Moge Wam przybić piątke w takim razie. O szczegółach nawet nie chce mi się pisać.

Hej Wam, nikt nie odpowiedział na mojego posta, to spróbuję też tutaj.
Czy ktoś z Was miał albo ma może myśli takie lękowe, natrętne na temat codziennego życia? Najgorzej jest rano kiedy wstaję i czuję od razu ten lęk i przypływ myśli że znowu to samo, że codziennie wstajemy i codziennie robimy to samo i że tak będzie jeszcze milion razy do końca życia, że czuje sie jak w jakiejś pułapce itd. Wszystko wydaje mi sie mega monontonne, rzeczy które wcześnien mnie cieszyły wydają sie bezsensowne. Ale najbardziej myśle o tym, że „codziennie to samo i tak do końca życia” i taka hiperświadomość tego że żyje, istnieje itd.
Co ja mam robić z tymi myślami? Nie mam już pojęcia, bo one nie są tak irracjonalne, żeby je wyśmiewać czy racjonalizować, najgorzej że ja czuje że one są po prostu prawdą i że jak raz zdałam sobie z tego sprawę to one już nie znikną. A czuje sie okropnie, lęk, bezsilność, płacz.

Prosze doradźcie coś. Dodam że mam też DD ale dosyć lekkie o którym raczej mało myśle, więc wątpie że jak DD zniknie to tamte myśli też

morphifry pisze: ↑

31 sierpnia 2021, o 08:16

Hej Wam, nikt nie odpowiedział na mojego posta, to spróbuję też tutaj.
Czy ktoś z Was miał albo ma może myśli takie lękowe, natrętne na temat codziennego życia? Najgorzej jest rano kiedy wstaję i czuję od razu ten lęk i przypływ myśli że znowu to samo, że codziennie wstajemy i codziennie robimy to samo i że tak będzie jeszcze milion razy do końca życia, że czuje sie jak w jakiejś pułapce itd. Wszystko wydaje mi sie mega monontonne, rzeczy które wcześnien mnie cieszyły wydają sie bezsensowne. Ale najbardziej myśle o tym, że „codziennie to samo i tak do końca życia” i taka hiperświadomość tego że żyje, istnieje itd.
Co ja mam robić z tymi myślami? Nie mam już pojęcia, bo one nie są tak irracjonalne, żeby je wyśmiewać czy racjonalizować, najgorzej że ja czuje że one są po prostu prawdą i że jak raz zdałam sobie z tego sprawę to one już nie znikną. A czuje sie okropnie, lęk, bezsilność, płacz.

Prosze doradźcie coś. Dodam że mam też DD ale dosyć lekkie o którym raczej mało myśle, więc wątpie że jak DD zniknie to tamte myśli też

tez mam natretne mysli na temat codziennosci. do tego mysli egzystencjalne. tu potrzeba psychoterapii.

Na terapię chodzę, byłam na 3 spotkaniach już. Ale czy na takie myśli nie ma sposobu? Chce pracować nad sobą, odburzyć się, bez leków, a terapia jako pomoc. Tylko że nie wiem już jak.. 5 lat temu miałam DD i ROCD i wyszłam z tego sama dzięki forum.
A teraz nie wiem co robić z tymi myślami, skoro one dotyczą codzienności, życia Czuje jakbym musiała żyć a nie miała siły, chęci? Mam przebłyski albo nawet kilkugodzinne dobre, normalne samopoczucie bez tych myśli a potem znowu nagle atakują

No ja też tak mam, tylko że zwykle wieczorem jak już mam czas na te nerwicowe myśli. Jaki będzie kolejny dzień i dlaczego do doopy. Dlaczego jutro znów będę źle czuł, miał lęk itd. No i przez to na kolejny dzień czuję się źle i tak dzień w dzień, błędne koło.

mike48 pisze: ↑

31 sierpnia 2021, o 20:47

No ja też tak mam, tylko że zwykle wieczorem jak już mam czas na te nerwicowe myśli. Jaki będzie kolejny dzień i dlaczego do doopy. Dlaczego jutro znów będę źle czuł, miał lęk itd. No i przez to na kolejny dzień czuję się źle i tak dzień w dzień, błędne koło.

Właśnie ja może nie że rozkminiam to jak źle będę się czuła, ja mam takie bardziej egzystencjonalne, tak jakbym sobie nagle uświadomiła o bezsensie życia i że nie dość że codziennie ciągle robimy to samo to jeszcze wszystko też się ciągle powtarza, np. jakieś święta, pory roku itd. No ogólnie te myśli najtragiczniejsze są rano jak wstanę i od razu mam takie… że znowu, znowu wstałam, znowu to samo, taki sam dzień. Nawet nie chodzi o to że mi brakuje atrakcji czy coś bo nie, chodzi ogólnie o samo życie.

I powiem Wam że jestem tym przerażona, bo mam wrażenie że jak już raz sobie to „uświadomiłam” i o tym myślę to że już o tym nie zapomnę, że tak mi już zostanie i nigdy już nie będę żyła naturalnie, nie będzie mnie nic cieszyć i w końcu coś się ze mną stanie bo nie wytrzymam

I mam też wrażenie jakby wszystkie moje wspomnienia sprzed tego teraz okresu były nie moje, jakbym w ogóle to nie była ja.. Jakbym niedawno się drugi raz „urodziła” jak zaczęły mi się te rozkminy i że taka już zostanę, z takim podejściem do życia.

Nie wiem co z tym zrobić bo chwilowe przebłyski nie wystarczają. Czuje sie tragicznie, te myśli mnie przerażają, chce mi sie ciągle płakać przez to

To normalne stany w nerwicy, kiedy irracjonalne lęki mijają, wtedy znów wraca zwykłe życie bez tego poczucia "rozwarstwienia". Kontynuuj terapię i będzie dobrze

rose pisze: ↑

1 września 2021, o 11:20

To normalne stany w nerwicy, kiedy irracjonalne lęki mijają, wtedy znów wraca zwykłe życie bez tego poczucia "rozwarstwienia". Kontynuuj terapię i będzie dobrze

Nie wiem czy terapeutka pomoże mi w tym temacie Na razie jestem po 3 spotkaniach i nie usłyszałam od niej żadnych konkretów..
Czy jest coś co mogę robić żeby wrócić do normalnego myślenia i życia takiego naturalnego? Czy to naprawdę ma szansę minąć i o tym zapomnę? Bo czuję się jakbym już po prostu się „obudziła” i że już nie zapomnę o takim myśleniu.

Czy jakieś materiały Hewada lub Viktora poruszały w ogóle taką tematykę? Bo ja słuchałam i czytałam ale nie mogę znaleźć jakichś wskazówek dla siebie, okropnie sie tego boje, że nie da się z tym nic zrobić

Witam kilka dni poprawy, ryzykowania i nagle wczoraj rano ból w szyi z tyłu na maxa, rok temu miałem operacja po dyskopati na odninku lędźwiowym, dziś ból w szyi z tyłu na szczęście nie promieniuje nigdzie do rąk, jedynie w klatce taki lęk, i ogólnie strasznie się nakręcam, że znowu leżę ze pewnie operacja mnie czeka że już tego nie zniosę, nie będę pytał czemu znowu ja ale czy naprawdę choć chwili wytchnienia

Rap uspokajający i rehabilitacyjny, zapraszam
https://www.youtube.com/watch?v=xqRFbH02yDU

Bardziej to poradnik możecie odpalać na głośnik

Damian odpalaj i poczuj się lepiej

Witam
Cóż bardzo pragnę wrócić do normalności, ale od rana źle się czuję wszystko mnie boli Oki i tak wychodzę, wczoraj z córką mimo że mnie lapaly już duszności po wejściu do samochodu i czulem że się nakręcam pojechałem 20 km samochodem tyle że mimo tłumaczeniu sobie w głowie, atak się nasilał ostatnie 5 minut to już ucisk w klatce i duszność że musiałem się zatrzymać jak to się ma do ryzykowania, dziś oczywiście większy lęk i jeszcze większy przed jazda. Byłem w sklepie wiem że to nerwica choć ryzyko i wzięcie córki w takim stanie to głupota, kurde im więcej o tym czytam i tym żyje jest mi gorzej jak wierzyłem że to jakaś choroba były ulgi odkąd wiem że to psychiczne zaburzenia więcej bólu i cierpienia, mam już dość leki gówno dają, a w dodatku to kark strzeli to kolano , Proszę o trochę mobilizacji i światełko, wiem że sam muszę to przebrnąć ale skąd brac siły, już straciłem praktycznie kobietę w pracy też tracą cierpliwość a u mnie zamiast poprawy stoję w miejscu albo gorzej. Wogole naprawdę Mo, na złe się czuć przez rok codziennie. Oczywiscie pocieszam się chwilami dobrymi o ile występują.

Ja zacząłem szukać nowej pracy. Intensywnie przegladałem oferty różnych firm, potem poczytałem opinie o nich na różnych goworkach itp. Niepotrzebnie bo się postresowałem ale nie wiedziałem, że aż tak mnie weźmie. Zrobiłem przerwe na obiad, wróciłem i wjechały mi takie zawroty głowy i derealizacja jakich już od kilku miesięcy nie miałem :/
Skoro wiem, że to od nerwicy a i tak się pojawia to co będzie gdy zaczne pracować? Znowu zamiast normalnie żyć i pracować będę sypiał po 2h i skończy się jak zwykle :/

Ostatnio zauważyłem też utrate wiary w to co kiedyś robiłem, w to co dawało mi radość życia. Zaczęły przebijać się myśli o tym, że mimo iż wtedy działałem to i tak moje życie nie było na tyle satysfakcjonujące żeby teraz czuć wystarczająco dużo motywacji aby chcieć do tego wrócić :/ No a przecież wiem, że jeśli się nie będzie nic robić to będzie jeszcze gorzej. Nie chce nawet pisać o jakichś myślach samobójczych, bo i tak bym nie potrafił się zabić. To już chyba jakaś depresja się robi.