Dzis od rana scisniety zoladek z powodu wizyty u ortopedy. Boje sie ze z moim kolanem bedzie na tyle zle ze wymagany bedzie zabieg. az rozstroju zoladka dostalem.

trybcio86 pisze: ↑

31 sierpnia 2020, o 13:43

Dzis od rana scisniety zoladek z powodu wizyty u ortopedy. Boje sie ze z moim kolanem bedzie na tyle zle ze wymagany bedzie zabieg. az rozstroju zoladka dostalem.

Tego typu objawy mają też osoby bez zaburzenia w momencie gdy czeka je coś stresującego. Są to objawy napięciowe z ciała, które najlepiej przyjąc ze spokojem - miną jak minie czynnik stresogenny. Warto w tym momencie siebie wesprzeć żeby ograniczać wpływ myśli lękowych na siebie, choćby przez wyłapanie błędu myślenia (katastrofizacja, czarnowidztwo). A tak w ogóle to powodzenia i dużo zdrowia

Olalala pisze: ↑

31 sierpnia 2020, o 16:11

trybcio86 pisze: ↑

31 sierpnia 2020, o 13:43

Dzis od rana scisniety zoladek z powodu wizyty u ortopedy. Boje sie ze z moim kolanem bedzie na tyle zle ze wymagany bedzie zabieg. az rozstroju zoladka dostalem.

Tego typu objawy mają też osoby bez zaburzenia w momencie gdy czeka je coś stresującego. Są to objawy napięciowe z ciała, które najlepiej przyjąc ze spokojem - miną jak minie czynnik stresogenny. Warto w tym momencie siebie wesprzeć żeby ograniczać wpływ myśli lękowych na siebie, choćby przez wyłapanie błędu myślenia (katastrofizacja, czarnowidztwo). A tak w ogóle to powodzenia i dużo zdrowia

Na szczescie teraz juz wiem ze to od stresu i nie doszukuje sie chorob w tych reakcjach organizmu, staram sie szukac przyczyny w sytuacjach ktore moga miec na to wplyw a nie wkrecac sobie kolejnych chorob Wizyta przebiegla pomyslnie kolano nie wykazuje oznak uszkodzen a lekarz bardzo sympatyczny.

trybcio86 pisze: ↑

31 sierpnia 2020, o 17:08

Olalala pisze: ↑

31 sierpnia 2020, o 16:11

trybcio86 pisze: ↑

31 sierpnia 2020, o 13:43

Dzis od rana scisniety zoladek z powodu wizyty u ortopedy. Boje sie ze z moim kolanem bedzie na tyle zle ze wymagany bedzie zabieg. az rozstroju zoladka dostalem.

Tego typu objawy mają też osoby bez zaburzenia w momencie gdy czeka je coś stresującego. Są to objawy napięciowe z ciała, które najlepiej przyjąc ze spokojem - miną jak minie czynnik stresogenny. Warto w tym momencie siebie wesprzeć żeby ograniczać wpływ myśli lękowych na siebie, choćby przez wyłapanie błędu myślenia (katastrofizacja, czarnowidztwo). A tak w ogóle to powodzenia i dużo zdrowia

Na szczescie teraz juz wiem ze to od stresu i nie doszukuje sie chorob w tych reakcjach organizmu, staram sie szukac przyczyny w sytuacjach ktore moga miec na to wplyw a nie wkrecac sobie kolejnych chorob Wizyta przebiegla pomyslnie kolano nie wykazuje oznak uszkodzen a lekarz bardzo sympatyczny.

I o to właśnie chodzi tzn. żeby nie wkręcać sobie chorób na reakcje fizjologiczne z ciała

A wynik wizyty bardzo dobrze pokazuje jak nie warto zawierzać myślom lękowym

Hej! kiedyś już opowiadałam tu swoją historię. W skrócie zaburzenie od ok 11 lat, 7 na lekach. Odstawiłam w ciąży i przez ok rok było super a teraz od dwóch lat masakra. Jestem w terapii CBT od ponad roku. I jest tak że dwa tygodnie czasem dłużej jest ok, ale bez szału a dwa okropnie. Wróciłam do pracy na pół etatu ale jak mam iść to mam takiego zjazfa. I strasznie nakręcam się tym że mam problemy psychologiczne. Że to pewnie OCD, Depresja, teraz uczepilam się dystymii. Mam zblokowane emocje, czuje w sumie tylko lek a reszta emocji jest spłycona taka mała, nie wiem czy ja je w ogóle czuję radość, przyjemność smutek. Jest albo neutralnie albo lek i dół. I cały czas obsesyjne myślenie że nie cieszę się dzieckiem a powinnam bo on rośnie a ja tracę ten czas, a drugiego nie mogę mieć bo mam zaburzenie i co będzie jak nie wytrzymam i się powieszebi isieroce dwoje dzieci. Ja już nie wiem czy z tą dystymia to znowu wkręt czy na prawdę. A i oczywiście o każdej diagnozie która sobie przypisuje jest napisane że rokowania są gorsze niż inna. No to się wyżaliłam....

Nerwicowa89 pisze: ↑

1 września 2020, o 08:55

Hej! kiedyś już opowiadałam tu swoją historię. W skrócie zaburzenie od ok 11 lat, 7 na lekach. Odstawiłam w ciąży i przez ok rok było super a teraz od dwóch lat masakra. Jestem w terapii CBT od ponad roku. I jest tak że dwa tygodnie czasem dłużej jest ok, ale bez szału a dwa okropnie. Wróciłam do pracy na pół etatu ale jak mam iść to mam takiego zjazfa. I strasznie nakręcam się tym że mam problemy psychologiczne. Że to pewnie OCD, Depresja, teraz uczepilam się dystymii. Mam zblokowane emocje, czuje w sumie tylko lek a reszta emocji jest spłycona taka mała, nie wiem czy ja je w ogóle czuję radość, przyjemność smutek. Jest albo neutralnie albo lek i dół. I cały czas obsesyjne myślenie że nie cieszę się dzieckiem a powinnam bo on rośnie a ja tracę ten czas, a drugiego nie mogę mieć bo mam zaburzenie i co będzie jak nie wytrzymam i się powieszebi isieroce dwoje dzieci. Ja już nie wiem czy z tą dystymia to znowu wkręt czy na prawdę. A i oczywiście o każdej diagnozie która sobie przypisuje jest napisane że rokowania są gorsze niż inna. No to się wyżaliłam....

Myślę, że tego typu problemy najlepiej jest omówić w ramach terapii, wszelkie wątpliwości. Z tego co rozumiem zaburzenie wciąż trwa, także w sumie nie można dziwić się gorszemu nastrojowi. Nawet jeśli pojawia się raz na jakiś czas (co i tak jest już samo w sobie sukcecem).
Pytanie też o pracę - czy tam nie dochodzą jakieś stresy, mam na myśli również swoje nieprzepracowane tematy, braki, które mogą stres generować i pogarszać stan.
Nerwica generalnie lubi straszyć tematami z zakresu chorób psychicznych - jedni boją się właśnie ich, inni chorób fizycznych. Wszystko to warto omówić w ramach terapii plus materiały dotyczące radzenia sobie z myślami lękowymi są na forum.

Myślę że praca nie zaspokaja moich potrzeb. Jestem sama przy obsłudze klienta ale nie mam współpracowników, a bardzo potrzebuje kontaktu z ludźmi żeby oderwać myśli. Ruch też jest niewielki więc czas siedzę bezczynnie pol godziny lub dłużej i ciężko zająć sobie czymś czas. Myślę że u mnie największy problem jest z tym że robię sobie presję czasu że chciałabym już, że inni po 1,5 roku terapii już są wolni i sama zamykam sobie drogę, wiem to a tak ciężko to zmienić. Mam wrażenie że moja osobowość się rozpadła i już nie wiem kim jestem i czego chce. Dziękuję za odpowiedź

Nerwicowa89 pisze: ↑

1 września 2020, o 15:50

Myślę że praca nie zaspokaja moich potrzeb. Jestem sama przy obsłudze klienta ale nie mam współpracowników, a bardzo potrzebuje kontaktu z ludźmi żeby oderwać myśli. Ruch też jest niewielki więc czas siedzę bezczynnie pol godziny lub dłużej i ciężko zająć sobie czymś czas. Myślę że u mnie największy problem jest z tym że robię sobie presję czasu że chciałabym już, że inni po 1,5 roku terapii już są wolni i sama zamykam sobie drogę, wiem to a tak ciężko to zmienić. Mam wrażenie że moja osobowość się rozpadła i już nie wiem kim jestem i czego chce. Dziękuję za odpowiedź

Napewno czas jest bardzo ważny; żadna presja przy odburzaniu nie jest wskazana, presja oznacza chęć pozbycia się zaburzenia na juz, co nie jest akceptacją, jest ciągłym robieniem z nerwicy największego wroga. Nie ma sie też co porownywac, bo każdy jest inny-kazdy potrzebuje też innej ilości czasu (łącznie z tym, że każdy ma inne stresy, sytuację życiową). Ważna jest przy tym postawa przyjacielska, żeby siebie wspierać

Mam do was w sumie pytanie: Czy otępienie, zapominalstwo ciągłe, ciągłe mylenie się, rozproszenie, niemożliwość skupienia uwagi można podpiąć jakoś pod rozregulowanie nerwowe i DD?
Doświadczam tego teraz w 100x stopniu niż dawniej i nie ukrywam przeszkadza mi to np w pracy, gdzie fajnie gdybym był bardziej skupiony... Dosłownie czuje się, że jestem głupi... Tak żeby to jakoś zobrazować: Potrafię np 3 dni z rzędu pójść na 5 piętro się "wyrejestrować" z danego dnia pracy, a w 4 dzień pomylić piętra i się dziwić dlaczego niema ludzi do odmeldowania...
Tak żeby to jakoś zobrazować napisałem powyżej... Albo np patrzę na drzwi od Toalety i widzę, że damskie ( w sensie ta postać na drzwiach kobiety) patrzę zaraz znowu i... męskie. Zaczyna mnie to wkurzać, coś mi się dzieje z głową nie tak... Zapominam ciągle bieżących czynności, które wykonywałem... Np powiedziałem ostatnio kumplowi, żeby mi podłączył telefon do ładowarki, a po 3 minutach zacząłem szukać telefonu, bo przestraszyłem się, że go zgubiłem... Co jest ze mną nie tak, i co to może być? Bardzo was proszę o podpowiedź, bo czuję się lekko zagubiony...

aleks1723 pisze: ↑

11 września 2020, o 16:41

Mam do was w sumie pytanie: Czy otępienie, zapominalstwo ciągłe, ciągłe mylenie się, rozproszenie, niemożliwość skupienia uwagi można podpiąć jakoś pod rozregulowanie nerwowe i DD?
Doświadczam tego teraz w 100x stopniu niż dawniej i nie ukrywam przeszkadza mi to np w pracy, gdzie fajnie gdybym był bardziej skupiony... Dosłownie czuje się, że jestem głupi... Tak żeby to jakoś zobrazować: Potrafię np 3 dni z rzędu pójść na 5 piętro się "wyrejestrować" z danego dnia pracy, a w 4 dzień pomylić piętra i się dziwić dlaczego niema ludzi do odmeldowania...
Tak żeby to jakoś zobrazować napisałem powyżej... Albo np patrzę na drzwi od Toalety i widzę, że damskie ( w sensie ta postać na drzwiach kobiety) patrzę zaraz znowu i... męskie. Zaczyna mnie to wkurzać, coś mi się dzieje z głową nie tak... Zapominam ciągle bieżących czynności, które wykonywałem... Np powiedziałem ostatnio kumplowi, żeby mi podłączył telefon do ładowarki, a po 3 minutach zacząłem szukać telefonu, bo przestraszyłem się, że go zgubiłem... Co jest ze mną nie tak, i co to może być? Bardzo was proszę o podpowiedź, bo czuję się lekko zagubiony...

Jak dla mnie to jesteś zwyczajnie mocno rozkojarzony. Ja też tak mam, szczególnie jak mam dużo na głowie, stresu i nie tylko. Wczoraj przez dosłownie 3 minuty rozkminiałam czy dobrze trzymam nóż i widelec (które w lewej czy w prawej).

Siema od kilku dni mam bardzo dziwny objaw.Mianowicie idac np ulica mam wrazenie ze ludzie beda sie ze mnie smiac przez to jak sie ubieram albo ze wygladam grubo.Czy to normlane czy to poczatki fobii społecznej?

Cześć wszystkim,

dawno mnie nie było, chyba z 2-3 miesiące, bo uczęszczam na terapię i myślę, że dzięki temu czuje się o wiele bezpieczniej i pewniej.
Ostatnio mam ponad 2-tygodniową przerwę od sesji ze względu na urlop terapeuty i niestety, ale od kilku dni nasiliły się mocno lęki tak, że jestem na granicy ataku paniki i zażycia hydroksyzyny...
Wydaje mi się, że jest to związane z moim lękiem separacyjnym i toksyczną zależnością z matką, bo próbuje powoli się od niej "oderwać". Czy ktoś może też cierpi na ten rodzaj lęku? Jak sobie radzicie, udało wam się może "zdrowo" zakończyć taką relację?

Druga sprawa: z uwagi na to, że czułam się o wiele lepiej, mój psychiatra kazał mi odstawić Miansec, który brałam na sen w małych dawkach przez kilka miesięcy. Dodatkowo przy bardzo wzmożonym uczuciu lęku, dzięki niemu mogłam normalnie jeść, bo niwelował uczucie "ssania" w żołądku i mdłości. Nie mam już go, a znowu przez pogorszenie stanu odczuwam dyskomfort w żołądku. Czy macie jakieś sposoby na załagodzenie uczucia mdłości, odbijania i ssania w żołądku? Z jednej strony czuję jakby głód, ale nie mogę prawie nic przełknąć

Pozdrawiam Was!

aleks1723 pisze: ↑

11 września 2020, o 16:41

Mam do was w sumie pytanie: Czy otępienie, zapominalstwo ciągłe, ciągłe mylenie się, rozproszenie, niemożliwość skupienia uwagi można podpiąć jakoś pod rozregulowanie nerwowe i DD?
Doświadczam tego teraz w 100x stopniu niż dawniej i nie ukrywam przeszkadza mi to np w pracy, gdzie fajnie gdybym był bardziej skupiony... Dosłownie czuje się, że jestem głupi... Tak żeby to jakoś zobrazować: Potrafię np 3 dni z rzędu pójść na 5 piętro się "wyrejestrować" z danego dnia pracy, a w 4 dzień pomylić piętra i się dziwić dlaczego niema ludzi do odmeldowania...
Tak żeby to jakoś zobrazować napisałem powyżej... Albo np patrzę na drzwi od Toalety i widzę, że damskie ( w sensie ta postać na drzwiach kobiety) patrzę zaraz znowu i... męskie. Zaczyna mnie to wkurzać, coś mi się dzieje z głową nie tak... Zapominam ciągle bieżących czynności, które wykonywałem... Np powiedziałem ostatnio kumplowi, żeby mi podłączył telefon do ładowarki, a po 3 minutach zacząłem szukać telefonu, bo przestraszyłem się, że go zgubiłem... Co jest ze mną nie tak, i co to może być? Bardzo was proszę o podpowiedź, bo czuję się lekko zagubiony...

ja zawsze jak mam wzmożone stany lękowe to wlasnie tak "nie ogarniam" wszystkiego. Czujesz sie jakos gorzej ostatnio?

A ja przed chwilą dostałem czego już dawno nie miałem czyli ucisk na głowę, no i teraz siedzę z tym "udarem", i się wyciszam...

Stef pisze: ↑

19 września 2020, o 10:40

A ja przed chwilą dostałem czego już dawno nie miałem czyli ucisk na głowę, no i teraz siedzę z tym "udarem", i się wyciszam...

współczuję u mnie już lepiej (nie chce zapeszyć). Pamiętaj, że to nie trwa wiecznie!