Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie.

Joana · 17 września 2015, o 18:44

Dzieki era staram sie choc swiat nadal jest dla mnie dziwny ale chce zyc normalnie .Pozdrawiam

martusia1979 · 17 września 2015, o 20:01

kasiaczek pisze:Wiesz...bóle, potykania, kołatania erc już opanowałam. Ale takiego "wyrzutu" jeszcze nie miałam

Nie wiem czy czytałaś ksiazke Szeffera? On tam ładnie opisał swoją historię i wspomniał ,że po odburzeniu nerwica dawała jeszcze o sobie znać 3 lata

ale potem znikła na dobre

Joana · 17 września 2015, o 20:26

Martusia Szeflera znam na pamięć bo z jego strony dopiero dowiedziałam sie co się ze mną dzieje i on jako pierwsi dał mi nadzieję

wojtaaaaaas6 · 17 września 2015, o 20:30

Joana, dokladnie wiem o czym mowisz. Sam tak mialem, ja jak mialem isc w jakies miejsce sam, szedlem jak pijany, nogi z waty krecenia w glowie.teraz mniej wiecej to sie uspokoilo naszczescie bo nie probuje z tym walczyc, daje temu byc,po czasie przrchodzi samo:) mysle ze bardzo dobrze zrobilas ze pojechalas do swojego meza:) zycze szczescia!:)

Joana · 17 września 2015, o 21:02

Ja Tobie tez .Somatyke mam juz za sobą teraz bardziej natrety i doły mi dokuczają .A jeszcze rok temu nie mogłam jeździć autobsami stać w kolejce a chodnik uciekał mi spod nóg .Przeszło i uwierz w to że robi też przejdzie

wojtaaaaaas6 · 17 września 2015, o 22:59

Dziekuje:) ja wlasnie w tej chwili to przechodze,dusznosc,ucisk w gardle,oslabienie,odrealnienie,wybuch goraca... parodia... i zaczynam panikowac bo mam kaszel,katar i mam wrazenie ze sie zaraz udusze... jutro pewnie pomysle,ze niepotrzebnie panikowalem.ehhh

Joana · 17 września 2015, o 23:15

Najważniejsze to sie nie nakręcać choc wiem jak to trudne

PiotrNazwisko · 17 września 2015, o 23:26

Ostatnio znowu wkręciłem się w natrętne myśli, z tym że wydają się teraz tak prawdziwe, że mogą naprawdę coś zmienić... chodzi o moją dziewczynę i, jak już niektórzy z tego forum wiedzą, zanik uczuć do niej. Oprócz tego przy nakręcaniu utrzymują mnie myśli o tym, że związek nie ma sensu, że jest to tylko zauroczenie i że nie ma po co "wychodzić" ani nie ma mi co wracać, skoro i tak jest to tylko "początek" związku, te chwile w których powinienem czuć się dobrze zajmowane są przez odcięcie i obojętność do niej. Wątpię nawet w dni, w których czułem się lepiej i w których uczucia mi wracały, jakby i one były nierealne. Ja w głowie mam tylko jeden scenariusz, że nie wytrzymam i to skończę, jednak jest tak jakbym i tak tego nie chciał. Do tego dochodzą też myśli egzystencjalne typu "i tak się nie uda, mam dopiero 18 lat i już się tak wyniszczam, może to nie dla mnie"... a przecież ja tak chciałem z nią być i w lepszych dniach miałem optymistyczne myśli, że się uda, przebłyski uczuć...

martusia1979 · 18 września 2015, o 09:19

kasiaczek pisze:Hej Kochani...wróciłam...było lepiej, dobrze, fajnie...ale wróciła skubana :/ Potykania serca, lęki, jak idę sama gdzieś to ledwo ledwo - a już było tak dobrze! Wczoraj doszedł kolejny nowy objaw - oby tylko objaw. Mianowicie to nie było już potknięcie serca...to był taki wybuch w klatce, jakby wyrzut czegoś z serca, jakby ktoś mnie uderzył w klatkę od środka. I od wczoraj o tym myślę bo to dla mnie nowość.

Nie wiem czy czytałaś ksiazke Szeffera? On tam ładnie opisał swoją historię i wspomniał ,że po odburzeniu nerwica dawała jeszcze o sobie znać 3 lata

ale potem znikła na dobre

-- 18 września 2015, o 09:19 --

Joana pisze:Martusia Szeflera znam na pamięć bo z jego strony dopiero dowiedziałam sie co się ze mną dzieje i on jako pierwsi dał mi nadzieję

Witaj, to stwierdzenie akurat było do Kaaaaaaasi ....

ale fajnie że czytałaś tą książkę też wiele uczy

Gocha079 · 18 września 2015, o 09:58

Wojtas, zgadzam się z Green, takie stany są normalne w zaburzeniu. A smutek, brak zaangażowania..... O tym można pisać opasłe tomy. Ja np. zastanawiam się, czy słusznie zrobiłam rewolucję w swoim życiu, czy to nie był efekt nerwicy. Bo teraz, nie jestem pewna, ale chyba tego żałuje. Te pieprzone emocje, analizy, syntezy, rozkminy.... Ehhh. Jedno jest w tym pocieszające - uczymy się siebie, a to może zaprocentować. Ale fakt, łatwo nie jest.

PANGIRYK · 18 września 2015, o 10:27

Gocha079 pisze:Wojtas, zgadzam się z Green, takie stany są normalne w zaburzeniu. A smutek, brak zaangażowania..... O tym można pisać opasłe tomy. Ja np. zastanawiam się, czy słusznie zrobiłam rewolucję w swoim życiu, czy to nie był efekt nerwicy. Bo teraz, nie jestem pewna, ale chyba tego żałuje. Te pieprzone emocje, analizy, syntezy, rozkminy.... Ehhh. Jedno jest w tym pocieszające - uczymy się siebie, a to może zaprocentować. Ale fakt, łatwo nie jest.

Gocha nie załuj...szkoda życia na to

bierz z dnia ile sie da i żyj!!!

Gocha079 · 18 września 2015, o 10:38

Też tak sobie powtarzam. Ale wiesz, ziarno wątpliwości jest zasiane. A do tego ta analiza

Ja aktualnie obserwuje u siebie (dzięki nerwicy), że.... dojrzewam

Co w moim wieku jest cokolwiek dziwne. I nawet mam wrażenie, że uczę się na nowo życia, tej całej egzystencji, ale także mojego wnętrza, sposobu myślenia, postępowania, odczuwania bodźców, reakcji etc. To jest ciekawe, owszem, ale i trudne. Mam wrażenie, że docieram do najgłębszych pokładów mnie. I w takich chwilach pojawia się wspomnienie domu rodzinnego, rodziców, ich przekazu, tego, co mnie ukształtowało..... A co ma w tej chwili wpływ na mnie. To jest straszna rozkmina. Człowiek jak gdyby analizuje całe swoje życie i uczy się siebie. Poznaje się na nowo. Z tym wszystkim: objawami, które wynikają z emocji; reakcjami życiowymi, które wynikają z emocji; samopoczuciem, które wynika z emocji. Wiem, że to jest pozytywne i rozwijające, ale cholernie ciężkie.

mary63 · 18 września 2015, o 10:59

Gocha ja na pewnym etapie mojej walki z nerwicą tez pisałam o podobnym stanie poznawania siebie i nauki zycia od nowa. Wydaje mi się, ze to poprostu kolejny etap w nauce zycią z tym goownem, a raczej moment w którym budzimy się z letargu w jakim byliśmy do tej pory. Zaczynamy rozumieć pewne rzeczy, które doprowadziły nas do tego stanu i zaczyna się powolna zmiana w nas samych. Oczywiście na lepsze. Nigdy nie jest za późno na dojrzewanie i na takie zmiany. Tym bardziej, że sadząc po niku jesteś młodą osobą. Mogę tak twierdzić bo jesteśmy w podobnym wieku a poza tym tez jestem Gocha.

Gocha079 · 18 września 2015, o 11:06

To mnie podbudowałaś, Gocha/ Mary 63

Tylko to moje budzenie z letargu trwa i trwa, odkrywam coraz to nowe pokłady.... To jest jak puszka Pandory. Jak obawy puszczą, albo dam im odejśc, to pojawia się analiza całego życia. Czy to się kiedys skończy

? Ja juz zaakceptowałam, że to "moja uroda". Ale te ochoty duszy.... wiesz. Tęsknoty i te duperele. Tłumaczę sobie, że to wszystko jest pozytywne, bo dokupuje się do trzewi.... Że to jest jednak progres. Ale zadziwia mnie ta ewolucja. Te wszystkie odczucia, myśli, ewolucje i rewolucje.

mary63 · 18 września 2015, o 11:16

Oczywiście, że się skończy. Jak człowiek już wychodzi z tego to w końcu te wszystkie myśli egzystencjalne przestają nas nachodzić i po prostu żyjemy. Lepsi i bogatsi o doświadczenie. Rzeczy takie nie dzieją sie bez przyczyny. Stan emocjonalny w ten sposób woła o pomoc. Żąda zmian i u Ciebie te zmiany zachodzą.