Witam!Pitek30 pisze:Witam!
Od 4 dni biorę Zoloft 25 mg, od jutra wskakuje na 50mg i od 4 dni nie mam ochoty wychodzić na dwór, bo moje samopoczucie jest kiepskie szczególnie wczoraj i dzisiaj, kiedy na dworze jest 34 stopnie. Mam nerwicę lekową i boję się, żebym się całkiem nie zamknął. Wziąłem sobie z pracy 3 tygodnie urlopu, mam okazję jechać z żona i dzieckiem nad morze teraz we wtorek, żona prowadziłaby auto, ale ja mam wrażenie, że to wszystko jak na razie jest ponad moje siły, że lek raczej nie zacznie działać po tygodniu i będzie lepiej. Mogę ten wyjazd odwołać jeszcze i pojechać w innym terminie, a teraz jakoś się wziąć za siebie, chociaż ciężko. Walczę już z nerwicą 4 lata i bez leków, ale teraz nie dałem już rady. Do tego dzień przed braniem Zoloftu tak się nakręciłem i bałem się tego leku, że miałem atak paniki w domu przy członkach rodziny, normalnie wstyd. Może jestem niecierpliwy, ale chciałbym już na prostą wychodzić.
Tak pisałem ponad miesiąc temu, pojechałem jednak nad morze z żoną i synkiem, to była super terapia i odpoczynek. Po powrocie do rodzinnego miasta czar trochę prysł, a mianowicie pierwszy tydzień po urlopie w pracy nawet nieźle funkcjonowałem, wróciłem do jazdy autem, zacząłem wychodzić poza dom, sam już chodziłem do pracy i wracał (mam 4 minuty do pracy). Biorę obecnie Zoloft 150 mg i propranalol. Na taka dawke wskoczylem 4 dni temu, a ogolnie biore go od ponad miesiaca. Niestety, któregoś dnia podczas powrotu z pracy dopadł mnie lęk myślałem, że nie dojde do domu, przed samymi drzwiami tak mi się rece trzesły no i sie zaczeło. Wrociłem do domu i nie dawalo mi to spokoju, postanowilem po godzinie wyjsc i przejsc sam to trase, doszedłem do polowy i musialem wracac, bo znowu mnie dopadlo. Znowu po jakims czasie poszedlem na spacer żoną i wracałem to trase do pracy i znowu masakra. No i się zaczeło, postanowilem z tym walczyc i chodzić rano do pracy sam, a bedzie mnie odbierala żona samochodem. tydzien pochodzilem i caly czas te same mysli, pomimo, że codziennie walczylem, nawet zaczalem w sluchawkach chodzic i muzyke sluchac i nosic cieższe rzeczy do pracy np. butelke wody mineralnej, żeby poodwracac uwage lub tez dzwonilem do kogos bliskiego.Nic mi nie minelo. Wychodząc sam z bloku czuje, że moje pole bezpieczeństwa ucieka i zaczyna sie walka.Jakas masakra tak jeszcze nie mialem.Ogolnie przytlacza mnie miasto i bloki. Moj lekarz psychiatra przyjmuje w centrum miasta, pojechalem tam z żoną no i sie zaczelo ledwo do niego doszedlem, a potem jak mialem przejsc do samochodu to byla rzeźnia, tak sie zle czulem w tym miescie, te samochody i budynki powodowaly u mnie paraliż i taka slabość. Nie wiem czy to przejdzie, mam czasem dosyc tej walki. Lekarz twierdzi, że jeszcze troche i leki zaczna dzialać tak jak trzeba, ze 2-3 miechy czeka sie na efekty, no juz napewno widze jakas poprawe, bo chce wychodzić, ale nie sam.Lubie byc w otoczeniu ludzi. W pracy daje sobie rade z ludzmi, bylem nawet na szkoleniu gdzie na salce bylo 40 osob.Zauwazylem, że sam nie moge chodzic po ulicy ostatnio. No i mam lęk związany wlasnie z chodzeniem po moim osiedlu, wchodzeniem do mojej klatki, nie wiem czy mózg sobie zakodował takie głupoty i cieżko to odkrecic. Zauwazylem, że wole las i wieś, pomimo, że pochodze i mieszka w miescie. Nie wiem czy to jakas fobia czy urojenia:(. Tak nie miałem jeszcze.
Hey ja od soboty gorsze samopoczucie niestety mam ;( zaczęłam sobie wkręcać że jestem złą matką wiecznie walczącą z nerwicą z lękami a moje dzieci na to patrzą. I zaczęło się.....eh.... w sumie wychowuje sama 2 dzieci w wieku 8 i 6 lat (mąż kierowca w systemie 3/1) w sobotę napisał mi że wypadło mu kolano i chyba będzie wracał do domu. Po krótkiej rozmowie nie odbierał telefonów przez cały dzień. Więc już na sam koniec pojechałam z dziećmi do jego kolegi żeby podzwonił i spytał się czy coś się stało. A byłam na maxa zdenerwowana. Oczywiście okazało się że nic mu nie jest. Więc się poryczałam z tych nerwów strasznie. Oczywiście powiedziałam żeby do mnie nawet nie próbował dzwonić bo jest dupkiem i egoistą i zachowuje się jak dziecko. To w dniu wczorajszym powiedział że ja nigdy taka nie byłam że dziwi się że pojechałam do kolegi żeby podzwonił do innych. hmmm....no i jeszcze sąsiadka do mnie wczoraj mówi że jakaś taka antyrodzinna się zrobiłam....no i się zaczęło. Wkręcanie. Coś się ze mną dzieje. Nie mam ochoty na spotykanie się z ludźmi. Brak zaufania do ludzi - wina pracy (fałszywe towarzystwo). Na terapię już nie chodzę bo radziłam sobie bez tego - psycholożka mi mówiła żebym szukała przyjaciół - bo kiedyś miałam mnóstwo ludzi ale później to się zmieniło - jakoś nie mogę znaleźć sobie przyjaciela. No i dalsze wkręcanie, że nabawię się depresji nikt mi nie pomoże bo nie mam nikogo oprócz dzieci. Eh ciężki to czy ktoś mnie rozumie? Nie wspomnę o schizofrenii psychozie i dziwnym zachowaniu "nienormalnym" - tego się boje najbardziej.
Jeszcze zakotwiczył się we mnie silny lęk po wczorajszym wystraszeniu się przed schizem (obudziłem się i nie wiedziałem co się dzieje ze mną dobrą minutę lub dwie, nie rozumiałem słów do mnie mówionych itp...), wybitnie czuje dzisiaj, że słowa które wypowiadam jakby nie pochodziły ode mnie tylko wylatywały mi z ust...
Ja brałam Setaloft, praktycznie to samo co Zoloft i odczuwałam wszystkie emocje. Od najsilniejszych po najlżejsze.
kazdy jest inny...wszystko zależy też od leku. Po pierszych lekach ,ktore bralam 1,5 roku jakos nie czulam sie normalnie i wpadlam w jeszcze wieksze lęki(lek byl starej generacji)ale w tedy Martusia(nie znala forum) tak ufala swojemu lekarzowi ,ze bylam gotowa cierpiec(normalnie ludzka glupota)Sa po prostu ludzie ,ktorzy nie toleroja takich leków i tyle . Dlatego jeden potrafi brac antydepresanty przez wiele lat i zyje praktycznie ,,normalnie,, o ile to mozna nazwac normalnoscia, a drugu kombinuje ,zmienia albo odstawia. Po drugich lekach uboki praktycznie mialam przez pierwszy miesiac,a splycone emocje tak jak napisalam. Dlatego tez wielu ludzi sie po prostu na nie nie decyduje bo niejest sie do konca soba i tyle. Jak juz pisalam w poprzednim poscie ,,ilu ludzi tyle opini,,. 
