olus77@vp.pl pisze:

katarzynka pisze:

mackajg pisze:Ja również polecam poznawczo behawioralna. Byłam na psychodynamicznej i ona słaba jest ciągle drazylo sir przeszłość dzieciństwo i nie dowiedziałam się kompletnie jak radzić sobie z napadami paniki dopiero forum różna literatura i zmiana nurtu mi pomogła. Ta psychodynamiczna może i jak chodzi się parę lat to pomaga ale mnie wkurzalo że psycholozka siedzi i nic nie mówi

Byłam dzisiaj, powiedziała, że ja próbuje uciec od leczenia i zniszczyć coś dobrego... że ona nie ma mocy by zniwelować mój lęk i że prawdopodobnie żadna terapia tego nie potrafi. Po półtorej roku chodzenia na terapię psychoanalityczną, terapeutka dziś mnie pyta czego ja się boję, a ja od półtorej roku mówię, że boję się że nie kocham chłopaka. Że to natręctwo, że zaburzenia lękowe, a ona na to, że to trzeba dotrzeć do źródeł, do przeszłości, podświadomości... a gdzie mechanizmy do walki z tym?

Kochana co do terapi u psychologa, nie mam może jakiejś znakomitej wiedzy, ale chodziłam przez półtora roku. Pierwszy rok dosyć regularnie bo raz w tygodniu, później już troche rzadziej, raz, że 110 zł płaciłam, i w czasem dostrzegłam, że każda wizyta jest taka sama. Ciągle Pani psycholog męczyła temat dzieciństwa, ciągle pytania " a jak Pani zachowywała się mając 5/6 lat". No człowiek nie zawsze pamięta takie lata. Troche mnie to męczyło, że tak naprawde za nic płacę kase, i z czasem zrezygnowałam, tzn mam kontakt z ta Panią ale już raczej nie chodzę, planuje wrócić ale do kogoś innego, do kogoś bardziej doświadczonego. Wydaje mi się że ta psycholog miała mała wiedze, nie, że ją krytykuje, bo to ciepła osoba i dużo dobrych rad mi dała, które zapamiętam na długo, ale ciągle mówiła to samo i dręczyła to samo i zdawała te same pytania. Zresztą to co zapamiętałam i co utkwiło mi cennego w pamięci mogę tutaj napisać, bo nierz jak soebie o tym myśle jak jest gorzej to troche mnie to pociesza.
Więc słowa mojej pani psycholog:
To, to, że nerwica jest tak taki swetr wełniany, który nas gryzie, a którego nie możemy w danym momencie zdjąć z siebie, musimy więc przyzwyczaić się do tego "gryzienia", co z czasem będzie nas irytować coraz mniej. Tak należy postępować z nerwicą, należy się do niej przyzwyczaić i z czasem człowiek przypomni soebie o niej, ale już coraz bardziej sie przyzwyczai:)

- Każdy ma jakiś problem w sobie, oczywiście nie można mierzyć nic miarą, że ktoś ma gorzej to cieszmy się, że my mamy lepiej, ale chodzi o to, że osoba z nerwicą widzi siebie jako najbardziej nieszczęśliwą, pokrzywdzoną, rozbita i wszystko co najgorsze. A KAŻDY z nas ma jakiś problem. Ubodzy ludzie martwią się jak przeżyć jutro, ludzie chorzy np na cukrzyce muszą przyjmować insuline, czloowiek mający raka przyjmuje chemie, itd itp. dużo by wymieniać, generalnie chodzi o to że każdy ma jakiś problem i jakoś musi sobie radzić, osoba z nerwicą kontroluje siebie, ma lęk w tym tkwi problem.

- Często porównywałyśmy lęk nerwicowy do dziecka takiego małego 3-latka, który się boi np sam usnąc w pokoju. Dziecko boi się jakiegoś potwora, lub coś w tym stylu, tego potwora trzeba zamknąc w klatce lub wygonić gdzieś daleko i adekwatnie z naszym lękiem, trzeba go zamknąc w jakiejś klatce, klatke powiesić wysoko i wyśmiewać ten lęk który tam siedzi, nie można podawać mu pokarmu ( tu:nasze myślenie), nie można podawać mu wody, żeby nie rósł, trzeba go unikać , wyzywać, gnębić, wtedy potwór zniknie hehe śmieszne to w sumie

Generalnie to napisałam do tematu odnośnie terapi, że ja nie wiem czy nawet przeszłam terapie, czy to nie były bardziej takie luźne rozmowy. coś..czasu nie cofne, ale i tak skorzystałam z rad Pani psycholog, także wiem, że warto, a mając jeszcze kogoś doświadczonego tym bardziej:)

Nie zaglądalm tu do Was, ale wszystkiego najlepszego w nowym roku, spóźnione ale szczere:))

beautiful_kate pisze:Ja już miałam tragicznie dosyć. Co dziennie marzyłam o o tym żeby się naćpać benzo. Już mi żadne leki nie pomagały. Już miałam myśli samobójcze. I w końcu to puscilam, niech się dzieje co chce i nic mnie nie pokona. I puszcza. Bardzo mi pomogły posty Victora - jeśli to czytasz, wiedz, że wysyłam Co dużo pozytywnej energii w podzięce co się będę rozpisywać ... dobrze mi się nareszcie żyje po ponad 3 latach ... nie mam idealnwfo życia ... Ale już nie będę się sama siebie zatrzymywać

beautiful_kate pisze:Halins super
Patimka, dzięki :*

Najbardziej mi pomogło to, żeby nie walczyć i stopniowo puszczałam kontrolę.takie - no dawaj wkrecie. Ale nie tylko. Kluczem było właściwie to, "że stale musimu pamiętać o co walczymy, po co to wszystko robimy?" Czyli ciągle rozmyslanie i analizowanie - dosyć. Czy ciągle trzeba żyć wkretem? Tego się bałam. Tej niepewności .... ze coś tam. No to mówię nie, już i tak chce się zabić więc co mi tam? Ale podeszłam też w sposób taki, ze już nic mnie nie zniszczy (wkręt), że da się go oswoić i zignorować. I tak właśnie jakimś cudem pojelam to nieszarpanie się. Myślałam już ze jestem stracona. I właśnie tak stale se przypominalam po co to robię ... No logicznie wiedziałam, ze to nie ma sensu ...

-- 3 stycznia 2017, o 23:34 --
Olus, u mnie było to zaawansowane. Ja żyłam wkretami musiałam się zwolnić bo już nie dawałem rady i zmarnowalam lata... w domu. No nawet jak gdzieś wychodziłam, to ciągle myślałam "za bardzo moje tiki się rzucają, ale ona dziwnie patrzy ma mnie za kretynke, ale ona jest spokojna i normalnie żyje, po co mi gada o problemach, gdyby tylko wiedziała, o jaki przystojny facet, ale nie chciałby takiej dziewczyny, o fajne ogłoszenie o pracę, ale jak zobaczą taką tikającą i Trzesaca się to .... " i tak w kółko Macieju ... Nie miałam chwili wytchnienia ... ja akyrat się bardzo zamykałam, coraz bardziej - póki sobie nie poukladalam w głowie. A najgorsze było - pójdę do pracy jak mija mi jakiwsvtam objawy.albo - Zajmę się tym objawem jak zniknie mi drugi. I ciągle skupialam się na nich ... latami ... szkoda mi tych lat. .. przykro mi tego, ale co zrobić Na pewno już nie będę żyła tym co było ... no to był koszmar

olus77@vp.pl pisze:A tak z ciekawości zapytam Was jak wygląda wasze życie z naszą "przyjaciółka", być może o tym pisaliście, ale niestety nie dam rady przeczytać wszystkiego, a ciekawi mnie to? Jak żyjecie, pracujecie, uczycie się? Ja teraz siedze dalej z dzieckiem w domu, oprócz tego zaocznie się ucze co drugi weekend. Od września ubiegłego roku szukałam pracy i dostałąm tylko staż, co się okazało praca była w 99% w domu (pisanie pism różnych sądowych), nie miałam nawet możliwości w tym wszystkim zobaczyć jak by mi się udało pracować te 8 godz poza domem. Nerwicę dostałam 8 miesięcy po porodzie i tak siedze w domu, i generalnie mam zajęcia typowo domowe, spacery z dzieckiem etc (sami wiecie o co chodzi). Od następnego tygodnia znó zaczynam wysyłać cv i chciałabym iść do pracy ale podświadomie czuje że się ciesze że nic konkretnego nie mogę znależć bo troche się jednak boje.. I tak myślę sobie nieraz co ja zrobie z moją przyszłościa...miałąm takie plany..tzn dalej je mam, tylko boję się że to wszystko pójdzie na marne, dopadają mnie takie obawy, lęki..że tyle mojej kasy, nauki na marne:(, jestem już na prawie ostatnim roku prawa, na super uczelni, i zawsze chciałam zrobić aplikację. W tym roku już zdałam sobie sprawę z tego jak nerwica mną rządzi, wybrałam przedmiot kierunkowy psychiatria sądowa- i domyślcie się co poczułam na pierwszym wykładzie...mowa o takich rzeczach że niestety musiałam zmienić na rzecz umów-cywilnoprawnych, tylko dlatego że bałam się że słuchając takich rzeczy coś sobie wkręce. No i generalnie dajcie mi jakiegoś kopa, niech ktoś napisze że mimo nerwicy się spełnia, pracuje i daje rade

Polak9296 pisze:Ja mam problem z poczuciem własnej wartości,- bardzo mi tego brakuje i myślę jak je można podbudować. Poszedłem do pracy w której od człowieka odrazu wymagają żeby wszystko umiał, a pracuje dopiero miesiąc,- i jak ktoś mi coś zarzuci chociaż wiem że nie ma racji to jakoś tak to do siebie biorę, tak samo jak na początku miałem spoko ekipę, a teraz mnie dali z taką osobą co ma jakieś swoje humory i ta osoba ma mnie uczyć a traktuje mnie tak jakbym już umiał wszystko i jest jakaś taka dziwna w stosunku do mnie, powiedziałbym nawet że chamska. Jak idzie to jest dobrze, ale jak nie idzie to łapie panike i jeszcze sie do mnie przypieprzyć lubi, a ja zamiast to olewać wszystko to chodzę później nieco przybity i wkurviony. Bardzo słabo też sypiam, bo wstaje wymęczony, i bolą mnie stawy,- ale to już chyba nie od nerwicy te stawy chociaż wg róźnych badań które miałem jakiś czas temu, ale niedawno wszystko z nimi okej więc się zastanawiam czy to faktycznie może być od nerwicy. Znacie może jakiegoś dobrego ortopedę w okolicy Poznania?