No jak widaćŻorżyk pisze: ↑4 stycznia 2020, o 23:33NoooKatja pisze: ↑4 stycznia 2020, o 23:20Dobrze znany mi stan. Szczególnie, że nie mieszkam w Polsce i ciągle towarzyszą mi rozstania i powroty. Ale uczę się nie reagować moją emocjonalną stroną, bo rok 2019 mogłabym podsumowac takTrudne emocje przy pożegnaniu z kimś bliskim.
https://oaza-memow.pl/m/meme_MMRFoWpoWShKLYHukY9B4wl17
Jak odnajdujesz się tam, gdzie jesteś?
A poważnie to przez pierwsze 2 lata nasiliły się u mnie objawy stresu, ale olewałam ( miałam już kiedyś epizod zaburzenia ).
Myślę, że błędem było nakręcenie się w pewnych złych nawykach ( perfekcjonizm, branie zbyt duże odpowiedzialności za życie innych ludzi, nakręcanie się w negatywnych emocjach ), bo były sygnały ostrzegawcze, że nie tędy droga ( duszności, osłabienie, problemy żołądkowe ).
Co do mojego pobytu za granicą a kwestią zaburzenia to mam mieszane uczucia, bo z jednej strony stres związany z przebywaniem na "obcej" ziemi i trochę brak pomysłu na siebie tu gdzie jestem przyczynił się do nawrotu, ale z drugiej strony co za różnica co to wywołało, nawrót jest dlatego, że nie do końca zrozumiałam pewne rzeczy za pierwszym razem.
Mam 31 lat, nerwice, taka ze wszystkimi atrakcjami i derealizacje mam od 2 lat. Wcześniej były jakieś ataki paniki ale mało się tym przejmowałam. No ale jak rypneło te dwa lata temu to nie mogę dojść do siebie. Zaczeło się od tego ze po urodzeniu dziecka musiałam wrócić do pracy, w tym samym czasie umarła moja mama, a facet sobie znalazł "koleżanke". Także bezpieczniki przegrzane i jeb. Kupiłam sobie mieszkanie, wyprowadziłam się z dwójka dzieci, poszłam do tej pracy i tak sobie trwałam rok, w tym czasie zaczęła się arytmia, zawroty głowy lekarze. Diagnoza zaburzenie lękowe, odmówiłam tabletek poszłam na terapie, przeszło na poł roku. Aż do śmierci mojego taty który umarł nagle w nocy. Nie mogłam się pozbierać. Zaczeły się objawy od początku, zaczął się lęk przed samotnością koszmarny lęk przed chorobą. Ataki paniki codziennie, doszła derealizacja zycie się stało meeega trudne. Ojciec moich dzieci się ogarnął i siedział mi pod drzwiami codziennie żebym tylko do niego wróciła, dla mnie to było wtedy jak wybawienie. Kupiliśmy razem dom na wsi, zrezygnowałam z pracy, myślałam ze jak zwolnię trochę to wszytsko wróci do normy. Nie wróciło. Zaczełam kolejna terapie, jednak ona już nic nie dała bo wiedziałam wszystko logicznie, tylko emojonalnie sobie nie umiałam poradzić. Założyłam firmę, pracuje w domu ale jest ze mną coraz gorzej. Zdaje sobie sprawę z tego, ze sama ograniczyłam sobie strefę komfortu do domu. Boje się nawet wyjść do sklepu. Troszkę jestem w dupce teraz bo firme zakładałam z dotacji, nie mam możliwości isc do pracy przez rok i chciałabym jakoś nie zwariować
- ten cytat ma tylko Pokazać jaka determinacja powinna występować przy wyjściu z Zaburzenia . ( a przy okazji mnie rozbawiło ) 
