ja tez mialem l4 na 3 meisiace, fajnie bylo ale tez glowy zajac nie moglem i to l4 sie i tak skonczylo na 0%.

nerwicalekowa pisze: ↑

15 marca 2025, o 14:29

ja tez mialem l4 na 3 meisiace, fajnie bylo ale tez glowy zajac nie moglem i to l4 sie i tak skonczylo na 0%.

No u mnie troche inaczej , mimo iż lęk szaleje w głowie , to coś zawsze robie , czy przejade się gdzieś nie dalej jak 60km autem , simracing , pojade na mecz na Stadion Śląski , jakiś spacer , cos w domu posprzatam. Ja na psychiatre zdecydowałem się tylko z powodu mojej "przygody" podczas ferii. Ale gadałem z psycholog , w sumie po fakcie i powiedziała mi ze troszke przegialem z tym wyjazdem , ze najpierw lepiej zrobic mniejsze kroczki niz jeden wielki. Wiec nie wiem , czy wezne te leki , niby chcicalbym się pozbyc calkowicie tego lęku , ale może tak jak pisałem wczesniej odpoczne troche na tym l4 , pochodze troche dluzej na terapie. Ale mam metlik w glowie straszny

Jak wygląda wasze życie? macie pracę, hobby, jakiś przyjaciół/znajomych z którymi gdzieś chodzicie? ja pracuję tylko 4 godziny rano, o 10 jestem w domu w którym siedzę już cały dzień

Mam pracę na kopalni jako elektromonter , utrzymanie ruchu elektrycznego. Znajomych nie mam , tylko najblizsza rodzina , brat , szwagier , ojciec. W tygodniu nie mam jak wyjśc , treningi od dzieci itp. Weekend jak mam wolne to spacery , góry itp. Hobby to simracing.

Hej ogólnie to tak chce sie wyzalic i moze ktos pocieszy jak zyc tu i teraz a nie w przeszłości. Mam od jakiegos czasu problem ze straszną nostalgią, nwm czy to związane z rozstaniem które mialam kilka miesięcy temu i tesknie teraz za naprawdę różnymi momentami z mojego zycia jak byłam szczęśliwsza, chyba za tym zanim mialam zlamane serce hahaha i nir tesknilam za niczym ani za nikim, zylam tu i teraz, nie myslalam o tym jak bylo kiedys fajnie itd mimo ze nadal jest dobrze po prostu jest inaczej i nie ma niektorych osób przy mnie i tyle. Ale czuję to codziennie i codziennie mi smutno, że ludzie sie zmieniają, niektóre rzeczy już nie będą takie same i bedzie inaczej i chyba po prostu zderzylam się z tym bo widizalam jak z czasem moj byly calkiem sie zmienia przez rok, a przez ostatni tydzień to jakby ktos pstryknął palcami nagle zmienil cale swoje zdanie i uznal ze beze mnie mu lepiej juz sie z tym dosyć pogodzilam ale chyba przez to jak sie zderzylam z rzeczywistością i że ludzie dorastają i nic juz nie bedzie tak samo to troche mnie to przybiło haha, mimo ze zdaje sobie sprawe ze bedzie pelno innych wspomnien ktore zastąpią mi jego i będą nawet lepsze niz te za ktorymi tesknie. I na ogół jestem szczęśliwa, ale on chyba zostawił po sobie pustke i oprocz tego ze ze za nim to tesknie za tym jak nikt mnie jeszczw nje skrzywdzil ale to tez potrzebne zeby czasem zabolalo bo inaczej niczego by nas nie nauczylo. Ale pytam czy ktos tez z was tak ma i jak sobie z yym radzi na co dzien by doceniać chwilę taką jaka jest i nią życ a nie tesknic za innymi chwilami?

Kasia37 pisze: ↑

14 marca 2025, o 21:59

Nie myśl na zapas,wiem ,że to trudne ale ta rada jest naprawdę dobra.Poza tym,jeżeli nie spróbujesz to skąd będziesz wiedział jak będzie? W drugą stronę to nie dziala - a może pomoże? Każdy człowiek jest inny,każdy organizm również,jedne leki odrazu nam pasują,a inne nie,ale to nie znaczy że trzeba myśleć odrazu negatywnie.Daj sobie i im szansę,nie żebym nakłaniała do farmakologii,wiem że mi pomogły,chodzę na psychoterapię i nie wiem czy mi pomoze.Ale dzięki lekom będę mogła wrócić do pracy po dłuższym zwolnieniu

Ja podjąłem decyzje. Nie będę brał tych leków , wole dłużej się pomęczyć na psychoterapi . W sumie jestem spięty , przestraszony , ale potrafię wyjść do sklepu , na mecz , na rower , czy spacer. Wiadomo lęk cały czas jest ale pracuje nad sobą i mocno wierze że psychoterapia mnie z tego wyciągnie. Wiem że pewnie potrwa to dłuzej , choć nie moge z góry tak zakładać.

Każdy sposób jest dobry,ważne też aby nie robić nic przeciwko sobie.Ja mam odwrotnie niż ty,aczkolwiek farmakologia bywa złudna,to tylko uciszenie emocji na chwilę.Dla mnie psychoterapia to długi proces,nie wiem czy potrafię pracować nad sobą

Ja liczę się z tym że będą jakieś ograniczenia w mojej głowie i być może by minęły po tabletkach. Nie mam presjii żeby brać leki , bo tak jak pisałem wcześniej nie jestem jakoś ograniczony. Tabletki , jak to mowiła moj psychiatra , maja mnie troche zaktywować , z tym ze ja pomimo ciągłego lęku jestem aktywny. Nie leże cały dniami w domu , dlatego mam przeczucie że psychoterapia mi jakoś pomorze. Rodzina też to rozumie. Lekko nie będzie

Hej wszystkim
Czy komuś z Was udało się zrezygnować z zażywania beta-blokera ? Biorę od stycznia i 3 próby wyszły mi do du..
holter i wszelkie badania wiadomo wyszły spoko.
Nie idzie mi to odstawianie 🫣

weroñikāp pisze: ↑

19 marca 2025, o 15:18

Hej wszystkim
Czy komuś z Was udało się zrezygnować z zażywania beta-blokera ? Biorę od stycznia i 3 próby wyszły mi do du..
holter i wszelkie badania wiadomo wyszły spoko.
Nie idzie mi to odstawianie 🫣

Jaki sposób odstawienia ?

piobla1324 pisze: ↑

18 marca 2025, o 19:25

Mam pracę na kopalni jako elektromonter , utrzymanie ruchu elektrycznego. Znajomych nie mam , tylko najblizsza rodzina , brat , szwagier , ojciec. W tygodniu nie mam jak wyjśc , treningi od dzieci itp. Weekend jak mam wolne to spacery , góry itp. Hobby to simracing.

Zjeżdżasz pod ziemię? Jak to znosisz?

Witam, ja mam takie pytanie czy właśnie teraz jest przesilenie wiosenne? Bo mimo tego że cieplej i słońca więcej, to mój stan psychiczny się pogorszył. Jestem bardziej odklejony, więcej depresyjnych myśli i wachan nastrojów, nawet mocno wkurzony na nic, odrealnienie większe i po prostu jakoś mi ciężej? Lęk też jakby wzmozony a było lepiej niedawno? Dziękuję za pomoc

Witaj Ja mam odwrotnie właśnie,do tej pory tylko leżałam,miałam trudny czas,dużo ciężkich myśli,a teraz słońce wyszło,wychodzę na balkon i cieszę się wiosennym powietrzem...chce mi się żyć dzięki temu.

mike48 pisze: ↑

19 marca 2025, o 20:17

piobla1324 pisze: ↑

18 marca 2025, o 19:25

Mam pracę na kopalni jako elektromonter , utrzymanie ruchu elektrycznego. Znajomych nie mam , tylko najblizsza rodzina , brat , szwagier , ojciec. W tygodniu nie mam jak wyjśc , treningi od dzieci itp. Weekend jak mam wolne to spacery , góry itp. Hobby to simracing.

Zjeżdżasz pod ziemię? Jak to znosisz?

Lęk jest ogromny i cieżko się czasami skupić na robocie , raz już mnie wywieźli , z rok temu po ataku paniki. Teraz jestem na L4. Walcze cały czas z lękami , ale łatwo nie jest , cieżko mi to wszystko zrozumieć. Ale nie poddam się.

Przepraszam za pos pod postem .
Mam pytanie. Już pare razy o to pytałem , ale nie dostałem odpowiedzi. Chodzi mi o wyjazd na wakacje , wiem że jeszcze sporo czasu . W zeszłym roku mimo lęku pojechalem na wakacje ok 600 km od domu , w połowie drogi oczywiście mnie siekło , musiałem się ratować benzo. Ale cały pobyt czułem się fatalnie , próbowałem zajmować czymś umysł , wycieczki , spacery , plaża ale nic to nie dawało i w sumie podczas pobytu musiałem jeszcze dwa razy ratować się benzo. W tym roku już też miałem akcje na wyjeździe , pisałem już o tym. I teraz tak , bardzo bym chciał znowu pojechać na morze w tym roku , ale boje się że znowu będzie to samo , co miałem rok temu i teraz podczas ferii. I tu rodzi się pytanie , odpuścić sobie w tym roku jakieś dalsze eskapaty ? Cały czas się czegoś boje a najbardziej odległości od domu.Zaczałem chodzić na psychoterapie , na razie sobie gadamy , w przyszłym tygodniu już zaczynamy jazde. I czy może lepiej w tym roku skupić sie na psycho i jedynie pare razy gdzieś się ruszyć bliżej domu. Robić takie małe kroczki , np. pojechać na pare dni 100 km od domu , potem 200 km od domu itp.