gdzie ich znaleźć? podasz link?
Kasia1977,ja po prostu jestem już tym zmęczona. to uderza w to, na czym zależy mi najbardziej-mój związek z Chłopakiem.
Ok,skoro sama jestem za słaba na tą walkę,niech będą leki i normalne życie

Ja wracałam do leków cztery razy, aż w końcu przestały działać....Teraz wiem, że one tylko wspomagają leczenie... Brałam po pół roku, a otatnim razem rok i po kilku miesiącach za każdym razem nawroty:-(

ja już nie wiem,co zrobić, żeby zadziałało

Na głównej stronie forum jest zakładka "nagrania o zaburzeniach". Odsłuchuj wszystkich po kolei, mnie wyciągnęli z niezłego g......! Prosto i zrozumiale tłumaczą mechanizmy nerwicy, jak sobie z nią radzić, jak radzić sobie z lękami, jakie są objawy i jak się odburzać. Spróbuj, naprawdę warto. Same leki działają tylko na chwilę...

-- 13 lutego 2016, o 15:20 --
Zadziała tylko wprowadź ich rady w życie i nie poddawaj się!!! Jak czujesz, że musisz brać leki to je weź, ale one przecież nie mogą być naszym jedynym ratunkiem. Skoro ludziom się udaje, to nam się też musi udać. Ja przysięgłam sobie, że biorę je ostatni raz w życiu pomimo tego,że tym razem nie zadziałaly muszę dokończyć kurację i powoli z nich zejść. Ale dzięki chłopakom i ich nagraniom jestem o niebo mądrzejsza i bardziej odważna!!!!!

Kurde no, miałem się spotkać jutro ze znajomą, ja oczywiście od kilku dni to wiedziałem, były myśli i obawy o napad paniki, takie napięcie, że nie zasnę, ogólny niepokój.
Starałem się zaakceptować że to może sie wydarzyć, przyzwalałem na te odczucia i myśli ale je ignorowałem, wczoraj w nocy to mi serce biło mocno bo się nakręciłem że to dzień przed spotkaniem, skupiałem uwagę na paru odczuciach fizycznych w tym bijącym sercu ale nie nakręcałem lęku, bardziej próbowałem odczuć że to nic strasznego, miałem problemy z zaśnięciem przez godzinę bo nie myślałem o spaniu czy też nie mogłem odwrócić uwagi mimo świadomości że to nic strasznego, akceptowałem myśli paniki, oczywiście przychodzi to stopniowo ale pomaga i nie nakręcam się.
I co się okazało? Znajoma chce przełożyć to na poniedziałek (chociaż wątpię w ogóle) i moja ekscytacja i napięcie zeszło przed tym wydarzeniem i nagle taka złość, że ja się stresuję, staram akceptować myśli i to że może być panika jak i że trudności w zaśnięciu i objawy fizyczne. Poczułem się źle, smutno... nie wiem, napięcie zeszło, płakać się mi zachciało. Jak o tego podejść.. Czułem się gotowy przeżyć wszystkie objawy a tutaj nagle klops.

Witam wszystkich, moze starsi forumowicze mnie pamietaja.
Po 1,5 rocznym spokoju od nerwicy niestety powracam...
Jak to mowia "jak trwoga to do Boga".

Pozdrawiam.

Divin pisze:Moi mili,

Zarówno u Ciebie beti jak i u Ciebie zebulon można zauważyć jedno: Ciągła analiza, skanowanie i nie puszczenie kontroli, przez to właśnie się tak nakręcacie że jest ciągłe poczucie zagrożenia zamiast jak to zebulon ostatnio ująłeś: spokojna polana. Wiec zamiast w kółko się zastanawiać nad tym jaki to tym razem objaw się pojawi, starajcie się pójść w drugą stronę, w stronę faktów, realności a nie obaw i iluzji. Każdy z nas dochodzi do tego w swoim czasie, ale ciągła analiza swojego stanu niestety nie pomaga.

Ciekawe jak to zrobić jak objawy straszą ciągle i sa silne, staram sie nie zwracac na nie uwagi ale .....

Divin pisze: Druga sprawa to postawa przyjacielska, bez sensu jest się opieprzać o to że się ma takie czy inne myśli lub objawy. To nie są przecież rzeczy których chcecie więc po co się o to obwiniać? Wlaśnie trzeba sobie na to przyzwolić bo inaczej wciąż będą Was frustrowały i atakowały rózne myśli typu że się jest za słabym, nie da się rady itp. Droga do nikąd. Zamiast tego warto jest przyzwolić sobie na to, zaakceptować aktualny stan rzeczy i żyć jak "odburzony". Bo wtedy automatycznie ściąga się presję i przede wszystkim wartość z zaburzenia, a w efekcie z lęku i obaw co prowadzi do zmiany postrzegania, spoosbu myślenia, więcej faktów i realności z Waszego życia a nie ciągłe życie zaburzeniem. W ten sposób spycha się zaburzenie na drugi plan i w końcu nie jest się już zaburzonym. Bo ten stan mija gdy nie nadaje się mu nadmiernej uwagi. A wręcz traktuje to wszystko jako nic nie wnoszące do naszego życia śmieci.

Nie tak ... opieprzam nerwice i powiem ze to trochę pomaga , mniej więcej tak .. co mi fundujesz objawy ? kiedy tak naprawde nic się nie dzieje ? Nie wiem jak akceptować emocjonalnie swój stan kiedy on mi sie nie bardzo podoba ..
[

Pomijając moje ostatnie problemy z odcięciem od świata, to...Chryste. Jak ja nienawidzę tym, na kogo wyrosłam po dwudziestce.

Do osiemnastego roku życia znosiłam wszystko, bo wciąż wydawało mi się, że poczekam jeszcze trochę, a później będzie coś fajnego. Będę samodzielna, wezmę życie w swoje ręce, będę robiła same dobre rzeczy? Serio?
Dorosłość dzieje się już od kilku lat i jest coraz gorzej. Zamiast samodzielności, o którą tak wrzeszczałam, okazałam się wybitnie niesamodzielna i niezaradna. Mój stan psychiczny dalej jest wątpliwy i boję się wszystkiego. Wszystkiego. Ciągną się za mną zaburzenia nauczania i motoryki, o które nie zadbano wcześniej- w pracy jestem niezdarna, ciężko ogarniam, nie ufam sobie z jazdą samochodem, choć bardzo chciałam to robić, nie mogę zdać jednej matury, przez co na razie mam zamkniętą drogę na studia, co zmarnowało cały mój potencjał i talent, nie mogę się nawet rozerwać w postaci jakiegoś pójścia na basen czy coś w tym stylu, bo nie umiem robić nic spontanicznego i w zasadzie w ogóle niewiele umiem. Muszę iść tylko do kolejnej stresującej pracy, jaką mi przyznają, bo na razie nie mam innej drogi na zarabianie pieniędzy. Nigdy bym nie przewidziała, że kiedyś będę chciała się rozpłakać jak małe dziecko nad tym, żeby ktoś wziął za mnie całą odpowiedzialność, bo tak od tego uciekałam swego czasu. Jestem przeciwieństwem wszystkiego, czym chciałam być. Na razie zmarnowałam potencjał i nie mam nikomu nic do zaoferowania. Nie pomaga mi to, że nie współgram z rzeczywistością i przeżycie jednego dnia bez dziwnych stanów graniczyłoby z cudem (co jest standardem, bo nigdy nie miałam inaczej, mijają mi tak lata). I że ludzie zawstydzają i budzą we mnie napięcie jak w przestraszonej pięciolatce.
Czuję się na tym etapie, jakby mnie wrzucono na wielką, ciemną wodę, wcześniej zapominając o nauczeniu, jak się pływa. Moje życie jest w moich rękach, a ja nie wiem, jak zrobić w nim cokolwiek wartościowego na jakiejkolwiek płaszczyźnie.

Moje myśli uderzyły w sens istnienia, chyba nie ma nic gorszego, czuje się z tym podle, wszystko jest bez sensu, no bo po co jak i tak czeka nas marny koniec. Boje się że moim bliskim coś się stanie, że tego nie wytrzymam... Nie radze sobie, wczoraj wyskoczyłam z pytaniem do mojego chłopaka jak myśli, czy dużo jeszcze walentynek przed nami, a on nie mógł zrozumieć skąd u mnie takie pytanie. Było mi z tym źle i smutno, że nie potrafię się cieszyć tym co mam...
Ratunku, czy ktoś miał takie myśli i czy można z tym wrócić do normalności i czerpać radość z życia?

Ja niejednokrotnie miałam takie myśli, ba nawet gorsze, bo chciałam wiedzieć jak jest po śmierci... To są typowe myśli egzystencjalne i to normalne w nerwicy.. Rada: zaakceptujj, że one są, ale nie analizuj ich i nie dyskutuj z nimi (odwróć uwagę)... Tu jest nagranie o tym, więc sobie posłuchaj mysli-egzystencjalne-cz-2-dzialanie-t6853.html

Ja mam cały czas takie myśli. Wydaje mi się, że każdy dzień jest moim ostatnim. Przeżywałam, że to może ostatnie święta z najbliższymi i takie tam. Z niczego się nie cieszę, tylko płacze. Na całe szczęście tłumacze sobie, że to tylko nerwica i kiedyś to minie. A w myśli staram się nie wchodzi. Przekierowuję je na coś innego lub szukam sobie zajęcia. Ciężkie to jest do zrobienia no ale.... warto

Kurczę a ja od kilku dni mam mega osłabienie.Wydaje mi sie ze lada chwilą padnie,zemdleje.Wszystko przez serce i to ze mi coś w ekg wyszło.Teraz wszystko zwalam na to ze mam chorobę serca i od tego jestem słaba.Nie wiem co robić bo może to naprawdę choroba.boje się nawet wstawać bo od razu puls mi sie podnosi i czuję się słabo.dawniej też miałam gorszy dzień z takim uczuciem ale teraz to już masakra.czuję jakby moje serce miało sieć za chwilę rizleciec.Nie wiem jak się temu przeciwstawić.jest mi bardzo ciezko.Nie cieszę się ze echo sercacwyszlo dobrze bo dobija mnie mnie ekg.

-- 14 lutego 2016, o 13:30 --
Nie wiem czy mam sie dbać zabić mentalnie ?czy to faktycznie choroba?Nie wiem jak to odróżnić??pomocy.

Betii a tobie lekarz coś powiedział, że skoro coś wyszło w ekg to oznacza, że jesteś chora? Każdy może mieć dzień gorszy, że będzie mini nieprawidłowość w ekg i to nie oznacza choroby.Masz tego świadomość jestem pewna, ale jeśli cię to nie pokoi to pójdź do lekarza by się upewnić.Ale jestem pewna, że nawet osoby chore na serce nie wpadają w paranoje tylko żyją normalnie.Nie każe ci się z nimi utożsamiać, ale pomyśl, że nawet jakby faktycznie ta nieprawidłość w ekg coś więcej znaczyła (a jestem pewna że nie znaczy) to by oznaczało, że musisz na siebie uważać jak na jajko i przestać żyć i ciągle być osłabionym.Osłabienie, senność to normalka w nerwicy bo organizm jest zmęczony po prostu.Umartwianiem się, a co jeśli mu nie pomożesz

W sumie to nic za bardzo nie powiedział.piw. że jeszczesie temu przyjrzy na dokładnie język aparacie i dostałam jeszcze jakieś badania krwi typu Wit.D żelazo borelioza.dzwoniłam jeszcze do niego po wizycie to piw. Że nie zapisał mi nic na uspokojenie ale może żebym coś wzięła i ze sie przyjrzy jeszcze na to ekg.

-- 14 lutego 2016, o 14:57 --
Tylko nerwica polega na tym ze niby badania wychodzą super a mi tylko echo wyszło dobrze.to ekg mnie odbiło.

-- 14 lutego 2016, o 15:06 --
Tylko nerwica polega na tym ze niby badania wychodzą super a mi tylko echo wyszło dobrze.to ekg mnie odbiło.

bareten, a co się stało, że do nas wróciłeś?