Żeby ktoś aż tak strasznie nie przerazil tymi 11 latami.W tym okresie nerwica mi minęła całkiem na ok 2,5 roku na okres ciąży i po urodzeniu dziecka a potem jakieś 3 lata byłam na lekach więc prawie też objawów nie mialam.Z tych 11 lat robi się w sumie 6.Napisałam 11 bo ten czas jest w sumie cały czas bo ten okres gdzie byłam na lekach też liczę.

betii pisze:Martusia a jak Ty odczuwasz te potykania?Ja czuję takie przez koni albo jakies przekrecanie się serca i motylki w klatce wtedy.Apropo wieku to ja skończę niedługo 35☺

A ja Wam potwierdzam, że jak uspokoicie stan emocjonalny to potykania znikną, to wszystko na tle nerwowym i tyle.

Witam!

Dawno mnie tu nie było, a dokładnie od 02.11.2014, wtedy wrzuciłem ostatni post o narodzinach Syna i że dałem rade podczas porodu czego się bardzo bałem.
Wracam niestety, bo lęki znowu przypomniały o sobie ze zwiększoną mocą:/. Nie wiem, co mam dalej robić, a chcę normalnie żyć. Czuję się ograniczony. Chodzę na psychoterapię metodą behawioralno - poznawczą od ponad roku, efekty powiedzmy są średnie. Niedługo moja Pani psycholog idzie na przymusowy urlop, więc będę miał przerwę i nie wiem co dalej, lęki wróciły, dołuje się nimi, że nie mogę ich przeskoczyć i tak w kółko, że zaczynam popadać w zmiany nastrojów, brak chęci do działania, ostatnio bardzo mocno. Na wiele rzeczy jestem na "nie" i jestem rozdrażniony i zmęczony. Próbuje radzić sobie jakoś z tymi lękami uprawiając sport, ale zaczyna mnie to przerastać i mam wrażenie, że to się nigdy nie skończy. Do psychiatry boję się iść, bo od razu tabletki mi da, po których boję się, że będę innym człowiekiem i strace kontrolę nad sobą:/, że stracę pracę.
Zacząłem brać naturalne środki Tonisol i Valused, zobaczymy czy to coś za jakiś czas choć troche pomoże.
Męczy mnie kilka lęków z których nie mogę wyjść - m.in Lęk wysokości - nie lubię przebywać w wysokich budynkach od 3 piętra w wzwyż, galerii przeszklonych, jak mam gdzieś iść od razu obczajam budynek i jak siedzę na tym powiedzmy 3 piętrze to miele w głowie jak zejde na dół i źle się czuję tam, zabudowa miejska mnie przytłacza i wysokie budynki, autostrady, a ostatnio jazda po mieście:(, ostatnio podczas jazdy musiałem zjechać szybko na parking bo kołatało mi serducho i i drgawki w nogach miałem ) Pare lat temu żyłem normalnie, wszystko zaczęło się ok. 4 lata temu:(.

Doradźcie co tu zrobić ?!

A czytałeś posty na temat postaw wobec lęku i słuchałeś chłopaków? Widać, że sporo w Tobie wątpliwości i mas też spadek motywacji. Nawet, jeśli już czytałeś/ słuchałeś nagrań to warto je sobie co jakiś czas odświeżyć, wyłapać nowe rzeczy albo elementy, nad którymi trzeba popracować.

Słabszy dzień od rana ale na siłę próbuję akceptować. Ciężko mi uwierzyć że nic mi nie będzie ale cały czas do siebie mówię " no to zobaczymy". Mam nadzieję że takie działanie na przekór da jakieś efekty. Zauważyłam że człowiek mądry jak się dobrze czuje a jak przychodzi kryzys to zaraz wątpliwości i już nie jest tak różowo.

zgadza się

Ja zmieniłem podejście do kryzysów i traktuje je jako wyzwanie. Działanie na przekór da efekty, bo wyrabiasz sobie nową reakcję na nawyk myślowy. W końcu nowa reakcja będzie silniejsza od starej, aż tamta całkiem zniknie. Tak trzymaj

betii pisze:Słabszy dzień od rana ale na siłę próbuję akceptować. Ciężko mi uwierzyć że nic mi nie będzie ale cały czas do siebie mówię " no to zobaczymy". Mam nadzieję że takie działanie na przekór da jakieś efekty. Zauważyłam że człowiek mądry jak się dobrze czuje a jak przychodzi kryzys to zaraz wątpliwości i już nie jest tak różowo.

Sa wnioski jest zabawa . To wazny wniosek a teraz pamietaj ze niezakceptowany lek to stracony lek bo nie czerpiesz z niego doswiadczenia

bart26 pisze:

betii pisze:Słabszy dzień od rana ale na siłę próbuję akceptować. Ciężko mi uwierzyć że nic mi nie będzie ale cały czas do siebie mówię " no to zobaczymy". Mam nadzieję że takie działanie na przekór da jakieś efekty. Zauważyłam że człowiek mądry jak się dobrze czuje a jak przychodzi kryzys to zaraz wątpliwości i już nie jest tak różowo.

Sa wnioski jest zabawa . To wazny wniosek a teraz pamietaj ze niezakceptowany lek to stracony lek bo nie czerpiesz z niego doswiadczenia

Kurde Bart dla mnie to narazie nie zabawa. Wstałam normalnie ze łzami w oczach i zaczęłam coś robić. Moje wrażenie to takie że jest mi bardzo słabo i zemdleję a moję serce jest tak słabe i chore że każdy najmniejszy wysiłek to przy moim sercu koniec. Robię teraz i chodzę wbrew temu co czuję ale nie jest mi łatwo. Zaciśnięte zęby, złość i łzy w oczach. Super...

betii pisze:

bart26 pisze:

betii pisze:Słabszy dzień od rana ale na siłę próbuję akceptować. Ciężko mi uwierzyć że nic mi nie będzie ale cały czas do siebie mówię " no to zobaczymy". Mam nadzieję że takie działanie na przekór da jakieś efekty. Zauważyłam że człowiek mądry jak się dobrze czuje a jak przychodzi kryzys to zaraz wątpliwości i już nie jest tak różowo.

Sa wnioski jest zabawa . To wazny wniosek a teraz pamietaj ze niezakceptowany lek to stracony lek bo nie czerpiesz z niego doswiadczenia

Kurde Bart dla mnie to narazie nie zabawa. Wstałam normalnie ze łzami w oczach i zaczęłam coś robić. Moje wrażenie to takie że jest mi bardzo słabo i zemdleję a moję serce jest tak słabe i chore że każdy najmniejszy wysiłek to przy moim sercu koniec. Robię teraz i chodzę wbrew temu co czuję ale nie jest mi łatwo. Zaciśnięte zęby, złość i łzy w oczach. Super...

Betii będzie dobrze ja też mam gorsze dni i też płakać mi się chce ale cały czas sobie tłumaczę że to kryzys i wszystko do jednego wora wrzucam.

bart26 pisze:

betii pisze:Słabszy dzień od rana ale na siłę próbuję akceptować. Ciężko mi uwierzyć że nic mi nie będzie ale cały czas do siebie mówię " no to zobaczymy". Mam nadzieję że takie działanie na przekór da jakieś efekty. Zauważyłam że człowiek mądry jak się dobrze czuje a jak przychodzi kryzys to zaraz wątpliwości i już nie jest tak różowo.

Sa wnioski jest zabawa . To wazny wniosek a teraz pamietaj ze niezakceptowany lek to stracony lek bo nie czerpiesz z niego doswiadczenia

Święte słowa bart, święte słowa.

Same gorsze dni,lek i stany depresyjne to mi sie wydaje Pikuś przy objawach serca.Dziś szarpneli mi coś ze 3 razy i aż mi sie od tego niedobrze zrobiło.Jak tu akceptowacmTe objawy mi sie naprawdę wydajacdziwne jak na nerwicę.

Ale o czym ty mowisz wohole betii . Badania masz porobione ?? MASZ !!!! Stwierdzona Nerwice masz ? MASZ !!! Reszta to twoja glupota ze wierzysz w te nerwicowe brednie ile ja cie razy juz tu uspokajalem . Dziwne ze zawalu nie dostalas . Albo nawet 5 minimum . Wierzysz mysla wchodzisz w te stany nerwicowe umysl to lapie nie ma bodzcow kompletnie zadnych a zeby sie odburzac . Zadaj sobie pytanie przed lustrem czy chcesz wyjsc z Nerwicy . Bo z niej da sie wyksc ale trzeba pocierpiec i jezeli znowu bedziesz miala watpliwosci a naprwno bedziesz miala to wracaj znowu do tego pytania . Bo ty bladzisz jak zyd po pustym sklepie . !!

Bart czy ja mogę Cię zatrudnić jako swojego osobistego psychologa? Betii mi właśnie skończył się atak paniki. Oczywiście pierwsza myśl w głowie: zawał. Ale potem się ogarnelam i mimo objawów mówiłam sobie: to nerwica i tyle. Akceptuj to. Nie wiem ile razy trzeba sobie tak mówić żeby podziałalo ale lepsze to niż mówienie sobie: to na pewno zawał. Przynajmniej się nie napedzasz i nie wytwarzasz więcej adrenaliny. Uczysz się też zaufania do siebie i uspokajania się. Zresztą Betii jakie jest wyjście trzeba to tłuc sobie do głowy aż do znudzenia. W końcu się i nerwica znudzi. Ja liczę na to, że to przerażenie kiedyś zmieni w pewność i spokój.

svenf pisze:Bart czy ja mogę Cię zatrudnić jako swojego osobistego psychologa? Betii mi właśnie skończył się atak paniki. Oczywiście pierwsza myśl w głowie: zawał. Ale potem się ogarnelam i mimo objawów mówiłam sobie: to nerwica i tyle. Akceptuj to. Nie wiem ile razy trzeba sobie tak mówić żeby podziałalo ale lepsze to niż mówienie sobie: to na pewno zawał. Przynajmniej się nie napedzasz i nie wytwarzasz więcej adrenaliny. Uczysz się też zaufania do siebie i uspokajania się. Zresztą Betii jakie jest wyjście trzeba to tłuc sobie do głowy aż do znudzenia. W końcu się i nerwica znudzi. Ja liczę na to, że to przerażenie kiedyś zmieni w pewność i spokój.

svenf, ja bym raczej powiedziała, że w takim momencie bardzo ważne jest wystawienie się na lęk . Jak dla mnie strzałem w dziesiątkę jest kompletny brak reakcji, a jak się skończy atak paniki to banan na twarzy. Pamiętajcie, że mózg koduje Wasze EMOCJE, to ma iść dwutorowo. Bo możecie mówić, że to tylko atak paniki, a przy okazji wyczekiwać aż się wreszcie skończy. On musi wreszcie zobaczyć, że to nie robi na Was żadnego wrażenia, ŻADNEGO. Ale emocjonalnie zobaczyć, a nie rozumowo. Musisz mózg emocjonalnie nakarmić spokojem w trakcie paniki (wiem, brzmi dziwacznie) żeby zmienić odbiór emocjonalny samego ataku. Przerażenie samo z siebie nie zmieni się w pewność i spokój jeśli mózg tego nie dostanie w trakcie reakcji na czynnik wywołujący przerażenie.

Nie wiem czy to jasno napisałam?