwowy pisze: ↑

3 września 2018, o 11:53

tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 20:15

Jak u was jest z czytaniem ? bo ja od jakiegoś czasu mam wrażenie, że głupieję. I często to muszę kilka razy pod rząd cos czytac, aby do mnie dotarło co ja własnie przeczytałem. Bardzo często też mam natręty, które polegają na tym, że mózg każe mi czytać jakieś słowo lub zdanie po kilka razy i przez to wszystko zwykłe przeczytanie kilku stron ksiązki staje się dla mnie mega wysiłkiem

Ogólnie koncentracja znacznie spada w czasie nerwicy. Ciężko jest się skupić na pracy czy czytaniu gdy nad nami wisi jakieś urojone przez naszą głowę zagrożenie. Ja mam głównie tak z chorobami. Chce sobie poczytać lub popracować. Siadam do tego i z wysiłekiem się na tym skupiam. Tu mnie boli bok, tu się ciężko oddycha, etc.

Nasza energia niepotrzebnie idzie na analizowanie tego i przez to gorzej nam idzie w takich normalnych zadaniach.

Czyli jak wyzdrowieję ostatecznie z nerwicy to mozna przypuścić, że te wszystkie umiejętności w czytaniu i tak dalej wrócą do normy

tomek19932304 pisze: ↑

3 września 2018, o 20:01

Nerwowy pisze: ↑

3 września 2018, o 11:53

tomek19932304 pisze: ↑

2 września 2018, o 20:15

Jak u was jest z czytaniem ? bo ja od jakiegoś czasu mam wrażenie, że głupieję. I często to muszę kilka razy pod rząd cos czytac, aby do mnie dotarło co ja własnie przeczytałem. Bardzo często też mam natręty, które polegają na tym, że mózg każe mi czytać jakieś słowo lub zdanie po kilka razy i przez to wszystko zwykłe przeczytanie kilku stron ksiązki staje się dla mnie mega wysiłkiem

Ogólnie koncentracja znacznie spada w czasie nerwicy. Ciężko jest się skupić na pracy czy czytaniu gdy nad nami wisi jakieś urojone przez naszą głowę zagrożenie. Ja mam głównie tak z chorobami. Chce sobie poczytać lub popracować. Siadam do tego i z wysiłekiem się na tym skupiam. Tu mnie boli bok, tu się ciężko oddycha, etc.

Nasza energia niepotrzebnie idzie na analizowanie tego i przez to gorzej nam idzie w takich normalnych zadaniach.

Czyli jak wyzdrowieję ostatecznie z nerwicy to mozna przypuścić, że te wszystkie umiejętności w czytaniu i tak dalej wrócą do normy

Potwierdzam- tak właśnie się stanie

Mega męczy mnie prowadzenie auta, ostatnio cały czas mam natręty, że może podczas jazdy kogoś potraciłem, tylko nie zauważyłem tego, wiem, że to jest niemożliwe, ale ten lęk nie chce mnie opuścić. Z drugiej strony to może być zaletą, bo dzięki temu jezdzę mega ostrożnie, ale nerwowo to mnie po prostu wykańcza. Często mam ten głupi nawyk wracania w jakies miejsce, aby upewnić się czy jest wszystko okey

To nie tak, że jestem zagrożeniem na drodze, po prostu boje się, że kogoś potrącę i nawet tego nie zauważę, ale to chyba niemożliwe, nie zauważyć tego

Cześć
Chciałbym podzielić się treścią moich natręctw. Podzieliłem je na kilka grup (na potrzeby terapii, w której uczestniczę) wraz z przykładami myśli wywołujących silny przymus analizowania. A wygląda to tak:

I. Samopoczucie i odczuwanie ( i wątpliwości co do nich)

Muszę kontrolować wszystkie procesy dotyczące mojego samopoczucia.
Jak się czuję? Dlaczego przez chwilę źle się poczułem – co to była za myśl/uczucie? Dlaczego czuję się tak, a nie inaczej? Czy moje samopoczucie jest adekwatne do sytuacji? Czy czuję się źle, a może tak mi się tylko wydaje przez to że myślę (i wtedy już naprawdę czuję się źle)? Jak czułem się w danym momencie? Jaki to ma/ będzie miało wpływ na tę sytuację, dzień, życie?
Mam problemy z odczuwaniem – odczuwam to nie tak (nie w pełni), jak powinienem.
Itp. …

II. Kontrola, „ubieranie w słowa”, świadomość, wyjaśnianie, wiedza, pamięć

Muszę całkowicie kontrolować i „ubierać w słowa” każdy moment swojego życia (i to co dzieje mi się w głowie) i mieć świadomość na temat moich myśli, emocji, doznań, mojego odbioru sytuacji.
Uczucie: nie potrafię skontrolować wszystkich bodźców, które do mnie docierają i „zapisać ich w głowie” (widoków, dźwięków, wrażeń, doznań itp.)
Co robiłem w danym momencie? Jak dokładnie wyglądał mój zeszły tydzień? Jak wyglądał przebieg mojego spotkania? Co dokładnie mówiłem? Ile dzisiaj zjadłem? Co myślałem/czułem w danym czasie? Dlaczego tak było?

III. „Masochizm”

Silna potrzeba myślenia, odczuwania lub robienia tego co nie powinno się w danej chwili/sytuacji/kontekście/temacie myśleć, robić lub odczuwać – czyli czegoś nieprzyjemnego, coś co sprawia psychiczny ból i wszystko psuje. Występuje szczególnie w sytuacjach przyjemnych i przez to dla mnie ważnych.
Podczas jazdy na rowerze: myśl o tym, żeby skręcić w drzewo lub puścić kierownicę (standard, niezbyt dokuczliwe)
Nieumiejętność „odpuszczenia sobie” i odłożenia czegoś, jakiegoś problemu (głównie myśli i analizowania) na później.
Podczas czynności, wydarzenia, które chciałbym spędzić miło i jest przyjemne (koncert, spotkanie z dziewczyną, Święta): myśl o tym żeby pomyśleć coś nieprzyjemnego i wszystko sobie popsuć – już sama myśl tej myśli sprawia, że wszystko się psuje. Im bardziej przyjemne (obiektywnie) i bardziej ważne sytuacje, tym nasilenie tych złych myśli jest silniejsze.
- obsesja negowania wszystkiego (życia, samopoczucia, przeszłości)
- katastroficzne myśli przywołujące objawy (prowokowanie złych myśli, emocji i złego samopoczucia)

IV. Radość i przyjemność - ulotność i utrata

Myśli i pytania dotyczące przyjemności i radości, i pojawiające się w sytuacjach (obiektywnie rzecz biorąc) przyjemnych i radosnych, dobrych, pięknych
Czym jest przyjemność? Co to znaczy, że czuję się przyjemnie? Czy w tej chwili jest przyjemnie? Czy czuję się adekwatnie przyjemnie? Jak powinienem czuć się w tej przyjemnej chwili? Jak czuje się w tej sytuacji przeciętny człowiek?
Uczucie (myśl?), że tracę i nie wykorzystuję w pełni danej chwili, sytuacji. Jak powinienem czuć, żeby uznać że coś jest w pełni wykorzystane? Co to znaczy że coś jest wykorzystane?


V. Wspomnienia i lęk o nie

Jak zapamiętam daną chwilę? Jakie ma ona znaczenia dla całokształtu mojego życia?
- nie potrafię się skupić na teraźniejszości, na wąskiej przestrzeni
- potrzeba nadawania chwilom sensu, wiązania ich z szerszym kontekstem
- nadawanie chwilom ogromnej wagi

VI. Potrzeba czystości w głowie

Zatrzymuję się na danym momencie/myśli/emocji/sytuacji i nie mogę iść dalej. Żeby móc coś przeżywać i iść dalej muszę „zrobić porządek” w głowie

- nie potrafię przechodzić do porządku nad emocjami i myślami, akceptować je, kończyć i iść dalej
-treść tych myśli pojawia się w ułamkach sekundy, a potem już jest przymus ich analizowania


VII. Norma/y /, naturalność i ciągłe wątpliwości

- brak zaufania do siebie, ciągłe poszukiwanie tego jak postępować, myśleć i czuć właściwie
- niemożność odróżnienia prawdy od fikcji
- robię coś sztucznie albo „gram”
- ciągle robię coś źle


Wiem, że to trochę pogmatwane, ale ma/miał ktoś z Was podobnie?

Hej:) chcialam zapytac czy to co czuje to jakieś natręctwo myślowe.. otóż tak jak wapominalam już na forum zrobilam głupi test na schizofrenie w necie i tam było pytanie odnośnie tego czy piosenki mi się często przewijają w głowie.. No i się zaczęło! przewijają się nie stop-codziennie, jakbym miała radio w głowie.. wkurza mnie to ale nie nadaje temu wartości. Czy przejdzie z czasem ? Może macie jakieś techniki jak mogę jeszcze sobie ulżyć?

tomek19932304 pisze: ↑

13 września 2018, o 12:05

To nie tak, że jestem zagrożeniem na drodze, po prostu boje się, że kogoś potrącę i nawet tego nie zauważę, ale to chyba niemożliwe, nie zauważyć tego

Tomek masz nerwicę nie jesteś niewidomy .będzie dobrze

tomek19932304 pisze: ↑

13 września 2018, o 12:05

To nie tak, że jestem zagrożeniem na drodze, po prostu boje się, że kogoś potrącę i nawet tego nie zauważę, ale to chyba niemożliwe, nie zauważyć tego

Ja wczoraj miałam wkrętkę (akurat przechodzę kryzys), że pomylę pedał hamulca z gazem i komuś wjadę w du.ę. (jeżdżę automatem) i pewnie informacje z USA, które podają w TV w mojej głowie gdzieś zostały, więc nerwiczka podpowiedziała Dlatego w dniu dzisiejszym postanowiłam nie nadawać wartości i mimo, że nie zaplanowałam zorganizowałam sobie wyjazd prawie 100 km i to najbardziej krętą drogą.... Choć mogłam wybrać autostradę i szersze drogi krajowe. Więc niech nerwica gada swoje, a ty jedź dalej.

Mam gorsze dni.wszystko było już naprawdę całkiem dobrze i znów się pogorszyło w momencie gdy przyszedł początek września i rocznica moich pierwszych silnych ataków paniki.wszystko zaczęło mi się przypominać.to jak sie wtedy czułam jakie miałam myśli,lęki itd.czuje się jakbym się cofnęła w czasie i cały rok staran o normalność poszedl na marne.czuje się koszmarnie.znow wstaje rano z bolem żołądka ,sraczka,napieciem w głowie.znow mam lęk że nie dam rady z wychowaniem dziecka ,już sama nie wiem czy to wspomnienia tak na mnie źle działają czy po prostu ciągle jestem w takiej silnej nerwicy.znow się boję że zwariuje i cała akcja zaczęła się od nowa.znowu wszystko mnie denerwuje jestem zła na dziecko jak muszę się nim zająć a nie swoim drugim dzieckiem tzn nerwica.koszmar pomóżcie proszę

znerwicowana_ja pisze: ↑

20 września 2018, o 06:40

Mam gorsze dni.wszystko było już naprawdę całkiem dobrze i znów się pogorszyło w momencie gdy przyszedł początek września i rocznica moich pierwszych silnych ataków paniki.wszystko zaczęło mi się przypominać.to jak sie wtedy czułam jakie miałam myśli,lęki itd.czuje się jakbym się cofnęła w czasie i cały rok staran o normalność poszedl na marne.czuje się koszmarnie.znow wstaje rano z bolem żołądka ,sraczka,napieciem w głowie.znow mam lęk że nie dam rady z wychowaniem dziecka ,już sama nie wiem czy to wspomnienia tak na mnie źle działają czy po prostu ciągle jestem w takiej silnej nerwicy.znow się boję że zwariuje i cała akcja zaczęła się od nowa.znowu wszystko mnie denerwuje jestem zła na dziecko jak muszę się nim zająć a nie swoim drugim dzieckiem tzn nerwica.koszmar pomóżcie proszę

Wydaje mi się, że na rocznice się zwraca uwagę żeby coś upamiętnić albo uczcić. Rozpamiętywanie ataków paniki to nie za fajne wyjście ;p. Z drugiej strony jeżeli nie pogodzisz się z atakami paniki i nie przestaniesz się bać nerwicy, to będzie trudno się dobrze czuć.

znerwicowana_ja pisze: ↑

20 września 2018, o 06:40

Mam gorsze dni.wszystko było już naprawdę całkiem dobrze i znów się pogorszyło w momencie gdy przyszedł początek września i rocznica moich pierwszych silnych ataków paniki.wszystko zaczęło mi się przypominać.to jak sie wtedy czułam jakie miałam myśli,lęki itd.czuje się jakbym się cofnęła w czasie i cały rok staran o normalność poszedl na marne.czuje się koszmarnie.znow wstaje rano z bolem żołądka ,sraczka,napieciem w głowie.znow mam lęk że nie dam rady z wychowaniem dziecka ,już sama nie wiem czy to wspomnienia tak na mnie źle działają czy po prostu ciągle jestem w takiej silnej nerwicy.znow się boję że zwariuje i cała akcja zaczęła się od nowa.znowu wszystko mnie denerwuje jestem zła na dziecko jak muszę się nim zająć a nie swoim drugim dzieckiem tzn nerwica.koszmar pomóżcie proszę

Przecież to "tylko" kryzys. Mnie teraz też po 13 miesiącach od pierwszego ataku lęku nerwica sponiewierała i na początku zaczęłam walczyć z nią i na siłę blokować co spowodowało coraz gorsze samopoczucie. Wtedy przypomniałam sobie jak mam z nią postępować.... trochę poczytałam posty odburzonych i zaczęła puszczać. Przecież kryzysy to normalka i jeszcze trzeba nerwicy pokazywać, że się jej nie boimy i idziemy dalej. Każdy ma prawo na gorsze dni, a przy nerwicy są one bardziej przytłaczające. Rozluźnij poślady i pokaż jej, że dasz radę. A dzieci wkurzają i często nas irytują. Pozwól sobie na to. Nie zawsze musisz być idealną mamą.

życie pisze: ↑

20 września 2018, o 14:13

znerwicowana_ja pisze: ↑

20 września 2018, o 06:40

Mam gorsze dni.wszystko było już naprawdę całkiem dobrze i znów się pogorszyło w momencie gdy przyszedł początek września i rocznica moich pierwszych silnych ataków paniki.wszystko zaczęło mi się przypominać.to jak sie wtedy czułam jakie miałam myśli,lęki itd.czuje się jakbym się cofnęła w czasie i cały rok staran o normalność poszedl na marne.czuje się koszmarnie.znow wstaje rano z bolem żołądka ,sraczka,napieciem w głowie.znow mam lęk że nie dam rady z wychowaniem dziecka ,już sama nie wiem czy to wspomnienia tak na mnie źle działają czy po prostu ciągle jestem w takiej silnej nerwicy.znow się boję że zwariuje i cała akcja zaczęła się od nowa.znowu wszystko mnie denerwuje jestem zła na dziecko jak muszę się nim zająć a nie swoim drugim dzieckiem tzn nerwica.koszmar pomóżcie proszę

Przecież to "tylko" kryzys. Mnie teraz też po 13 miesiącach od pierwszego ataku lęku nerwica sponiewierała i na początku zaczęłam walczyć z nią i na siłę blokować co spowodowało coraz gorsze samopoczucie. Wtedy przypomniałam sobie jak mam z nią postępować.... trochę poczytałam posty odburzonych i zaczęła puszczać. Przecież kryzysy to normalka i jeszcze trzeba nerwicy pokazywać, że się jej nie boimy i idziemy dalej. Każdy ma prawo na gorsze dni, a przy nerwicy są one bardziej przytłaczające. Rozluźnij poślady i pokaż jej, że dasz radę. A dzieci wkurzają i często nas irytują. Pozwól sobie na to. Nie zawsze musisz być idealną mamą.

Masz rację dziękuję.i tak właśnie robię czytam posty i materiały i nie poddaje się

znerwicowana_ja pisze: ↑

20 września 2018, o 15:30

życie pisze: ↑

20 września 2018, o 14:13

znerwicowana_ja pisze: ↑

20 września 2018, o 06:40

Mam gorsze dni.wszystko było już naprawdę całkiem dobrze i znów się pogorszyło w momencie gdy przyszedł początek września i rocznica moich pierwszych silnych ataków paniki.wszystko zaczęło mi się przypominać.to jak sie wtedy czułam jakie miałam myśli,lęki itd.czuje się jakbym się cofnęła w czasie i cały rok staran o normalność poszedl na marne.czuje się koszmarnie.znow wstaje rano z bolem żołądka ,sraczka,napieciem w głowie.znow mam lęk że nie dam rady z wychowaniem dziecka ,już sama nie wiem czy to wspomnienia tak na mnie źle działają czy po prostu ciągle jestem w takiej silnej nerwicy.znow się boję że zwariuje i cała akcja zaczęła się od nowa.znowu wszystko mnie denerwuje jestem zła na dziecko jak muszę się nim zająć a nie swoim drugim dzieckiem tzn nerwica.koszmar pomóżcie proszę

Przecież to "tylko" kryzys. Mnie teraz też po 13 miesiącach od pierwszego ataku lęku nerwica sponiewierała i na początku zaczęłam walczyć z nią i na siłę blokować co spowodowało coraz gorsze samopoczucie. Wtedy przypomniałam sobie jak mam z nią postępować.... trochę poczytałam posty odburzonych i zaczęła puszczać. Przecież kryzysy to normalka i jeszcze trzeba nerwicy pokazywać, że się jej nie boimy i idziemy dalej. Każdy ma prawo na gorsze dni, a przy nerwicy są one bardziej przytłaczające. Rozluźnij poślady i pokaż jej, że dasz radę. A dzieci wkurzają i często nas irytują. Pozwól sobie na to. Nie zawsze musisz być idealną mamą.

Masz rację dziękuję.i tak właśnie robię czytam posty i materiały i nie poddaje się

Człowiek przy takim kryzysie ma wrażenie, że wraca do początku i że nigdy nie było dobrze. I że już nigdy nie będzie dobrze a jak dzielnie pokona to cholerstwo to nabiera tyle siły, że te dobre dni trwają coraz dłużej. Jeszcze trochę nauki i będzie dobrze na zawsze