Matt77 pisze: ↑

12 września 2021, o 21:50

"Słabszy dzień? Kryzys? Ogólne pytanie? Wyżal się swobodnie."- 22 lata z nerwica to chyba powod żeby się wyżalić...??historia dluga ,sinusoidlana ,raz lepiej raz gorzej...pewnie kiedyś napisze książkę na ten temat ale to kiedyś...ogólnie dół,frustracja,bez silnosc .17/7 bo 7 godzin spie ,resztę doby zabrane przez somaty,myśli,depersonalizacje, derealizacje i chyba wszystko inne co daje ta choroba.Jestem mężem,ojcem,osoba aktywną zawodowo,ryzykujacym i przekonującym podświadomość do granic możliwości ze nic mi nie jest...i co i gó.no .Nie leze w łóżku i nie patrze w sufit...,osoba po latach różnych terapii, brania leków, osoba zedukowana ,osoba zaglebiona w to forum, słuchającą godzinami w kółko wykładów za które bardzo dziekuje bo dzieki nim jakos wegetuje ale jak długo jeszcze....ile jeszcze musze przecierpieć zeby to odpuściło,ile musze stracić zdrowia ,życia...
JESTEM BEZ SILNY..CHYBA PO 22 LATACH MAM PRAWO...???
Pozdrawiam

Nie załamuj się kolego. Robisz co możesz. Raz jest lepiej a raz gorzej.

Matt może podobnie do mnie za bardzo chcemy,

I to powoduje presje i się kręcimy.niecwiem taka sugestia tylko z własnego przykładu.

Z tym chceniem za bardzo może być ziarno prawdy... Tylko skoro Ty już to wiesz, że chcesz za bardzo, czemu dajesz temu chceniu nadal nad sobą panować?

Nie wiem, próbowałem już wszystkiego akceptacji ignorowania, poddania, walki, a ostatni czas to nerwy robią że mną co chcą, radości mam parę minut dziękuję za to, dziś tez kłótnia z dziewczyną, ja w głowie mam już ułożony scenariusz że się rozstaniemy to mnie gnębi, boli mnie całe ciało, piecze. Ona oczywiście tego nie rozumie bo myśli że ja to za bardzo wyolbrzymiam, udaje. Nie za fajnie.w dodatku w krzyżu rok od operacji znowu plecy mi się zepsuły i większość czasu leżę, chodź jak były zdrowe to i tak bałem się wychodzic bo miałem ataki.

Kolejny kiepski dzień, taki, że aż nie wiem na jakie dolegliwości się użalać. Od rana wzdęty brzuch i powietrze cofa mi się do klatki piersiowej, w której się zwiesza. Brzuch wzdęty, klatka piersiowa wzdęta jakby ją rozpierało. Przez to ogólne zapowietrzenie męczę się przy niewielkim wysiłku. Do tego dochodzi aspekt psychiczny bo piękna pogoda, chciałbym wiele robić a nie mam siły. Im bardziej chcę tym gorzej się czuję bo dochodzą zawroty głowy. A wszystkim do okoła udaje że jest super. Wychodząc z domu specjalnie nie wziąłem kluczyków od samochodu by nie zrezygnować z chodzenia, ryzykowania. Głowa pełna wkrętów że to od serca więc idę bo jak mi się nic nie stanie idąc to pewnie to nie serce powoduje rozpieranie klatki piersiowej. Masakra.

To powiem wam że ból całego ciała, pieczenie, sztywność nie za fajne, jakieś rady???

DamianZ1984 pisze: ↑

14 września 2021, o 19:59

To powiem wam że ból całego ciała, pieczenie, sztywność nie za fajne, jakieś rady???

Ciepła woda, trochę czasu w wannie oraz amatorski masaż relaksacyjny, barków, pleców itp. Mi to pomagało.

Z własnego doświadczenia wiem, że takie niedomaganie ciała wynika z jakiejś sytuacji, w której tkwimy i dopóki się z tego nie wyrwiemy, to będziemy albo stać w miejscu albo będzie tylko gorzej i amen. Ewentualnie jak tu i teraz wszystko jest dobrze, to może jeśli objawy nie pojawiły się gdzieś szaleńczo w odległej przeszłości, to warto sobie przypomnieć co mogło je wywołać: może ktoś strasznie zranił i trzeba wybaczyć tej osobie, czy coś w tym rodzaju.

A co do masażu, to faktycznie może dać chwilową ulgę. W pewnej książce przeczytałam i jakkolwiek to zabrzmi, chodzi o to, żeby pozwolić sobie poczuć powierzchnię swojej skóry poprzez głaskanie opuszkami palców.

A na drętwienia stron ciała (twarzy czy ręki) to trzeba oprzeć dłon o ścianę i odchylić ciało w przeciwnym kierunku tak aby rozciągnąć miejsce w okolicy splotu słonecznego. Ogólnie najlepiej wejść na YT i znaleźć kanał Marka Purczyńskiego. Jak pierwszy raz zrobiłam to ćwiczenie, to tak mi się w głowie zakręciło, że myślałam, że zemdleję :o tak musiały tętnice być ściśnięte, że mi krew do mózgu wcześniej nie dochodziła

DamianZ1984 pisze: ↑

14 września 2021, o 18:33

Nie wiem, próbowałem już wszystkiego akceptacji ignorowania, poddania, walki, a ostatni czas to nerwy robią że mną co chcą, radości mam parę minut dziękuję za to, dziś tez kłótnia z dziewczyną, ja w głowie mam już ułożony scenariusz że się rozstaniemy to mnie gnębi, boli mnie całe ciało, piecze. Ona oczywiście tego nie rozumie bo myśli że ja to za bardzo wyolbrzymiam, udaje. Nie za fajnie.w dodatku w krzyżu rok od operacji znowu plecy mi się zepsuły i większość czasu leżę, chodź jak były zdrowe to i tak bałem się wychodzic bo miałem ataki.

A może byś tak dla odmiany spróbował zrozumieć co się z Tobą dzieje, bo gdybyś to rozumiał to nie oczekiwałbyś od swojego ciała dobrego samopoczucia a od umysłu spokoju. Twoje ciało i umysł Ci służą a Ty przez ignorancje ciągle z nimi walczysz.
Bije Ci szybciej serce? Jesteś pełen lęku i innych emocji więc Twoje serce przyśpiesza żeby dostarczyć organizmowi odpowiedniej ilości tlenu, a Ty latasz jak opętany z ciśnieniomierzem i jesteś w pretensjach, że ciało robi swoją robotę. Ile chciałbyś mieć pulsu w takich emocjach? 60?
Zacznij wreszcie obserwować swoje emocje i rozpocznij swoją relacje z ciałem, bo Twoje ciało bierze na siebie Twoje lęki. Przestań się zachowywać jak totalny ignorant który całymi dniami tupie nogami, że tak ma nie być i ktoś ma się nim zajmować, bo to jest Twoje życie i Twoja odpowiedzialność, a Twoja dziewczyna związała się chyba z facetem, a nie z dzieckiem które będzie teraz pilnować. Czego od niej oczekujesz? Że będzie robiła z rodziców których Ci zabrakło? Gdybyś naprawdę próbował zrozumieć co się z Tobą dzieje to rozumiałbyś już, że naszą pierwszą i najważniejszą relacją jest relacja z rodzicami i ona się odtwarza z innymi osobami. Jak tam nie zrobisz porządku ( i nie potrzebujesz do tego rodziców ) to będziesz miał ciągły bałagan w relacjach z innymi a ciało zawsze Ci służy więc będzie przyjmować na siebie ten bałagan.

DamianZ1984 pisze: ↑

14 września 2021, o 19:59

To powiem wam że ból całego ciała, pieczenie, sztywność nie za fajne, jakieś rady???

Tak potraktuj swoje ciało wreszcie z szacunkiem i zrozumieniem zamiast oczekiwać, że wszystko ma zniknąć, bo Ty nie chcesz tego czuć.

Dziękuję Katja za te słowa jak zwykle twoje wsparcie jest nieocenione, ostatnio poprostu fizycznie kręgosłup znowu padł rok od operacji i ostatnie 2 tygodnie głównie leżę więc strasznie to dołuje. Ale dziękuję za te słowa. Pozdrawiam i jeszcze raz dziękuję.

Madmag gdy poznałem dziewczynę była znerwicowana, z 2, 5 roczną córka, pomogłem jej przez 5 lat jak było u mnie Oki dałem jej miłość, szacunek, opiekę i bezpieczenstwo, córkę traktuje jak swoją dziś jest super 8 letnia dziewczynką. Więc proszę nie osądzaj mnie. Poprostu miałem w głowie że zasłużyłem na trochę pomocy, ale Oki wiem że sami sobie musimy pomóc bo ja niby ktoś ma zrozumieć. A wsparcie to dla mnie poprostu dobre słowo i trochę zrozumienia.

Trudno przy ciągłym bólu, smutku i cierpieniu mieć pozytywne emocje ale rozumiem że poprostu te emocje muszę przyjąć i ich nie odrzucać tak?

Jeszcze jedno w nasileniu odcina mnie od myślenia jestem w takim jakimś amoku