Arni z ortopeda to jest tak, że przez 3 lata super opinie ortopeda z katowic mówił mi że leki pomogą na plecy, bóle ze mam 30 parę lat i wszystko będzie Oki, i co i ból w pośladku, dysk wypadł operacja i do dziś się zbieram, ból codziennie, gdyby ktoś mądry zlecił mi rezonans to fizjoterapeuta by to wszystko wyprostował i dał ćwiczenia żeby zapobiec operacji, dla mnie ból w pośladku to typowy odcinek l5s1 lub l4l5 więc jak ból będzie mocny to się nie zastanawiaj rezonans i fizjoterapeuta. Niech fizjoterapeuta zrobi test laseguea

Arni pisze: ↑

13 grudnia 2022, o 17:55

Teraz ten ból w posladku trochę daje mi w kość. Ale ortopeda nawet nie zlecil zdjęcia. Więc może wie co robi:) dał jakieś leki na rozluźnienie mięśni ale to jakaś tragedia jak przeczytałem ulotkę.
Mam zalecenia do fizjoterapeuty na terapię manualna i coś tam jeszcze.
Czy nerwica może dawać objawy ze strony kręgosłupa promieniujące do pośladka?

Drugie pytanie to cały czas czuje się zmęczony. Dodatkowo oszołomiony, odrealniony. Jakoś inaczej widzę inna perspektywa jakbym był po 2 piwach cały czas. Czy to właśnie jest derealizacja? To zmęczenie, senność, brak energii to też może być od nerwicy?

Hej, też miewam problemy z kręgosłupem. Od czasu do czasu (jeśli bardzo przeciąże odcinek lędźwiowy) też mam problem z ogromnym bólem w pośladku, który promieniuje do nogi. Nie jest to rwą kulszowa (gdyby była, to nie mogłabym się ruszyć nawet). Zazwyczaj dolegliwości pojawiają się, jak długo siedzisz, schylasz się itd. Jest to przeciążenie mięśnia gruszkowatego w pośladku.
Polecam bardzo iść na masaż tkanek głębokich do fizjoterapeuty (okropnie boli, ale super pomaga) a w domu rolować sobie pośladek na rollerze + ćwiczenia rozciągające takie jak na nerw kulszowy (można znaleźć mnóstwo na YT, chodzi o to, zeby lekko rozciągnąć pośladek).

Ja osobiście nie mam tych bólów przy wzmożeniu objawów nerwicy, raczej wtedy pojawią się ból szyi i karku, które automatycznie się spinają z długotrwałego stresu.

Cześć wszystkim,

pojawiam się rzadko na forum, zazwyczaj kiedy mam gorszy okres. Przepraszam za randomowy post, ale muszę się wyżalić.

Pół roku temu musiałam wrocic do terapii, po 8 miesiącach "dobrego czasu" po zakończeniu pierwszego, efektywnego leczenia psychoterapeutycznego. Wydawało mi się (i terapeutce też), że będę potrzebować tylko kilku spotkań, bo mam "zjazd" po odstawieniu leków. No i skończyło się tak, że jestem już w terapii pol roku i zaczynam się niecierpliwić plus gorzej czuć, nie wiem, kiedy to się skończy, a było już tak dobrze...

Mam problem z zatokami, lekarze nie wiedzą za bardzo co to, I męczę się z tym od 2 lat. Nie mogę normalnie funkcjonować, cały czas jestem zmęczona i senna, często łapie wszelkiej maści infekcje. Ostatnio zaczęłam się spotykać wreszcie z, wydaje się na pierwszy rzut oka, dobrym chłopakiem, który nie jest manipulantem i szuka też poważnej relacji. Problem w tym, że ja nie wiem, jak wygląda prawdziwa i dobra relacją, nie wiem, jak interpretować, czy czyjeś zachowanie jest ok, czy tylko ja wyolbrzymiam. Mam lęk przed zależnością i trudno mi emocjonalnie zbliżyć się do drugiej osoby. Na dodatek, jak się okazało na sesji, sama prowokuje pewne zachowania, zeby mnie facet "obrzydzil" i żebym nie mogła się do niego zbliżyć.

Teraz rozmyślam nad tym, czy on będzie mnie taką chciał. Bo obiektywnie patrząc, dojrzałemu człowiekowi chyba trudno być z osobą, która daje sprzeczne sygnały + ciągle jest zmęczona i mało rozrywkowa przez to. Boję się, że on uzna po jakimś czasie, że jestem nudna, straci mną zainteresowanie. Co prawda powiedział mi, że chce mnie całą taką, jaka jestem, z problemami też. Ale i tak mam wrażenie, że spotykając sie ze mną więcej, po prostu ja go odepchnę swoją postawą....

Teraz na przykład, nie widzieliśmy się przez tydzień, bo on zachorowal w weekend tuż przed moim wyjazdem w delegację. Teraz jestem w delegacji i bardzo się rozchorowałam, mam już wrażenie, że nie damy radę się spotkać przed świętami przez moją chorobę... I wszystko się sprowadza do tego, że stracimy ze sobą kontakt i zainteresowanie....

Czy ktoś z Was też tak miał? Jak sobie radzicie z myślami? Próbuje racjonalizować je i nie zamartwiać się na zapas, ale po prostu jestem psychicznie i fizycznie wszystkim zmęczona i martwi mnie perspektywa tego, że nie jestem w stanie związać się z kimś, a naprawdę bardzo tego chcę...

Og, co do wątpliwości "związkowych", to nie posłużę się swoim przykładem, bo ja poprostu, że tak powiem szłam na całość. Nie martwiłam się na zapas, wychodziłam z założenia, że jak będzie mi dane być z tą osobą to będę. Poprostu nie dzieliłam włosa na czworo. Czemu myślisz, że znudzisz się partnerowi, bo nie jesteś rozrywkowa? Może akurat on też potrzebuje spokoju, jest domatorem?
Druga sprawa, to nie przejmuj się krótkotrwałą rozłąką. Jest Messenger, telefon, da się podtrzymać kontakt. Ja w pewnym momencie ze swoim partnerem widywałam się raz na dwa tygodnie, czasem nawet trzy tygodnie - przetrwaliśmy. Kwestia chęci podrzymywania kontaktu.
Co do zatok, to sama chętnie usłyszę jak sobie radzisz, bo co prawda nie aż tak długo, ale borykam się z podobnym problemem wiecznych infekcji i w związku z hipochondrią siada mi na głowę

Arni pisze: ↑

13 grudnia 2022, o 17:55

Drugie pytanie to cały czas czuje się zmęczony. Dodatkowo oszołomiony, odrealniony. Jakoś inaczej widzę inna perspektywa jakbym był po 2 piwach cały czas. Czy to właśnie jest derealizacja? To zmęczenie, senność, brak energii to też może być od nerwicy?

Jasne, że tak! Wszystko co tu opisałeś, to są typowe objawy nerwicy. Trzeba pamiętać, że większość naszej uwagi przekierowana jest na zaburzenie, które strasznie zabiera naszą energię. Stąd uczucie zmęczenia, senności, brak energii, dodatkowo derealizacja może pogłębiać te stany.

AngieNa pisze: ↑

13 grudnia 2022, o 22:11

Og, co do wątpliwości "związkowych", to nie posłużę się swoim przykładem, bo ja poprostu, że tak powiem szłam na całość. Nie martwiłam się na zapas, wychodziłam z założenia, że jak będzie mi dane być z tą osobą to będę. Poprostu nie dzieliłam włosa na czworo. Czemu myślisz, że znudzisz się partnerowi, bo nie jesteś rozrywkowa? Może akurat on też potrzebuje spokoju, jest domatorem?
Druga sprawa, to nie przejmuj się krótkotrwałą rozłąką. Jest Messenger, telefon, da się podtrzymać kontakt. Ja w pewnym momencie ze swoim partnerem widywałam się raz na dwa tygodnie, czasem nawet trzy tygodnie - przetrwaliśmy. Kwestia chęci podrzymywania kontaktu.
Co do zatok, to sama chętnie usłyszę jak sobie radzisz, bo co prawda nie aż tak długo, ale borykam się z podobnym problemem wiecznych infekcji i w związku z hipochondrią siada mi na głowę

Angie, dzięki wielkie za odpowiedź. Chyba masz rację, co ma być to będzie. Tylko że ja jestem dość sfrustrowana sama sobą, bo wybieram podświadomie chłopaków, którzy niekoniecznie chcą związku. Ten wydaje się ok, chociaż są pewne rzeczy, które stawiam pod znakiem zapytania... nie jestem rozrywkowa, bo fizycznie i psychicznie nie mam siły... kiedyś byłam bardzo aktywna fizycznie, biegałam, ale potem zaczęły się infekcje zatok cały czas. Miałam kiedyś siłę "do życia" tj. Poszłam czasem na jakąś imprezę, a teraz nie mam siły na to plus dostaje znowu ataków paniki od alkoholu
Z tym chłopakiem znam się już około 3-4 tygodnie, wydawało mi się, że bardzo się zauroczył i było dość intensywnie, a teraz wszystko opada i też sam mi to powiedział. Boję się, że teraz w początkowej fazie będziemy w długiej rozłące przez moją delegacje i chorobę to wszystko umrze śmiercią naturalną

Z zatokami totalnie sobie nie radzę, od 2 lat sugerowano mi, że mam alergię, po czym we wrześniu zrobiłam teraz wszystkie możliwe testy i tam totalnie nic nie ma... (tylko trawy, ale nie powinnam mieć z tego względu objawów przez cały rok...). Staram się chodzić w masce w klimatyzowanych pomieszczeniach, nawilżam śluzówkę wodą morską, w stanach zaostrzenia robię inhalacje... ale to i tak guzik daje, bo byle mocniejsze przewianie/zmiana temperatury i jestem totalnie rozłożona, tak jak teraz...

Na prawdę męczy mnie to fizycznie i psychicznie, nie mam siły tułać się po lekarzach, ale obiecałam sobie, że czas znaleźć 4ego laryngologa i może coś nowego wniesie. Bo naprawdę jest to bardzo uciążliwe, kiedy ma się non stop uczucie zapchania i niemożność normalnego oddychania. Jeszcze dla osoby z nerwicą, to kolejna przeszkoda i obiekt zamartwiania.

Czuje że nie pasuje do żadnego forum. Gdy wchodzę na forum dla pacjentów onkologicznych i czytam o przerzutach i nawrotach pogłębia się mój lęk, gdy jestem na forach dla osób z nerwica zazdroszczę im że "tylko" się boją raka a go nie maja i nie wiedza jak to jest...czuje sie wszedzie niezrozumiana

magda10 pisze: ↑

14 grudnia 2022, o 11:20

Czuje że nie pasuje do żadnego forum. Gdy wchodzę na forum dla pacjentów onkologicznych i czytam o przerzutach i nawrotach pogłębia się mój lęk, gdy jestem na forach dla osób z nerwica zazdroszczę im że "tylko" się boją raka a go nie maja i nie wiedza jak to jest...czuje sie wszedzie niezrozumiana

Wszędzie czujesz się niezrozumiana, bo Ty nie chcesz samej siebie zrozumieć.

malutenki pisze: ↑

14 grudnia 2022, o 13:00

magda10 pisze: ↑

14 grudnia 2022, o 11:20

Czuje że nie pasuje do żadnego forum. Gdy wchodzę na forum dla pacjentów onkologicznych i czytam o przerzutach i nawrotach pogłębia się mój lęk, gdy jestem na forach dla osób z nerwica zazdroszczę im że "tylko" się boją raka a go nie maja i nie wiedza jak to jest...czuje sie wszedzie niezrozumiana

Wszędzie czujesz się niezrozumiana, bo Ty nie chcesz samej siebie zrozumieć.

Na tyle ile znam i rozumiem siebie to wiem, że nie umiem żyć z chorobami i lekarzami, i nie umiem być zależna od lekow

Cześć wszystkim ja mam kryzys niestety od 2 tygodni, zresztą mam kryzys już od roku. Kurcze i ciągle dopada mnie to uczucie braku czucua w różnych częściach ciała i nagle oslabirnie, masakra mam juz dość dxic, w pracy ledwo siedzę. Ale nie chce uciekać z niej No bedxie to porażka. Powiedzcie czy jest to możliwe żeby objawy utrzymywały się od roku raz mniej nasilone raz bardziej??????? Chyba potrzebuje od was potwierdzenia

basia123 pisze: ↑

14 grudnia 2022, o 13:24

Cześć wszystkim ja mam kryzys niestety od 2 tygodni, zresztą mam kryzys już od roku. Kurcze i ciągle dopada mnie to uczucie braku czucua w różnych częściach ciała i nagle oslabirnie, masakra mam juz dość dxic, w pracy ledwo siedzę. Ale nie chce uciekać z niej No bedxie to porażka. Powiedzcie czy jest to możliwe żeby objawy utrzymywały się od roku raz mniej nasilone raz bardziej??????? Chyba potrzebuje od was potwierdzenia

Basia, pytanie od drugiej strony - możliwe, żeby nerwica utrzymywała się przez ponad rok? Raz bardziej, raz mniej nasilona?
Jeśli tak (a obie wiemy, że tak), to jej objawy również.

basia123 pisze: ↑

14 grudnia 2022, o 13:24

Cześć wszystkim ja mam kryzys niestety od 2 tygodni, zresztą mam kryzys już od roku. Kurcze i ciągle dopada mnie to uczucie braku czucua w różnych częściach ciała i nagle oslabirnie, masakra mam juz dość dxic, w pracy ledwo siedzę. Ale nie chce uciekać z niej No bedxie to porażka. Powiedzcie czy jest to możliwe żeby objawy utrzymywały się od roku raz mniej nasilone raz bardziej??????? Chyba potrzebuje od was potwierdzenia

Pewnie ze tak. Są ludzie którzy całymi latami się z tym mierzą. Może za bardzo liczysz dni tego kryzysu? Przez to ucieka akceptacja, zauważyłam to u siebie, jak zaczynam analizować ile trwa dołek to mega oczekuje żeby się już skończył i robię większą presję, przestaje akceptowac że wyzdrowienie pełne to droga wzlotów i upadków i będzie gorzej jeszcze nie raz. Wszystko zgodnie z nerwicowa norma u Ciebie Basiu, nie analizuj, nie nabieraj podejrzeń, działaj zgodnie z planem!!!

W ciągu roku? Jeny...latami może tak być.. mnie takie różne objawy męczą już 5 lat, chociaż całe życie byłam nerwowa, natomiast od 5 lat dd i wszystkie objawy z samopoczuciem nie mają końca. Mam coś takiego,że jak jest ok i pomyślę: o jest ok, dobrze się czuje! To natychmiast zaczynam czuć lęk i powracają mi objawy, dlatego czasami aż strach pomyśleć,tylko robić swoje bo można się w sekundę rozstroić,ja tak mam. Mam również tak,że gdy czujeysiw bardzo źle i objawy mam nasilone, to myślę z kolei,że skoro jest już tak nie dobrze,to minie i znowu będzie lepiej... czymś się ratujemy,w tym momencie tą myślą. To jest wszystko bardzo trudne, każdy siebie zna i ratuje sie jak może. Opinia osób, które mają podobnie na pewno pomaga. Pozdrawiam

No chyba złapałam strasznego dola. Jest tak jak piszecie, zabsrdxo liczę te dobre I złe dni. No i druga sprawa, rzeczywiście jął jest dobrze, i pomyślę ok super nie ma objawów, to one w sekundę się pojawiają I lawina ruszą. No dxus myślałam że umieram, nie potrafiłam się nawet skupić na rozmowie z koleżanką z pracy, poorostu chciałam żeby koleżanka już sobie poszla do tego doszły nowe objawy, nie mogę złapać powietrza, tak jakby mi ktoś nos zatkał. Dzus poprostu przetrwałam ten dzień.... już miałam myśli że to nie nerwica. Ja nie wiem jak dajecie radę....

malutenki pisze: ↑

14 grudnia 2022, o 07:42

Arni pisze: ↑

13 grudnia 2022, o 17:55

Drugie pytanie to cały czas czuje się zmęczony. Dodatkowo oszołomiony, odrealniony. Jakoś inaczej widzę inna perspektywa jakbym był po 2 piwach cały czas. Czy to właśnie jest derealizacja? To zmęczenie, senność, brak energii to też może być od nerwicy?

Jasne, że tak! Wszystko co tu opisałeś, to są typowe objawy nerwicy. Trzeba pamiętać, że większość naszej uwagi przekierowana jest na zaburzenie, które strasznie zabiera naszą energię. Stąd uczucie zmęczenia, senności, brak energii, dodatkowo derealizacja może pogłębiać te stany.

Chciałem zabrać się za siłownie, potrenować, poćwiczyć. Czy znaleźć jakieś inne hobby. Podobno pomaga. Ale jak to zrobić jak nie ma siły? Dawniej mogłem pracować cały dzień ciezko a o 20 jechałem na imprezę. Teraz już o 19 najchętniej bym się położył przed tv