Katja pisze: ↑

26 maja 2021, o 12:52

Truskawka43 pisze: ↑

25 maja 2021, o 23:04

Hej, moje lęki i obawy ustąpiły, ale ponad tydzień temu straciłam bliską mi osobę..dzisiaj wyłączyło mi kompletnie uczucia przez stres i szok jaki przeżyłam z nagłą śmiercią bliskiej mi osoby i teraz mam poczucie winy bo mam natrętne myśli ze „przeszło” mi po tygodniu...wiem ze nie przeszło i nadal tęsknie i kocham oraz jestem załamana ale nie czuje nic nawet jak pomyśle, że mogłoby coś stać się innym których kocham..czy to przez stres stłumiły mi się emocje?..przez ostatni tydzień brałam dużo relanium i hydroksyzyny i od wczoraj odstawiając nie czuje nic poza bólem w sercu, że coś mi zabrano. Chodzę cały czas zdezorientowana i muszę dwa razy pomyśleć jak coś zaczynam robić, a poza tym jest jedna wielka pustka. Nie mam siły już płakać..nie wiem co o tym myśleć myślałam ze żałoba to ciągły płacz, a u mnie wyglada to tak, że przychodzi on falami i większość to pustka i ból

Twoje lęki ustąpiły bo przez jakiś czas Twój umysł był zaabsorbowany czyms innym, gdy opadł kurz szoku i zaabsorbowania innymi niż nerwicowe tematami wróciły nerwicowe straszaki, bo móc dalej utrzymywać stan zagrożenia. A straszaki łapią się wszystkiego, teraz na "topie" ( sorki za określenie ) jest śmierć bliskiej Ci osoby ( wyrazy współczucia ) więc nerwica uczepia się tego tematu żeby Cię straszyć.

Żałoba to jest bardzo różny stan, u każdego może się to objawiać inaczej w żależności od osobowości, nawyków, blokad emocjonalnych, doświadczeń itd jedni rozpaczają, drudzy zamykają się w sobie, jeszcze inni czują pustkę ( czasem wynika to z odcięcia od uczuć, co jest po prostu mechanizmem obronnym organizmu ). Nie ma czegoś takiego jak jeden schemat przeżywania żałoby i naprawdę nie musisz ciągle płakać i rwać włosów z głowy żeby dawać wyraz temu, że pamiętasz i przejmujesz się.

nimbus pisze: ↑

27 maja 2021, o 13:46

Dziś znowu atak lęku, troszkę mniejszy niż 2 poprzednie, ale nadal. Daje to średnia 1 na 2 dni. Hmm, miał ktoś coś podobnego co ja, tzn nasilający się lęk aż dochodzi do poziomu kompletnego spięcia całego ciała i roztrzęsienia, które jest nie do wytrzymania, i można tylko wić się w łóżku? Zakładałem, że to efekt uboczny leku, ale skoro przestałem go brać a to nadal się pojawia to obawiam się najgorszego. Ludzie opisują ataki paniki typu strach przed śmiercią, ale ja nie mam takiego strachu, ja po prostu tego nie jestem w stanie znieść. To najgorsze uczucie w życiu, lepiej się czułem jak miałem dziurę w zębie i ból fizyczny nie do wytrzymania. Jeśli nie minie to spotkam się niedługo z psychiatrą, ale jestem zdesperowany, więc tutaj piszę...Zastanawia mnie, jak coś takiego można wytrzymać, bo ja nie potrafię. Mam nerwicę od dziecka ale to co teraz przechodzę nie da się porównać z przeszłością.